Latest Posts from Iran Dar Jahan for 05/20/2011

Email not displaying correctly? View it in your browser. ائتلاف علیه ایران حاصل سبعیت رفتارها در ایران بود اختصاصی مجله : «الین چمبرلین دوناهو» سفیر آمریکا در شورای حقوق بشر، خوش رو، فعال و در مذاکرات بسیار جدی است و در سازمان ملل یکی از موثرترین افراد به شمار می رود. وی از جمله افرادی بود که هفته ها در گفت وگو با دیپلمات های کشورهای دیگر تلاش می کرد که ائتلافی برای تصویب قطعنامه حقوق بشر علیه دولت تهران در ماه فوریه شکل بگیرد. او در مصاحبه ای اختصاصی با «ایران در جهان» اظهارات دولت ایران مبنی برسیاسی بودن قطعنامه را کاملا رد می کند و می گوید این حقایق و نقض گسترده حقوق بشر در ایران است که باعث اجماع کشورهای عضو شورا برای رای گیری علیه تهران شد. این قطعنامه ایران را موظف می کند که به یک گزارشگری ویژه اجازه بدهد که به کشور سفر کند و گزارشی در خصوص موارد نقض حقوق بشر تهیه کند.   طی هفته های گذشته تلاش برای معرفی گزارشگر ویژه سازمان ملل درخصوص بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران ادامه داشته است. در ماه فوریه، شورای حقوق بشر سازمان ملل با ۲۲ رای موافق در برابر ۱۴ رای ممتنع و ۷ رای مخالف با اکثریت آرا نه تنها ایران را به خاطر نقض گسترده حقوق بشر محکوم کرد بلکه به طرز بی سابقه ای که طی سال های گذشته از این شورا انتظار نمی رفت چنین اقدامی صورت دهد با تعبیه یک مکانیسم ویژه نظارتی از دولت ایران خواست یک گزارشگر ویژه برای بررسی وضعیت حقوق بشر به کشور سفر کند. بلافاصله بعد از اجلاس مقامات ایرانی با موضع گیری در برابر قطعنامه به نحوی اعلام کردند که این گزارشگر هیچ وقت وارد تهران نخواهد شد. نماینده امریکا در شورای حقوق بشر در حاشیه این مصاحبه گفت که دولت اوباما تعهد جدی در خصوص موضوعاتی دموکراسی و حقوق بشر دارد و این تصویر اشتباهی است که برخی فکر کنند که تحت تاثیر ملاحظات سیاسی یا اقتصادی بخواهد این موضوع را نادیده بگیرد. او می گوید که تیمی که آقای اوباما در بخش های مختلف برای موضوع حقوق بشر به کار گمارده از کارآزموده ترین افراد در حوزه مسائل مربوط به حقوق بشر هستند که سال ها خارج از دولت به ترویج موضوع حقوق بشر مشغول بوده اند. خانم چمبرلین دوناهو در نهایت گفت که اگر ایران با گزارشگر ویژه سازمان ملل همکاری نکند خود را در جامعه بین الملل منزوی تر خواهد کرد و فشارهای بیشتری روی دولت ایران خواهد آمد. این مصاحبه در زیر می آید.    مصاحبه از : امید معماریان   ***   ایران در جهان: اهمیت برقراری یک مکانیسم ویژه برای نظارت بر وضعیت حقوق بشر ایران چیست؟ چگونه به این نقطه رسیدید که دولت ایران را در این موقعیت قرار دهید؟   الین چمبرلین داناهو: حتما می دانید وقتی ما موضوع قطعنامه را مطرح کردیم تقریبا پنجاه کشور از آن حمایت کردند که همه بخش های جهان در آن نمایندگانی داشتند. اهمیت تصویب قطعنامه و گذاشتن بند ارسال گزارشگر از این جهت است که در گذشته شورای حقوق بشر در برابر طرح هایی که به منظور بررسی وضعیت حقوق بشر در مورد کشورها به صورت خاص مطرح می شدند مقاومت می کردند. این حس عمومی وجود دارد که کشورها اغلب از این می هراسند که مورد انتقاد قرار بگیرند به همین جهت از کشورهای دیگر در برابر مورد انتقاد قرار گرفتن در شورا حفاظت می کنند. بنابراین هنگامی که زمان خودشان می رسد شاید دیگران هم با آنها بمانند. ایالات متحده آمریکا کاملا در زمینه ترویج این ایده که پرونده وضعیت حقوق بشر همه کشورها مورد بررسی قرار گیرد قوی عمل کرده است. بنابراین با چنین زمینه ای خیلی مهم است که کشورهای خیلی زیادی پای قطعنامه علیه ایران را امضا کردند و حتی کشورهایی که عضو شورا نیستند هم از پیش نویش قطعنامه حمایت کردند و این نشان می دهد که خیلی از کشورها نمی خواهند دیگر پناهگاه ناقضان حقوق بشر باشند.   پرونده ایران از این جهت کاملا در همین طبقه بندی جا می گیرد. ما فکر می کنیم اعدام و ارقام به خودی خود نشان دهنده وضعیت هستند. دلیلی که حمایت بسیار زیادی از چنین قطعنامه ای که در مناطق مختلف دنیا حمایت شد به خاطر این است که عدد ورقم ها و حقایق درمورد وضعیت ایران بسیارگویا و شفاف هستند. من می توانم بنشینم و مدتها با شمادر این مورد صحبت کنم.  دولت ایران معتقداست که شما مهمترین نیرو در شکل دادن به کمپینی بودید که منجر به تصویب قطعنامه شد و شاید به همین دلیل در تمامی بیانیه هایی که هیات ایرانی در محل اجلاس خواند حمله به آمریکا محور اصلی آن بود. نقش آمریکا در جمع آوری حمایت برای قطعنامه علیه ایران واقعا تا چه اندازه بود؟  مهم. دولت آمریکا یکی از طرف های قدرتمند برای ترویج موضوع صدور قطعنامه علیه دولت ایران و تعیین یک مکانیسم نظارتی ویژه برای بازدید از کشور بوده است. این یک نوع مکانیسم جدید برای کل سیستم امریکاست و ما در ساختن ائتلاف ها نقش رهبری داشته ایم و معتقدیم به دلیل خطیر بودن وضعیت حقوق بشر در ایران حمایت زیادی هم از کشورهای دیگر دریافت می کنیم. بنابراین اگر کشورهای دیگر از قطعنامه حمایت کردند یا مکانیسم ویژه برای این نبود که داشتند مثلا به آمریکا لطف می کردند. این به خاطر خود وضعیت حقوق بشر در ایران بود. بنابراین ما قطعنامه را به هیچ عنوان یک بیانیه سیاسی و یا چیزی بین دولت ایران و آمریکا نمی دانیم. این بیانیه محکومیت بی رحمی های دولت ایران علیه مردم خودش است. چنین وضعیتی طی دهه های گذشته به صورت دوره ای در مورد وضعیت حقوق بشر ایران دیده شده است اگر چه بعد از انتخابات سال ۲۰۰۹ بردامنه و حجم سرکوب مخالفان سیاسی افزوده شده است. برای مثال یک رشد چشم گیر در زمینه اعدام ها به خصوص علیه مخالفان سیاسی دیده شده است و همچنین افزایش چشمگیری در نقض حقوق اقلیت های مذهبی و نقض حقوق زنان و یا استفاده از تاکتیک های بی رحمانه ایی که برای مهار مخالفان قانونی استفاده شده می بینیم. بنابراین هم این نقض حقوق بشر دوره ای و هم شدت بخشیدن به روند موجود در تصویب قطعنامه نقش داشته اند.    درمیان مردم منطقه خاورمیانه همواره این موضع گیری وجود دارد- حتی در میان دیپلمات های این کشورها در مقر سازمان ملل- که وقتی موضوع به وضعیت حقوق بشر ایران می رسد دولت آمریکا از استانداردهای دوگانه ای برخوردار است. برای مثال وقتی موضوع عربستان سعودی مطرح است یا برخی دیگر کشورهای متحد آمریکا در منطقه چنین حساسیتی وجود ندارد. اما دولت آمریکا خیلی در پیگیری وضعیت حقوق بشر ایران پافشاری بیشتری نشان می دهد. شما چنین برداشتی را چگونه ارزیابی می کنید؟  ببنید، دبیرکل سازمان ملل هفته اول اجلاس شورای حقوق بشر گزارشی را در مورد وضعیت بد فزآینده حقوق بشر در برخی کشورها ارائه کرد. ایران تنها یکی از این کشورهاست. کشورهای دیگری هم هستند که هر ساله با قطعنامه های سازمان ملل مواجه هستند که در آن نقض حقوق بشر محکوم می شود. کشورهای دیگر هم اکنون مکانیسم های ویژه ای که توجه دنیا را به وضعیت حقوق بشر آنجا جلب کند دارا هستند. ایران تا کنون چنین مکانیسمی نداشته است. بنابراین این موضوع قطعنامه و یا فرستادن گزارشگر ویژه ربطی به ارزیابی ایالات متحده در خصوص وضعیت حقوق بشر ایران ندارد. در حقیقت این یک فهم اجماعی است که ایران خودش را به نوعی خارج از جامعه بین المللی در عمل به قوانین می بیند وقتی که پای حقوق بشر در میان است. حالا شما می توانید هر جوری به این مساله نگاه کنید. این خط ویژه ای نیست که ایالات متحده به آن نگاه کند. این محکومیت جامعه بین المللی است با توجه به وضعیت حقوق بشر در ایران.  نقش سیاست و یا ملاحظات سیاسی در تصویب چنین قطعنامه ای چقدر بوده است؟  ما چنین نقشی را نمی بینیم حداقل ما که در ژنو به عنوان نمایندگان شورای حقوق بشر مشغول ترتیب دادن امور هستیم و یا درست کردن ائتلاف ها به چنین موضوعی قائل نیستیم. ما ابدا چنین موضوعی را یک موضوع سیاسی نمی بینیم. کار ما درباره حقوق بشر است. برای همین است که ما به بسیاری از کشورهای دیگر گفتیم که این موضوع اصلا ربطی به ایالات متحده ندارد و فشار دولت ما روی دولت ایران و این ائتلاف ساخته نشد به خاطر فشار دولت آمریکا، بلکه این حقایق مربوط به وضعیت حقوق بشر ایران است که به شکل گیری چنین ائتلافی کمک کرد و در واقع بی رحمانه بودن و سبعیت رفتارها در ایران به تنهایی برای خود حرف های زیادی دارند.  نقش فعالان و سازمان های بین المللی حقوق بشری که به هرحال مهمترین اهرم برای درست کردن پرونده و ثبت موارد نقض حقوق بشری ایران بوده اند در این میان چه بوده است؟  سازمان های حقوق بشری و مدافعان حقوق بشری که از ایران خارج شده اند توانسته اند چارچوب نقض حقوق بشر را برای ما مشخص کنند. وقتی اطلاعات کافی از ایران خارج می شود ما ابدا نیازی به جر و بحث پیرامون موضوع نداریم چرا که موضوع کاملا روشن است و پرونده حقوق بشر ایران به این نحو با این اطلاعات ساخته می شود. یکی از نگرانی های جدی ما همین محدود کردن تبادل اطلاعات بوده است که به خارج از ایران می آمد. ما حتی فکر می کنیم اگر حقایق نقض حقوق بشر در ایران زودتر و در ابعاد گسترده تر به اطلاع جامعه بین الملل می رسید و با تمامیتی هم که داشت مطرح می شد پرونده ایران زودتر از این با قطعنامه و گزارشگر ویژه مواجه می شد. طی چند سال گذشته بسیاری از روزنامه نگاران و فعالان حقوق بشر با تهدید و ارعاب و زندان مواجه بوده اند. بسیاری از افراد مجبور به ترک کشور شده اند. بسیاری دیگر از وضعیت به وجود آمده در هراس به سر می برند. شمار افرادی که در این وضعیت هستند بسیار قابل توجه است. این عددها نگران کننده است چرا که فعالان حقوق بشر کمک می کنند که حقایق نقض حقوق بشر آشکار شوند. اگر اعداد و ارقام مطرح شوند به نظرم کار خودشان را می کنند. سرکوب و محدود کردن اطلاع رسانی را اگر کنار زد آن موقع اطلاعات تاثیر خودش را می گذارد. پیامی که از تصویب قطعنامه و گنجاندن یک مکانیسم ویژه نظارتی یا ارسال گزارشگر ویژه به تهران به دولت، مردم ایران و کشورهای مشابه ایران ارسال می شود چیست؟ چه نکاتی را باید از چنین قطعنامه ای دریافت کنند؟   به نظرم چندین پیام مهم در این قطعنامه وجود دارد. اول در مورد نهاد شورای حقوق بشر است. دوم در مورد خود ایران. در مورد ایران موضوع این است که نشان می دهد که جامعه بین المللی این موضوع را درک می کند که ایران وقتی به سابقه حقوق بشر می رسد قوانین را زیر پا می گذارد. موضوع این نیست که یک سری کشورها فرهنگ یا ارزش های متفاوتی دارند. پرونده ایران پرونده خاصی است و این موضوع نشان می دهد که جامعه بین المللی بیش از این نمی خواهد که به ایران اجازه بدهد که بدون محکومیت هرکاری که می خواهد انجام بدهد. تاثیری که چنین رویکردی دارد این است که امیدواریم اجازه بدهد چنین مکانیسم هایی که فعالان حقوق بشر در کشور و کسانی که در زندان هستند و یا شکنجه شده اند بدانند که ما از آنها حمایت می کنیم. ما از این فشار بین المللی استفاده می کنیم تا رژیم ایران را بیشتر منزوی کنیم و می خواهیم آنها بدانند که ما از جنبشی که از دموکراسی و آزادی های بیشتر فعالان حقوق بشر دفاع می کند دفاع می کنیم.    آیا شورا واقعا می تواند در زمانی که نقض حقوق بشر رخ می دهد مداخله موثری داشته باشد؟    از نقطه نظری که برای شورای حقوق بشر دارد و کشورهایی که چنین روندی را مشاهده می کنند، ما در ماه های گذشته شاهد بهبود دینامیک داخل شورا بوده ایم به خصوص در خصوص ایجاد خواستی در اعضای شورا که با وضعیت های بحرانی حقوق بشر مواجه هستند تا به این وسیله در زمان واقعی و نزدیک به بحران بتوانند واکنش نشان بدهند.  زمانی که واقعا مهم است و می تواند تاثیر گذار باشد اگر اقدام موثری صورت پذیرد. در مورد کشور لیبی دیدیم که یک جلسه اختصاصی تشکیل شد و بعد از آن کشورهای گروه هشت واکنش نشان دادند و عضویت لیبی در شورا معلق شد به خاطر نقض فاحش حقوق بشر که توسط رژیم لیبی صورت پذیرفت. به نظرم مورد ایران در حوزه موارد بسیار بحرانی حقوق بشر جا می گیرد. چنین وضعیتی دو نوع تاثیر روی کشورها می گذارد. ناقضان حقوق بشر به این وسیله تشخیص می دهند که دارای هیچ مصونیتی نیستند. آنها نمی توانند جامعه بین المللی را با هر کاری که می کنند نادیده بگیرند. ما با یکدیگر صحبت می کنیم و از نفوذ خودمان برای افزایش فشار روی این کشورها به منظور بهبود وضعیت حقوق بشر استفاده می کنیم. و دوم اینکه در داخل شورا، فکر می کنم که یک پیام هشدار و بیدارباش برای همه است و تذکر این نکته که همه ما مسوولیت داریم. اگر شما عضوی از شورای حقوق بشر هستید وظیفه دارید در برابر جامعه بین المللی که کشورهایی که استانداردهای جهانی حقوق بشر را رعایت نمی کنند مسوول نگهدارید. این مربوط به اتحادهای منطقه ای برای حفظ کشورها و عضویتشان در هر بلوک نیست. این به معنای مسوول نگهداشتن کشورها برای ارتقای سطح روابط و مناسبات در حد سیستم سازمان ملل است.    از سال ۲۰۰۵ تا کنون هیچ گزارشگر ویژه ای از ایران دیدار نکرده است. تا کنون ۸۰ درخواست توسط مکانیسم های ویژه های سازمان ملل به صورت سوال از مقامات ایرانی مطرح شده است که تنها هشت مورد آنها پاسخ داده شده است. برای دولت ایران چه تبعاتی وجود دارد در صورت اینکه با گزارشگر ویژه همکاری نکند؟  اول اینکه هیچ تضمینی وجود ندارد- بدون شک. اگر چه زمینه ای که چنین اتفاقی در آن رخ می دهد خیلی مهم است چرا که این عنصر اصلی است که در مورد قطعنامه های مختص به یک کشور وجود دارد. مکانیسم های ویژه دیگر همه شماتیک و موضوع محور هستند. در واقع مسوولیت جهانی برای جامه عمل پوشاندن به آنها وجود دارد. برای شکنجه یا دستگیری های خودسرانه و غیره. یک بخشی از منطقی که پشت این طرح و ایده وجود دارد این است که ما آن را «عدم همکاری رادیکال» یا "radical non-cooperation" با مکانیسم های حقوق بشر سازمان ملل و این با توجه به همکاری با همه مکانیسم های تعبیه شده در سازمان ملل در نظر گرفته می شود. ایران و برخی کشورها ممکن است دایما بگویند که اجازه می دهند که گزارشگران ویژه به کشورهایشان سفر کنند و مشکلی در این راه نیست اما در عمل می بینیم که چنین اتفاقی رخ نمی دهد. به همین جهت می دیدیم که در جریان اجلاس هیات ایرانی تلاش می کرد که بگوید هیچ مشکلی در خصوص همکاری با مکانیسم های حقوق بشر سازمان ملل وجود ندارد اما در عمل این روایت فریبکارانه درست نبود. جامعه بین المللی هم حرف ایران را باور نکرد. چه شد که ناگهان ایران تصمیم گرفت با این مکانیسم ها - با توجه به مواردی که هیات ایرانی در اجلاس مطرح می کرد- همکاری کند؟ فکر می کنم ایده ایرانی ها کارگر واقع نیافتاد. کسی باور نمی کند که دولت ایران بخواهد همکاری کند. نظر برخی این است که اگر آنها در گذشته تصمیم نداشته اند که با مکانیسم های ویژه سازمان ملل همکاری کنند ما قرار نیست در این مورد هم اظهارات مقامات ایرانی را در جهت همکاری جدی بگیریم. (یعنی تا پیش از رای گیری با توجه به اظهاراتی که داشتند) این محکومیتی که کشور مشخصی مثل ایران گرفت- برخلاف محکومیت های موضوعی- ضروری است و یک نوع نگاه تضمینی دارد که کشورها به آن عمل کنند.  آیا آنها همکاری خواهند کرد؟   این را باید دید. اما اگر همکاری نکنند دو تاثیر مثبت روی موضوع حقوق بشر خواهد گذاشت. اول انزوای بیشتر رژیم ایران  و دوم متحد کردن جامعه بین المللی علیه ایران در خصوص نقض حقوق بشر در کشور. به این ترتیب دیگر شکی برای کسی باقی نخواهد ماند که دولت ایران عامدا نه تنها حقوق بشر را نقض می کند بلکه بر آن اصرار می کند و تلاش به مخفی کاری دارد. بنابراین این موضوع اصلا ربطی به این ندارد که مثلا یک کشور بخواهد نگاه سیاسی داشته باشد به موضوع حقوق بشر. این جامعه بین المللی است که به کشور می گوید «شما مشروعیت خود را از دست داده اید.» این موضوعی است که اهمیت دارد. به علاوه چنین وضعیتی از فعالان حقوق بشر باقی مانده در کشور حمایت می کند. این موضوع از مروجان جنبش دموکراسی خواهی حمایت می کند. آنها خواهند دانست که جامعه بین المللی به وضعیت آنها توجه می کند. به نظرم این خیلی اقدام موثری است.    دولت ایران تبلیغات زیادی علیه دولت آمریکا می کند و در این جهت حتی سازمان های غیردولتی وابسته به دولت نیز به ژنو راهی کرده بود. شما تاثیر چنین اقدامات تبلیغاتی را چطور می بینید؟    تاثیری ندارد. این یک نمایش غمگینانه ای است که چطور دولت ایران فکر می کند می تواند با تبلیغات حقایق را عوض کند. اما در عمل کار نمی کند و نخواهد کرد. جامعه بین المللی هم متوجه تبلیغات دولت ایران و حقایق می شود. آنها فکر می کنند که می توانند حقایق را وارونه جلوه و افکار عمومی را فریب دهند. اما آنها شکست می خورند. این اقدامات غیرموثر است. *‌ متن کامل این گفت و گو و مطالب بیشتر را در نسخه چاپی مجله بخوانید. برای تهیه مجله به لینک زیر مراجعه کنید. کلیک کنید.   شما این خبرنامه را به این دلیل دریافت می کنید که ایمیل شما پس از تایید وارد لیست دریافت کنندگان شده است. برای لغو عضویت از این خبرنامه به این لینک مراجعه کنید یا به irandarjahan-unsubscribe@sabznameh.com ایمیل بزنید. با فرستادن این خبرنامه به دوستان خود آنها را تشویق کنید که عضو این خبرنامه شوند. برای عضویت در این خبرنامه کافی است که به irandarjahan@sabznameh.com ایمیل بزنید. برای دریافت لیست کامل خبرنامه های سبزنامه به help@sabznameh.com ایمیل بزنید.