-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
تهدیدهای اسرائیل علیه ایران، جاسوسان آمریکایی در سوریه: اقدام های نظامی تازه ای در پیش است؟ کارشناس امنیتی رولاند پوپ توضیح می دهد که وضعیت تا چه میزان خطرناک است – و همۀ اینها چه ارتباطی با انتخابات آمریکا دارد.
به گزارش رسانه ها اسرائیل در فکر حملۀ نظامی به تأسیسات اتمی ایران قبل از انتخابات ریاست جمهوری آمریکاست. شایعه است یا اینکه تا حدودی واقعیت هم دارد؟
من اگر باشم دست کم کوچک جلوه نمی دهم. سالهاست از اسرائیل نشانه های آشکاری وجود دارد که از برخورد بین المللیِ کنونی با برنامۀ اتمی ایران راضی نیستند. به ویژه اصرار می کنند که جامعۀ بین المللی «راه حلِ» نظامی را علی الاصول منتفی نداند. از طرف دیگر اغلب این نشانه ها وسیله ای است تا اروپا و آمریکا را وادار به برقراری تحریم های سخت تری علیه ایران کنند.
اما چرا حالا، قبل از انتخابات؟
اسرائیل می داند که قبل از انتخابات احتمالاٌ بیشترین تأثیر را بر سیاست داخلی آمریکا دارد. کمیتۀ روابط عمومی آمریکا و اسرائیل آی پک اصولاٌ یکی از قوی ترین لابی ها در واشینگتن است. هر دو نامزد این را می دانند و از این رو باید نگرانی های اسرائیل را جدی بگیرند. احتمالاٌ باید به این مطلب نگرانی دولت اسرائیل را افزود که اوبامای دوباره انتخاب شده انگیزۀ کمتری برای توجه به منافع امنیتی اسرائیل دارد. از این رو به نظر می آید اکنون فرصت مناسبی است.
از سوی اسرائیل خردمندانه است؟ اوباما اکنون برتری نسبی برای انتخاب دوباره دارد. وی فراموش نخواهد کرد که اسرائیل می خواسته او را زیرفشار بگذارد، اینطور نیست؟
درست است. به ویژه اینکه اوباما بیش از سلف خود جورج بوش نسبت به اسرائیل موضع انتقادی دارد.
مفهوم مخالف این حرف این است که اسرائیل تنها حرف نمی زند بلکه واقعاٌ دنبال راه حل سریع است. از نظر نظامی که مشکلی نیست، ایطور نیست؟
ارزیابی درستی نیست. در این مورد همیشه اسرائیل خیلی دست بالا گرفته می شود. ایران در فاصلۀ صدها کیلومتری است و نیروی هوایی اسرائیل را به سر مرز توانایی و بُرد خود می رساند. برخی از تأسیسات هدف در ایران در عمق زمین قرار دارند. اسرائیل وسیلۀ لازم را ندارد این تأسیسات را برای مدت طولانی از کار بیندازد – در اصل می توان فقط برنامه را به تأخیر و نه از کار انداخت. افزون بر این چه پژواکی این حمله در تمام خاورمیانه ایجاد خواهد کرد. پیامدها در اصل محاسبه پذیر نیستند.
پس اصولاٌ این طرح و برنامه ها برای چیست؟
احتمالاٌ برخی از تندروهای اسرائیل کمتر خواهان اقدام یکجانبه هستند بلکه بیشتر امید دارند پای آمریکایی ها را هم وسط بکشند. فکر آنها این است که آمریکا به سختی می تواند در صورت اوج گیری بحران در خلیج فارس خود را کنار بکشد به ویژه که ایران اعلام کرده در صورت حملۀ اسرائیل هدف های آمریکایی را هم در منطقه مورد حمله قرار می دهد. با وجود همۀ قدرت نظامی، آمریکا در اینجا اسیر دست سیاست کشورهای دیگر هم هست.
چرا ایران می بایستی این کار را بکند؟
ایران همیشه گفته حملۀ اسرائیل را تنها با مؤافقت آمریکا ممکن می داند. در اصل دو احتمال برای چگونگی واکنش ایران وجود دارد. یکی دیپلماسی است: ایران بعد از حمله از نظر نظامی خویشتن داری می کند، اما در سازمان ملل و جهان به عنوان قربانی تجاوز اسرائیل قلمداد می شود. احتمال دیگر ضد حملۀ تمام و کمال است: ایران به زیر ساخت های استخراج نفت در کشورهای عرب خلیج فارس حمله می کند و بر بحران در عراق می افزاید و شاید سوءقصدهایی را در اسرائیل سازماندهی کند و به ناوگان پنجم آمریکا در خلیج فارس حمله برد. پیامد آن جنگ بین ایران و آمریکاست.
دولت های حزب دمکرات نمی توانند به سادگی نادیده بگیرند وقتی وضعیت حقوق بشر اینگونه ای باشد که در سوریه است. اگرچه از دخالت نظامی هراس دارند اما با این وجود خواستار رفتن اسد هستند. راه آرمانی بین دخالت مستقیم و دست روی دست گذاشتن در اینجا نیز عملیات مخفی و فعالیت های سازمان های اطلاعاتی است. طبق گزارشی در«نیویورک تایمز» چنین می نماید که آمریکا و ترکیه حمایت زیادی از مخالفان سوری می کنند.
برای دولت دست راستی اسرائیل، با کنایه اگر بگوییم، حالت آرمانی.
مطمئن نیستم که اینگونه باشد. زیرا ایران بعد از این ماجرا دیگر واقعاٌ جلوی هر گونه نظارت آژانس بین المللی انرژی اتمی را خواهد گرفت و احتمالاٌ همۀ تلاش خود را برای ساخت بمب اتمی به کار خواهد بست. برای اسرائیل در دراز مدت حتی خطرناک تر می شود.
زمان انتخابات ریاست جمهوری آمریکا احتمالاٌ نقش مهمی نیز در موضوع سوریه دارد.
اما آنجا کار برعکس است: زمان انتخابات ریاست جمهوری باعث می شود که دخالت نظامی از خارج غیر محتمل تر بشود.
چرا؟
برای اوباما عملیات نظامی از نظر سیاست داخلی خطرناک است. وی واقعاٌ در بین رأی دهندگان از نظر سیاست خارجی و امنیتی اعتبار زیادی دارد. رامنی برعکس همین تازگی نشان داد که در خارج چندان استوار گام بر نمی دارد. عملیات نظامی دست کم از نظر انتخاباتی بیشتر غلط است. اما طبیعتاٌ منفعت های دیگری نیز در بخش راهبردی وجود دارد.
اما خیلی حرف های شداد و غلاظ می زنند. دست برقضا هیلاری کلینتون.
دولت های حزب دمکرات نمی توانند به سادگی نادیده بگیرند وقتی وضعیت حقوق بشر اینگونه ای باشد که در سوریه است. اگرچه از دخالت نظامی هراس دارند اما با این وجود خواستار رفتن اسد هستند. راه آرمانی بین دخالت مستقیم و دست روی دست گذاشتن در اینجا نیز عملیات مخفی و فعالیت های سازمان های اطلاعاتی است. طبق گزارشی در«نیویورک تایمز» چنین می نماید که آمریکا و ترکیه حمایت زیادی از مخالفان سوری می کنند.
اصولاٌ چرا آمریکا خواستار سرنگونی اسد است؟
حکومت اسد تاکنون در به اصطلاح جبهۀ پایداری است: در زمرۀ دولت هایی چون ایران و گروه هایی چون حزب الله در لبنان یا حماسِ فلسطینی که به شدت مخالف نفوذ آمریکا و اسرائیل هستند. لیبی در دوران معمرقذافی زمان زیادی در این جبهه بود. بیداری عربی از سال ۲۰۱۱ این امکان را فراهم آورد که چنین دولت هایی را کنار بگذارند. اگر اسد سقوط کند از این کشورها تنها ایران باقی می ماند.
دولت های سابق آمریکا، مانند دولت جورج بوشِ پدر، اگر بودند با سوریه می ساختند. گرچه رسماٌ به عنوان دشمن. آن زمان این کار را واقع گرایی می نامیدند.
سوریه از نظر مذهبی و نژادی چند پاره است. این خطر وجود دارد که دولت تازۀ سنی بعد از کسب احتمالی قدرت از اقلیت علوی که تاکنون حضوری بیش از حد در دولت و ارتش داشته اند انتقام بگیرد. از این گذشته در بین گروه های مخالف گرایش شدید ضدغربی و جهادی وجود دارد. تحولی همچون عراق در پی دخالت نظامی آمریکا تصورپذیر است.
موضع اسرائیل هم همین بود: چه بهتر شیطانی را که می شناسم .... اما اما این سیاست را دیگر نمی توان ادمه داد. به هرحال قیام ها آغاز شده اند. بنابراین آمریکا در پی تغییر حکومت است و با حرف های شداد و غلاظ و کمک های مخفی در نزد شورشیان امتیاز جمع می کنند، شورشیانی که احتمالاٌ دولت آینده را تشکیل می دهند.
اما سوریه ممکن است کابوس واشینگتن شود؟
بله، سوریه از نظر مذهبی و نژادی چند پاره است. این خطر وجود دارد که دولت تازۀ سنی بعد از کسب احتمالی قدرت از اقلیت علوی که تاکنون حضوری بیش از حد در دولت و ارتش داشته اند انتقام بگیرد. از این گذشته در بین گروه های مخالف گرایش شدید ضدغربی و جهادی وجود دارد. تحولی همچون عراق در پی دخالت نظامی آمریکا تصورپذیر است.
با این وجود سقوط اسد اجتناب ناپذیر است؟
چنین می نماید که کار به اینجا خواهد رسید، اما من احتیاطم را از دست نمی دهم. در حال حاضر شورشیان هرکاری می کنند تا آلپو را بگیرند. بعد از کش و قوس های فرسایشی در یک سال و نیم اخیر چنین اتفاقی یک پیروزی مهم نظامی و نیز نمادین است که ممکن است واکنش های زنجیره ای ایجاد کند. اما اگر ارتش سوریه بتواند جلوی کمک های لجستیک را از ترکیه به شورشیان بگیرد ممکن است این عملیات نتیجۀ عکس بدهد. به جای پیروزی در پایان شکستی سنگین انتظار مخالفان را می کشد. بعد ممکن است دوباره ندای دعوت از غرب برای دخالت بلندتر شود..
* مصاحبه از: توماس لِی / در: تاگس انتسایگر
رولاند پوپ کارشناس خاورمیانه و سیاست اتمی در مرکز مطالعات امنیتی دانشگاه صنعتی زوریخ است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر