-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/

--------------------------------------------







Google Groups
Subscribe to Hasti News
Email:
Visit this group

۱۳۹۰ اردیبهشت ۲۹, پنجشنبه

Latest Posts from Iran Dar Jahan for 05/19/2011

Email not displaying correctly? View it in your browser.
این خبرنامه حاوی عکس است. لطفا گزینه دیدن عکس را در ایمیل خود فعال کنید.



در یک آگهی تبلیغاتی چنین آمده: «مصر – جایی که همه چیز آغاز شد.» و اگر یکسال پیش از کارشناسان خاورمیانه می پرسیدیم در کدام کشور عربی اوضاع اجتماعی به گونه ای است که احتمال انفجار می رود بسیاری به یقین مصر را نام می بردند.

اما «بهار عربی» در تونس شروع شد. وقتی در ۱۷ دسامبر ۲۰۱۰ در میدان سیدی بوزید سبزی فروش ۲۶ ساله ای با تحصیلات دانشگاهی، خشمگین از خودسری مقام ها و نهادها و نداشتن آینده خودش را آتش زد، اگر کسی عاقبت این کار را پیش بینی می کرد او را دیوانه می خواندند. امروز جهان عرب را مشکل بتوان از نو شناخت. در بسیاری از کشورها مردم می کوشند سرنوشتشان را خود به دست بگیرند – با مؤفقیت نسبی.

تونس: پیشگامان

فقط خبر کوتاهی دربارۀ نا آرامی های اجتماعی در ناحیه ای از تونس بود که کوتاه زمانی قبل از کریسمس پخش شد: دو روز بعد از اینکه محمد بو عزیزیِ سبزی فروش اقدام به خودکشی کرد اولین اعتراض ها صورت گرفت.

هنوز از جنبش بزرگ تری خبری نبود. بعد از اینکه بو عزیزی ابتدای ژانویه در پی جراحات جان باخت این وضع به سرعت تغییر کرد. به سرعت باد نا آرامی ها به شهرهای دیگر رسید. نیروهای امنیتی - همانگونه که انتظار می رفت - با شدت به سرکوب تظاهرکنندگان پرداختند، تعداد کشته شدگان به سرعت افزایش یافت.

وقتی نا آرامی ها به پایتخت رسید رئیس جمهور زین العابدین بن علی که از سال ۱۹۸۷ بر مسند کار بود کوشید تظاهرکنندگان را آرام کند. اما آنها مدتها بود که خواسته های بیشتری داشتند: سقوط حکومت سراپا فاسد. نا آرامی های اجتماعی تبدیل به قیام مردمی شد، قیامی که دیکتاتور و همسرش لیلا را که بویژه نزد مردم منفور بود در ۱۴ ژانویه به تبعید در خارج کشور فرستاد. موضع ارتش تعیین کننده بود: نظامیان در سرکوب اعتراض ها شرکت نکردند، برعکس – رهبری ارتش به بن علی پیام روشنی داد: کار تمام است.

حزب دولتی ممنوع شد، قرار است در ژوئیه انتخابات برگزار شود. اما مردم از دولت موقت، که به نوبۀ خود تظاهرات را با خشونت متفرق می کند راضی نیستند.

مصر: سقوط فرعون

وقتی در ۲۵ برای اولین بار هزاران نفر علیه حکومت حسنی مبارک تظاهرات کردند وی دست به خشونت و استفاده از نیروی پلیس و بازداشت های دسته جمعی زد. جرقۀ تونس در کشور نیل بستر آماده ای یافت، گروه های فیس بوکی از مدت ها قبل وجود داشتند. و این واقعیت نیز که برندۀ جایزۀ صلح نوبل محمد البرادعی از ماه ها پیش حکومت را به چالش خوانده و خواستار انتخابات آزاد شده بود به رخدادها سرعت داد، حتی مدت ها قبل از اینکه صدها هزار نفر در میدان التحریر تظاهرات کنند.

سیاست استفاده از چماق و هویج مبارک جواب نداد. تظاهرکنندگان در میدان التحریر ماندند، هرچه حکومت بیشتر سرکوب کرد عزم آنها هم جزم تر شد. البته مدتها معلوم نبود نظامیان – که مبارک نیز از میان آنها آمده بود – کدام طرف را خواهند گرفت. اما در نهایت اینجا هم ژنرال ها بودند که دست رد به سینۀ دیکتاتور زدند. در این فاصله وی – مانند دیگر رهبران حکومت – در بازداشت است.

شورای نظامیان که دولت را برعهده گرفت دستور تغییر قانون اساسی را داد تا انتخابات آزاد را در پاییز ممکن سازد. تنها نیروی سیاسی که از نظر سازمانی آمادگی خوبی برای این انتخابات دارد اخوان المسلمین است. از این رو نیروهای دین جدا خواه خواستار تعویق انتخابات هستند.

یمن: چسبیده به مقام

اعتراض ها در یمن تنها چند روز بعد از سرنگونی بن علی در تونس آغاز شد. اما علی عبدالله صالح با سرسختی و تاکنون با مؤفقیت به مقامش چسبیده است. و این در حالی است که پایه های قدرتش تا حد زیادی آسب دیده است: در ماه های گذشته نه تنها تعداد زیادی از دیپلمات ها و سیاسمتداران و نظامیان بلندپایه بلکه قبیله های زیادی هم که در ساختار اجتماعی یمن نقش مهمی دارند از اطاعت او سرپیچی کردند. شورای همکاری خلیج فارس بارها و بارها پیشنهاد میانگیری داده است، تاکنون بدون مؤفقیت. اوضاع بی ثبات یمن در غرب بویژه به علت وجود القاعده در این کشور نگرانی ایجاد می کند. زیرا «شعبۀ» شبکۀ تروریستی در شبه جزیرۀ عرب، مرکزش را به یمن منتقل کرده است. خلاء طولانی مدت امنیت ممکن است در این زمینه پیامدهای ناگواری داشته باشد.

لیبی: به کار گیری سلاح

در میانۀ فوریه در شهر بنغازی واقع در شرق لیبی اولین تظاهرات علیه حکومت رهبر انقلاب معمر القذافی شکل گرفت. ظاهراٌ دیکتاتور نتیجه گرفت که بن علی و مبارک به اندازۀ لازم شدت عمل به خرج نداده اند. خیلی زود کار به برخوردهای خونین کشید، مخالفان حکومت برخلاف تونس و مصر دست به اسلحه بردند. اینان سلاح خود را بویژه از نیروهای امنیتی به دست آوردند که به آنها پیوستند. از این به بعد در سطح بین المللی هم از «قیام کنندگان» یا «شورشی ها» صحبت شد.

در میانۀ مارس شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه ای را تصویب کرد که حمایت از مردم غیرنظامی لیبی را با همۀ وسایل ممکن مقرر می دارد. کمی بعد اتئلافی از نیروهای آمریکایی و فرانسوی و انگلیسی به نیروهای طرفدار حکومت حمله های هوایی کرد. البته در زمین تاکنون وضعیت پات وجود دارد و گرچه دیپلمات ها و سیاستمداران و نظامیان زیادی «به حکومت پشت» کرده اند قذافی تاکنون سرقدرت است. البته جمعه بعد از ظهر وزیرخارجۀ ایتالیا فرانکو فراتینی ادعا کرد که دیکتاتور احتمالاٌ در جریان حمله ها آسیب دیده است.

سوریه: به خشونت هر چه تمام تر

در ۱۵ مارس در سوریه اتفاقی افتاد که در سوریه کمتر دیده شده بود: اعتراض علیه حکومت. اگر چه در ابتدا چند ده نفر بودند. وقتی نیروهای امنیتی در درعا چندین دانش آموز را بازداشت کردند خشم مردم بالا گرفت. اعتراض ها به شهرهای دیگر هم سرایت کرد و وقتی حاکم سوریه بشار اسد دیگر نتوانست جلوی آنها را با وسایل «معمولی» پلیسی بگیرد از الگوی قذافی استفاده کرد و ارتش را به کار گرفت – با علم به اینکه نباید نگران دخالت نظامی غرب باشد. معلوم شد لغو حالت فوق العاده در ۲۱ آوریل فقط ظاهرسازی بوده است. این نگرانی وجود دارد که اسد در مبارزه برای بقا آتش اختلاف مذهبی و نژادی را در سوریه شعله ور کند و کشور را به جنگ داخلی بکشاند.

بحرین: کمک از خارج

خبرهای اندکی از بحرین به خارج درز می کند. البته قطعی است که حکومت سنی توانست اعتراض هایی را که در میانۀ فوریه شروع شد تا حد زیادی سرکوب کند. نیروی محرکۀ جنبش اکثریت شیعه است که خود را انسان های درجۀ دو می دانند. دولت از شورای همکاری خلیج فارس تقاضای کمک کرد و عربستان سعودی از خدا خواسته نیرو به بحرین اعزام کرد، چرا که خود عربستان از قیام اقلیت شیعه در شرق این کشور نگران است.

با وجود روش های بیرحمانۀ حکومت که حتی مخالفان مجروح را از بیمارستان ها بیرون کشید حاکمان بحرین نباید نگران انتقاد واشینگتن باشند: جزیره به عنوان پایگاه ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریکا مهم تر از آن است که این کشور بخواهد با حکومت بحرین درگیر شود.

* از: هِلمار دومبس / در: دی پِرِسِه

عکس AP


 
شما این خبرنامه را به این دلیل دریافت می کنید که ایمیل شما پس از تایید وارد لیست دریافت کنندگان شده است. برای لغو عضویت از این خبرنامه به این لینک مراجعه کنید یا به irandarjahan-unsubscribe@sabznameh.com ایمیل بزنید. با فرستادن این خبرنامه به دوستان خود آنها را تشویق کنید که عضو این خبرنامه شوند. برای عضویت در این خبرنامه کافی است که به irandarjahan@sabznameh.com ایمیل بزنید. برای دریافت لیست کامل خبرنامه های سبزنامه به help@sabznameh.com ایمیل بزنید.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

خبرهاي گذشته