Iranian authorities are continuing to clamp down on student activists by restricting their activities and throwing more activists in jail.
As student organizations are faced with severe limitations on their activities, close to 70 student activists are currently in Islamic Republic prisons on various security and political charges.
Ashkan Zahabian, a student at Fardowsi University in Mashhad and a member of Takim-e Vahadat, Iran's largest student organization, was arrested yesterday for the third time since the controversial re-election of Mahmoud Ahmadinejad, which triggered widespread protests across Iran in 2009.
In Tehran, officials seeking to arrest activist and Amir Kabir university student Pedram Rafati have raided the home of his parents over the past two days. Rafati was arrested by the Revolutionary Guards in June 2009 and sentenced to two years in prison.
Daneshjoo News also reports that new charges have been brought against Bahareh Hedayat, Mehdieh Golrou and Majid Tavakoli, three prominent student activists who are already serving harsh sentences in Evin Prison.
They were reportedly taken to court from prison and sentenced to an extra six months in jail.
The new charges stemmed from the announcements they issued to student activists marking National Student Day in Iran.
source: Radio Zamaneh
Iran has announced its support for Syrian government reforms and once more cited foreign interference as the cause of unrest in that country.
Iranian foreign minister Ali Akbar Salehi told a press conference in Qatar: "There are a number of popular demands in Syria, and the government and President Beshar Assad at its head have expressed all willingness to realize these legitimate demands."
"According to the supplied information, there are foreign-backed forces trying to create unrest in Syria," Salehi added, "and so far as the movement is a popular movement of the people, we will support it as we have done in other countries."
Salehi maintained that a distinction must be made between unrest created by a minority group and the movement of a majority of the people.
"We must not forget that Syria is at the top of the pyramid of resistance in the region, and this resistance is a sacred issue and all the people in the region are responsible for the protection of this front," Salehi said.
The Islamic Republic refers to the Middle East peace negotiations as "resistance."
Recently U.S. president Barack Obama accused Iran of assisting the Syrian government in its crackdown on popular protests. Syria has been facing protests since March, with demands for an end to emergency law, the release of political prisoners and an end to corruption. The government and official Syrian media have attributed the unrest to foreign conspiracies and, since last week, military units have been deployed in various Syrian cities to crack down on the opposition. Human rights groups have accused Syrian security forces of killing more than 500 demonstrators.
source: Radio Zamaneh
Iran has announced its support for Syrian government reforms and once more cited foreign interference as the cause of unrest in that country.
Iranian foreign minister Ali Akbar Salehi told a press conference in Qatar: "There are a number of popular demands in Syria, and the government and President Beshar Assad at its head have expressed all willingness to realize these legitimate demands."
"According to the supplied information, there are foreign-backed forces trying to create unrest in Syria," Salehi added, "and so far as the movement is a popular movement of the people, we will support it as we have done in other countries."
Salehi maintained that a distinction must be made between unrest created by a minority group and the movement of a majority of the people.
"We must not forget that Syria is at the top of the pyramid of resistance in the region, and this resistance is a sacred issue and all the people in the region are responsible for the protection of this front," Salehi said.
The Islamic Republic refers to the Middle East peace negotiations as "resistance."
Recently U.S. president Barack Obama accused Iran of assisting the Syrian government in its crackdown on popular protests. Syria has been facing protests since March, with demands for an end to emergency law, the release of political prisoners and an end to corruption. The government and official Syrian media have attributed the unrest to foreign conspiracies and, since last week, military units have been deployed in various Syrian cities to crack down on the opposition. Human rights groups have accused Syrian security forces of killing more than 500 demonstrators.
source: Radio Zamaneh
In these days of book scarcity, it is a surprise to know that the books of the literature Nobel Prize winner have already been translated and published in your country. It is amazing to realize that you know him and have read a few of his books, and it is more amazing that his name is Mario Vargas Llosa. It is great that finally the Nobel Prize winner is a famous author and his work reflects the pain and suffering of the societies like yours. They all suffer a chronic disease: dictatorship.
Yes, Mr. Llosa! Becoming aware that you have won the prize, I cheered, went and bought those books of you I had not read and suggested my friends to do so. It was a long time I had not read such thick books: seven, eight, or nine hundred pages. I was used to reading novellas, short stories, and novels of other types. But reading your novels these days put me in the mood of story. In the atmosphere of those horrible events and brilliant narrations that only you seem to be an expert in. In the busy world of today, your magic spell made us stay at home and put off every other plan we had. Only you can make us take such heavy books out to the street, keep reading them standing in the metro, and leaf them in the class while the professors frown with regret.
Oh the storyteller grandpa, this was how I became fond of you. First I read The Feast of the Goat. As the story went on I felt that it is happening right here in Iran. I felt that Urania is one of the girls of my homeland, losing their honor day by day. I felt that Trujillo is the same as the dictators of my own country who have dominated people’s lives and minds in such a way that they have lost any will and are ready to become so miserable. In your story Trujillo lies with the ministers’ wives anytime he wants. The ministers know what is happening and are even pleased about that. I wondered if such a thing is possible. “Maybe it’s only imaginary”, I thought. But as I searched more I realized that it is true and a few days ago I read on the web that “if his majesty (the supreme leader) forbids me to continue living with my wife right now, I would obey in spite of my interest in my wife.” I shivered with fear and realized that everything is possible as long as there are people who are totally absorbed in someone.
After The Feast of the Goat, I began reading Conversation in the Cathedral, a great novel which would no doubt be among the ten wonderful books I have ever read. You had once said “I spent such energy narrating this novel that I don’t think I can ever write something like it.” You are right. It is not possible to write anything similar. The book consists of a series of conversations in different situations and you keep the story going through them and describe the power relations. How have you done that? One keeps wondering how such a form can continue through seven hundred pages. Conversation in the Cathedral is a novel of dialogues and characters. It consists of a city of characters, from the pimps, prostitutes, drunks, and homosexuals to politicians, diplomats, and interviewers. You have described all of them one by one, as if you have been in their place once and have lived with them. This type of narration, mixing different stories in a complicated manner and moving them forward simultaneously is a dazzling job. Characters talk with each other and through their conversation, Peru is portrayed. A portray of Lima is drawn. How similar Lima seems to Tehran and how much Peru looks like Iran. I wondered all the time how they have permitted this book to be published when they keep censoring words like ‘breast-pocket’ and so on. I talked about it with the bookseller man and he said: I am sure they have made a mistake and will prevent its publication in the next edition. I was so anxious that I began calling my friends and telling them to go and by the book quickly before they shred it.
How similar Lima seems to Tehran and how much Peru looks like Iran
How tragic to know that Iran today is like Peru fifty years from now. In this book you have described the people around the dictator; in contrast to The Feast of the Goat the main character was the dictator himself: the same flattery, the same betrayal and brutality. I could see the example of each of the characters in the real world: people filled with lies and crafts, although having human senses. Even the most hateful people in your story are pitied and the major character sometimes does things that make the reader angry. Yes, it’s the common fate you have deliberately depicted. You are one of the writers who still believe in the influence of literature on people and said this in your Nobel lecture:
“Without fictions we would be less aware of the importance of freedom for life to be livable, the hell it turns into when it is trampled underfoot by a tyrant, an ideology, or a religion. Let those who doubt that literature not only submerges us in the dream of beauty and happiness but alerts us to every kind of oppression, ask themselves why all regimes determined to control the behavior of citizens from cradle to grave fear it so much they establish systems of censorship to repress it and keep so wary an eye on independent writers. They do this because they know the risk of allowing the imagination to wander free in books, know how seditious fictions become when the reader compares the freedom that makes them possible and is exercised in them with the obscurantism and fear lying in wait in the real world. Whether they want it or not, know it or not, when they invent stories the writers of tales propagate dissatisfaction, demonstrating that the world is badly made and the life of fantasy richer than the life of our daily routine. This fact, if it takes root in their sensibility and consciousness, makes citizens more difficult to manipulate, less willing to accept the lies of the interrogators and jailers who would like to make them believe that behind bars they lead more secure and better lives.”
Yes Mr. Mario! You writers are the ones who encourage sedition. You are the ones who reproduce sedition with your dark books and blasphemous pens. Reading these books one begins comparing the existing situation with that of the fiction and becomes encouraged to do something. The least one can do is to read the book and then hand it to his/her friends to read, then the friend does so, and also the others, and many other books are in this way handed over. These readings become murmurs and bring this question into mind that why or why not we should live like this. This is the beginning of the sedition.
A few days ago I began reading another book of yours: The War of the End of the World! A nine-hundred-page breath-taking book. I bought it the first thing after receiving my monthly payment. I will read it with joy and I will suggest it to my friends, although I know I will not enjoy any book as much as Conversation in the Cathedral. Thank you Mr. Novel! Thank you for lighting our hearts with your books in these days of darkness.
سازمان گزارشگران بدون مرز، مقامات ایران را «مسئول مرگ» سیامک پورزند، روزنامهنگار ایرانی که نهم اردیبهشت جاری در تهران درگذشت، معرفی کرد.
به گزارش زمانه، گزارشگران بدون مرز، روز دوشنبه ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۰ طی اطلاعیهای افزود مرگ سیامک پورزند نشان داد که نظام جمهوری اسلامی ایران از «بیرحمترین» حکومتهای جهان نسبت به روزنامهنگاران است.
این انجمن بینالمللی مدافع آزادی رسانهها میگوید با وجود درخواستهای خانواده و سازمانهای مدافع حقوق بشر و از جمله گزارشگران بدون مرز از همه مقامات پیشین و کنونی جمهوری اسلامی ایران، روسایجمهور محمد خاتمی و محمود احمدینژاد، مسئولان دستگاه قضایی آیتالله محمود هاشمی شاهرودی و صادق لاریجانی، این مقامات «هیچگونه مساعدتی برای تغییر شرایط و کمک به وضعیت وی انجام ندادند.»
این اطلاعیه افزوده سیامک پورزند سالهای آخر زندگی خود را میان «زندان، حصرخانگی و بیمارستان» گذراند و همچنان از سوی بازجویان وزارت اطلاعات حضوری یا تلفنی «تهدید» میشد.
به گفته گزارشگران بدون مرز، پورزند یکی از شاهدان بیشمار «جنایاتی» بود که مسوولان امنیتی قضایی ایران در زندانهای جمهوری اسلامی مرتکب میشوند و به همین دلیل نمیخواستند که وی از کشور خارج شود.
سیامک پورزند در ١٠ آبان ١٣٨٠، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد. وی در مدت بازداشت خود از حق مشورت با وکیل و درمان پزشکی محروم بود.
گزارشگران بدون مرز: سیامک پورزند یکی از شاهدان بیشمار «جنایاتی» بود که مسوولان امنیتی قضایی ایران در زندانهای جمهوری اسلامی مرتکب میشوند
پورزند در ١٣ اردیبهشت ١٣٨١ به اتهام «اقدام علیه امنیت کشور و ارتباط با سلطنتطلبان و ضد انقلاب در خارج از کشور» به ١١ سال زندان محکوم شد.
مهرانگیزکار، حقوقدان و وکیل دادگستری، همسر سیامک پورزند است که به آمریکا مهاجرت کرده است. سه دختر وی نیز در کشورهای آمریکا و کانادا اقامت دارند و در سالهای اخیر امکان دیدار با پدر را نداشتهاند.
پورزند از سال ۱۳۳۱ با روزنامه اختر به مدیر مسئولی حسین فاطمی همکاری میکرد و پس از آن در سال ۱۳۳۳ مجله هفتگی «پیک سینما» را بنیان گذاشت. تلاش برای تأسیس سندیکای هنرمندان تأتر و سینما در سال ۱۳۴۰ از دیگر فعالیتهای او بود.
وی تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷ علاوه بر فعالیت مستمر در روزنامه کیهان که به مدت ۱۵ سال ادامه داشت با نشریات دیگری نیز نظیر سپید و سیاه، نگین، فردوسی، خوشه، اطلاعات ماهانه و… همکاری داشت.
در اطلاعیه گزارشگران بدون مرز همچنین آمده است: «بسیاری از روزنامهنگاران ایران که هماکنون در زندان و یا با سپردن وثیقه های سنگین در آزادی موقت بهسر میبرند، شدیداً بیمار و از حق درمان محروم شدهاند.»
در ایران دهها روزنامهنگار در زندان بهسر میبرند. گزارشگران بدون مرز در چند سال گذشته، ایران را به عنوان بزرگترین زندان روزنامهنگاران در خاورمیانه معرفی کرده است.
وزیر خارجه ایران ضمن حمایت از وعده های دولت سوریه برای انجام اصلاحات، ادامه اعتراضات در آن کشور را به مداخله خارجی نسبت داده است.
به گزارش بیبیسی، علی اکبر صالحی، وزیر امور خارجه، در یک نشست خبری در قطر، در مورد تظاهرات اعتراضی در شماری از شهرهای سوریه گفته است: “یک سری مطالبات مردمی در سوریه وجود دارد که دولت این کشور و در راس آن، بشار اسد، رئیس جمهوری، اعلام کرده که آماده تحقق بخشیدن به مطالبات مشروع مردم است.”
آقای صالحی نسبت به انگیزه ادامه تظاهرات در سوریه ابراز بدبینی کرده و گفته است: “براساس اطلاعات، عده ای باحمایت خارجی در صدد ایجاد نا آرامی در سوریه هستند و ما تا آنجا که حرکت مردمی باشد، همچون سایر کشورهای دیگر، با تحقق مطالبات مردمی همراهی می کنیم.”
این مقام جمهوری اسلامی اعتراضات کنونی را ناشی از اقدامات گروهی اندک از مخالفان دانست و گفت: “باید حرکت های حداکثری مردمی را با حرکت عده ای قلیل از یکدیگر جدا کرد.”
وی حمایت از حکومت سوریه را برای “مقاومت در منطقه” ضروری دانست و گفت: “فراموش نکنیم که سوریه در راس هرم مقاومت در منطقه قرار دارد و مقاومت امری مقدس است که همه مردم منطقه مسئولیت حفظ چنین جبهه ای را دارند.”
جمهوری اسلامی از مخالفت با روند صلح خاورمیانه با عنوان “مقاومت” نام می برد و در کنار سوریه، از حامیان عمده گروه های مخالف صلح بین فلسطینیان و اسرائیل بوده است.
جمهوری اسلامی شناسایی موجودیت اسرائیل و هر گونه صلح با آن کشور را مردود می داند در حالیکه سوریه در گذشته تماس های مستقیم و غیر مستقیم با اسرائیل داشته و به شرط خروج اسرائیل از اراضی اشغالی، از جمله بلندی های جولان، برای صلح ابراز آمادگی کرده است.
همچنین، سوریه دارای روابط دیپلماتیک با ایالات متحده است در صورتیکه روابط رسمی جمهوری اسلامی با آمریکا از سی سال پیش قطع بوده است.
پس از انتشار برخی گزارشها از وخامت حال عزتالله سحابی، یکی از فعالان ملی مذهبی روز دوشنبه درباره وی به رادیو فردا گفت: سطح هوشیاری آقای سحابی بعد از عمل جراحی طی یک دو روز اخیر کاملا تقلیل یافته و وی به نوعی در کما است.
به گزارش رادیو فردا، عزت الله سحابی، رییس شورای فعالان ملی-مذهبی هفته گذشته و به علت شکستگی استخوان ران به بیمارستان منتقل شد و مورد عمل جراحی قرار گرفت اما پس از آن دچار «خونریزی مغزی» شد که بار دیگر مورد عمل جراحی قرار گرفت.
مرتضی کاظمیان، از فعالان ملی- مذهبی، در خصوص وضعیت عزت الله سحابی به رادیو فردا گفت:«متاسفانه پس از عمل جراحی برای شکستگی استخوان ران و سپس کاهش پلاکتهای خون، سطح هوشیاری ایشان کاملا تقلیل پیدا کرده بود و در سحطی است که پزشکان نمیتوانند معالجات ایشان را ادامه دهند و به نوعی ایشان در کما هستند.»
در همین زمینه، پیشتر روز دوشنبه خبرگزاری جمهوری اسلامی ، ایرنا، به نقل از منابع بیمارستانی در بیمارستان «پارسیان» گزارش داده بود که حال عزت الله سحابی «وخیمتر از روز قبل شده» و وی از شب گذشته به کما رفته است.
یکی از پزشکان عزت الله سحابی در گفت و گو با ایرنا گفته است: میزان پلاکتهای خون عزتالله سحابی بشدت پایین آمده است و در این شرایط انجام هر نوع عملیات جراحی روی وی بسیار خطرناک است.
براساس این گزارشها، عزت الله سحابی هم اکنون در بخش «ای سی یوی» بیمارستان پارسیان بستری است.
عزت الله سحابی، متولد سال ۱۳۰۹ است و فعالیتهای سیاسی و تشکیلاتی خود را پس از حوادث ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ آغاز کرد.
وی به هنگام تاسیس نهضت آزادی در سال ۱۳۴۰ به این حزب پیوست . عزت الله سحابی به همراه آیت الله محمود طالقانی، مهدی بازرگان و یدالله سحابی به عنوان شورای مرکزی نهضت آزادی فعالیت میکرد.
عزت الله سحابی از آغاز فعالیتهای سیاسی خود نزدیک به ۱۵ سال را در زندانهای دوران شاه و جمهوری اسلامی گذارنده است.
عزت الله سحابی همچنین در سال ۱۳۷۹ به همراه دهها فعال ملی مذهبی و عضو نهضت آزادی بازداشت شد و نزدیک به دوسال را در زندان گذارند.
مرتضی کاظمیان در خصوص فشار های امنیتی بر عزت الله سحابی پس از انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ میگوید: «به دلیل همراهی و همدلی مهندس سحابی و زیرمجموع ایشان، یعنی شورای فعالان ملی مذهبی، از جنبش سبز، میرحسین موسوی و مهدی کروبی چه در دوران انتخابات و چه بعد از آن منجر به افزایش فشارها شد و به طور مشخص در زمستان سال گذشته و پیش از عید مهندس سحابی به رغم وضعیت بیماری احضار شدند.»
مرتضی کاظمیان میافزاید: «مهندس سحابی به دادسرای مقدس واقع در اوین احضار، که در آنجا مورد بازجویی و تهدید قرار گرفتند.»
مرتضی کاظمیان در ادامه میگوید به رغم بیماری مهندس سحابی، نیروهای امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی به هاله سحابی دختر عزت الله سحابی که هم اکنون در زندان به سر میبرد اجازه نداده که به دیدار پدرش برود.
دکتر عبدالستار دوشوکی متولد چابهاراست، او در دوران انقلاب، دانشجوی سال دوم رشته پزشکی در تهران بود و همزمان با برگزاری همه پرسی در دوازدهم فروردین با حضور در زادگاهش مردم را به تحریم انتخابات تشویق کرد و مدتی بعد نیز به دلیل فعالیت های سیاسی، تحریم برگزاری رفراندوم و انقلاب فرهنگی از دانشگاه اخراج شد و به ناچار ایران را به قصد ادامه تحصیل ترک کرد. در سال ۱۹۸۹میلادی تحصیلات پزشکی خود را در دانشکده پزشکی دانشگاه لیدز انگلستان به پایان رساند. دو سال بعد وی فوق لیسانس مدیریت خود را از دانشگاه شهر لندن کسب کرد. وی در بسیاری از طرح ها و جنبش ها از جمله طرح رفراندوم نقش بسزائی داشته است. دکتر دوشوکی یکی از بنیانگزاران جبهه متحد بلوچستان ایران و کنگره ملیت های ایران فدرال نیز هست که اکنون به عنوان مدیر مرکز مطالعات بلوچستان در لندن به تحلیل و کنکاش مسائل بلوچستان و ایران می پردازد. با وی که در زمره فعالان اپوزیسیون و همینطور صاحبنظر در امور بلوچستان است گفت و گویی انجام دادیم که در زیر می خوانید.
به عنوان نخستین پرسش، چه موضوعی باعث می شود تا حکومت با موضوع آموزش به زبان مادری و یا حداقل حقوقی که در قانون اساسی برای اقوام در نظر گرفته شده روی خوش نشان ندهد و مانع از تحقق این خواست شود؟
در ابتدا باید به این موضوع پرداخت و این پرسش را مطرح کرد که حکومت جمهوری اسلامی تا کنون به کدام یک از وعده های خود عمل کرده است که امروزه بخواهیم از اصل معطل مانده پانزده قانون اساسی حرف بزنیم و گلایه کنیم که در طی سی و دو سال گذشته حقوق ابتدایی اقوام و حق تحصیل به زبان مادری نادیده گرفته شده است. جمهوری اسلامی بر خلاف باور عده ای نه تنها از دیدگاه مذهبی یک حکومت استبدادی، مطلق گرا و تمامیت خواه است بلکه باعث سرکوب، ظلم و تبعیض علیه ادیان و مذاهب دیگر ایرانی نیز بوده است، در حالی که از شوونیسم عوام فریبانه ای هم رنج می برد، در اثبات این مدعا باید گفت که تحصیل به زبان مادری بر خلاف کدام یک از اصول یا فروع مذهب تشیع است؟ و سپس میتوان نتیجه گرفت که دکترین مستبدانه و خشونت بار با نگاه امنیتی به مقوله حقوق اقوام ایرانی که از زمان قاجاریه و پهلوی به ارث رسیده، تنها عامل بازدارنده است و تا زمانی که استبداد از کشور ما رخت بر نبندد این تبعیض ها ادامه خواهد داشت و تنها در یک ایران آزاد و دموکراتیک و البته متمدن است که این حق به رسمیت شناخته خواهد شد.
موضوع بعدی وجود نیروهایی در سطح استان تحت عناوین گوناگون است که با حاکمیت سر ستیز دارند، شاخص ترین این گروهها را شاید بتوان جندالله دانست، آیا با قاطعیت میتوان گفت که این گروهها در جهت تحقق خواست و مطالبات مردم تلاش می کنند یا اینکه منافع شخصی و گروهی را می جویند؟
پاسخ به این سوال بسیار ساده است، شما میتوانید با مراجعه به سایت هایی که متعلق به گروههای جندالله و یا سپاه صحابه است، پاسخ خود را شفاف و بدون هیچ گونه دو پهلوگویی که در میان سیاستمداران رایج است، در یابید. برهمین اساس جندالله که هم اکنون بنا بر دلایل مشخصی زیر عنوان سپاه صحابه شاخه بلوچستان فعالیت تبلیغاتی میکند، خط مشی ایدئولوژیکی و استراتژی مبارزاتی بسیار روشن و معینی دارد که آن را با صدای بلند تبلیغ میکند و برای دستیابی به اهدافی که دارد می کشد و کشته می شود.
ارزیابی من از جنبش سبز این است که این یک جنبش ساختار شکن اما مسالمت آمیز است که می خواهد برای رسیدن به یک ایران کاملا ً دمکراتیک، آزاد و سکولار مبتنی بر منشور جهانی حقوق بشر، با استفاده از شیوه های مدنی از نظام اصلاح ناپذیر جمهوری اسلامی عبور کند
جندالله در راستای تفکر تکفیری-جهادی، لشگر جنگجو و سپاه صحابه پاکستان که تحت حمایت سازمان اطلاعاتی ارتش پاکستان(ISI) قرار دارد شیعیان را کافر و مهدورالدم میداند. بر همین اساس است که جندالله بر طبق اعلامیه ها و نوشته های بی شمار خود برای خروج کسانی که آنان را اشغالگران رافضی می دانند یا همان شیعیان از سرزمین های اسلامی بلوچستان و در نهایت تشکیل “امارت اسلامی بلوچستان” جهاد میکنند، بنابر این می شود نتیجه گرفت که آنها برای منافع شخصی مبارزه نمی کنند، بلکه برای آرمان های آشتی ناپذیر مذهبی، آن هم از نوع سلفی مبارزه میکنند. در این میان جمهوری اسلامی نیز با عملکردی بسیار خشن و تحقیر آمیز و سراسر تبعیض خود بستر مناسبی را برای رشد جندالله فراهم کرده است، جندالله نیز با تمسک به رویکرد خشونت بار مامورین جمهوری اسلامی تلاش می کند تا خشونت و کشتار دست جمعی از جانب خود را توجیه کند.
طی پنج سال گذشته احمدی نژاد چندین بار به سیستان و بلوچستان سفر کرده، وعده هایی داده که مطابق معمول انجام هم نشده، حال با توجه به بافت سیاسی استان و محرومیت هایی که مردم منطقه با آن دست و پنجه نرم می کنند، ارزیابی شما از رویکرد آنچه که به عنوان جنبش سبز می شناسیم به خواست ها و مطالبات مردم چیست؟
عوامفریبی و گزافه گویی های احمدی نژاد بر هیچکس پوشیده نیست. حتی نماینده اصولگرای مجلس نظیر عباسعلی نورا نماینده زابل اذعان کرده که از صدها مصوبه تصویب شده کمتر از تعداد انگشتان یک دست در عمل اجرا شده اند. استان سیستان و بلوچستان حدود ۱۸۸ هزار کیلومترمربع وسعت دارد. احمدی نژاد در سفرهای قبلی خود وعده ایجاد بزرگراه های زیادی را داد. با این حال سالها طول کشیده است تا فقط ۶۰ درصد بزرگراه بیست کیلومتری بین ایرانشهر و بمپور تکمیل شود. این یعنی در عمل طی ۳۲ سال عمر جمهوری اسلامی فقط ۱۲ کیلومتر بزرگراه در بلوچستان تاسیس شده است.
در مورد جنبش سبز من زیاد سخن گفته و نوشته ام؛ و نمی خواهم تکرار مکررات بکنم. به عقیده من جنبش سبز تبلور تمامی جنبش های دمکراتیک، حق طلبانه و برابری خواهانه طی دهه های اخیر است. اگر این جنبش برای برابری و مساوات است، پس در نتیجه خواسته های زنان، ادیان و مذاهب گوناگون و اقوام را که خواهان برابری و رفع تبعیض هستند، در بر می گیرد. من علیرغم حمایت، ستایش، احترام و قدردانی از موسوی و کروبی، جنبش سبز را در یک منشور ویژه خلاصه نمی کنم. آقایان موسوی و کروبی به عنوان رهبران نمادین جنبش سبز، که به همراه همسران شجاع خود تا به امروز ایستادگی کرده اند حق دارند که منشور ارائه دهند؛ همانگونه که دیگران نیز حق دارند مطالبات دمکراتیک خود را مطرح کنند و یا در منشور و اعلامیه ای آن را تدوین کنند. ارزیابی من از جنبش سبز این است که این یک جنبش ساختار شکن اما مسالمت آمیز است که می خواهد برای رسیدن به یک ایران کاملا ً دمکراتیک، آزاد و سکولار مبتنی بر منشور جهانی حقوق بشر، با استفاده از شیوه های مدنی از نظام اصلاح ناپذیر جمهوری اسلامی عبور کند. به عقیده من نسل جوان می دانند که چه می خواهند. که این موضوع شامل جوانان در استان سیستان و بلوچستان نیز می شود.
یکی دیگر از موضوعاتی که همواره مطرح شده آن است که مرز نشینان، به ویژه اهالی سیستان و بلوچستان و نیز کردستان در جریان انتخابات و بعد از آن و حوادثی که رخ داد، توده ی مردم را همراهی نکردند، فکر میکنید دلیل این بی تفاوتی را در کجا باید جست؟
متاسفانه اینگونه سوالات از جانب افراطی هایی که با جنبش سبز و به خصوص با آقایان موسوی و کروبی مخالفند مطرح می شود. تظاهرات جنبش سبز عمدتا ً در تهران و کلان شهر های ایران بود. در نتیجه به دلایل امنیتی و محدود بودن فضا در صدها شهر کوچک و متوسط به اصطلاح فارس زبان، تظاهرات صورت نگرفت. آیا مثلا مردم یاسوج ، بروجرد، یا بابل یا طوس یا صدها شهر دیگر که تظاهرات نکردند، با جنبش سبز مخالف هستند یا حاضر نیستند توده ی مردم را همراهی کنند؟ عدم بروز تظاهرات در این شهرها هرگز نباید به مثابه عدم همرایی تلقی شود. در مناطق اقوام، جو امنیتی ـ نظامی بسیار شدیدی حاکم است. وانگهی انعکاس اخبار از مناطق قومی بسیار پراکنده و ضعیف است. مردم کرد و عرب و بلوچ و غیره طی ۳۲ سال اخیر بارها تظاهرات کرده و سرکوب شده اند، و خبرش هم به جایی نرسیده است. مولانا عبدالحمید اسماعیل زهی رهبر اهل سنت و امام جمعه زاهدان بیش از هر شخصیت برجسته ای در داخل کشور بارها از جنبش سبز به طور علنی حمایت کرده است. اگر این همراهی نیست، پس چیست؟ از این گذشته تکلیف رژیم های مستبد در پایتخت مشخص می شود و نه در شهرستانها و یا مناطق دور دست. به عنوان نمونه لیبی را بنگرید. تقریبا ً همه شهرهای لیبی به دست مخالفان قذافی افتاد و تقریبا ً تمام دنیا هم با آنان همراهی و از آنان حمایت کردند. اما چه سود؟ زیرا همه می دانند که تنها در طرابلس که پایتخت است سرنوشت حکومت رقم خواهد خورد در ایران نیز سرنوشت رژیم جمهوری اسلامی بیشتر از هر جای دیگری، در خیابانهای تهران تعیین خواهد شد.
آقای دوشوکی، شما بنیان گذار جبهه متحد بلوچستان هستید، در حالی که در منطقه سیستانی ها غیر قابل انکارند، به گمان شما انتخاب اسمی خاص برای اتحاد مردمی که درد مشترک دارند، باعث تفرقه نمی شود؟
استان سیستان و بلوچستان همانگونه که از نام آن پیداست شامل دو بخش است. به طور تاریخی در سیستان بلوچها و سیستانی ها یا به عبارتی “زابلی” ها زندگی می کنند. اکثریت با سیستانی ها است که زبان آنها فارسی و مذهب شیعه دارند. اما در بلوچستان که ۸۳ درصد استان را شامل می شود، زبان مردم بلوچی، مذهب آنها حنفی و فرهنگی متفاوتی دارند. واقعیت این است که رژیم جمهوری اسلامی بر همه مردم ایران اعم از فارس و بلوچ و کرد و سیستانی و عرب و غیره ظلم کرده است و می کند. برادران و خواهران سیستانی ما هم مورد ظلم واقع شده اند و در این شکی نیست. همه ایرانیان، از جمله بلوچ ها و سیستانی ها درد مشترکی دارند و در کنار یکدیگر علیه بانی آن درد مشترک در پیکار مشترکی سهیم هستند و باید هم اینگونه باشد، امــا عملکرد جمهوری اسلامی در استان سیستان و بلوچستان بر اساس سیاست تفرقه بینداز و حکومت کن است. بلوچ ها به دلیل قومیت و یا ملیت، زبان، فرهنگ و مذهب مورد ظلم و ستم مضاعف از جانب حکومت هستند، تاکید من بر روی کلمه مضاعف است. در نتیجه ما بلوچها علاوه بر “درد ملی مشترک همه ما ایرانیان” دردهای مضاعفی نظیر سرکوب، تبعیض قومی و تحقیر فرهنگی، تبعیض زبانی، تبعیض مذهبی، تبعیض در اشتغال، آموزش، بهداشت، مسکن، خدمات بانکی، تجارت و اقتصاد و غیره در شهر و روستاهای خودمان نیز داریم. جبهه متحد بلوچستان ایران برای نیل به دو هدف اساسی تشکیل شد. اول مبارزه ملی برعلیه ظلم و استبداد مذهبی در ایران در پیوند با همه نیرو های دموکراتیک و آزادیخواه و برابری طلب ایرانی اعم از بهایی و شیعه و عرب و فارس و کرد. دوم روشنگری در مورد مظالم جاری در بلوچستان و مبارزه برای رفع تبعیضات قومی، زبانی، مذهبی، اقتصادی، و فرهنگی در سیستان و بلوچستان که مشخصا ً علیه مردم بلوچ اهل تسنن اعمال می شود. البته هر کسی از هر قومیت و زبان و مذهبی می توانست حتی عضو کمیته مرکزی جبهه شود. جبهه متحد بلوچستان ایران هرگز یک جریان انحصاری “واپسگرای قومی” از مذهب خاصی نبود، کما اینکه تا آنجایی که من می دانم حداقل چند تن از روشنفکران شیعه مذهب سیستانی هم از آن حمایت می کردند. در نتیجه مبارزه دمکراتیک و مترقی مبتنی بر منشور جهانی حقوق بشر، برای حق خواهی و برابری طلبی همگانی هرگز باعث تفرقه نمی شود. ما چه باور داشته باشیم یا نداشته نباشیم، قوم یا ملیت بلوچ امروز به دلایل فرهنگی، زبانی و مذهبی مورد ظلم و ستم مضاعف و “تهاجم” قرار دارد. این وظیفه هر انسانی است که از بلوچ ها حمایت کند، چه رسد به خود روشنفکران بلوچ، البته جمهوری اسلامی از یک سو و جندالله از سوی دیگر تلاش می کنند تا بین شیعه و سنی؛ بلوچ و سیستانی آتش نفاق و نفرت بیافروزند. این وظیفه ما است که دعوا را به دور از مناقشات مذهبی و قومی، بین “ظالمان” و استبداد از یک سو، و مظلومان و آزادیخواهان از هر قومیت و مذهب و مسلکی از سوی دیگر تبدیل کنیم.
کنگره ملیت های ایران فدرال که شما نیز از بنیانگذاران آن بودید هیچگاه در حد انتظار ظاهر نشد، دلیل آن چه بود و آیا در آینده روزنه ای برای اتحاد میان اقوام ایرانی می بینید؟
برای واکاوی عملکرد کنگره و “عدم موفقیت” مورد انتظار آن باید به کنفرانس شخصیت ها و سازمان های وابسته به اقوام و ملیت های ایرانی در روز اول اسفند ماه ۱۳۸۳ در لندن برگزار شد برگردیم. در آن کنفرانس دو تفکر سیاسی متفاوت وجود داشت. یک تفکر منجر به تشکیل کنگره ملیت های ایران فدرال شد و دیگری بعدها “کنفرانس اتحاد ملل تحت ستم” را تشکیل داد. متاسفانه انشعاباتی در داخل بعضی از این سازمانها از جمله حزب دمکرات کردستان و جبهه متحد بلوچستان بوجود آمد و مسائل بغرنج تر شدند و کنگره به جای تمرکز بر روی طرح خواسته های ملیت های ایرانی و اعتمادسازی، به سوی مجادلات انتزاعی غیر ضروری و حتی بحث های نامناسب فارس ستیزی و غیره کشیده شد، یا بهتر است بگویم کشانده شد.
به یاد دارم که در روز ۲۶ اردیبهشت ۱۳۸۳ یعنی ۹ ماه قبل از تشکیل کنگره، ما در لندن سمیناری به نام نقش ملل ساکن ایران در استقرار دمکراسی و سیاست آینده ایران برگزار کردیم که در آن شخصیت های زیادی از جمله مرحوم داریوش همایون، دکتر باقرزاده و دکتر نوری زاده و غیره سخنرانی کردند. پاره ای از نیروهای افراطی و شوونیست لـُس آنجلس نشین به این سمینار حمله کردند. اما همه این شخصیت ها از جمله دکتر داریوش همایون از حقوق مشروع اقوام دفاع می کردند. متاسفانه بعد از تشکیل کنگره و آغاز فرایند جنگ هفتاد و دو ملت و ستیز ملیت ها به جای روند اعتمادسازی، وضع کاملا ً دگرگون شد. به طوری که امروزه حتی اکثریت نیروهای چپ سنتی که زمانی مدافع حق تعیین سرنوشت خلق های ایران بودند، اکنون حاضر نیستند به کنگره نزدیک شوند و یا حتی در کنفرانس های ترتیب داده شده توسط کنگره شرکت کنند. شوربختانه کنگره هم با تاثیر پذیری از برخی از جریانات به ظاهر رادیکال، انتقاد ناپذیر شده است و هرگونه انتقادی از عملکرد کنگره را به خصوص در رابطه با عدم موفقیت در ساختن پـُل اعتماد و همکاری با شخصیت ها و جریانات سیاسی سراسری، بعنوان دشمنی با و یا حمله به ملیت ها رد می کند، و منتقد را به باد بدترین تکفیرها و حملات قرار می دهد. واقعیت این است که بدون احقاق حقوق اقوام و یا ملیت های ایرانی و رفع تبعیضات متعدد بر علیه آنها، دمکراسی در ایران معنا دار و عملی نخواهد بود. فعالان کنگره نیز باید بدانند که بدون استقرار دمکراسی و آزادی در ایران، اقوام و یا ملیت های ایرانی به خواسته های مشروع خود و برابری قومی دست نخواهند یافت. در نتیجه دمکراسی، عدالتخواهی، برابری و رفع تبعیض مبتنی بر منشور جهانی حقوق بشر، می بایست به عنوان مخرج مشترک و پیش شرط های همکاری و همسوی از جانب کنگره مطرح می شد. اما متاسفانه کنگره تصمیم گرفت که شیپور را از سر گشاد آن بدمد؛ و اینگونه شـــد که دو خط موازی هرگز به هم نمی رسند، مگر آنکه خدا بخواهد و یا حداقل یکی از خطوط موازی انعطاف اساسی از خود نشان دهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر