اگر اختلاف بین خامنه‌ای و احمدی‌نژاد را جدی بگیریم، و باور داشته باشیم که این یکی دیگر شبیه همه‌ی جنگ‌های زرگری و بازی‌های ۳۲ ساله‌ی حکومت اسلامی نیست (بازی‌هایی که رهبر و موسس این حکومت یعنی آیت الله خمینی با عناوینی چون «خدعه» و «تقیه» به پيروان خود آموخته است)، باید گفت که ما در یکی از حساس‌ترین و مهم‌ترین لحظه‌های تاریخی سرزمین مان هستیم که کوچکترین اشتباه می‌تواند به سرازیر شدن سرزمین مان در جاده ای بيانجامد سخت مهیب تر و خطرناکتر از آنچه در این سی و دو سال بر آن گذشته است.
به باور من، اختلاف کنونی بین خامنه ای و احمدی نژاد، برخوردی است واقعی بین دو دیکتاتور که، برخلاف گفته ی یکی از نظريه پردازان، «به خاطر تغییر احمدی نژاد و گرایش او به سوی مردم» پيش نيامده بلکه زاده و نتیجه ی طبیعی مبارزات سی و دو ساله ی مردم ایران، و به ويژه جنبش آزادی خواهانه ی دو سال اخیر، است. دو دیکتاتور، که مثل هر دیکتاتور ديگری بیمار، خودپرست، آزادی کش و مردم ستیز اند، رسيدن به نقطه ی پایان دیکتاتوری و تمام شدن دوران شان را دریافته اند و،همچون هر موجود در خطری، سعی در نجات خویش دارند. یکی، که خامنه ای باشد، ادامه و تشدید راه گذشته خویش را ـ که سانسور و خفقان و زدن و زندان کردن و کشتن و شکنجه کردن در راه «مکتب اسلام» باشد ـ راه نجات خویش می‌بیند، و یکی حفظ خود و نظام اش را در آویختن به طناب‌هایی چون «مکتب ایرانی» و «امام زمان» و «طرفداری از مردمان بدبخت» و غیره می‌داند. اما آن چه که هر دوی این افراد در آن مشترک هستند چيزی نیست جز حفظ دیکتاتوری خویش و بس!
و عجیب نیست که هر دو نیز دو وسیله ی کاملا شناخته شده ی دیکتاتورهای در حال زوال را در اختیار دارند.
به کار گیری قدرت در پنهان، و مظلوم نمایی در مقابل جمع
خامنه ای و احمدی نژاد، هر دو، در پس پرده، «نظامیان» طرفدار خودشان، از بسیجی گرفته تا پاسدار و احتمالاً ارتشی‌ها، را آماده و گسترده می‌کنند، هر دو به وسیله ی رابط‌های خود با برخی از حکومت‌های خارجی مذاکره و ساخت و پاخت می‌کنند، و هر دو از کیسه ی ثروت‌های ملی برای طرفداران و حامیان خود در داخل و خارج خرج می‌کنند.
در بدترین شرایط اقتصادی، یکی از طریق مجلس اسلامی اش ۷۵ میلیارد تومان به بودجه ی سپاه پاسداران‌اش می‌افزاید و ۱۶۰ میلیارد تومان به بودجه‌ی مساجد، تا صدای هر چه نظامی و هر چه امام جمعه و حجت الاسلام و آیت الله را با پول ببرد؛ و دیگری با رابط‌های کم سواد و وطن فروش‌اش قرارداد ننگین امتیاز نفت و گاز با چین را امضا میکند، با این تعهد که ۹۰ درصد سهم ایران به پول چین دریافت شود و تازه هفتاد در صد از این پول دریافتی هم به مصرف خرید اجناس بنجل چینی برسد.
و هر دو، بر روی صحنه و در برابر مردم نقش رهبری دلسوز و بی سلاح را بازی می‌کنند که جز راه صواب نمی روند و دیگران قصد برانداختن شان را دارند:
یکی اشک می‌ریزد و دست به دامان ائمه اطهار میشود که شر فتنه‌های کوچک و بزرگ را از سر مردم مسلمان کم کنند و «مداح» اش می‌خواند: «ببنید اشک‌های علی را»، و دیگری با چهره‌ای غم زده قهر میکند یا گوشه می‌گیرد و، در همان حال، «مشایی» اش وعده ی زندگی بی ظلم و فقر را، گاهی «زیر سایه حکومت جهانی امام زمان» می‌دهد و گاهی زیر سایه «مکتب ایرانی ِ» مضحک و من درآوردی اش.
اگر چه بسیاری از مردمان آگاه کاملاً متوجه نقش بازی کردن‌های مزورانه و دو گانه ی این دو دیکتاتور، یعنی خامنه ای و احمدی نژاد، هستند اما، متاسفانه، برخی از مردمان ساده دل، اين زمزمه را شروع کرده اند که: «باید در این دعوا، و یا حتی در انتخابات بعدی، طرف کسی را گرفت که ضعیف تر است؛» یعنی در واقع طرف آن کسی را که، به قول آنها، «مظلوم» واقع شده است.
مظلوم نمایی در فرهنگ تشیع اسلامی
یکی از روش‌هایی که، همزمان با فرو افتادن سایه ی تشیع اثنی عشری و در پی استقرار دیکتاتوری مذهبی دوران صفویه بر سرزمین مان، وارد فرهنگ ما شد « مظلوم نمایی» است. یعنی عده ای (که بیشتر جزو حکام و دیکتاتورها بوده اند) آموختند که هر گاه خطر سقوط تهدیدشان کند، و یا بخواهند کلاهی بزرگ بر سر مردم بگذارند، یا خواستار جلب توجه و حمایت کسانی باشند، میتوانند با مظلوم نمایی به عاطفه‌های مردم تلنگر بزنند و آنها را از مسایل جدی دور کنند.
از نظر شرعی هم راه حل‌هایی چون «خدعه» و «تقیه» را برای اين مقاصد ساخته اند. در واقع چون نمی‌خواسته‌اند (یا بگیریم قادر نبوده اند) همچون سیاستمداری دلسوز از طریق راست گویی و منطق وضعیت خودشان را توضیح دهند و شجاعانه و صادقانه اشتباهات خودشان یا دیگران را مطرح کنند، دست به مظلوم نمایی زده اند. (بگذریم که این روش به مرور در فرهنگ ما چنان جا افتاده که حتی در بین مردمان عادی هم به عادتی بسیار زشت مبدل شده است؛ آنگونه که هر کجا کسی کم می‌آورد، اعم از این که حقی داشته باشد یا نداشته باشد، نقش حضرت زینت یا امام حسین را بازی کرده و سعی دارد که با مظلوم نمایی به هدف خود، اعم از شخصی یا اجتماعی، برسد).
در واقع، در جامعه ی ما، مظلوم نما همیشه بیشترین بهره‌ها را برده و در عوض بزرگترین بدبختی‌ها را برای دیگرانی فراهم آورده که واقعاً مورد ظلم قرار داشته اند و صدای شان به دلایل مختلف خاموش بوده است. طبیعی است که همیشه این نوع مظلوم نمایی‌ها در جوامع عقب مانده و عقب نگاهداشته شده اثرات بیشتر و گسترده تری دارند. مردمانی که در یک جامعه ی سالم و طبیعی زندگی می‌کنند، هرگز قهرمانان شان، چهره ای مظلوم از خودشان نشان نمی دهند، بلکه آنها سربلند مقابل ظلم می‌ایستند و با همه‌ی وجودشان از حق مظلومان دفاع می‌کنند.
در کشورهای پیشرفته، به دلیل درک و دریافت درست از حقوق بشر، هر انسانی حقوقی دارد، از شریف ترین و بهترین مردمان گرفته تا یک قاتل و دزد. با این درک حقوق بشری است که اگر ـ مثلاً ـ قاتلی را کتک بزنند، یا شکنجه کنند، قانون و مردمان او را، که مظلوم واقع شده، مورد حمایت قرار میدهند و از حق او، که کتک نخوردن و شکنجه نشدن است، حمایت می‌کنند. اما اين حمايت حقوقی از يک فرد انسان به معنای برحق بودن او (مثلاً اگر قاتل باشد) نيست. به کلام ديگر، ظلمی که به او شده کاملاً با ظلمی که او با کشتن یک فرد انجام داده متفاوت است.
متأسفانه، بیشتر مردمان کشورهای بسته و دیکتاتور زده ای چون سرزمین ما تفاوت بین حق یک مظلوم و برحق بودن او را نمی دانند؛ و اگر هم بدانند ترجیح میدهند که «فعلاً» به مظلومی طرف دل بسوزانند.
جامعه پر از افرادی است که دنبال مظلوم میگردند تا برایش گریه کنند و دل بسوزانند. اینها در واقع برای خودشان است که دل می‌سوزانند و گریه می‌کنند، زیرا خودشان نیز جزو همان گروه «مظلوم» نماهایی قرار دارند که از داشتن خوی راستگویی و شجاعت محروم اند، و ضعیف، بی منطق، و با اعتماد به نفسی اندک هستند. در نتيجه، با حمایت از هر مظلوم نمایی در واقع با او همسانی احساس کرده و ضعف خود را می‌پوشانند.
اغلب هم کار مردمان این جوامع به جایی می‌رسد که وقتی از مبارزات مدنی نیز دفاع می‌کنند، نه برای این است که این مبارزات را شایسته ی انسان باورمند به حقوق بشر و دور از خشونت میدانند، بلکه چون به خیال آنها مبارزه‌ی مدنی را کسانی انجام میدهند که نقش «مظلوم» را بازی کنند، یعنی کتک می‌خورند، زندان می‌روند، اعدام می‌شوند و صدایشان هم در نمی‌آید. آنها به همين دليل قابل تحسین هستند و مبارزه شان درست است. اما درست وقتی که همان مبارزان مدنی مقابل خشونت افشارگسیخته ی دیکتاتوری، حتی با شعاری ساده، یا مشتی گره کرده، و در نهایت با تکه ای سنگ یا خاک، از خود دفاع می‌کنند، آنها را محکوم می‌کنند که خلاف موازين مبارزه‌ی مدنی عمل کرده‌اند. در واقع، از نظر آنان، اين مبارزان دیگر مظلوم نیستند تا دوست داشته شوند.
تئوریسین‌های مدافع دیکتاتور مظلوم
اما، در کنار مردمان ساده، مردان و زنانی رند و اهل سیاست و نیز هستند که، چه در درون حکومت و چه در اپوزیسیون آن، با بافتن تئوری‌های درون تهی و تفسیرهای «عوام فریبانه»، به محبوب شدن دیکتاتورهای «مظلوم» کمک می‌کنند. مثلاً، در میان این افراد کسانی هستند که مردم را چنين تشویق می‌کنند: «حال که بین احمدی‌نژاد و خامنه‌ای جنگ است بهتر است با حمایت از یکی از آنها، آن دیگری را از دور خارج کرده و بعد سر فرصت حساب این یکی را هم برسيم».
عده ای دیگر هستند که می‌خواهند به مردم تلقین بکنند که، مثلاً، اتحادیه ی اروپا دنبال احمدی نژاد است چون برایشان ثابت شده که احمدی نژاد در سرکوب مردم و در جریان جنبش سبز نقشی نداشته و همه اش تقصیر خامنه ای است.
و عده ای دیگر همه ی تقصیرها را به گردن احمدی نژاد می‌اندازند و می‌گویند دولت آمریکا و اوباما متوجه شده که خامنه‌ای را میشود وادار کرد تا به جای احمدی نژاد آقای موسوی را بیاورد. و این احمدی نژاد است که با سپاه پاسدارن اش می‌خواهد حکومت نظامی راه بیندازد.
عده ای از همین آدم‌ها هم، در اين ميانه، مشغولند تا مردم را برای انتخابات بعدی آماده کنند و تشويق شان نمايند که بروند، رای دهند، و آنی را که ضعیف تر و مظلوم است حمایت کنند.
و بالاخره نظريه باف‌هایی هم معتقدند که « کاملاً ممکن است احمدی نژاد تغییر کرده باشد» و، در نتيجه، مردم را فرا می‌خوانند تا از مظلومیت او دفاع کنند و پشتش بایستند «چون هر کسی حق دارد تغییر کند». اينها در واقع از هفتاد میلیون مردم زجر کشیده سرزمین مان می‌خواهند که به خاطر احتمال تغییر کسی که همراه با گروهش حداقل شش سال است در سرکوب و زندان و کشتار و چپاول اقتصادی و ویرانگری فرهنگی و فقر سیاسی و خرافات و غیره نقشی مستقیم داشته ، دوباره زیر بار ریسک «انتخاب» رفته و به چنین فرد یا افرادی رأی بدهند. افرادی که حتی اگر در این دوره، و به دلایلی خاص، مورد ظلم هم قرار گرفته باشند، این «مظلومیت» هرگز دلیلی بر حقانیت آنها نیست.
البته نباید فراموش کرد که بیشتر این مفسرین و نظریه باف‌ها ـ اگرچه خود را بعنوان دموکرات و جمهوری خواه و پادشاهی خواه و سکولار و چپ و راست معرفی می‌کنند ـ در واقع، به هر دلیل و بهانه‌ای، ترجیح میدهند که این حکومت ماندگار شود و حداکثر امکاناتی پيش آيد تا برخی از روسایش عوض شوند. اينگونه اشخاص تمام تلاش شان برای آن است که دوباره، با مظلوم جلوه دادن یکی از چهره‌های این حکومت، این تلقی را زنده کنند که «حکومت اسلامی قابل اصلاح است».
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر