-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
نامزد جمهوری خواهِ انتخابات در آمریکا میت رامنی اکنون نظرش را دربارۀ سیاست خارجی آیندۀ آمریکا بیان کرده است. حرف هایی بودند که به نظر دومینیک پِتِرس در تفسیر زیر، مردم فریبانه تر و احمقانه تر از این نمی توانستند باشند.
مکان را از این بهتر نمی توانستند انتخاب کنند. میت رامنی سخنرانیِ مبنایی خود را دربارۀ سیاست خارجی آمریکا در منطقۀ کوچک لِکسینگتون در ایالت ویرجینیا ایراد کرد، بنا شده در سال ۱۷۷۷، امروز محل سکونت حدود هفت هزار نفر و روزگاری مکان ساخت بلاک باستر هالیوودی «جنگ دنیاها». به میت رامنی که باشد احتمالاٌ شخصاٌ، در صورتیکه رأی دهندگان خشمگینِ سفید از طبقۀ متوسط و بالا او را به ریاست جمهوری برگزینند، چنان جنگی را راه خواهد انداخت.
رامنی به حاضران گفت «امید، راهبرد نیست» و با این حرف به باراک اوباما طعنه زد که رامنی می کوشد او را به عنوان بزدل و خیال پرداز معرفی کند. آدم دلش می خواهد خطاب به رامنی بگوید: «حماقت نیز راهبرد نیست.» سیاست مؤفق خارجی و امنیتی را نمی توان با مقیاس های اخلاقی انجام داد. قبول. فقط یک چیز: با نادیده گرفتن حقایق و واقعیت های منطقه ای نیز نمی شود – گرچه هم بخواهند، همانگونه که رامنی انجام داده، به برنامۀ سیاست خارجی خود عنوانِ پرطمطمراقِ «سدۀ آمریکایی» بدهند.
۲۲۵ هزار کشته، ۱۴۶ هزار مجروح – و حدود هشت میلیون آواره
جنگ های آغاز شده به دست آمریکا در افغانستان و عراق و پاکستان – جایی که در دورۀ اوباما با هواپیماهای بدون سرنشین و برخلاف قوانین جنگی و بین المللی انسان ها را هدفمند می کشند و این کار را در لفافه «قدرت باهوش» می نامند – طبق آمار «مؤسسۀ واتسونِ» دانشگاه براون، تا سال گذشته جان ۲۲۵ هزار انسان را گرفته و باعث زخمی شدن ۱۴۶هزار نفر شده و حدود هشت میلیون نفر را آواره کرده است. فقط یک نکته: هیچ کجا به هدف های جنگی نرسیدند، به جای آن ژاندارمِ خودخواندۀ جهانی جنگ های داخلی و گور بر جای گذاشته است.
خدا نیاورد، هیچ چیز فاجعه بارتر از چنین ماجراجوییِ شرقی نیست، به این شکل که غرب باز هم در بحران های بین عربی دخالت کند و آخرین ذره از باورپذیری خود را بین رباط و صنعا، دمشق و قاهره از دست بدهد، به این شکل که ایالات متحدۀ آمریکا باز هم این برداشت مصیبت بار را داشته باشند که جهان عرب منتظر منجیان غربی و شیوۀ دمکراتیک آنهاست، به جای آنکه متوجه شود که آدمی مایل است خود بیازماید، گرچه راه ساده ای نیست که چه شیوۀ حکومتی از همه بهتر است.
اکنون میت رامنی توضیح می دهد، اگر که رئیس جمهور شود، فشار را بر ایران افزایش خواهد داد و با در مورد سوریه «تلاش خواهد کرد آن عده از مخالفان را شناسایی و سازماندهی کند که ارزش های ما را قبول دارند» تا اینکه به آنها اسلحه های سنگین تر بدهد.
خدا نیاورد، هیچ چیز فاجعه بارتر از چنین ماجراجوییِ شرقی نیست، به این شکل که غرب باز هم در بحران های بین عربی دخالت کند و آخرین ذره از باورپذیری خود را بین رباط و صنعا، دمشق و قاهره از دست بدهد، به این شکل که ایالات متحدۀ آمریکا باز هم این برداشت مصیبت بار را داشته باشند که جهان عرب منتظر منجیان غربی و شیوۀ دمکراتیک آنهاست، به جای آنکه متوجه شود که آدمی مایل است خود بیازماید، گرچه راه ساده ای نیست که چه شیوۀ حکومتی از همه بهتر است.
شلیک دمکراسی به قلب های مردم – یا ستور شلیک دادن
البته، باراک اوبامایی که غیرداوطلبانه برندۀ جایزۀ صلح نوبل شد دیگر در تمام خاورمیانه و نزدیک آن جاذبه ای را ندارد که بلافاصله بعد از سخنرانی مشهورش در قاهره بدان دست یافت. به ویژه به علت جنگ غیراخلاقی با هواپیماهای بدون سرنشین و کشتن اسامه بن لادن و تعللش در جریان بهارعربی در مصر و یمن و لیبی.
سیاست خارجی اوباما در مغربِ عربی و شام، رفتار و اقدام خونسردانه و توأم با سکوت در پس زمینه است – از همه جا بهتر می توان این سیاست را در مورد اخوان المسلمین در مصر دید. این شکل از سیاست خارجی قطعاٌ ایجاد شوق نمی کند.
اما: در زمانی که خانوادۀ سلطنتی وهابی عربستان و قطر با حکومت سوریه رقابت می کنند که چه کسی می تواند بیشتر بحران را دامن بزند و در مرز، رجب طیب اردوغان سیاست خارجی نوعثمانی و تهاجی را به عنوان اسباب بازی مورد علاقۀ جدیدش در چمدان دولت کشف کرده، در چنین زمانی نباید این اتفاق بیفتد که آمریکا بخواهد بار دیگر به منشِ جورج بوش گلو بِدراند و با کمال حماقت «منوّرِ دمکراسی» را به قلب انسان ها شلیک کند یا آتش سوزی جهانی را با اوج گیری بیشتر بحران با ایران راه بیندازد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر