-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
در ایران از سقوط حکومت قذافی خوشحالند. وزیرخارجه علی اکبر صالحی فاش ساخت: «ما حتی قبل از سقوط قذافی با بسیاری از گروه های شورشی در لیبی تماس داشتیم.» وی این مطلب را روز یکشنبه به روزنامۀ جام جم گفت. به گفتۀ وی ایران مواد غذایی و دارو هم به بنغازی فرستاده است.
«رئیس شورای انتقالی مصطفی عبدالجلیل نامۀ تشکری به رئیس جمهور محمود احمدی نژاد نوشته است زیرا ما جانب آنها را گرفتیم و کمک کردیم.» اعلام همبستگی از جناح های مختلف سیاسی ایران صورت می گیرد. رئیس مجلس علی لاریجانی هفتۀ پیش به «ملت مسلمان و انقلابی لیبی» به مناسبت پیروزی تبریک گفت و اظهار امیدواری کرد حکومت جدید بتواند «بدون دخالت قدرت های خارجی ایجاد شود.» رئیس جمهور اسبق هاشمی رفسنجانی از سقوط حکومت قذافی استقبال اما از صالحی انتقاد کرد که در روزهای بحرانی به جای رفتن به بنغازی از سومالی دیدن کرده است. شهردار تهران محمد باقر قالیباف نیز، که مانند لاریجانی نامزد احتمالی انتخابات ریاست جمهوری است، از وزارت خارجه انتقاد کرد در حالیکه کشورهای عربی و ترکیه مناسبات خود را با شورشیان لیبی گسترش می دادند سرگرم عزل و نصب بوده است.
سپاه پاسداران در صفحۀ اینترنتی خود اعلام کرد قذافی هم سرنوشت مشابهی مانند رئیس جمهور سابق مصر حسنی مبارک خواهد داشت. «این نشان می دهد که بی عدالتی و سرکوب، حتی اگر مدتها ادامه یابد، ابدی نیست.» از وقتی قیام لیبی در فوریه شروع شد تهران، هم از سرکوب اعتراض ها به دست حکومت لیبی انتقاد و هم دخالت ناتو را محکوم کرد. ایران تاکنون رسمآ حکومت انتقالی را به رسمیت نشناخته است.
جمهوری اسلامی از ابتدای تأسیسِ خود حکومت قذافی را محکوم کرده است – گرچه موضع ضد آمریکایی لیبی در سابق می توانست پایۀ مناسبات خوبی باشد. اما تنها چند ماه قبل از سقوط حکومت شاه در ایران در سال ۱۹۷۹ قذافی رهبر شیعیان لبنان امام موسی صدر را به قتل رسانده بود. موسی صدر از همان خانوادۀ معروف شیعی است که رهبر افراطی شیعۀ عراق مقتدا الصدر هم به آن تعلق دارد. از این گذشته صدر زادۀ ایران و با رهبرانقلاب آیت الله خمینی خویشاوند بود. وی با رفتن به لبنان و ایجاد جنبش امل برای شیعیان محروم آن کشور اعتبار آفرید.
«رئیس شورای انتقالی مصطفی عبدالجلیل نامۀ تشکری به رئیس جمهور محمود احمدی نژاد نوشته است زیرا ما جانب آنها را گرفتیم و کمک کردیم.» اعلام همبستگی از جناح های مختلف سیاسی ایران صورت می گیرد. رئیس مجلس علی لاریجانی هفتۀ پیش به «ملت مسلمان و انقلابی لیبی» به مناسبت پیروزی تبریک گفت و اظهار امیدواری کرد حکومت جدید بتواند «بدون دخالت قدرت های خارجی ایجاد شود.» رئیس جمهور اسبق هاشمی رفسنجانی از سقوط حکومت قذافی استقبال اما از صالحی انتقاد کرد که در روزهای بحرانی به جای رفتن به بنغازی از سومالی دیدن کرده است. شهردار تهران محمد باقر قالیباف نیز، که مانند لاریجانی نامزد احتمالی انتخابات ریاست جمهوری است، از وزارت خارجه انتقاد کرد در حالیکه کشورهای عربی و ترکیه مناسبات خود را با شورشیان لیبی گسترش می دادند سرگرم عزل و نصب بوده است.
موسی صدر همراه دو لبنانی، شیخ محمد یعقوب و روزنامه نگاری به نام عباس بدرالدین، به دعوت قذافی به لیبی رفت و از ۳۱ اوت ۱۹۷۸ ناپدید شد. مدتها قذافی کوشید برای توجیه خود بگوید این سه نفر از طرابلس به رم رفته اند. اما مقامات ایتالیایی مدرکی دال بر ورود آنها به ایتالیا پیدا نکردند. ناشناسی چمدان های آنها را در هتلی در رم تحویل داد – به احتمال از مأموران اطلاعاتی لیبی. آخرین روز اوت در بین شیعیان به پاسداشت خاطرۀ موسی صدر تعلق دارد. همواره شایعه هایی بر سر زبان ها می افتاد که وی هنوز زنده است. بعد از سقوط قذافی ایران می خواهد موضوع را از نو بررسی کند. جواد کریمی قدوسی نمایندۀ مجلس اعلام کرد مجلس می خواهد همراه شورای عالی اسلامی عراق و جنبش حزب الله گروهی را به لیبی بفرستد. وی گفت:«ما باید با انقلابیون لیبی که شاهدان شهادت موسی صدر بوده اند تماس بگیریم.»
رسانه های جمعی آدم را منفعل می کنند و رسانه های متقابل نیز از این قاعده مستثنا نیستند. عصاره ابتکار آدم به بهای شادمانی رخوتباری رو به روی جعبه تماشا چوب حراج می خورد تا دیدنی ها را لمیده ببینی و جریان ها را از تلفن هوشمند جویا شوی.
و ظاهرا هیچ چیز، حتا بوی انقلاب این روند را به هم نمی زند.
این ماجرا دستمایه پایان نامه ای است که نوید حسن پور، دانشجوی علوم سیاسی دانشگاه ییل به تازگی آن را به پایان برده است. عنوان آن هست: «تشدید ناآرامی های انقلابی با اختلال در رسانه ها»
آقای حسن پور، دکترای مهندسی برق از دانشکده استنفورد، با مطالعه ناآرامی های اخیر مصر، با بردارها و محاسبات پیچیده که بیانگر تصمیم معترضی فرضی است، به بیان دیدگاه خود می پردازد. پرسش وی این است که در روز 28 ژوئن در بحبوحه و اوج ناآرامی های میدان تحریر، دولت رییس جمهور حسنی مبارک با دستور قطع اینترنت و شبکه تلفن همراه تا چه اندازه تصمیم هوشمندانه ای گرفت؟
وی به این نتیجه می رسد که دولت مبارک تصمیم چندان هوشمندانه ای نگرفت، البته احتمالا نه به دلایلی که شما گمان می کنید. وی می نویسد: «اتصال مداوم در شبکه اجتماعی گاهی می تواند یک کنش اجتماعی را به تاخیر بیندازد.»
به بیان دیگر، با این که تویتر و فیس بوک با تمام نکاتی که در آن ها می توان به اشتراک گذاشت و بر دیوارها نوشت می توانند به عنوان ابزار سازمان دهی و انتشار اعتراض به کار روند، ولی به همان اندازه هم می توانند موجب تاخیر، احتیاط و سردرگمی شوند؛ جایی که کاربر ممکن است مثلا بگوید: «بی خیال؛ چقدر سیاست؟! راستی، دیدی لیدی گاگا چی پوشیده؟»
بر خلاف باور همگان که رسانه های جمعی آتش اعتراض ها را شعله ورتر کرده اند وی نتیجه دیگری می گیرد. حسن پور با استفاده از آمار مطبوعات به ناآرامی های مصر اشاره می کند که پس از 28 ژوئن در قاهره و در سراسر مصر ابعاد گسترده تری به خود گرفت. نمی توان لزوما گفت که شمار معترضان بیشتر شد، ولی جنبش بخش های گسترده تری از اجتماع را در بر گرفت.
وی چنین چیزی را «فرایند تمرکز محلی » نام می دهد. حسن پور درباره این جستار می افزاید: « شاید بگویید سنجش و اندازه گیری چنین چیزهایی دشوار است، ولی می توانید امتحانش کنید؛ وقتی که قطع شدن اثر خود را می گذارد چه اتفاقی می افتد؟»
«قطع شبکه تلفن همراه و اینترنت در 28 ژوئن، دست کم به سه شیوه مردم را بر انگیزاند.» می نویسد: «قطع ارتباط پای بسیاری از شهروندان غیر سیاسی و ناآگاه و یا بی علاقه به امور سیاسی را به ماجرا باز کرد و باعث ارتباط چهره به چهره مردم شد. حضور فیزیکی مردم در خیابان اجتناب ناپذیر شد و در نهایت در روز 28 ژوئن، با پخش شدن و تمرکز زدایی از جمعیت شورشی، ارتباط و پیوندی موثر میان معترضین شورشی با مردم عادی پدید آمد: باتلاقی که سرکوب آن به مراتب از کنترل گردهم آیی عظیمی در میدان تحریر دشوار تر بود.»
وی در مصاحبه ای در توصیف «تاریکی سایه افکنده بر یک جامعه محروم از ارتباط رسانه ای» می گوید: «در مقیاس وسیع تر، هنگامی که می دانیم در واقع چه اتفاقی دارد می افتد (رفتارمان) عادی تر می شود- وقتی نمی دانیم چه چیزی در حال وقوع است غیر قابل پیش بینی تر می شویم.»
دولت مبارک سقوط کرد و رئیس جمهور پیشین اکنون در سن 83 سالگی، بر روی صندلی چرخدار در دادگاهی در قاهره حاضر می شود و جلسه دادگاه را بر روی تخت بیمارستان سپری می کند تا به اتهام وی مبنی بر فساد و همدستی در کشتار معترضان رسیدگی شود.
جیم کاوی مامور ارشد فناوری رِنسیس، یک شرکت ارزیاب شیوه عملکرد اینترنت در سراسر جهان، بر این باور است که سرهنگ معمر القدافی، رهبر دیگری که در محاصره است شاید بخواهد بر این تجربه مصر نظری بیفکند.
در مطلبی با عنوان «آن چه لیبی از مصر آموخت» آقای کاوی در وبلاگ شرکت می نویسد که در ماه مارس، لیبی اندیشه قطع سرویس اینترنت را مزمزه می کرد.
وی می نویسد: «رهبران لیبی، پیش چشم خود دیدند که چنین تصمیمی به جنگ داخلی خواهد انجامید. و هر بار از مثال های مصر درس گرفتند و از دستور خاموشی های چند روزه پا پس کشیدند.
وی در گفتگویی تلفنی می گوید: «حکومت های خبره خواهند فهمید که خاموشی و قطع ارتباط، جریان ها را تندرو تر می کند.» می گوید «دولت ها فهمیده اند که اینترنت چیزی است که می توان جریانش را کنترل کرد پس برایشان کاراتر است که مراقب «کنترل ترافیک شبکه و پهنای باند» باشند. با چنین «کنترل فشار خروجی» این تجربه کم تر صدق کند و کمتر می توان به آن استناد کرد؛ گزارش های ویدیویی با تردید بر روی صفحه ها قرار می گیرند و صفحات وب طول می کشند که بارگذاری شوند.
آقای کاوی می گوید: ایران یکی از همان کشورهایی است که فهمیده چه کند: اینترنت را اصلا نباید برای مردم خاموش کرد، باید کاری کرد که به درد نخور شود. کافی است محله های خاصی از شهر مورد مراقبت باشد.
آقای حسن پور که در ایران متولد و بزرگ شده نیز موافق است: «ایران کنترل را با ایجاد محدودیت محلی عملی می کند.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر