حامد حبیبی
ورطه
پرده ی اول:
پسر: بابا! بابا! آیا من می توانم با دوستانم به گردش علمی بروم؟
بابا: خفه.
دست بابا: شترق! شترق!
پسر: بابا! بابا! چرا مرا می زنی؟
بابا: تا بعد از این برای اجازه گرفتن اول اجازه بگیری.
پرده ی دوم:
اولی: قربان! اجازه ی مرخصی می فرمایید؟
دست دومی: شترق! شترق!
اولی: چرا می زنی؟
دومی: مگر پرده ی اول را نخواندی مردک؟
پرده ی سوم:
شاگرد: آقا اجازه!
آموزگار: خفه شو!
پرده ی چهارم:
اولی: عباس آقا! دم در خونه تون چرا تیغه کشیدن؟
عباس آقا: حقمونه. تقصیر خودمون بود. درخواست تمدید جواز کسبمون رو کردیم.
پرده ی پنجم:
اولی: جناب! ببخشید، میدون انقلاب این طرفه؟
دومی: حرف بیخود نزن تا نزدم لهت کنم.
اولی: قربان! چرا می زنید. من...من فقط آدرس پرسیدم.
دومی: بیخود پرسیدی. قیافه ی من شبیه کساییه که بشه ازشون آدرس پرسید؟
پرده ی ششم:
ارباب: خب! رباب خانوم! این چند روز تعطیلی پاتایا تشریف می برید؟
کنیزک پررو: نه ارباب! پاتایامون کجا بود؟ با اجازه ی شما داریم می ریم ولایت سی بدبختی هامون.
ارباب: غلط کردی کنیزک پررو! (شترق! شترق!)
پرده هفتم:
صدای گزارشگر فوتبال: می بینم بازیکن شماره ی ده که مصدوم شده بود از گوشه ی زمین داره از داور بازی اجازه می گیره که وارد زمین بشه. بعله! داور با این بازیکن برخورد می کنه و تکل دو پا می ره رو این بازیکن و عصمت رباط صلیبی بازیکن شماره ی ده گچی می شه. حالا داور بلند می شه، خودش رو می تکونه و بازیکن خاطی رو که داره ناله می کنه از زمین بازی اخراج می کنه و اجازه ی ورود برانکارد به زمین رو نمی ده. بازیکن به داور تعظیم می کنه و می خواد وارد رختکن بشه. می بینم که داور با یک اردنگی او رو از پله ها می ندازه پایین. حالا داور رو می بینم که نشسته روی شکم بازیکن و موهاشو داره می کشه. داور رو از روی بازیکن بلند می کنن. داور همه ی حاضران در استادیوم رو می زنه، دو تا هم می زنه توی گوش بچه های مدیرعامل تیم خاطی. حالا داور رو می بینم داره با دست به ناظر بازی اشاره می کنه که هنوز تنبیه کافی نیست. بعله. می خواد استادیوم رو با تی ان تی منفجر کنه. من از همین جا از همسر و فرزندانم خداحافظی می کنم. دوستتون داشتم. اوهو! اوهو! خیلی یزیدی بازیکن شماره ی ده که از داور اجازه گرفتی باعث شدی بچه هام یتیم شن!
پرده ی هشتم:
گزارشگر: جناب کفاشیان! باز هم که تیم ملی در راه جام جهانی رید؟
کفاشیان (خنده اش را می خورد): بعله. من اول اجازه می خوام فرا رسیدن ایام....(صدایش فید می شود ولی هنوز دارد لب می زند و لق می زند و لبخند می زند.)
صدای کارگردان (اکو شده): (و هیچکس به این جناب رییس چیزی نمی گوید که نکند یک وقت به کت و شلوارش بربخورد و قهر کند و او سالها و سالها به ریش صد هزار نفر و موهای زائد هفتاد میلیون نفر می خندد و می خندد.)
(موسیقی تایتانیک)
پرده با چوب پرده می افتد.
* تیتر از سی‌میل
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر