-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
خلبان هوشنگ شهبازی برای فرود در فرودگاه بین المللی امام خمینی تهران آماده می شد که در کابین هواپیمای 40 ساله بوییگ 727 دگمه قرمز چشمک زن هشدار مشکل بزرگی را داد: «دنده فرود دماغه مسدود است.»
پشت کابین خلبان، در ردیف صندلی های فرسوده و تنگ، 120 مسافر سه ساعت پیش در مسکو سوار شده بودند. کاپیتان شهبازی و خدمه اش تمام اقدامات اضطراری را انجام داده بودند ولی چرخ جلو هواپیما باز نمی شد.
به مسافران گفته شد که خود را برای فرود اضطراری به همراه احتمال تصادم آماده کنند و خلبان شهبازی هر دو دست خود را بر روی اهرم کنترل قرار داد و تلاش کرد تصویر بدن های ذغال شده و لاشه سوخته هواپیما را از ذهن خود دور کند.
وقتی که در سال 1983 (4 سال پس از انقلاب) به شرکت خطوط هوایی ملی ایران (ایران ایر) پیوست ناوگان بویینگ ها و ایرباس ها تازه از زرورق در آمده بودند و دستگاه هایشان نو بود. کاپیتان شهبازی می گوید: هر بار که از ورودی به سوی هواپیما می رفت عینک آفتابی هوانوردی اش را زیر کلاه خلبانی اش به چشم داشت و از غرور و اعتماد به نفس به خود می بالید.
ولی پس از 17 سال تحریم از سوی ایالات متحده که به جمهوری اسلامی اجازه خریداری هواپیماهای تازه ساخت غرب و قطعات و لوازم یدکی آن ها را نمی دهد، کاپیتان می گوید که اکنون در برابر مسافران شرمسار است و از سیاست امریکا خشمگین. سیاستی که می گوید مسئول سقوط هواپیمای ایران و کشته شدن بیش از 1700 خدمه و مسافر بوده است.
تحریم ها، از به روز کردن ناوگان هوایی ایران جلوگیری می کنند و کشور نفت خیز ایران وادار می شود که از هواپیماهایی با استاندارد پایین روسی استفاده کند و جت های قدیمی تر خود را که زمان خدمتشان سال هاست به سر رسیده وصله پینه کند و قطعاتی که پیدا کردنشان هر روز در بازار آزاد دشوارتر می شود را به هر ترفندی (پس از گذشت زمان استفاده) دوباره به کار گیرد. تقریبا سالی نیست که با حوادث هوایی شرکت های بزرگ سپری نشده باشد و ورود بیشتر هواپیماهای ایران، از جمله بویینگ 727، به محدوده اتحادیه اروپا ممنوع است.
کاپیتان شهبازی می گوید: «هواپیماهای ما کاملا فرسوده اند.» و به مکانیک هایی اشاره دارد که هر چه در توان دارند به کار می گیرند که هواپیماها با امنیت پرواز کنند. می گوید: «سخت تر و سخت تر می شود؛ در واقع هر بار می تواند آخرین پرواز ما باشد.»
تقدیر چنین می خواست که پرواز مسکو آخرین پرواز وی نباشد. خلبان شهبازی فرود معجزه آسایی را رقم می زند. به سیسم ترمز ها دست می برد و آن ها را طوری ماهرانه دستکاری می کند که تعادل هواپیما حفظ شود، تا زمانی که از سرعت پرنده آهنین آن قدر کم شده باشد که بتواند دماغه را به زمین بگذارد و بنشیند. با ثبت شدن این حادثه در فیلم، خلبان شهبازی به قهرمان ملی تبدیل شد. کسی مثل سولن برگر ایران.
چندین روز پس از آن فرود ماجراجویانه کاپیتان شهبازی گفت که به او گفته اند که دنده به خاطر کم شدن فشار هیدرولیک کارایی خود را از دست داده بوده است: ترک خوردگی و ساییدگی ناشی از فرسودگی قطعات. می گوید: «چرا باید این طور باشد؟» به ثروت نفت ایران اشاره می کند و می گوید: «امریکا باید به ما اجازه دهد هواپیما بخریم.»
تحریم هوایی ایران از سال 1995، زمان ریاست جمهوری بیل کلینتون به تصویب رسید و جدا از تحریم ها و محدودیت داد و ستدهای مالی اخیر است که برنامه هسته ای ایران را هدف گرفته. اکنون هر دوی این تحریم ها در هم تابیده و دست به دست هم داده اند. در طول گفتگو های اخیر بر سر برنامه اتمی ایران، قدرت های جهانی در ازای توقف غنی سازی اورانیوم ایران، برای ایجاد انگیزه، تعلیق تحریم های هوایی را پیشنهاد کردند.
در حالی که بسیاری از مردم ایران رهبران خود را مسئول انزوای روزافزون کشورشان می دانند، تقریبا کسی نیست که از اقدامات امریکا بر ضد خطوط هوایی ایران گله مند نباشد.
ژانت، 54 ساله و خانه دار که از ترس مقامات نمی خواهد نام خانوادگی اش فاش شود، می گوید: «من طرفدار فشار بر رهبران هستم.» و ادامه می دهد: «ولی نمی فهمم چرا امریکا می خواهد به «ما»، مردم عادی آسیب برساند؟ آیا حق نداریم بی خطر سفر کنیم؟»
رئیس جمهور اوباما، در مصاحبه با بخش فارسی بی بی سی در سال 2010، گفت که او برای ایرانیان نگران است، ولی آنان باید هبران خود را مقصر مشکلات رو در روی خود بدانند. در سال 2010، وی شرکت های نفتی بین المللی را وادار کرد که از (موافقت با) سوختگیری هواپیماهای ایران ایر در اروپا و آسیا خودداری کنند، که این کار باعث لغو بسیاری از مسیرهای محبوب هوایی شد.
ولی برای علی رستگار، 27 ساله و هانیه خواهر 30 ساله اش دشوار است که به دنبال مقصر اصلی مرگ پدرشان بگردند. پدر آن ها در سانحه بویینگ 747 که در سال ژانویه2011 در غرب ارومیه سقوط کرد جزو خدمه بود.
«پدرم همیشه می گفت که هرگز در خطوط هوایی کار نکنید، می گفت خیلی خطرناک است.» این را علی رستگار می گوید، در آپارتمان فرش پوششان در تهران.
شب مرگ پدر، دوستی به علی رستگار تلفن کرد که آیا پدرشان سر کار است یا نه، تلویزیون دولتی خبر یک سقوط هوایی را گزارش کرده بود. تلفن های هراسان به پدر هرگز پاسخی نگرفت. در نهایت 77 نفر در سانحه هوایی جان باختند که بیشترشان دانشجویانی در مسیر دانشگاه بودند.
«البته اگر هواپیماهایمان کهنه نبودند این افراد کشته نمی شدند.» علی این را می گوید و خواهر بزرگترش بی صدا اشک می ریزد.
اولین باری نبود که پدرش از مشکلات جدی هواپیما آنان را با خبر می کرد. علی که دوره آموزشی خود را طی می کند تا مکانیک هواپیما شود می گوید: «هواپیما مثل ماشین نیست که بشود قطعاتش را تعمیر کرد.» و می افزاید: «ولی فعلا این تنها کاری است که می توانیم بکنیم.» (با سپری شدن ساعت کارکرد قطعات هواپیما مطابق دستور هر قطعه، حتا در صورت سلامت کامل قطعه باید بلافاصله با قطعه نو جایگزین شود-م)
خرید قطعات یدکی در بازار سیاه نیز با دور تازه تحریم داد و ستدهای مالی دشوار تر شده است. روز شنبه گذشته، مدیر اجرایی ایران ایر، فرهاد پرورش اعلام کرد که قیمت ها از چند ماه گذشته تاکنون نزدیک 40 درصد افزایش داشته اند.
خلبان شهبازی کمپین مستقلی را آغاز کرده تا دولت اوباما را متقاعد کند تحریم قطعات یدکی و هواپیماهای جدید را لغو کند و تا امروز 125 هزار ایرانی در سایت وی ثبت نام کرده اند.
می گوید: «من از رییس جمهور اوباما می خواهم که مسئولیت بپذیرد و به ما، مردم ایران فکر کند.» و می گوید: «درست نیست که ما مردم، زندگی خود را به خاطر سیاست از دست بدهیم.»
از: توماس اردبرینک - تهران // در: نیویورک تایمز
توضیح عکس: کاپیتان هوشنگ شهبازی، مبتکر کمپین لغو تحریم فروش هواپیماهای غیر نظامی به ایران
حدود پنجاه پیر و جوان در این بعدازظهر یکشنبه در یکی از زیر زمین های تاق قوسیِ وین دورهم جمع شده اند. سکوت سنجیده ای در این مکانِ پر از آدم حاکم شده است. نگاهِ مصمم مردم رو به جلوست، به یک صلیب چوبی بزرگ. جمعیتِ عبادت کننده سرودی را با هم می خوانند. – به فارسی. اینان مشغول برگزاری مراسم دعای یکشنبۀ یک کلیسای محلی هستند که به تقریباٌ صد نفر، بیشتر ایرانی و چندتایی هم افغاتی تبار، وطن معنوی می دهد. در مجموع فقط در وین پنج انجمن مسیحی ایرانی وجود دارد که بیشتر اعضایش از اسلام به مسیحیت گرویده اند.
رضا الف از بنیادگزاران انجمن نیز وقتی ۱۴ سال پیش به اتریش آمد مسلمان بود. اولین ارتباطش با مسیحیت بیشتر تصادفی بود: چون بیرون اردوگاه پناهندگی در ترائیزکیرشن (شهری اطراف وین پایتخت اتریش – م) تقریباٌ امکانی برای گذراندن وقت آزاد نبود رضا و همسرش دختر نه سالۀ خود را به نزد یک گروه مبلغ در محل فرستادند که دوران کریسمس برنامه هایی برای بچه ها عرضه کرده بود. وقتی دخترشان برگشت آرزوی خود را با پدر و مادر در میان گذاشت: می خواست مسیحی بشود. گرچه رضا الف جا خورده بود اما به نسبت با بی تفاوتی واکنش نشان داد – «من آن موقع واقعاٌ مذهبی نبودم. دخترم باید خودش آزادانه تصمیم بگیرد، چه برای اسلام و چه مسیحیت» – همسرش که از خانوادۀ متعصب مذهبی است مخالفت کرد. احتمال می داد دخترش را مبلغان شستشوی مغزی داده اند و آرزوی دخترش را به عنوان «حرف های بی معنی» رد کرد. اما او نیز بعد از بحث های زیاد با مبلغان شروع به صحبت از مسیحیت کرد. آقای الف تردید داشت اما بعد از یکسال و نیم تردید به گفتۀ خودش مسیح بر او ظهور کرد: «از آن زمان به بعد زندگی ما تغییر کرد.»
حدود دو سال قبل آقای الف در وین انجمن انجیلی را ایجاد کرد. در آن زمان تنها چندنفر بودند که در خانه ها برای عبادت گردهم می آمدند. در این فاصله در محل اجاره ای جا برای سوزن انداختن نیست به گونه ای که انجمن نیاز مبرم به جای بزرگتر برای انجام مراسم عبادی دارد. انجمن اکنون بیش از ۵۰ عضو رسمی دارد، این در حالی است که بچه ها را از این نظر در آمار نمی آورند، هرچه باشد انجیلی ها فقط بزرگسالان را غسل تعمید می دهند و نه بچه ها را. در حال حاضر بیست نفر هم به عنوان مهمان به مطالعۀ انجیل مشغولند که بعد از پایان آنان نیز به عضویت کامل در می آیند.
به دقت نمی توان گفت چه تعداد ایرانی مسیحی شده اند، زیرا بیشتر آنها باید اعتقاد خود را پنهان نگاه دارند. در هر حال تعداد ایرانی های مسیحی شش رقمی و رو به افزایش است. الف می گوید: «حدود بیست سال پیش در ایران مسیحیان زیادی شهید شده اند. اکنون هم مردم زیادی به جهت اعتقاد خود به زندان می افتند.» اما به گفتۀ رضا اتقاقاٌ همین شهادت ها و بازداشت ها مردم را هوشیار می کنند.
رضا احتمال می دهد: «در اتریش ۴۰۰ تا ۵۰۰ مسیحی ایرانی وجود دارد. ۹۰ درصد آنها قبلاٌ مسلمان بوده اند.» انجمن های مسیحی ایرانی فقط در پایتخت نیست بلکه در شهرهای لینتس و زالتسبورگ و گراتس هم وجود دارد. در جوامع کاتولیکی هم رشد روزافزون کسانی که از اسلام به مسیحیت گرویده اند به چشم می خورد.
«بیداری یک ملت»
سال گذشته ۱۵ درصد بزرگسالانی که در اُوبراوسترایش (یکی از ۹ ایالت اتریش – م) غسل تعمید یافتند ایرانی بودند. تئودور شوایگِر از اتحادیۀ جوامع انجیلی در اتریش حتی صحبت از «بیداری تمام یک ملت» می کند.
در مراسم انجیلی همواره جریان های بنیادگرا یا سؤال برانگیز هم وجود دارد. برای کارل شیفرمایر از مدیریت کلیسای لوتری مواردی شناخته شده است که در آن، جوامع بر اساس خواب همسر کشیش تصمیمی گرفته اند زیرا برای این خواب ها ماهیت پیامبرگونه قائل می شوند. اتحادیۀ جوامع انجیلی تلاش می کند از جوامع مسئله دار فاصله بگیرد.
به دقت نمی توان گفت چه تعداد ایرانی مسیحی شده اند، زیرا بیشتر آنها باید اعتقاد خود را پنهان نگاه دارند. در هر حال تعداد ایرانی های مسیحی شش رقمی و رو به افزایش است. الف می گوید: «حدود بیست سال پیش در ایران مسیحیان زیادی شهید شده اند. اکنون هم مردم زیادی به جهت اعتقاد خود به زندان می افتند.» اما به گفتۀ رضا اتقاقاٌ همین شهادت ها و بازداشت ها مردم را هوشیار می کنند.
شرعِ اسلام برای برگشتگان از دین مجازات مرگ مقرر می دارد. گرچه در اتریش آزادی مذهبی در قانون اساسی آمده اما ممکن است دین مؤمنان اینجا هم برایشان فاجعه بشود مثلاٌ زیر فشار محیط.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر