Without doubt, Ahmad Shamlou is one the most widely debated – and therefore recognized – contemporary poets of the Persian language. Some critics lionize him as a revolutionary figure, who overthrew the scholastic monarchy of classical versification and introduced a novel system while others violently oppose the poet, accusing him of wanting sufficient knowledge and skill to edit and annotate a great poet like Hafez, for instance.
Modern Persian literature in Iran seems to have been divided into two hostile territories: The academic and the non-academic. This distinction, nonetheless, does not place the former higher than the latter. The truth is, the non-academic littérateurs have been surprisingly more avant-garde, initiative, popular, and even universally acclaimed. On the other hand the obstinately classicist academics have been, conservatively, clasping to their static curricula, which even nowadays preclude many great names: Forough Farokhzad (poet), Sadegh Hedayat (writer), Mahmoud Dowlatabadi (writer), Bahram Beizaii (playwright), Zoya Pirzad (writer), and sometimes even Sohrab Sepehri (poet). The hostility between these two camps is so fierce that some literary histories, encyclopedias, and glossaries – which are the prerogative of the academics — do not even include the non-academics.
Part of this opposition can be traced back to political allegiances. Both before and after the Islamic revolution of 1979 the non-academics, in the fashion of almost all intellectuals around the world, were dissidents and critics of the state. In response, the governments prevented them from teaching at universities and banned their works from being published. As a result, they were expelled from universities and were replaced by some, often, professors of literature who were instead, politically passive and socially obscure.
In such turbulent times, Shamlou was always despised and tempestuously attacked by the academics. During the last years of the Shah's reign, Marxist tendencies were predominant and many intellectuals, poets, and writers were members of the leftist Hezb-e Toodeh, [The Party of the Masses]. Hezb-e toudeh was abhorred by the monarchy and its members were incessantly facing imprisonment and execution. The most striking was perhaps, Khosro Golsorkhi (poet and activist), who was tried in a military court and executed. His name is remembered after all these years because the Pahlavi government, under international pressure, broadcast his defense on television. Shamlou's early collections, namely, Ahan-ha va Ehsas (Irons and Emotions) (1326-1329 A.H.; 1947-1950 A.D.), 23 (1330 A. H.; 1951 A.D.), and Ghat`nameh (Resolution) (1329-1330 A.H.; 1950-1951 A.D.) are, by and large, products of his leftist sympathies. However, as we keep track of the chronological development of his poetry, we can sense the waning of those tendencies and the emergence of philosophical and existential concerns—a more or less abrupt change. Havaye Taze (Fresh Air) (1947-1956) in Barahani's view is "a turning point in Shamlou's poetic life" (319). The reader is taken aback by noticing the rather quick disappearance of leftist sympathies. So is the case with the poetic influences of his mentor, Nima Yooshij. Barahani singles out four influences on Shamlou in "Fresh Air": Yooshij, the French poet, Paul Eluard (1895-1952), Federico Garcia Lorca, and Vladimir Mayakovsky (1893-1930), Futurist Russian poet and playwright, among which Youshij's influence is "the greatest" (ibid.). Nonetheless, as we go on in Shamlou's literary career, his influence "gradually lessens down to zero" (ibid. 321). "Sher-i ke Zendegi-st" (A Poem which Is Life) (1954) from Fresh Air, is Shamlou's aesthetic manifesto wherein he defines himself as a poet of life:
The model of today's poet
We said:
Is life!
It is from life that the poet
With the watermark of poetry
Depicts
A design on another canvas:
He writes poems,
Means
He lays hand on the wound of the old city.
…
Means
He interprets
His epoch's honor-list of man.4
In another poem, "Harf-e Akhar" [The Last Word] (1952), which he composed in memory of Mayakovsky's suicide, he raises a furious attack on classicist poets. At the very beginning, he dedicates the poem “to those who strive to administer old graveyards”, by whom he obviously means the academics and by old graveyards, universities:
At the middle of the gambling table of you magazinary ordainers of pompous cycles.
I cast my poetry’s ace of hearts.
Because you
Obtuse mockers of Nima
And you
Killers of all sorts of Vladimirs
This time have challenged an unruly poet
Who strides on the way to dusty courts.
…
But if you like
Poets
To throw up to your feet
What you have eaten for years
What can Morn do for his poetry
Is the great sensations of a tomorrow, which is now the seed of meticulousness?
…
Beyond the nagging of all goggled professors
You joiners to the fossil-houses of Quasidehs and Ruba’is
…
Doormen at the brothel-magazines on whose threshold I have spat
The cries of this illegitimate child of poetry will crucify you:
– “you servants of old prostitute-poems!
I throw down the gauntlet at you…”
It is unfair, however, to categorize him as a staunch opponent of classicism. He is against some classicists’ considering New Poetry a heresy. He observes that classical poetry in Iran has been insensitive to and ignorant of social and political transitions. He views classical poets vacuumed in an Edenic world of wooing, detached mysticism, sentimentality and idealism. But he, conversely, with a residuum of leftist doctrines in the back of his mind, proclaims that poetry is worthwhile only when it reflects the pangs of the community and the suffering of man. Shamlou’s attack on classicism stems from its incapability to infer ideas he intended to develop in his poetry. Classical poetry is vitally dependant on rhythm and rhyme. This dependence debilitates a large portion of the poet’s energy to fit his ideas in its adamant framework of versification and distracts him from developing other aspects of the poem such as imagism, thematic complexities and symbolic patterns.
Besides, Shamlou’s content was no more devoted to the description of erotic feature of an attractive mistress or the beauty of a natural scenery. He had set off to reflect the harshness and injustice of urban life and needed a new form to do so. Thus, he developed what many later called ‘Shamlouian Blank Verse’. This new form, unprecedented in many ways, is not identical with blank verse in English. It can be rather viewed as a synthesis of sixteenth century blank verse and free verse in English literature. It has, moreover, a somehow lurking inner rhythm, which is very different from the metric system in English blank verse.
Before Shamlou, Nima Yooshij, known as the father of ‘Persian New Poetry’ had begun the poetic revolution. However Shamlou brought this movement to its culmination. ‘New Poetry’ – as an umbrella term covering a wide array of modern poets similar only in being non-classicists – is again different from the poetry of Romanticism in Europe. The New Poet, despite all, is not "a man speaking to men" as William Wordsworth would contend. S/He is an intellectual speaking about men and women. As a result, the poetic style of New Poets – especially that of Shamlou and Akhavan Sales (1928-1990), — was a successful hybridization of archaism and slang.
آدینه و رعنا زن هایی هستند از دنیاهایی کاملن متفاوت. آدینه، پولدار، امروزی و یاغی با اشتیاقی پنهان برای تبدیل شدن به یک مرد، از خانه اش فرار کرده است. رعنا با یک زمینه مذهبی محافظه کار، آدینه را در یک تاکسی که پس از به زندان افتادن همسرش مجبور به رانندگی با آن شده ، پیدا می کند.
رابطه رو به رشد بین دو قطب احساسی متفاوت، داستانی است که در “آینه های روبرو” به تصویر کشیده میشود؛ فیلمی که این هفته در سینماهای تهران اکران شد و تابوی تغییر جنسیت را برای نخستین بار بر پرده سینما نمایش داد.
یکی از تناقض های بسیار عجیب درباره زندگی در جمهوری اسلامی قانونی بودن تغییر جنسیت بر اساس فتوای صادر شده در سال 1987 بوسیله ایت الله روح الله خمینی است.
در واقع در ایران بیشتر از هر کشور دیگری به جز تایلند، عمل تغییر جنسیت انجام میشود و حتی برای این عمل، کمک هزینههایی نیز درنظر گرفته شده است. اما، با وجود اینکه تغییر جنسیت ممکن است حمایت های دولتی را با خود داشته باشد، این آدمها به چهره هایی بحث برانگیز در بین عموم بدل میشوند.
فتوای صادر شده مدیون فعالیت های “مریم خاتون ملک آرا” در سال 1980 است، یک فعال حقوق “ترنس سکشوئال” ها در ایران که نامه ای به خمینی نوشت و از او درخواست کرد تا سرنوشتشان را تعیین کند. “ملک آرا” قبلن مرد بود و پیش از انقلاب 1979 در تلویزیون دولتی ایران کار می کرد. در اواسط دهه 70 او شروع به نوشتن نامه برای خمینی که در تبعید به سر می برد کرد و خواست تا اجازه مذهبی برای جراحی تغییر جنسیت را صادر کند. در 1987، پس از یک دهه فعالیت، زمانی که خمینی رهبر کشور بود، “ملک آرا” به خانه ی او رفت و با فتوایی که به او اجازه تغییر جنسیت می داد بازگشت.
پس از ساختن این فیلم، فرشته طائرپور، تهیه کننده اش گفت که نمی دانسته چنین فتوایی وجود خارجی دارد. او به گاردین گفت ” در ابتدا برای من بسیار عجیب بود که عمل تغییر جنسیت در ایران دارای مجوز است. دولت وام هایی می دهد و حتا کارت شناسایی جدید پس از عمل صادر می کند، چیزی که در بسیاری از کشورها قانونی نیست.”
با وجود این فتوا، تغییر جنسیت، به ندرت در در میان عموم به بحث گذاشته می شود. اکران “آینه های روبرو” که توجه بسیار زیادی را به خودش جلب کرده است فرصتی ایجاد کرد تا رسانه های ایران به این موضوع بپرداند. حتا کانال های رادیو و تلویزیون دولتی ایران که معمولن از پرداخت چنین موضوعاتی منع می شوند، گزارش هایی درباره این فیلم داشته اند.
خانم طائرپور در این باره میگوید: “برخی از ترنس سکشوئال های جوان که با دیدن فیلم هیجان زده شده اند برای تشویق دیگران به تماشای آن تلاش می کنند.” سامان ارسطو بازیگر شناخته شده ایرانی که خودش تحت عمل جراحی تغییر جنسیت قرار گرفته از طرفداران این فیلم است. برای طائرپور وضعیت ترنس سکشوال ها در جامعه ایران خلاصه شده است در آنچه پدر آدینه در فیلم می گوید: “من آرزو می کنم که او کور، مرده یا معلول بود، اما مایه ننگ نبود.”
سهیل، ایرانی 33 ساله ای که این عمل جراحی را انجام داده می گوید که حمایت های قانونی به معنی مصونیت از آزار و اذیت سایر نهادهای دولتی نیست.
بر خلاف تغییر جنسیت، همجنس گرایی، مجازات مرگ را در ایران به دنبال دارد، اما سهیل عقیده دارد که تراجنسیتی در ایران حتی از همجنس گرا بودن سخت تر است.
او می گوید: “وقتی شما ترنس سکشوئال هستید ظاهر شما تغییر می کند و این چیزی است که بیشتر خانواده های ایرانی نمی توانند با آن کنار بیایند. اما وقتی شما هموسکشوئال هستید خانواده شما ممکن است تا زمانی که تمایلات جنسی خود را به صورت یک راز نگه دارید با شما مدارا کنند.”
از نظر شادی امین، فعال حقوق ایرانیان که در آلمان زندگی می کند کیفیت عمل های جراحی تغییر جنسیت در ایران بسیار پایین و کمی بیشتر از “قصابی” است. او می گوید: “در یک جامعه دموکرات عمل تغییر جنسیت یک گزینه برای ترنس سکشوئال هاست، اما در ایران یک وظیفه برای بقاست.”
امین اشاره می کند که وقتی اوایل امسال یک ترنس سکشوئال در اصفهان به دنبال یک عمل جراحی ناموفق درگذشت، از آیین اسلامی شستشوی پیش از دفن چه توسط یک مرد، چه توسط یک زن محروم شد.”
این مساله که جامعه، تفاوت های بین هموسکشوئال یا ترنس سکشوئال بودن را درک نمی کند کمک زیادی به اقلیت های جنسی در ایران نکرده است. بسیاری از والدین، فرزندان همجنس گرای خود را مجبور به انجام جراحی تغییر جنسیت می کنند، در حالیکه روانشناسان و روانپزشکان هنوز همجنس گرایی را به عنوان یک بیماری روانی تلقی می کنند که نیاز به “درمان” دارد.
براونون رابرتسون، مدیر تیم تحقیقاتی در یک گزارش جدید درباره جامعه دگرباشان ایران میگوید که موضوع بسیار پیچیده تر از سردرگمی است.
او می گوید: (این سردرگمی) ناشی از این واقعیت است که قوانین ایران هم جنس گرایی را به عنوان یک جرم عمومی می شناسد و ترنسکشوئال را بر خلاف قاعده، با نگاهی علمی، نوعی ناهنجاری قابل اصلاح می دانند.
فشار بر ایرانی های جوان، هم از طرف دولت و هم از طرف جامعه برای پذیرفتن هنجارهای اجتماعی و سنت و کدهای رفتاری خاص بسیار زیاد است. بنابراین، جای تعجب ندارد که بسیاری از همجنسگرایان جوان ایرانی که به عنوان یک فراجنسیتی دارای هویت نیستند می گویند که برای انجام عمل جراحی تحت فشار اند.”
منبع: گاردین
پس از آنکه چندی پیش طرح دوباره نامزدی اسفندیار رحیم مشائی کارگردان پشت صحنه دولت محمود احمدی نژاد از سوی رسانه های اصول گرا خبر ساز شد، واکنش های متعددی از سوی جناح های سیاسی وابسته به نظام به این خبر صورت گرفت. به ویژه پس از آنکه احمدی نژاد در یک مصاحبه تلویزیونی در پاسخ به اشاره مجری برنامه به آخرین سال دولت گفت که چه کسی گفته است امسال، سال آخر دولت است و شما (مجری) از کجا مطمئن هستید؟ در واکنش به این اظهارات، سعید دهقان یکی از اعضای مجلس نهم در یک برنامه تلویزیونی به سخنان احمدی نژاد واکنش نشان داد و آرزو کرد که عمر این دولت هر چه زودتر به پایان برسد. در واکنشی دیگر عسگراولادی مسلمان دبیرکل حزب موتلفه اسلامی نیز از این اظهارات انتقاد کرد و نامزدی مجدد احمدی نژاد در انتخابات آتی را خلاف قانون اساسی کشور دانست. همچنین دولت نیز خبر نقل شده از سوی دفتر رییس دولت مبنی بر حمایت رسمی احمدی نژاد از نامزدی مشائی را تکذیب کرد و آن را جنگ روانی دیگری علیه دولت خواند. در واقع دو تعبیر از اظهارات احمدی نژاد از سوی محافظه کاران صورت گرفت. تعبیر نخست طرح دوباره کاندیداتوری مشائی و اجرای مدل انتخاباتی روسیه در ایران است و تعبیر دیگر امکان کاندیداتوری مجدد شخص احمدی نژاد در دوره بعدی انتخابات ریاست جمهوری است. اما در نهایت رهبر جمهوری اسلامی در خراسان شمالی، سال جاری را سال پایانی دولت اعلام کرد. حال آیا احمدی نژاد و یارانش با اتمام دوره ریاست جمهوری از عرصه قدرت کنار خواهند رفت؟
احمدی نژاد و یارانش یکی از گروه های پر رمز و راز سیاسی در ایران هستند. افرادی ناشناخته و گمنام در عرصه سیاسی ایران که به یک باره به اوج قدرت رسیدند بدون آنکه پله های آن را به ترتیب طی کرده باشند. فردی که در راس این جریان قرار گرفته است تنها یک سابقه سیاسی ملموس در دوران دانشجویی خویش دارد که به عضویت وی در دفتر تحکیم وحدت در سال پنجاه و هشت باز می گردد که در واقع از اعضای اقلیت این تشکل دانشجویی کهنه کار بوده است. از منظر اجرایی نیز مهم ترین سمت وی پیش از ورود به عرصه مدیریت کلان کشور، اداره استان تازه تاسیس اردبیل در دولت هاشمی رفسنجانی بوده که تا روی کار آمدن دولت محمد خاتمی ادامه یافته است. بالاترین سمت اجرایی مشایی نیز که مرد شماره دو دولت نامیده می شود و به مبدع مکتب ایران نیز مشهور است و همچنین گزینه جدی رییس جمهوری نزد حلقه یاران احمدی نژاد به شمار می رود، پیش از ورود به دولت، مدیریت اداره امور اجتماعی در وزارت کشور بوده است.
اما این گروه ناشناخته چگونه توانستند در زمانی که اصلاح طلبان قدرت را در دولت و مجلس و شهرداری ها در اختیار داشتند، کرسی های شوراها را عمدتا در سه کلانشهر مهم کشور از جمله پایتخت فتح کنند؟ در واقع چگونه یکی از بزرگ ترین دستاوردهای اصلاح طلبان یعنی اجرای قانون شوراها پس از گذشت بیست سال ظرف یک شب بر باد رفت و شورا که یکی از مظاهر دموکراسی در ایران به شمار می رفت به بلای جان اصلاحات تبدیل شد؟ بی تردید بخش عمده ای از این اتفاق به نقاط ضعف اصلاح طلبان باز می گردد که در این مقاله قصد پرداختن بدان نیست بلکه در این نوشتار تلاش می شود تا شیوه هایی که این گروه ناشناخته برای بالا رفتن سریع از نردبان قدرت بکار گرفتند مورد ارزیابی قرار گیرد و این احتمال بررسی شود که آیا چنین شیوه هایی تکرار پذیر هستند یا خیر؟
ماجرا از زمانی آغاز شد که یک نهاد امنیتی گزارش محرمانه ای را در خصوص فعالیت طیف جدیدی از انجمن حجتیه به دولت فرستاد که در آن به فعالیت پنهانی این گروه در نهادهای نظامی، صدا و سیما و آموزش و پرورش اشاره شده بود. این گزارش هیچگاه رسانه ای نشد و محرمانه باقی ماند تا زمانی که در دومین دوره انتخابات شوراها که در واقع آزادترین انتخابات در نظام جمهوری اسلامی پس از دهه شصت بود، اصلاح طلبان در غیاب رقبای سنتی خویش رقابت را به گروه ناشناخته ای باختند که امروز دولت را در اختیار دارند. در دومین دوره انتخابات شوراها، محافظه کاران رسما از حضور در انتخابات خودداری کردند و حتی آیت الله خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی نیز با برنامه ریزی از پیش تعیین شده به استان سیستان و بلوچستان سفر کرد و در روز انتخابات نیز در شهر چابهار به سر برد تا بدین طریق از شرکت در این انتخابات امتناع کند؛ زیرا در آن شهر طبق قانون شوراها مجاز به شرکت در انتخابات نبود و بدین ترتیب پیام خویش مبنی بر نیتش بر عدم شرکت در انتخابات را به جامعه انتقال داد؛ اما در عین حال جریانی که امروز از سوی برخی تحلیلگران “حزب پادگانی” خوانده می شود، حرکت خویش را با چراغ خاموش ادامه داد و بدین ترتیب نخستین محصول این حزب در انتخابات عرضه شد و در انتخاباتی که تنها ده درصد مردم تهران و کمتر از پانزده درصد از مردم مشهد و اصفهان شرکت کردند، حزب پادگانی موفق شد با تجمیع آرای خویش در کلانشهرها پانزده کرسی شورای شهر تهران و اکثریت کرسی های شورای کلانشهرها را از آن خویش کند.
فاز دوم این پروژه شهردار شدن چهره اصلی این جریان یعنی محمود احمدی نژاد بود. وی در حالیکه وزارت اطلاعات با انتصاب وی به این سمت به طور رسمی مخالفت کرده بود با مماشات وزیر کشور وقت و فشار حزب پادگانی به یکی از مهم ترین جایگاه های اجرایی در کشور رسید. دلیل مخالفت وزارت اطلاعات، پرونده تخلفات مالی احمدی نژاد در زمانی بود که در راس مدیریت استان اردبیل قرار گرفته بود. در واقع حزب پادگانی با تثبیت وی در یکی از نقاط ثقل قدرت اجرایی در کشور خود را برای فتح سکوی بعدی آماده کرد. رد صلاحیت گسترده اصلاح طلبان در مجلس هفتم و ناکامی آنها در مقابل تصمیمات شورای نگهبان از یک سو و تشتت آرا میان آنان برای معرفی یک نامزد واحد برای انتخابات ریاست جمهوری نهم از سوی دیگر نیز بستر مناسبی را برای جهش حزب پادگانی به سمت کرسی ریاست جمهوری فراهم ساخت و احمدی نژاد به عنوان کاندیدای حزب پادگانی مستقل از سایر کاندیداهای اصولگرا وارد عرصه انتخابات شد و پس از هزینه های گسترده ای که از محل اعتبارات شهرداری تهران در میان حاشیه نشینان شهرهای بزرگ کرده بود در روزهای پایانی تبلیغات با چراغ سبز فرزند رهبر جمهوری اسلامی آرای سنتی فدائیان ولی فقیه را نیز به خود جذب کرد و سرانجام با دخالت مستقیم حزب پادگانی در امور اجرایی انتخابات با اهرم شورای نگهبان با اختلاف ناچیزی از مهدی کروبی پیشی گرفت و در دور دوم نیز با ارائه چهره ای ضد هاشمی به عنوان مظهر سرمایه داری و مشکلات کشور و طرح شعارهای عوام پسند و نهایتا با ائتلاف با محافظه کاران سنتی موفق شد آرای مخالفان سنتی هاشمی را به صحنه آورد و پروژه خویش را تکمیل سازد.
در حال حاضر نیز رقابت اصلی در انتخابات ریاست جمهوری آینده میان دو انشعاب صورت گرفته در حزب پادگانی است، هر چند در این میان به نظر می رسد که رهبر جمهوری اسلامی تعلق خاطر به جناح بنیادگرای این حزب دارد اما توان اقتصادی دسته دوم نیز در این معادله نقش مهمی ایفا خواهد کرد
اما ریاست جمهوری احمدی نژاد اتمام این پروژه نبود. حزب پادگانی بخشی از این پیروزی را مدیون ائتلاف با محافظه کارانی چون حزب موتلفه و گروه های اقماری آن به محوریت علی لاریجانی بود و از این رو ناچار شد به تشکیل دولتی سهامی تن دهد. وزارت خارجه، وزارت اطلاعات، وزارت کشور، وزارت اقتصاد و وزارت ارشاد از جمله سهام محافظه کاران موتلف با حزب پادگانی بودند اما این ائتلاف دوام زیادی نیافت و در دوره نخست دولت وی از هم پاشیده شد. دلیل عمده فروپاشی این ائتلاف به اختلافاتی باز می گردد که حزب پادگانی را بر سر انتخاب مسیر آینده دچار سردرگمی کرده است که در این نوشتار تلاش می شود تا ابعاد آن مورد تحلیل قرار گیرد. در واقع پس از انتخابات ریاست جمهوری سال هشتاد و هشت انشعابی میان این حزب روی داده است که ادامه مسیر را برای آنان دشوار ساخته است هرچند این انشعاب تغییر محسوسی در استراتژی این حزب ایجاد نکرده است. اما این اختلافات چیست و این حزب چه استراتژی را در آینده دنبال می کند؟
به باور برخی ناظران، آنچه که این حزب به عنوان یک هدف دراز مدت بدان می نگرد تغییر ماهیت نظام جمهوری اسلامی است؛ اما حزب پادگانی بر سر تعیین ماهیت نظام جانشین دچار دو دستگی شده است. دسته اول طرفداران آیت الله مصباح یزدی، کیهان نویسان و چهره های پشت پرده بیت رهبری در واقع طیفی هستند که تلاش می کنند تا یک نظام اسلامی منهای جمهوریت را جانشین نظام موجود کنند. اتفاقی که در حال حاضر به وقوع پیوسته اما هنوز رسمیت نیافته است. اما طیف دوم که پس از انتخابات به جریان انجرافی موسوم شده است در تلاش است تا یک دیکتاتوری متمایل به ارزش های سکولار را در کشور احیا کند. در واقع از نوع سخنان و عملکرد این دسته چنین بر می آید که آنان در تلاشند تا با حذف ولی فقیه از ساختار حقوقی کشور و دادن اختیارات وی به رییس جمهور زمینه را برای تاسیس چنین حکومتی در ایران فراهم کنند.
احمدی نژاد نخستین گام را برای تحقق اهداف طیف خویش در هفته نخست از آغاز دوره دوم ریاست جمهوری برداشت. در شرایطی که کشور با موجی از اعتراضات به نتیجه انتخابات روبرو و حزب پادگانی به شدت درگیر سرکوب این اعتراضات بود، رییس دولت سرمست از حمایت بی سابقه رهبری در خطبه های معروفش در نماز جمعه، با انتصاب رحیم مشائی به عنوان معاون اول خویش در واقع تلاش کرد تا از این فرصت برای محکم ساختن جای پای حلقه یاران خویش استفاده کند و از این رو پس از بی اعتنایی به پیام شفاهی ولی فقیه حتی تا زمانی که دستور کتبی وی را برای برکناری مشائی از این سمت دریافت نکرد تغییری در تصمیم خویش نداد. اقدامی که سرانجام به برکناری وزرای وقت ارشاد و اطلاعات به خاطر اعتراض آنان به مقاومت در مقابل خواسته آیت الله خامنه ای منجر شد. اقدامات احمدی نژاد در حمایت از مشائی و جریان موسوم به انحرافی به دفعات دیگری نیز ادامه یافت. قضیه برکناری حیدر مصلحی از وزارت اطلاعات و قهر ده روزه وی، فشارها برای برکناری محمدرضا رحیمی و سعید مرتضوی، ماجرای اختلاس سه هزار میلیارد تومانی و ده ها ماجرای دیگر همه از چالش های جدی در درون این حزب حکایت داشت. اظهار نظرهای برخی از اعضای حلقه یاران احمدی نژاد در خصوص اشاعه برخی آزادی های لیبرالی در جامعه از جمله در خصوص حجاب و یا احیای سنن دوران پهلوی همه سرنخ هایی است که از تلاش این جریان برای احیای یک دیکتاتوری سکولار حکایت می کند. در مقابل جناح دیگر این حزب درصدد افزایش محدودیت های اجتماعی در مراکز عمومی و خصوصی است و در تلاش است تا با اعمال سختگیری های بیشتر، فضای جامعه را هر چه بیشتر به سمت آرمان های برخاسته از بنیادگرایی اسلامی پیش برد. چنین سیاستی به خوبی در دانشگاه ها، ادارات، مراکز تفریحی، مدارس و حتی مهد کودک ها قابل ملاحظه است.
در حال حاضر نیز رقابت اصلی در انتخابات ریاست جمهوری آینده میان دو انشعاب صورت گرفته در حزب پادگانی است، هر چند در این میان به نظر می رسد که رهبر جمهوری اسلامی تعلق خاطر به جناح بنیادگرای این حزب دارد اما توان اقتصادی دسته دوم نیز در این معادله نقش مهمی ایفا خواهد کرد. اگر چه مشایی و مکتبش که مکتب ایران نام گرفته است در تلاش برای احیای سنن ایران باستان به علت حمله طیف مخالف حزب پادگانی شکست خورده است؛ اما وی همچنان می کوشد تا با استفاده از جایگاه ریاست جمهوری و حمایت گروه های ناشناخته که در بافت سیاسی نظام جمهوری اسلامی رخنه کرده اند اهداف خویش را به پیش برد و در مقابل طیف بنیادگرای این حزب نیز در تلاش است تا پس از به پایان رسیدن عمر دولت به کار جریان موسوم به انحرافی خاتمه دهد و دولت مطیع خویش را بر سر کار استوار کند. باید منتظر ماند و دید سرانجام در این جدال کدام یک پیروز خواهند شد.
زئوس خدای لطیفی بود و زنها را بسیار دوست میداشت. زنها هم مجبور بودند او را دوست داشته باشند وگرنه بعید نبود مثل آستریا که با گستاخی تمام به بخت خودش لگد زده بود، مجازات شوند. زئوس این بیچاره را که در پاسخ به پیشنهاد او گفته بود “اِوا این کارها زشته خدا جون!” را تبدیل به جزیرهای شناور به نام اُرتیژیا کرده بود. تنها فایدهی ارتیژیا شدن داشتن یک اسم کلاس بالا بود که آنزمانها چندان بدرد نمیخورد و تازه هر چقدر هم که اسم آدم باکلاس باشد چه فایده دارد وقتی که روی نافش درخت سبز شده باشد؟ طبیعیست که در زمانهای که حتی ارزش اسمهای باکلاس کشف نشده بود جراحی زیبایی و تبدیل درخت به سطح صاف بدون لک یا بینی مینیاتوری هم اختراع نشده بود. اینطور بود که سرنوشت آستریا شده بود درس عبرت بقیه تا سرپیچی از فرمان خدا نکنند.
در عوض خواهر آستریا، یعنی لِتو از آن دسته از زنان عاقل سنتی بود که میدانست بزرگترها همیشه خیر و صلاح کوچکترها را میخواهند و کوچکترها به نفعشان است که به حرف آنها گوش کنند؛ به خصوص اگر از فحش و فضیحت شنیدن و پس گردنی و تیپا خوردن و جزیرهی شناور شدن خوششان نیاید.
این بود که به میمنت و خوشی لتو زن زئوس شده بود. ماجرای این ازدواج به قبل از آن بازمیگشت که زئوس با خواهرش یعنی هرا ازدواج کند. اما وقتی که لتو از زئوس باردار شد، هرا، هوو و با حفظ سمت خواهر شوهرِ لتوی بیچاره بود. بانوان محترم میدانند که یکی از این نسبتها برای برباد دادن دودمان یک نفر کفایت میکند چه رسد به آنکه هوو و خواهر شوهرِ یک زن بیچاره، تیتانزادهی مخوف و حسودی باشد به اسم هرا.
هرا سوگند خورده بود که نگذارد لتو در هیچ جایی که پرتو خورشید به آنجا برسد، کودکش را بزاید. این بود که لتو به هرجایی که پناه میبرد تا وضع حمل کند، اهالی آنجا از ترس هرا، عذر لتو را میخواستند. لتو دست آخر به دامان خواهرش، یعنی جزیرهی شناور ارتیژیا شد. پوسیدون، خدای دریاها هم که دلش برای لتو سوخته بود طوری امواج دریا را بلند کرد که مانع از رسیدن پرتوهای خورشید به جزیره شوند و به این ترتیب حرف هرا هم دو نشود.
با چنین مصائبی لتو توانست وضع حمل کند. او دوقلو زایید: یک دختر و یک پسر که هر دو جزو طایفهی خدایان بودند؛ نام دختر را آرتمیس گذاشتند و پسر آپولون نامیده شد. فرزندان خدای خدایان، فرمانروای جهان، قادر مطلق، زئوس بزرگ که وقتی زن دومش نمیگذاشت زن اولش وضع حمل کند او به دنبال عشقبازی با زن چندمش بود.
آپولون شیر مادرش را نخورد و تِمیس او را با شیرهی گیاهان بزرگ کرد. او چهار روزه بود که برای ساختن پرستشگاهی راهی پارناس شد. هنوز معلوم نیست علت این کار آپولونِ چهارروزه چه بوده است اما بعید نیست عقیدهی طرفداران تغذیهی کودک با شیر مادر، درست باشد و به خاطر تغذیهی نادرست، مشاعر آپولون آسیب دیدهباشد. به هر حال او در این مدت آنقدر بزرگ، نیرومند و دیوانه شدهبود که با تیرهایی که هفایستوس برایش ساخته بود به جنگ مار پیتونی برود که سر گذرِ پارناس در کمین غریبه ها نشسته بود. آپولون مار را کشت و معبدی را در آنجا ساخت که بعدها اسمش شد دلفی.
ماجرای این نامگذاری هم به این صورت بود که وقتی آپولون معبدش را ساخت تازه به این فکر افتاد که این معبد، کاهن و متولی ندارد. آپولون در این فکر بود که سایهی کشتی بزرگی را از دور دید. بی درنگ به شکل دلفینی درآمد و رفت به سوی آن، که مال کِرِتیها بود و بر عرشهی آن جهید. کرتیهای بیچاره که تا آن موقع همه جور دزد دریایی دیدهبودند الا مدل دلفینی، اول کمی ترسیدند اما بعد که آپولون به شکل و شمایل خداییاش ظاهر شد و خودش را معرفی کردند خیلی بیشتر ترسیدند. آپولون هم که دید اینطوری است به آنها مژده داد که آنها را برای خدمتگزاری در معبدش برگزیدهاست تا رستگار شوند. آن زمان هنوز بشر تجربهی چندانی نداشت و نمیدانست متولی معبد بودن چقدر میتواند عایدات خالص داشته باشد و در نتیجه دریانوردان از آپولون تمنا کردند که اجازه بدهد آنها به جای رستگاری بروند به کار و زندگی و زن و بچهشان در کِرِت برسند. اما آپولون که خیر و صلاح آنها را بهتر میدانست با فحش و پس گردنی بردشان جزیره و معبد را داد دستشان.
بعد از این ماجرا این عده که آپولون را ابتدا در شمایل دلفین دیده بودند “دلفینیان” و آن پرستشگاه “دِلفی” نامیدهشدند. کاهنان جدید تا مدتی مترصد فرار از معبد و بازگشت به کرت بودند اما پس از اندک زمانی متوجه شدند که صید آدمها در پرستشگاه، خیلی راحتتر و پرسودتر از صید ماهیان در دریاست. نه قلابی لازم است نه توری و نه حتی کرمی. کافیست به آدمها بگویید اینجا جای مقدسی است، و کار تمام است. فرقی هم نمیکند که قداستش به یک خواب باشد یا اصلا مکان مزبور خانهی خود خدا باشد که هر روز درش را قفل میکند و به سر کار میرود و عصرها به آن برمیگردد. مومنین به هر حال سر خواهند رسید.
این بود که صیادان دلفی، اعلام کردند که آن معبد مرکز زمین است و زیارتش لازم. بعد قید وطن و خانوادهشان را برای همیشه زدند و به بیان احکام پرستش خدایان، دریافت نذورات و فروش عبادات استیجاری پرداختند و جدی، جدی رستگار شدند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر