-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
ایران نمی تواند راه حلی برای بحران ارائه کند اما قادر است جلوی هر راه حل احتمالی را بگیرد.
ایران می تواند در پایان دادن به ماجرای غمبار سوریه کمک کند. کوفی عنان که تا کوتاه زمانی پیش نمایندۀ ویژۀ سازمان ملل درسوریه بود این را می دانست. از این جهت می خواست ایران را هم در گفتگوها شرکت دهد. اما براثر مخالفت آمریکا ناکام ماند. واشینگتن به هیچ رو نمی خواهد بر وجهۀ حکومت ایران بیفزاید بلکه می خواهد بیشتر آن را منزوی کند. عنان لنگ انداخت و رفت.
حاکمان ایران به یقین کلید راه حل جنگ داخلی سوریه را در دست ندارند. اما نفوذ آنها آنقدر زیاد هست که جلوی هر راه حلی را بگیرند. اگر حکومت ایران بخواهد می تواند سوریه را دچار مشکلات بزرگی کند که نظام این کشور را بی ثبات کند. خیلی چیزها نشان می دهد که ایران آمادۀ این کار است – در هرحال تا به امروز به متحد خود بشار اسد وفادار مانده است. اما اتحاد با دمشق از نوع عقیدتی نیست. حکومت دین سالار ایران را با طایفۀ دین جدا خواه اسدها تنها یک حسابگریِ راهبردی پیوند می دهد – اما این واقعیت می تواند تغییر کند. رهبر مذهبی ایران علی خامنه ای می تواند بگذارد اسد سرنگون هم بشود. برای این کار باید در سیاست غرب در مورد سوریه تغییری اساسی ایجاد شود.
در این میان می توان به سوریه به عنوان انگیزۀ غمبار اما ضروری نگاه کرد که ایران را سرانجام در سیاست خاورمیانه بازی داد. کوفی عنان می خواست این کار را بکند، به عنوان دیپلمات می داند آدم باید حتی با مخالفان حرف بزند. ایران مایل است نقشی سیاسی داشته باشد زیرا خود را با توجه به وسعت و تاریخ و فرهنگش به عنوان قدرت حاظ نظم در منطقه می داند. اما مادام که اسلحه را بر شقیقۀ حکومت ایران بگذارند این کشور هم با همین شدت مقابله می کند. به ویژه در مسئلۀ هسته ای می توان این سرسختی را دید.
برخی از طرفداران مداخله ابایی ندارند بگویند مسئله مردم سوریه نیست بلکه این است که «ضعیف ترین حلقۀ زنجیری را که از تهران و از راه دمشق تا حزب الله می رسد نازک کنند یا حتی بشکنند.» (فیلسوف برنارد-هنری لِوی) بنابراین هدف اصلی تضعیف جمهوری اسلامی ایران است، دشمن قسم خوردۀ غرب در منطقه. سقوط اسد قرار است تنها پیش درآمد سقوط روحانیون در ایران باشد. این نگرش و نه علاقه به آیندۀ دمکراتیک سوریه است که آمریکا و اتحادیۀ اروپا را با عربستان سعودی و قطر پیوند می دهد.
در این میان می توان به سوریه به عنوان انگیزۀ غمبار اما ضروری نگاه کرد که ایران را سرانجام در سیاست خاورمیانه بازی داد. کوفی عنان می خواست این کار را بکند، به عنوان دیپلمات می داند آدم باید حتی با مخالفان حرف بزند. ایران مایل است نقشی سیاسی داشته باشد زیرا خود را با توجه به وسعت و تاریخ و فرهنگش به عنوان قدرت حاظ نظم در منطقه می داند. اما مادام که اسلحه را بر شقیقۀ حکومت ایران بگذارند این کشور هم با همین شدت مقابله می کند. به ویژه در مسئلۀ هسته ای می توان این سرسختی را دید.
کمتر کسی می داند آیا حکومت ایران اصولاٌ می خواهد یا حتی در موقعیتی هست که سیاستی سازنده در منطقه پیش بگیرد، سیاستی که از آن تهدید برنخیزد. اما ارزش امتحانش را دارد. در این روزها اجلاس جنبش کشورهای غیرمتعهد برقرار است – دست بر قضا در تهران. جنبش را در سال ۱۹۶۱ مصر و هند و یوگسلاوی بنیان گذاشتند تا در مقابل ابرقدرت ها یعنی آمریکا و شوروی تعادلی ایجاد کنند. این اجلاس اهمیت زیادی ندارد اما بالقوه هنوز وزنۀ زیادی محسوب می شود. زیرا غیرمتعهدها ۱۱۸ عضو و در نتیجه اکثریت را در مجمع عمومی سازمان ملل دارند. در این عرصه می توان ایران را به اتخاذ سیاستی جدید ترغیب کرد و مردی نیز وجود دارد که می تواند این فراخوان را انجام دهد: رئیس جمهور جدید مصر محمد مرسی. وی در این پنجشنبه به تهران می رود. مرسی مشروعیتی تازه و دمکراتیک دارد، نمایندۀ اسلام سیاسی است، روحانیون هم در ایران چنین برداشتی از خود دارند. بنابراین مرسی تا حدود جای کار در سیاستِ در جازدۀ خاور نزدیک دارد، در مقابلِ ایران نیز مرسی می تواند نغمه های تازه ساز کند. به گفتۀ دستیارانش قرار است رئیس جمهور مصر پیشنهادی با خود به ایران ببرد: دعوت ایران به گردهمایی گروه تماس سوریه.
فلسطینی های ساکن در منطقه های اشغالی دید خوبی به جنگ بین اسرائیل و ایران ندارند. حتی حماس هم از ایران روی بر می گرداند.
در آخرین روز ماه رمضان اسرائیلی ها به ۱۳۰ هزار نفر هدیۀ نامعمولی دادند. معمولاٌ فلسطینی های نوار غربی رود اردن و غزه اجازه ندارند به اسرائیل بروند. اما برای عید فطر مقام های مسئول در بیت المقدس اجازۀ یکروزه برای عبور از مرز صادر کردند. بیشتر فلسطینی ها فرصت را غنیمت شمرده و حوله های حمام و بچه ها را برداشتند و سوار ماشین کردند و رفتند تل آویو کنار دریا.
محمد اسماعیل با تمام خانواده اش از رام الله آمده است. در حالیکه همسرش روی ماسه ها مواظب بچه هاست. محمد که کارگر ساختمانی است در موج ها تفریح می کند. می گوید «خیلی کیف می دهد» و با خوشی تمام آب سر پسرانش می پاشد و اضافه می کند: « بچه هایم برای اولین بار دریا را می بینند.» اسماعیل در اصل ترجیح می دهد در این روزِ گردش دربارۀ سیاست هیچ حرف نزند. اما بعد با این وجود می خواهد چیزی بگوید: «جنگ علیه ایران برای اسرائیلی ها و ما دیوانگی است. ما مبارزه نمی خواهیم بلکه یک زندگی معمولی، می خواهیم اقتصادمان را رونق دهیم وخرج خانوده هایمان را در بیاوریم.»
بغل دستیش در ساحل که از جنین در نوار غربی رود اردن می آید حرف محمد اسماعیل را تأیید می کند: «فلسطینی ها به هیچ رو نمی توانند در جنگ اختیاری داشته باشند اما با این وجود پایشان گیر است.» این را می گوید و به آب میزند. بعد سرش را بر می گرداند و با صدای بلند می گوید: «از این گذشته بیشتر دوست داریم کنار دریا برویم تا جنگ.»
این فلسطینی با این آرزویش تنها نیست. فکر بیشتر اسرائیلی ها هم در این روزهای داغ اوت در اطراف خنک کردن خود و آماده شدن برای شروع سال تحصیلی جدید دور می زند – و حملۀ احتمالی کشورشان علیه تأسیسات اتمی ایران. پیوسته دربارۀ حرف های تند رهبری اسرائیل به ویژه نخست وزیر بنیامین ناتانیاهو صحبت می شود. همین مطلب برای عرب های اسرائیلی و فلسطینی های نوار غزه هم صادق است. زیرا خبرهای بیت المقدس مدتهاست که به رام الله و بیت لحم و غزه هم رسیده است.
هرشب که داغی وحشتناک روز به پایان می رسد جوان و پیر به خیابان های شهرهای فلسطینی می ریزند، جایی که فروشندگان میوه و شیرینی های خوش عطر و نوشیدنی های خنک عرضه می کنند و دنبال مشتری هستند. درکافه های سنتی عربی مردان در بارۀ سیاست روزصحبت می کنند. در درجۀ اول بحران اسرائیل با ایران. درحالیکه درجنگ اول خلیج فارس درسال های ۱۹۹۰ و۱۹۹۱ هنوز بخشی از فلسطینی ها بر روی پشت بام خانه های خود درتل آویو از اصابت موشک های خودکامۀ عراق صدام حسین خوشی می کردند اکثریت امروز خواهان رویارویی نظامی بین اسرائیل و ایران در جلوی در خانۀ خود نیستند. این مطلب در مورد رهبری سیاسی فلسطینی ها هم صدق می کند.
این فلسطینی با این آرزویش تنها نیست. فکر بیشتر اسرائیلی ها هم در این روزهای داغ اوت در اطراف خنک کردن خود و آماده شدن برای شروع سال تحصیلی جدید دور می زند – و حملۀ احتمالی کشورشان علیه تأسیسات اتمی ایران. پیوسته دربارۀ حرف های تند رهبری اسرائیل به ویژه نخست وزیر بنیامین ناتانیاهو صحبت می شود. همین مطلب برای عرب های اسرائیلی و فلسطینی های نوار غزه هم صادق است. زیرا خبرهای بیت المقدس مدتهاست که به رام الله و بیت لحم و غزه هم رسیده است.
چند روز پیش برای نمونه نبیل شعث وزیرخارجۀ حکومت خودگردان فلسطین گفت: نخست وزیراسرائیل ناتانیاهو از موضوع ایران تنها سود می جوید تا توجهِ هم مردم خود وهم دنیا را از بحران فلسطین منحرف کند. شعث نگران است: «ما نگرانیم که یک به اصطلاح حملۀ پیشگیرانه احتمالاٌ ما را هم نابود کند. ما را به کشتارگاه می برند بدون اینکه انتخابی داشته باشیم.» وی برعکس اهمیت چندانی به تهدیدهای ایران که اسرائیل آن ها را علیه موجودیت خود می داند قائل نیست: «من ازهرکشوری ترس دارم که اسلحه ای می سازد که ممکن است علیه کشورمن هم به کار رود. اما چرا باید ترسم از بمب اسرائیل کمترباشد؟ این واقعی است، اما بمب ایران تنها احتمال است.»
حتی سازمان اسلامی گرای افراطی حماس که در باریکۀ غزه حکم می راند در مورد این موضوع با احتیاط نسبتاٌ زیاد صحبت می کند. یک عضو بلند پایۀ سازمان احمد یوسف به خبرگزاری آلمان گفت ما می خواهیم تا جایی که ممکن است خودمان را داخل بحران نکنیم: «ایران کشوری است که خودش خیلی خوب می تواند جواب دهد و به کمک دیگران نیاز ندارد. حماس پیمان نظامی ندارد.» صرفنظر از این موضوع احتمالاٌ مناسبات نزدیک حماس با حکومت ایران بعد از خروج رهبری این تشکیلات از سوریه به شدت سرد شده است.
بنابراین اینکه ایران بتواند به گونه ای به حمایت نظامی فلسطینی ها امید داشته باشد بسیار جای سؤال دارد. مهدی المصری نیز که در این روز بسیار گرم ترجیح داده کبابش را در باغچۀ خانه اش در نابلس و نه درکنار دریا درتل آویو بپزد براین باور است: «درست است که ما مسلمانان باید پشت هم باشیم. اما مام خودمان در خانه بیش از حد مشکل داریم. و اصولاٌ ما را با ایران چه کار؟
جامعۀ بین المللی در تهران: بیش از یکصد کشور در اجلاس سران جنبش عدم تعهد شرکت کرده اند. فشارِ آمریکا و اسرائیل اثر نداشته است.
امروز پنجشنبه اجلاس سران جنبش عدم تعهد درپایتخت ایران آغاز می شود. صد و بیست کشور، تقریباٌ دو سوم اعضای سازمان ملل، به این جنبش تعلق دارند که نمایندۀ 55 درصد مردم جهان است. شرکت صد کشور هفتۀ پیش قطعی شده بود؛ طبق آخرین گزارش ها از تهران ظاهراٌ تعداد اکنون حتی به ۱۱۰ رسیده است. خبرگزاری های ایران سه شنبه خبر داده بودند 45 کشور در سطح رئیس کشور یا نخست وزیر شرکت می کنند.
مؤفقیت بزرگ
برای ایران هم اکنون نیز برگزاری اجلاس سران جنبش عدم تعهد مؤفقیت بزرگی در سیاست خارجی است، زیرا این گردهمایی آشکارا دروغ تبلیغاتی غرب را در مورد " انزوای" ایران در جامعۀ بین المللی نشان می دهد. بدون این هم البته این "انزوا" فقط نتیجۀ قرنطینۀ اجباری است که دولت آمریکا و یاران اروپاییش می کوشند به تمام جهان تحمیل کنند. اما واقعیت ها نشان می دهد که این کار حتی با زورگیری های اقتصادی و فشار شدید سیاسی انجام پذیر نیست. اینکه ایران اکنون برای سه سال آینده ریاست جنبش را بر عهده می گیرد که تا کنون با مصر بوده از خودِ برگزاری کم اهمیت تر نیست. گرچه این جایگاه تضمینی در مقابل تجاوز نظامی غرب و اسرائیل نیست اما تا حدودی مانع سیاسی ایجاد می کند که نمی توان به آنها بی توجهی کرد.
مؤفقیت ایران از این جهت بزرگتر است که قبل از برگزاری اجلاس آمریکا و اسرائیل کوشیدند نه تنها پشت پرده بلکه با صراحت کامل اخلال ایجاد کنند. جالب توجه و نا معمول به دلیل بی شرمی به کار گرفته شده، تلفن نخست وزیر اسرائیل بنیامین ناتانیاهو بود که کوشید دبیرکل سازمان ملل بان کی مون را از شرکت بازدارد. ناتانیاهو نه تنها به بان کی مون تندی زیادی کرد: «جای شما در تهران نیست!» بلکه داد که به عنوان خبر در رسانه ها منتشر کنند. بیهوده: بان چهارشنبه صبح وارد پایتخت ایران شد و طبق شنیده ها می خواهد تا پایان اجلاس در روز جمعه آنجا بماند. چهارشنبه در تهران گفته شد وی ازجمله با رهبر انقلاب آیت الله خامنه ای و رئیس جمهور محمود احمدی نژاد دیدار خواهد کرد.
سخنگوی وزارت خارجۀ آمریکا ویکتوریا نولند هفتۀ پیش اعلام کرده بود ایران «شایستۀ» شرکت سیاستمداران بلندپایه در اجلاس کشورهای غیرمتعهد نیست. به گزارش مطبوعات آمریکا دیپلمات های وزارت خارجۀ این کشور تلاش های گسترده ای کرده بودند تا حتی الامکان کشورهای زیادی را «قانع کنند» تنها نمایندگان ردۀ سوم خود را به تهران بفرستند. فشار آمریکا به ویژه بر رئیس جمهور مصر محمد مرسی زیاد بود که اجلاس را تحریم کند. اما وی نگذاشت تحت تأثیر قرار بگیرد و به این ترتیب اولین سیاستمدار برجستۀ مصر بعد از قطع مناسبات دو کشور در ۳۲ سال پیش است که از ایران دیدار می کند.
منطقۀ خالی ازسلاح های هسته ای
اجلاس عدم تعهد که امروز و فردا با دیدار سران به نقطۀ عطف رسمی خود می رسد یکشنبه کارش را با گردهمایی کارشناسان سیاست خارجی و دیپلماتیک کشورهای شرکت کننده شروع کرده بود. وظیفۀ آنها این بود که دستور کار اجلاس سران و نیز قبل از آن دیدار وزیران خارجه را در سه شنبه و چهارشنبه مشخص کنند. از این گذشته به تدوین بیانیۀ پایانی ۷۰۰ بندی پرداختند که قرار است روز جمعه به تصویب رئیس کشورها و نخست وزیران برسد.
رئیس ایرانی اجلاس کارشناسان محمد مهدی آحوند زاده دوشنبه به مطبوعات گفت که دربیانیه حق غیرقابل خدشۀ همۀ کشورها مبنی برتولید واستفادۀ صلح آمیز از انرژی هسته ای مورد تأیید قرار خواهد گرفت. وی اضافه کرد درعین حال بیانیه تحریم های برقرارشده از سوی برخی ازکشورها را رد می کند. به گفتۀ آخوندی بیانیه علاوه براین از خواستۀ ایجاد منطقۀ خالی از سلاح های هسته ای در تمام خاورمیانه و نزدیک پشتیبانی می کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر