حوا
1. داخلی. اتاق نشیمن. نور صبحگاهی. صدای جوشیدن آب.
«میم» چادر سیاه را تا می کند و می گذارد توی کیف اش. «ف» از اتاق بیرون می آید: من حاضرم. بریم؟ میم نگاهی به مانتوی سیاه و بلند ف می اندازد: ای بابا... تو این هوای گرم... هم من مشکی پوشیدم هم تو... امروز بریم بازارچه چند تا مانتوی رنگی بخریم.
خارج می شوند.
2. خارجی. پیاده رو میدان هفت تیر. نور شدید ظهر. صدای ماشین ها.
میم با مجله خودش را باد می زند. ف با موبایلش ور می رود.
میم:« هنوز داری کامنت هات رو چک میکنی؟ «سین» می رسه به تئاتر؟ بیا قبل از اینکه بریم ایرانشهر یه دوری تو مغازه ها بزنیم. مانتوهای اینجا هم بد نیستن.»
یک زن با چادر مشکی وارد قاب می شود: کارت شناسایی خانوم.
میم مبهوت به زن و سرباز ها و ون سبز رنگ نگاه می کند: من که حجابم درسته خانوم... چادر هم توی کیفم هست... می خواین سرم کنم؟
زن بازوی میم را می گیرد و با خشونت به طرف ون می کشد اش: من تشخیص میدم که حجابتون درسته یا نه. ساپورت پاتونه. کارت شناسایی؟؟
میم کارت نظام پزشکی اش را می دهد. زن دیگری دختری را گرفته که سر تا پا مشکی پوشیده و حتا ذره ای آرایش ندارد. دختر التماس می کند: خانوم من از سرِ کار میام...چیم اشکال داره آخه؟ خانوم تو رو خدا... زن دختر را به طرف ون می کشد: مانتوت کوتاهه...همین که گفتم.
میم و دختر سیاهپوش را به داخل ون هل می دهند. ف بیرون ایستاده و سعی می کند زن را قانع کند: خانوم دوست من رو بگیرین من گم میشم...تهران رو بلد نیستم... زن چادری: خب برو تو ون بشین کنارش.
3. داخلی. ون گ ش ت ارشاد. آفتاب تند. سکوت.
زن چادری می آید داخل. رو به میم می کند: خونه تون کجاست؟
میم: ما مسافریم.
زن با حالت تهاجمی: چرا دروغ میگی؟؟ مگه خونه تون جمهوری نیست؟؟؟
میم مبهوت: خانوم خونه دوستمون اونجاست. خودمون مسافریم. زن رو به همکارش میگوید: موبایل هاشون رو بگیر. باهاشون حرف هم نزن. و پیاده می شود.
دخترک سیاه پوش همچنان بحث می کند و سعی دارد زن را قانع کند. میم ساکت است. می داند چه می شود. می داند بحث فایده ای ندارد. سعی می کند به چشم یک تجربه مستند به قضیه نگاه کند. از زن چادری دوم می پرسد: شما دستوالعمل دارین یا آموزش دیدین؟ زن کوتاه جواب می دهد: هر دو.
میم: به رنگ هم گیر میدین؟
زن: نه.
میم: به دامن شلواری چطور؟
زن: به دامن آره...
میم: لیسانس این دیگه؟
زن:آره...ارتباطات.
میم: پس چرا اینجا؟ چرا تو روزنامه نیستین؟
زن: توی روزنامه هم مینویسم. تو همشهری.سرنخ.
میم: ا... پس آقای ... رو میشناسین؟
زن:آره... مگه شما هم مینویسین؟
میم: ...
دختر سیاه پوش با نفرت زن را نگاه میکند: چطور حاضر میشین همچین کاری بکنین؟؟
زن فقط شانه هایش را بالا می اندازد.
میم: فکر کنم واسه هر شیفت 200 هزار تون میگیرین...نه؟
زن سرش را بیرون میبرد: جناب سروان میشه بگین کولر رو بزنن؟ خیلی گرمه.
میم دی وی دی « تهران من حراج» را از توی پلاستیک خریدش بیرون میکشد و با آن خودش را باد می زند. ف بالا می آید: چی کار کنیم؟؟ چی میشه حالا؟؟
میم: هیچ چی. میبرن مون وزرا. نگران نباش. تو برو مانتو ها رو نگاه کن.
ف راضی نمی شود. کنار میم می نشیند.
4. خارجی. نمای پیاده رو از زاویه پنجره ون:
زن چادری به دختری که ظاهر موجهی دارد و فقط مقنعه اش کمی کوتاه است نزدیک می شود و صحبتی میکند. رنگ و روی زن می پرد. صحبت تمام میشود و دختر با لبخندی که نشان دهنده رهایی است می شود. سرباز ایستاده کنار ون رو به زن:
بابا بذار زود پر بشه بریم...گرمه!!!!
زن به زن دیگری نزدیک میشود که هم مانتوی بسیار کوتاهی دارد و هم شال بسیار نازکی. چیزهایی رد و بدل می شود و زن می رود. صدای میم از داخل ون روی تصویر:
چرا این رفت؟؟
زن چادری دوم: چون کارت ... ( نامفهوم) داشت.
5. داخلی. ون. هرم گرما. پچ پچ زن ها.
چند نفر داخل ون هستند که ظاهر هیچ کدام غیر عادی نیست. یک نفر مقنعه دارد و به خاطر آستین هایش گرفته اند اش. یک نفر مانتویش تا نوک کفش اش است و به خاطر نازک بودن مانتو سوارش کرده اند. دختر نوجوانی گوشه ون نشسته است. ساکت است. گیتارش را به صندلی تکیه داده. بسیار ساده لباس پوشیده ، اما قدش بلند است و گویا به خاطر کوتاهی مانتو سوار شده. به میم می گوید: « میشه موبایلتون رو بدین من یه زنگ خونه تون بزنم؟»
میم: گوشی ها رو اون خانوم گرفته...
دختری با چادر ملی(!!) به داخل ون هل داده می شود. تمام تنش می لرزد. لب هایش سفید شده. میم دست هایش را می گیرد و کنار خودش می نشاند اش: چیزی نشده...آروم باش... کاری ندارن... زن چادری سوار می شود و رو به دختر تازه وارد فریاد میزند: درِش بیار!! می گم چادرتو در بیار!! دختر فقط می لرزد. زن صدایش را بلند تر میکند: مگه با تو نیستم؟؟؟ درِش بیار. فکر کردین یه چادر رو سرتون بندازین میتونین زیرش هر غلطی خواستین بکنین؟؟ دختر به آرامی چادر را در می آورد.
زن چادری دوم با کارت شناسایی ها ور میرود. رو به میم می گوید: فولیکول چیه؟؟
میم چند لحظه فقط زن را نگاه می کند: کیست داری؟
زن: نه...سونوگرافی دادم توش نوشته.
میم: الان همراهتونه؟
زن به طرف کیف اش می رود و پاکتی را به دست میم میدهد.
میم وقتی سونوگرافی را می خواند نمی تواند جلوی اشک هایش را بگیرد. به نظرش موقعیت خنده دار و رقت باری است. ویزیت جناب سروانی که دستگیرش کرده. توی ون.
میم: نه...چیزی نیست. نگران نباشین.
6. خارجی. حیاط ساختمانی در وزرا. زن های زیادی ایستاده اند. دخترک چادری به میم نزدیک میشود. هنوز می لرزد: خانوم میشه یه دقیقه با مامانم حرف بزنین و بگین پلیس هستین و منو ول میکنین؟ میم گوشی را میگیرد. فقط صدای جیغ می شنود. و کلمات نامفهوم: دختر من... ولش کنین... من می میرم... دخترم....میم سعی میکند آرام اش کند. زنِ آن طرف خط اصلن صدای میم را نمی شنود. فقط جیغ می زند.
7. داخلی. اتاقی دلگیر با سه میز. زن هایی که از این میز به آن یکی می روند:
میم پشت میز اول است. زن هایی که آن طرف میزها نشسته اند همه زشت و بدخلق و بی ادب اند. فرمی را جلوی میم می گذارند. میم وقتی به تحصیلات می رسد مکث می کند... خجالت می کشد بنویسد: دکتری.
فرم را به میز آخر تحویل می دهد. روی برگه ای با ماژیک مشخصات اش را می نویسند. و در آخر: جرم: بدحجابی. زیرش را انگشت می زند. برگه را به دستش می دهند و می گویند آن طرف تر بایستد تا عکس اش را بگیرند. میم نمی تواند زهرخندش را پنهان کند.
چادر را به سرش می کشد و بیرون می رود.
8. خارجی. پارک هنرمندان. روبروی تالار ایرانشهر.
ف: خوبی؟ چی شد؟ چی کار کردن؟
میم: هیچ چی بابا. تحقیر. از این مملکت متنفرم. متنفرم. ولش کن. بریم بلیت بگیریم.
9. داخلی. دستشویی. صدای آب.
میم چادر را در می آورد و تا می کند. زنی آن طرف تر در حال وضو گرفتن است. می گوید: خانوم...چادرتون داره به زمین کشیده می شه... میم با نفرت نگاهش می کند: مهم نیست....
10. داخلی. سالن تئاتر. نور کم.
میم توی صندلی قرمز فرو رفته است. بهزاد فراهانی روی صحنه است. میم یاد تمام رنج هایی می افتد که این مرد کشیده...چون دخترش ترجیح داده آن جوری زندگی کند که دوست دارد. که برود دنبال ساده ترین حقوق انسانی.
بهزاد فراهانی رو به تماشاچی ها می گوید:« تو چهار دیواری خودمون که دیگه میتونیم دلنگ دلونگ کنیم...نه؟»
میم دستش را جلوی دهانش می گیرد. شانه هایش می لرزند.
بعد دیدم ای دل غافل، همین دو خط، دغدغه و دردِ دل چقدر از همین جماعت مثل خودم بوده. همه‌ی دوست و رفقایی که مثل خود من زندگیشون محدود شده به ساعت‌های خاص اداری و معمولاً ساعت ده صبح هیچ‌جایی جز پُشت میزشون نیستند چقدر دل‌شون تنگِ بودن وسط خیابون و دیدن آدم‌ها بوده، توی اون ساعت روز.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر