-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
در اکتبر ۲۰۰۵ رئیس جمهور ایران محمود احمدی نژاد در یک سخنرانی که تاکنون به غلط از آن نقل قول می شود ظاهراٌ خواستار «نابودی اسرائیل از نقشۀ جغرافیایی» شد. از آن به بعد در مجمع عمومی سازمان ملل که در سپتامبر برگزار می شود. شش سال تمام آئین همیشگی برقرار بود: احمدی نژاد طبق انتظار همۀ ناظران در سخنرانی خود حرف های ضد اسرائیلی و ضد یهودی می زد و کم وبیش آشکار هولوکاست را انکار می کرد.
هیئت های نمایندگی اسرائیل و آمریکا و دیگر کشورهای غربی قبل از سخنرانی سالن را ترک می کردند. و نخست وزیر اسرائیل بنیامین ناتانیاهو روز بعد در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل اظهارات احمدی نژاد را شاهدی برای برنامه های تسلیحاتی اتمی ایران و تهدید اسرائیل می گرفت.
هرکس انتظار اوج گیری بیشتر در اجلاس مجمع عمومیِ امسال داشت و یا حتی فکر می کرد آخرین پیش پردۀ برخورد نظامی بین اسرائیل و ایران و آمریکاست، دیروز سرخورده شد. احمدی نژاد که بعد از دو دوره باید جای خود را درسال آینده به جانشینش بدهد در آخرین سخنرانی خود در سازمان ملل در مقایسه با سال های گذشته ملایم بود. وی در اصل به انتقاد از تهدیدات اسرائیل مبنی برحمله به تأسیسات اتمی ایران بسنده کرد.
هرکس انتظار اوج گیری بیشتر در اجلاس مجمع عمومیِ امسال داشت و یا حتی فکر می کرد آخرین پیش پردۀ برخورد نظامی بین اسرائیل و ایران و آمریکاست، دیروز سرخورده شد. احمدی نژاد که بعد از دو دوره باید جای خود را درسال آینده به جانشینش بدهد در آخرین سخنرانی خود در سازمان ملل در مقایسه با سال های گذشته ملایم بود. وی در اصل به انتقاد از تهدیدات اسرائیل مبنی برحمله به تأسیسات اتمی ایران بسنده کرد.
انتقادی که با توجه به اظهارات متعدد چند ماه گذشتۀ ناتانیاهو در این باره از سوی اکثریت بزرگی از ۱۹۳ عضو سازمان ملل تأیید می شود. رئیس جمهور آمریکا باراک اوباما هم در سخنرانیش آشکار ساخت که علاقه ای به اوج گیری بیشتر مناقشه ندارد. اوباما گفت: «ایرانِ دارای سلاح اتمی پذیرفتنی نیست.» وی از این حرف که در شروع ریاست جمهوریش در سال ۲۰۰۹ گفته بود فراتر نرفت.
در صورت انتخاب مجدد اوباما در نوامبر و رفتن احمدی نژادِ جنجالی در سال آینده، راه حلی عملی برای مناقشه بر سربرنامۀ اتمی ایران کاملاٌ امکان پذیر است. جزئیات مربوط به چنین راه حلی مدتهاست که بر روی میز قرار دارد.
درباره برنامه اتمی ایران دو رویکرد وجود دارد: الف- مهم نیست و می توان جلوی آن را گرفت ب- بسیار مهم است و باید متوقف شود. به نظر من اولین رویکرد -که مثلا بتوانیم ایران را مثل اتحاد جماهیر شوروی محدود کنیم- کاملا اشتباه است و از تفکر آرزومندانه و کج فهمی تاریخ ناشی می شود. ولی همین تفکر، دست کم از انسجام استدلال و ربط منطقی برخوردار است.
آن چه که بی ربط است موضع پرزیدنت اوباماست. اعلام کردن این که برنامه هسته ای ایران غیر قابل تحمل است - «سیاست مهار در برنامه ما نیست؛ سیاست ما جلوگیری از دستیابی ایران به جنگ افزار هسته ای است»- و در عین حال کنار ایستادن و تماشای ایران که به سلاح هسته ای دست می یابد.
سیاستی چنین از هم گسیخته و ناربط و چنین متناقض گویای ضعف و انفعال است. اینگونه سیاستی همان گونه که آنتونی کوردزمن، جیمز فیلیپس و دیگران استدلال کرده اند، می تواند احتمال جنگ را افزایش دهد. کوردزمن، می نویسد: «این سیاست همان شرایطی را می سازد که کمک کرد که ماشه جنگ جهانی دوم کشیده شود، سال های مذاکرات رقم بخورد و تهدیدها عملی شوند.» تهدیدهایی که جدی گرفته نمی شوند تا زمانی که جنگ شود و کاشف به عمل آید که خطر واقعی است.
همین شرایط، ایالات متحده و اسراییل را در سراشیبی بحران قرار داده که با بی اعتنایی رییس جمهور (امریکا) نسبت به درخواست دیدار نخست وزیر اسراییل با ایشان، تشدید شد. تحولات شوم اخیر، پاسخی را در اوباما بر نیانگیخت. زنگ های خطر خاموش می شوند و اوباما نقش ناشنوا را بازی می کند.
استدلال های قدیمی، عذر و بهانه های نخ نما و وانمود کردن های رنگ و رو رفته دیگر خنده دار به نظر می رسند:
۱- تحریم ها: مدیر اطلاعات ملی در آغاز سال در برابر کنگره شهادت داد که تحریم ها در کند کردن روند برنامه هسته ای کوچکترین تاثیری نداشته اند. در حال حاضر گزارش ۳۰ اوت آژانس بین المللی انرژی اتمی می گوید که برنامه هسته ای ایران، نه تنها کند نشده که در واقع سرعت هم گرفته است. ایران شمار دستگاه های پرسرعت گریز از مرکز (سانتریفوژ) خود را در تاسیسات اتمی فردو که در نزدیکی شهر قم در دل کوه ساخته را دو برابر کرده است.
این هفته آژانس بین المللی انرژی اتمی گزارش پیشرفت های ایران در محاسبه قدرت انفجاری کلاهک های اتمی را منتشر کرد. یک بار دیگر امتناع ایران برای صدور اجازه بازرسی از تاسیسات آزمایش تسلیحاتی پارچین، گزارش داده شد، و شواهد ماهواره ای از تلاش های ایران برای تمیز کردن و پنهان ساختن آنچه در آن منطقه اتفاق افتاده است مورد استناد قرار گرفت.
آخرین دور مذاکرات کذایی در استانبول، بغداد و سپس در مسکو، کاملا بی نتیجه بود. غرب حتا حق غنی سازی ایران را به رسمیت شناخته بود، ولی در طول یک دهه دیدگاه ها به این قضیه کاملا تغییر کرد و شش قطعنامه شورای امنیت خواستار توقف آن شدند. پاسخ ایران؟ رد کردن چنین درخواست هایی، با تحقیر و اهانت.
دولت همان پاسخ آیینی را تکرار کرد که تاکنون سخت ترین تحریم ها بر ایران اعمال شده است. که چه شود؟ قرار است تحریم ها ابزار هدف باشند نه خود هدف. و این تحریم ها کوچک ترین تاثیری بر برنامه اتمی نداشته اند.
۲- مذاکرات: آخرین دور مذاکرات کذایی در استانبول، بغداد و سپس در مسکو، کاملا بی نتیجه بود. غرب حتا حق غنی سازی ایران را به رسمیت شناخته بود، ولی در طول یک دهه دیدگاه ها به این قضیه کاملا تغییر کرد و شش قطعنامه شورای امنیت خواستار توقف آن شدند. پاسخ ایران؟ رد کردن چنین درخواست هایی، با تحقیر و اهانت.
چرا که نه؟ ملاها اوباما را بیش از سه سال در انتظار نگه داشته اند و هنوز هیچ تهدیدی از سوی کشوری که بخواهد خلع سلاحشان کند نمی بینند.
۳- انزوای دیپلماتیک: دولت به خود می بالد که ایران به طور فزاینده ای منزوی شده است. واقعا؟ درست دو هفته پیش سران ۱۲۰ کشور جنبش غیر متعهد در تهران گرد هم آمدند و درخواست های امریکا را برای شرکت نکردن نادیده گرفتند. حتا دبیر کل سازمان ملل نیز به التماس های دولت امریکا بهایی نداد و در این نشست شرکت کرد.
که این خود گویای ارزش درخواست ها و التماس های امریکاست. و مسخرگی ذاتی ادعای انزوای ایران. سیاست اوباما به کشتارگاه می رسد. که به همین دلیل است که کوردزمن استدلال می کند که تنها راه جلوگیری از یک ایران هسته ای، بدون توسل به جنگ، ایجاد یک تهدید معتبر نظامی است که ایران را وادار کند محاسبات خود را از سر بگیرد و در قضایا تجدید نظر کند. این همان تعیین خط قرمزهای امریکاست: مهلت هایی که واشنگتن پس از سرآمدن آن معطل نخواهد نشست و محک و مقیاس واکنش ها را تعیین خواهد کرد. هرچه تاسیسات اتمی ایران به نقطه آسیب ناپذیری نزدیک تر شوند، به همان اندازه ماجرا برگشت ناپذیر شود.
که صحبت از برکناری وزیر امور خارجه، هیلاری کلینتون یکشنبه گذشته، هیچ نشانی از خطوط قرمز ایالات متحده ندارد. ضرب العجلی در کار نیست. به جز این که گفته می شود ایران نباید ادامه دهد، هیچ خط دهی مشخصی در کار نیست. غول های بزرگ همچنان در خوابند. همچنان صبر می کنند. دولت هم خود را با گفتن این جمله راضی می کند که «ایران باید به تعهدات بین المللی خود وفادار بماند.»
چنین رویکردی سست عنصری و بی مسئولیتی را هم پشت سر نهاده.
سیاست اوباما بازی دوگانه ای است: تعهد گفتاری برای توقف ایران، ولی در اقدامات واقعی و قابل درک (در عمل)، باز گذاشتن دست ایران تا هسته ای شود.
دورویی یعنی این که هیچ کاری انجام نمی شود، و در عین حال دولت (امریکا) بارها و بارها در برابر دیدگان (رسانه ها) به اسراییل هشدارهای تند می دهد و حتا اسراییل را تهدید می کند که به برنامه اتمی ایران حمله نکنند.
در حالی که هیچ افقی پیش روی سیاست اوباما گشوده نیست دولت همچنان به انفعال اسراییل اصرار می کند، حتا در شرایطی تمام مجراهایی که فرصت یک حمله موفق را رقم می زنند به وسیله ایران بسته می شوند. اسراییل از زمان پیدایش خود در شش دهه پیش تاکنون هرگز اینچنین سرگردانِ بازیِ نزدیک ترین همپیمان خود نبوده است.
* سرمقاله - چارلز کراتامر / در: دیلی گازت
توضیح عکس: اوباما در حال صحبت با نتانیاهو، در سال ۲۰۰۹ به نقل از روزنامه اسراییل پالیسی فروم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر