اول آوریل نمیدونم چه سالیه، از رادیو و تلوزیون اخبار بدی از کشورم رو می‌شنوم و می‌بینم. تقریبا به این اخبار بد تو شش ماه گذشته عادت کردم. آزادی‌خواهان کنترل پایتخت رو بدست گرفتن و فقط چند شهر محدود در حیطه کنترل حکومت قبلی باقی مونده. ای بابا مگه حکومت کردن و قدرت هم این‌همه ارزش خون و خون‌ریزی داشت، راحت استعفا میدادن الان ناچار نبودن فرار کنن و این همه بی‌نظمی هم در کشور ایجاد نمی‌شد.
می‌دونم خیلی دارم غربی فکر می‌کنم، لابد قدرت ارزش داشته و داره که این‌همه جنگ و دعواست سرش دیگه. خوش به حال خودم که ترسو‌ام و دنبال سیاست نمی‌رم، به من چه اصلا تازه سیاست پدر مادر نداره. من فقط هوادار چند تا از مردان سیاسی کشورم هستم، اون‌هم نه افراطی.
تمامی نمایندگان دوره اول مجلس شورای ملی، محمد تقی خان بهار، مصدق، رضا شاه، قوام و آیت‌الله تنها مردان سیاسی کشورم هستند که هر کدوم‌شون رو می‌شه منشا تحولی تو کشورم قلمداد کرد، چه مثبت چه منفی. تازه اگه کسی تهدیدم بکنه از این لیست کم می‌کنم و یا هر کی رو اونا بگن اضافه می‌کنم. می‌خواستم بگم چقدر لیبرال، آزاد و معلق فکر می‌کنم. تو دنیایی که همه چیزاش نسبی است مگه می‌شه سیاست مطلق داشت؟
بالاخره مردم به خواسته‌شون رسیدند، تکلیف من که روشنه حقوقم رو اینجا تو خارج می‌گیرم و زندگی آرومی دارم، احتمال‌اش هم نیست به وطن برگردم. دیگر یک جورایی خارجی شده‌ام و کسی نباید سرزنش‌ام کند که چرا این حرف‌ها را می‌زنم. بقیه هم مثل من فکر میکنند فقط جرات ابرازش رو ندارن. من از همون اول هم که به اینجا یعنی خارج آمدم با بقیه وطنی هام در اینجا فرق داشتم. من مانند آنها گلچین فرهنگی نکردم و درهم استیلای فرهنگی غرب بر خودم رو قبول کردم.
استخر که می‌رم لخت مادر زاد می‌شم و از حمام سونا استفاده می‌کنم (اینجا مرسوم است و آیین بهداشت) و خودم رو در بند حجب و حیای وطنی نکردم. خیلی‌ها به من میگن که اشتباه می‌کنم و راهم رو گم کرده‌ام اما خوب آدم‌ها با هم فرق دارند. این رک بودن و کمتر مبادی ادب بودن رو نیز مدیون فرهنگ غربی ام. سخن کوتاه که خرده نگیرید.
پرت افتادم از خبرهای کشورم که رسانه‌های دنیا را پر کرده. شهر زادگاه من اصفهان حسابی مشهور شده و نبرد حکومتی‌ها با آزادی‌خواهان به اوج رسیده است. از یک شبکه رادیویی تو شبکه شنیدم که دیشب یک اتفاق وحشتناک تو اصفهان افتاده، می‌گفت که مسجدهای تاریخی و زیبای این شهر را شبونه خراب کردن و هنوز هیچ کس مسوولیت اونو به عهده نگرفته.
نیروهای حکومتی آزادی‌خواهان سکولار را مسوول می‌دونن و آزادی‌خواهان حکومتی‌های طلبان مآب را. برای من مهم نیست که کی خراب کرده این مسجدهای قشنگ رو تو میدون نقش جهان، فقط برام مهمه که بدونم آخه چرا؟
مگه این میراث زیبای گذشتگان، زحمات کارگران و عبادت‌گاه مومنین در آن به ترتیب پان ایرانیست‌ها، سوسیالیست‌ها و مذهبیون را اقناع نمی‌کرد؟ خدایی‌اش از هر دیدگاه سیاسی که می‌دیدیم این مسجدها قشنگ بودن و مایه آبروی یک شهر و کشور! حالا اگه جهان گرد بیاد ایران می‌خواهین ترافیک تهرون رو نشونش بدین؟
دلم حسابی گرفته، نمی‌شد نهایتا نام‌اش رو تغییر میدادن؟ مگه حکومتی‌ها نکردن ؟ نام‌اش رو گذاشتن میدون امام و مسجد امام (صرف نظر از اینکه مسجد و میدان شاه منسوب به شاهآن عباسی است و نه محمد رضا شاه).
فکر نکنم کار خود حکومتی‌ها باشه، آخه مسجد خونه و خاست‌گاه این حکومته مگه کسی خونه خودش و خونه خدا رو خراب می‌کنه؟ نمیدونم چی شده اما شاید هم کار خودشونه مگه سال ۱۳۸۰ خورشیدی یک برج ایکبیری و دراز در فراسوی این زیبا هنرهای معماری نساختن. والله چی بگم.
شاید هم کار آزادی‌خواهان باشه، اینها بیشترشون غرب زده‌ان و طرفدار سکولاریسم، لائیسم و چند تا ایسم دیگر. آره، شاید کار اینها باشه. مطلبی از یکی از ایشان خوندم که می‌گفت سوییس کشور آباد و آزادیه. سال ۱۳۹۰ بود که در سوییس همه پرسی شد و مردم به ساختن مسجد «نه» گفتن. سوییسی‌ها نه اینکه نژاد‌پرست باشن! بلکه استدلال‌شون اینه که مناره‌های مسجد و پخش عربی از اون سیمای سوییس را ناهمگون می‌کنه، به نظر من سوییسی‌ها راست میگن و کشورشون است اصلا می‌خواهن هر کاری در ملک خویش بکنن حقشونه.
خیلی ناراحتم و کتاب تو دستم را پرت می‌کنم رو میز. زیر لب قر می‌زنم و به‌خودم می‌گم اگه کار آزادی‌خواهان هم باشه خیلی زشت تره، اگر به الگوی سوییس هم نگاه کرده باشن اقلا باید مسجد قشنگ شیخ لطف‌الله که بدون مناره بود رو نگه میداشتن و خرابش نمی‌کردن.
راه می‌افتم پیش یکی از دوستام برم تا غمم رو با اون شریک بشم. به تلفن همراهش زنگ می‌زنم، تو تظاهرات حقوق بشری و پاداعدام مقابل مجلس است، تا اونجا راهی نیست خودم رو بدوستم می‌رسونم.
ماجرا رو براش تعریف می‌کنم اول کمی تعجب می‌کنه وبعد رو به من با قهقهه می‌گه «پسر امروز اول آوریل و روز دروغ‌گو‌هاس (مشابه دروغ ۱۳ وطنی)، رکب خوردی پسر!» هم خوشحال شدم و هم از حرصی الکی که خوردم ناراحتم.
مقابل پارلمان تو راهپیمایی حقوق بشر و یا داعدام هموطنام شرکت می‌کنم. روی مقوایی نوشته «جانیان را اعدام می‌کنیم»، می‌خوام به دوستم نشون بدم تا باهم بخندیم. به دوستم می‌رسم که داره شعار م‌یده «می‌کشم می‌کشم آنکه برادرم کشت».
و من که از بکش بکش و خشونت می‌ترسم، یواشی میام از راهپیمایی بیرون. هوا ابره و مردم یه طوری نگاهم می‌کنن. تازه یادم میاد که عینک آفتابی ویژه تظاهرات بر چشممه، درش میاورم می‌اندازمش دور.
----------------
مطالب بلاگستان و کلیه مطالب رسیده از اعضا، معرف دیدگاه شخصی نویسندگان است نه سایت خودنویس.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر