-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
هیلاری کلینتون می گوید اوباما نمی تواند درباره بشار اسد کار خاصی انجام دهد. نمی توانند وی را وادار به کناره گیری کنند و نمی توانند جلوی کشتار زنان و کودکان به دستور وی را بگیرند؛ شبیه کشتاری که هفته پیش در حوله انجام شد. کلینتون هفته پیش اعلام کرد که آنان به حرف ما گوش نمی کنند. وی گفت: «شاید به حرف روسیه گوش کنند، بنابر این ما به روس ها بیشتر فشار می آوریم.»
شیوه بیانی وزیر امور خارجه بسیار آموزنده است. شاید اسد به روسیه گوش کند؛ شاید روسیه روسیه اسد را وادار کند. وضوح، بیان بیرونی حل و فصل ماجراهاست ولی گفتار نامطمئن کلینتون گویای ناتوانی است؛ وضعیتی که کاخ سفید بر خود تحمیل کرده است. گفتاری که برای مخالفان و متحدان کاخ سفید پیام یکسانی دارد: می توان به حال خود بود و به اقتضای شرایط رفتار کرد، زیرا کاخ سفید دستش از تغییر و تعیین نتیجه کوتاه است.
اگر درگیری های سوریه به جنگ داخلی تمام عیاری تبدیل شود کلینتون می گوید تقصیر روسیه است. سفیر آمریکا در سازمان ملل متحد، سوزان رایس، نگران است که بحران به بقیه منطقه گسترش یابد و بنابراین «جامعه بین الملل بهتر است کاری در این باره انجام دهد». در همین حال وزیر دفاع اوباما نمی تواند تصور کند که ایالات متحده چگونه بدون اجازه سازمان ملل می تواند در سوریه دست به اقدام (کنش) نظامی بزند. لئون پانتا گفت: «بزرگترین مسئولیت من این است که مطمئن باشم زنان و مردان یونیفرم پوش را به چه کارزار و به سوی چه خطری گسیل می کنم. ما نه تنها باید بدانیم که ماموریت چگونه است بلکه باید بدانیم برای انجام آن ماموریت چه پشتیبانی مورد نیاز است.»
به بیان دیگر دولت معتقد است که امریکا توانایی اقدام و پیشبرد مواضع و دفاع از منافع خود را ندارد. دیدگاه کاخ سفید درباره نقش ایالات متحده در منطقه به دیدگاه بنیانگذار جمهوری اسلامی در این باره شبیه است: به قول مرحوم آیت اله خمینی، دولت امریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند.
در واقع دولت تصمیم به یک دوره انفعال گرفت. تقصیر روسیه نیست که کاخ سفید سیاست خود را در رابطه با سوریه به مسکو واگذار کرده است، و البته نمی توان ولادیمیر پوتین رییس جمهور روسیه را برای عدم تمایل به پایان دادن بحرانی که جایگاه روسیه را به چالش می کشد مقصر دانست. اکنون برای هر قدرت منطقه و یا بین المللی که بخواهد در باره بحران سوریه کاری انجام دهد مسکو به مقصد تبدیل شده است. مسکو نیز به شیوه ملموسی از جایگاه و بهره مندی های مرکز توجه برخوردار و خشنود است.
آبرو و حیثیت، یک بخش کلیدی زرادخانه داری و قشون کشی های سیاسی است. کلیدی که دولتمردان فکور و موثق در صدد دستیابی به آن اند.
شاید اوباما نیز تصمیم بگیرد روزی دولتمرد فکور موثقی شود اما در این خلال، امتیازهای تقدیمی کاخ سفید به روسیه دست (حکومت) ایران را باز گذاشته است. معاون فرمانده نیروی قدس ایران هفته پیش اذعان کرد که اعضای واحد عملیات خارجی سپاه قدس در سوریه دوشادوش وفاداران اسد جنگیده اند. هدف این بود که تقاضاهای بیشتری از سوی ایران در حلقوم دولت اوباما چپانده شود. اگر روسیه حرفش در سوریه خریدار دارد چرا ایران نه؟ ایران، که به خاطر سرمایه گذاری هایش در سوریه برای بقای همپیمان اصلی اش در منطقه، قاعدتا در آن جا حق آب و گل دارد. بر خلاف روس ها که به خاطر سرگرمی، از دور دستی بر آتش دارند، ایرانی ها شیوه های واقعی راهبردی را در سوریه پیاده می کنند.
سعید جلیلی مذاکره کننده ایران، هفته پیش در بغداد روشن کرد که اگر کاخ سفید بخواهد بر سر مسائل هسته ای ایران چانه بزند، ایران نیز مواردی چون سوریه را در ازای آن به بحث خواهد گذاشت. ایران، هر چه بیشتر مذاکره کننده ها را بتواند سر میز گفتگو نگه دارد زمان بیشتری در اختیار خواهد داشت که دلایل خود را در ماجرای برنامه ساخت جنگ افزار هسته ای و قضیه سوریه به کرسی بنشاند. اگر دولت (امریکا) حاضر به پشتیبانی از جبهه مخالفان در سوریه نباشد تا به نمایندگی از امریکا برای منافعش تلاش کند و بر ضد همپیمان ایران بجنگد تهران قوی تر خواهد شد؛ تهران، که بر همگان روشن است که سر خروس جنگی خود (سوریه) شرط بسته است.
کاخ سفید پشتیبانی نکردنش را از ارتش آزدی بخش سوریه چنین توجیه می کند که با جانبداری اش کشتار بیشتر می شود. ولی مسئله این است که با انفعالش نیز همان خون هایی که مثلا امیدوار است ریخته نشود هر روز به زمین می ریزد.
هم دشمنان و هم همپیمانان (امریکا) می توانند ضعف دولت را درک کنند. از آن جایی که دسته اوباما از پذیرفتن نقش سنتی اقتدار منطقه سر باز زده، اکنون اسراییل فکر می کند که به تنهایی باید جور متوقف کردن ایران را بکشد. ناکامی دنیا در هدایت مسئله سوریه و عدم دخالت دنیا ایهود باراک، وزیر دفاع اسرائیل را واداشته که بگوید هنگامی که اسراییل در برابر خطر بخواهد از خاک خود دفاع کند «معلوم نیست که دنیا واقعاً دست به اقدام (کنش) بزند». منظور او از دنیا البته کاخ سفید بود.
اوباما می گوید لاف گزاف نمی زند و همه گزینه های جلوگیری از دستیابی ایران به جنگ افزار هسته ای، و از جمله گزینه نظامی، روی میز است. هرچند، درباره سوریه اراده دولت (امریکا) جور دیگری است و گزینه های دیگری برای پیشنهاد دارد: حاضر است برای جلوگیری از درگیری نظامی دست به هر کاری بزند. به جای طرح برنامه های معتبر نظامی که به اسد و دیگران نشان دهد که ایالات متحده برای توقف (کشتار) سوریه جدی است، مقامات دولت (امریکا) اظهار می کنند که ارتش 600 هزار نفری سوریه با دفاع هوایی روسی اش رقیبی قدرتمند به شمار می رود.
واقعیت این است که ارتش تکه پاره اسد اکنون یک گروه حزبی شبه نظامی است که حتا توانایی پاسخ به ضربات ارتش آزادی بخش سوریه را هم ندارد. وگرنه اسد نمی باید نیازمند پشتیبانی از سوی ایران می بود. اگر دسته ازادل و اوباش نظامیان اسد برای کاخ سفید چالش برانگیز است پس امریکا با ایران، با آن همه سازمان تروریستی اش در سرتاسر دنیا و قایق های تندروی متعرض به نیروی دریایی (امریکا) در خلیج فارس چه می خواهد بکند؟
شیوه عملکرد کاخ سفید در رابطه با قضایای سوریه برگی است گواه ناتوانی امریکا در عملکرد خارجی اش. از این رو اسراییل و ایران چاره ای جز این ندارند که بپذیرند که اوباما درباره ایران نیز به همان شیوه سوریه بازی می کند و برگ برنده دیگری ندارد. او حتا لاف هم نمی زند. او دست خود را باخته است، همین.
دبیرکل حزب الله چون همیشه متکی به نفس نشان می دهد: «اگر جنگ می خواهید، جنگ. اگر صلح می خواهید می توانیم این مشکل را با مسالمت حل کنیم.» حسن نصرالله در سخنرانیش در بیروت به مناسبت بیست و سومین سالگرد درگذشت آیت الله خمینی، رهبرانقلاب ایران، ربایندگان یازده زائر شیعه را در سوریه مورد خطاب قرار داد. گروهی تاکنون ناشناس ، «انقلابیون سوری از استان آلپو»، در آخرهای ماه مه جلوی یک اتوبوس حامل زائران لبنانی را گرفتند و مسافران مرد را با خود بردند. این آدم ربایی اعتراض شیعیان را در بیروت دنبال داشت. خیابان ها را بستند و لاستیک های خودروها را آتش زدند.
انقلابیون سوری در مقابل آزاد کردن گروگان ها خواستار عذرخواهی نصرالله برای اعلام حمایتش از حکومت سوریه هستند. البته مدتی است حمایت حزب الله از اسد آنچنان که ۱۵ ماه پیش و قبل از شروع جنگ داخلی بوده نیست.
دبیرکل حزب الله در ماه مه سال گذشته همچنان می گفت: «سرنگون کردن حکومت سوریه فقط به نفع آمریکا و اسرائیل است.»
نصرالله آن موقع می گفت آنچه در کشور همسایه می گذرد مایۀ نگرانی است. وی خواستار شده بود: «باید همه همکاری کنیم تا سوریه بدون آسیب و قدرتمند از این موقعیت خارج شود.» به گفتۀ نصرالله هرچه باشد اسد مردی است که خواهان تغییر است و آمادگی دارد راه طولانی اصلاحات را برود – «با آرامش و مسئولیت شناسی». باید گفت آن زمان این موضع، وفاداری تا سرحد مرگ بود. سوریه سالهاست از طریق مرز کشور همسایه یعنی لبنان به حزب الله سلاح می دهد. این سلاح ها یا از زرادخانۀ سوریه است و یا از ایران می آید که دومین متحد بزرگ این تشکیلات است.
با این وجود یک سال بعد از این اظهارات، کاملاٌ معلوم است که لحن تغییر کرده است. رهبرِ ۵۲ سالۀ «حزب خدا» در حضور صدها دانشجو در بیروت اعلام کرد که اسد نمی تواند قیام را با خشونت سرکوب کند و باید دنبال راه حل سیاسی باشد. تغییر موضعی که آن را فقط اینگونه می توان توضیح داد: حزب الله نگران وجهۀ خود است. غیرنظامیان شیعه در بین میلیونها مسلمان سنی خیلی محبوبند. از موضع آشتی ناپذیر آنها علیه اسرائیل تحسین می شود اما به ویژه توانایی آنها را در مقابله با کشور یهود می ستایند. وجهۀ ملی گرایانۀ عربیِ سازمان، اگر همچنان طرف «قصاب دمشق» را بگیرد که نیروهایش ظاهراٌ بی محابا دست به یک قتل عام بعد از قتل عامی دیگر می زنند بسیار آسیب خواهد دید.
نصرالله برای مخالفان سوریه هم اینک نیز شخصیت نامطلوبی است. مردم خشمگین پوسترهای او را پاره می کنند. تظاهرکننده ای رو به دوربین تلویزیون گفت: «ما همواره او را به عنوان مردی بزرگ تحسین کرده ایم. دیگر تمام شد زیرا جانب اسد را گرفته است.» از این گذشته مخالفان حکومت در سوریه ادعا می کنند تک تیراندازان حزب الله تحت لوای حکومت به تظاهرکنندگان شلیک می کنند. اتهامی که تاکنون تأیید نشده است.
برعکسِ واقعیتِ حضور سپاه پاسداران که احتمال می دهند از مدتها پیش در سوریه فعال است. اینان از جمله بنیانگذاران حزب الله هستند، کوتاه زمانی بعد از اشغال جنوب لبنان به دست اسرائیل در سال ۱۹۸۲.
جنگجویان حماس در ایران آموزش دیده اند، در هیچ اردوگاه آورگان فلسطینی نیست که تانکر آب یا موتور برقی از ایران نباشد. رنج فلسطینی ها اغلب به عنوان دلیل افزایش دائمی توان تسلیحاتی اعلام می شود تا روزی «صهیونیست های اسرائیلی» را بیرون کنند. معاون حماس اذعان می کند: «ایرانی ها از موضع ما نسبت به سوریه خشنود نیستند. و وقتی آنها راضی نباشد رفتارشان دیگر مانند گذشته نیست.»
خبرگزاری نیمه رسمی ایسنا از اسماعیل قاآنی جانشین فرماندۀ یگان قدس که مسئول عملیات برون مرزی سپاه است نقل قول می کند: «اگر جمهوری اسلامی در سوریه نمی بود قتل عام های خیلی وحشتناک تری رخ می داد.» این مصاحبه، کوتاه زمانی بعد از انتشار از صفحۀ خبرگزاری برداشته شد.
سازمان افراطی حماس برخلاف حزب الله سریع و آشکار موضع گیری کرد. رهبری این تشکیلات در فوریه امسال مقر اصلی خود را در دمشق ترک کرد. خالد مشعل رهبرحماس، قبل از اینکه به سرعت مقر خود را به قطر منتقل کند چندین درخواست گفتگوی اسد را رد کرده بود. ابو مرزوق، جانشین مشعل، دفتر خود را به حاشیۀ شهر قاهره برد. مزروقِ ۶۱ ساله تأیید کرد: «گرچه ما هنوز دفترهایی در سوریه داریم اما در عمل دیگر آنجا نیستیم. ما از راه حل امنیتی حکومت حمایت نمی کنیم و ارادۀ ملت را می پذیریم.» ضربه ای سخت برای اسد. کشور سوریه از حماس بعد از ایجادش در سال ۱۹۷۸ حمایت مالی و لجستیکی و نظامی گسترده ای کرده است. ایران هم کمتر از سوریه ناراحت نیست، چرا که جمهوری اسلامی «آزادی مردم مظلوم فلسطین» را تکلیف دینی و جزو دکترین کشور اعلام کرده است.
جنگجویان حماس در ایران آموزش دیده اند، در هیچ اردوگاه آورگان فلسطینی نیست که تانکر آب یا موتور برقی از ایران نباشد. رنج فلسطینی ها اغلب به عنوان دلیل افزایش دائمی توان تسلیحاتی اعلام می شود تا روزی «صهیونیست های اسرائیلی» را بیرون کنند. معاون حماس اذعان می کند: «ایرانی ها از موضع ما نسبت به سوریه خشنود نیستند. و وقتی آنها راضی نباشد رفتارشان دیگر مانند گذشته نیست.»
برای حزب الله منتفی است که موضعی مانند حماس در قبال سوریه داشته باشد. مسئله سر از دست دادن حمایت های مالی و نظامی ایران نیست. حزب الله به دلایلی مذهبی ارتباط تنگاتنگ با تهران دارد. اینان رهبری آیت الله خامنه ای را پذیرفته اند و باید دستورهای او را اجرا کنند. وی بالاترین روحانی شیعه ایران و رهبر این کشور است.
البته محافل حماس اعلام کرده اند که از قرار رهبر حزب الله تلاش هایی برای میانجی گری کرده است. نصرالله در مارس و آخرین بار در اکتبر ۲۰۱۱ با رئیس جمهور سوریه در دمشق دیدار کرد و ظاهراٌ با او دربارۀ راه حل سیاسی حل بحران سوریه صحبت کرده است. قرار شد که حزب الله و حماس به عنوان میانگیر برای مخالفان و حکومت عمل کنند. طرحی که ظاهراٌ بعد از خروج حماس از دمشق کنار گذاشته شد. مطمئناٌ تلاش نصرالله برای میانگیری بدون مؤافقت آیت الله خامنه ای نبوده است. رسماٌ ایران جانب اسد را گرفته است. اما پشت پرده ظاهراٌ تلاش می شود برای این بحران راه حل سیاسی پیدا شود.
اگر حزب الله دیگر نتواند به عنوان «مدافع ملت» ظاهر شود به عنوان حزب و نیروی غی نظامی مشروعیت خود را از دست می دهد. یک روزنامۀ قطری در ابتدای امسال از قول یکی از مسئولان حزب الله آورد:«ما ترجیح می دهیم با اسرائیل بجنگیم تا بگذاریم اسد سقوط کند.» حزب الله بیش از ۳۰ هزار موشک دارد.
حزب الله لبنان امروز در موقعیت دشواری قرار دارد. قتل عام کودکان و زنان بی دفاع با وجهۀ حزبی که به باور خود مبارزۀ مظلومان علیه ظالمان را انجام می دهد و خواهان عدالت جهانی است جور در نمی آید.
در عین حال در صورت سقوط خشونت آمیز حکومت اسد، ساختار قدرت در منطقه و در نتیجه موجودیت خود این سازمان هم به خطر می افتد. حزب الله چگونه می خواهد بدون متحد سوری همچنان بی مانع توان تسلیحاتی خود را بالا ببرد و سیاست بازدارندگی نظامی را در برابر اسرائیل ادامه دهد؟ اگر حزب الله دیگر نتواند به عنوان «مدافع ملت» ظاهر شود به عنوان حزب و نیروی غی نظامی مشروعیت خود را از دست می دهد. یک روزنامۀ قطری در ابتدای امسال از قول یکی از مسئولان حزب الله آورد:«ما ترجیح می دهیم با اسرائیل بجنگیم تا بگذاریم اسد سقوط کند.» حزب الله بیش از ۳۰ هزار موشک دارد. بخشی از آنها به هر شهری در اسرائیل می رسد. سامانۀ مدرن دفاع ضد هوایی آنها می تواند جنگنده های اسرائیلی را از آسمان پایین بکشد. بدون سوریه حزب الله قادر نیست در میان مدت و دراز مدت پا به پای اسرائیل بیاید.
حزب الله خود را در ظاهر عمل گرا نشان می دهد. این سازمان همچنان به طرفداران اسد مسلسل های ایرانی را می رساند. اما بحران در سوریه ممکن است به کشور همسایه سرایت کند. اگر با این وجود قرار باشد، برخلاف همۀ تأکیدهای کنونی ، در سوریه دخالت نظامی شود بحران در لبنان قطعاٌ اوج می گیرد. و یاید با کنجکاوی منتظر بود که حزب الله چه رفتاری از خود نشان می دهد.
بحران در سوریه تمامی ندارد. قطعنامۀ شورای امنیت مبنی برمجوز دخالت می تواند به نبردها پایان دهد، نیز ایران را تضعیف کند – و بدین ترتیب راه را برای پایان بحران خاورمیانه باز کند.
آنچه حکومت وحشت اسد را در سوریه از دخالت نظامیِ ائتلافِ بزرگی از اتحادیۀ عرب و ناتو و تمامی جهان آزاد حفظ کرده، خیلی دست حمایتگر پوتین نیست بلکه نگرانی از این است که دخالت نظامی و تغییر حکومت باعث اوضاع بدتری مانند جنگ داخلی مذهبی و جنایت سازماندهی شده و فعالیت های تروریستی القاعده بشود.
در عمل هم بی امنیتی در منطقه فزونی می گیرد، نیز سبوعیت عوامل حکومتِ سوریه. دور از احساسات که نگاه کنیم هفته های آینده برای حمله علیه اسد مناسب است. وجهۀ اتحادیۀ عرب و همکاری نزدیکِ ناتو که در آن ترکیه به عنوان عضو مسلمانِ این پیمان این بار می تواند با ارتشی قوی نقش محوری ایفا کند و دست آخر نیز افزایش روزافزون مخالفت در داخل حکومت سوریه ممکن است بتوانند جلوی دیکتاتور را در دمشق بگیرند.
شبکه های ترور نابود خواهند شد
حمله ای تعیین کننده علیه حکومت اسد نتیجۀ دیگری را هم برای صلح جهانی در پی خواهد داشت: جداکردن محور تهران دمشق و بدین ترتیب پایان اتحاد نزدیک ایران با افراطی های حزب الله در لبنان و رهاسازی دوبارۀ این کشورِ درد کشیده.
در چنین صورتی ارتباط ایران نیز با حماس و دیگر تروریست ها که فرماندهی آنها در دمشق است نابود خواهد شد. سخن کوتاه، سقوط اسد منجر به پایان نفوذ نامیمون ایران برمنطقه خواهد شد.
این کار و تشدید تحریم های اقتصادی نه تنها نیاز به حملۀ نظامی را به ایران از بین می برد بلکه به مخالفان ایران این امکان را می دهد که به خواستۀ خود مبنی بر آزادی و حقوق بشر برسند.
با وجود کمک های شرم آور روسیه و تلاش محتاطانۀ چین برای اینکه اسد با خشونت سقوط نکند، این دو قدرت بزرگ با توجه به اقدامی جهانی علیه یکی از خشن ترین حکومت ها در بعد از جنگ جهانی دوم موضع سرسختانۀ خود را تعدیل خواهند کرد.
* از: لرد جورج وایدن فِلد / در: دی ولت
نویسنده ناشر انگلیسی و عضو مجلس اعیان این کشور است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر