دوستی سئوال جالبی را مطرح کرد؛ آیا مسئولان احساس مسئولیت میکنند؟ و از آن نتیجه گرفت که انتقاد مطرح شده در مورد اندیشیدن به کردار خود درست نیست.
شاید این یک نوع اندیشه خام و نا آگاهانه باشد که چون مسئولان مملکت شایستگی پست و مقامشان را ندارند و غیر مسئولانه رفتار میکنند، پس ما هم باید واکنشی بر خورد کرده و در باره مسائل چندان که لازم است نیاندیشیم.
مسئله این است که آیا ما باید برای خود ارزش قائل باشیم و به خود احترام بگذاریم و آگاهانه در باره مسائل نظر دهیم و کردار مان مسئولانه باشد؛ مسئولانه در برابر خودمان، در ارزشی که برای وجود خودمان قائل هستیم؛ و یا اینکه تحت تاثیر کنش های دیگران و جوّ گیر شدن، وغیره، رفتاری نسنجیده بروز دهیم .
سئوال اصلی اینست که چرا در برابر مسائلی که اتفاق می‌افتد واکنش نشان می‌دهیم در حالی که از آن مسئله هیچ گونه شناختی نداریم؟ آیا ما برای وجود خود ارزش قائل هستیم؟
احساس مسئولیت البته امری آموختنی است که متاسفانه در کشورهائی نظیر ایران سیستم آموزشی هرگز در این رابطه آموزش در خوری به کودکان و نوجوانان و حتی جوانان نمی‌دهد؛ دولت‌ها هم که هرگز مسئولیت فردی و اجتماعی و شخصی را بجز برای عوام فریبی در رفتار و کردار خود بکار نمی‌برند.
در کشوری که رئیس جمهورش عفت کلام را رعایت نمیکند و حتی برای شخص خودش پرستیژ قائل نیست و تمامی مسئولانش، مدیران نابجا هستند، البته کسی احساس مسئولیت را نخواهد آموخت، مگر با مطالعه و آموزشی که فرد بطور خود آموز بدست می‌آورد؛ و بحث ما هم همین است که اینگونه سایت‌ها و روزنامه‌های اینترنتی اتفاقا مسئولیت بزرگی در این مورد دارند و باید برای آموزش احساس مسئولیت و احترام فرد به وجود خویش برنامه ریزی کنند و تلاش کنند .
اگر هر فرد بیاموزد که کردار از روی نا آگاهی میتواند او را تا حد یک ابله پائین بیاورد و شخصیت و حیثیتش را زیر سئوال ببرد و او را مستعد خود فریبی و سربازی در خدمت ریا کاران قرار دهد؛ لاجرم به خویشتن توجه خواهد کرد و شاید بکوشد تا بیاموزد و نادانسته رفتار نکند.
مسئله احساس مسئولیت نسبت به خود است و احترام به وجود خویش، مسئله ارزش قائل شدن برای خود است و داشتن حیثیت و اعتبار بعنوان یک فرد، مسئله دوست داشتن و احترام گذاشتن به خود است و اگر فردی برای خود ارزش قائل نباشد چگونه میتواند برای دیگران ارزش قائل شود؟ اگر به خود احترام نگذارد، چگونه میتواند به دیگران احترام بگذارد؟
رانندگی در ایران و بویژه شهر تهران چنان فاجعه بار است که انسان خجالت میکشد ؛ اما چرا چنین است ؟ آیا بجز اینست که مردم برای خودشان ارزشی قائل نیستند ؛ برای جانشان ارزشی قائل نیستند ؟ وقتی خیابانی با سه لاین را می‌بینیم که در آن پنج لاین ماشین در حرکت است، باید به چه بیاندیشیم ؟ آیا جان انسان تا این حد بی ارزش است که با چنین رانندگی وحشیانه ای به خطر بیفتد ؟ آخر چرا ؟ اگر کمی دیر تر برسیم چه خواهد شد ؟ و جالب اینجاست که افرادی که مشاغل بسیار پائینی هم دارند با شتاب بیشتری رانندگی میکنند و از همه بیشتر عجله دارند ؛ آیا بجز اینست که این افراد در باره خود احساس مسئولیت نمیکنند و در نتیجه به دیگران هم احترام نمیگذارند ؟
چرا در سایت‌های اینترنتی که قاعدتا باید شاهد افراد تحصیل کرده باشیم، تا این حد با رفتارهای غیر مسئولانه روبرو هستیم؟ غیر مسئولانه نسبت به خود، نسبت به رای خود.
چرا عده‌ای تبدیل میشوند به بوق تبلیغاتی دیگران؟ آیا این نتیجه روش مرید و مرادی است؟
البته برای حکومت‌های دیکتاتوری اندیشیدن مردم بزرگترین خطر است، دیکتاتور ها با هر نوع اندیشیدن و اندیشه‌ای مخالفند، با سئوال کردن مخالفند و به همین خاطر است که باز هم شاهد انقلاب فرهنگی در دانشگاه‌ها هستیم؛ حکومت‌های دیکتاتوری با هر چیزی که به مردم سئوال کردن را یاد بدهد مخالفند؛ ولی آیا ما هم باید مخالف باشیم و یا اینکه یاد بگیریم که سئوال کنیم؟ در باره همه چیز اول سئوال کنیم و بکوشیم تا از منابع مختلف جوابی بیابیم و فقط هنگامیکه دانستیم در باره‌اش قضاوت کنیم. به این می‌گویند احساس مسئولیت در باره خود.
اگر کلاهمان را قاضی کنیم و از خود بپرسیم دفاع مان از آن فرد و یا موضوع و مسئله آیا آگاهانه بود و ما در باره‌اش دانش لازم را داشتیم و یا نه به چه نتیجه‌ای می‌رسیم؟
مبارزه با بدی‌ها با شناخت خوبی‌ها باید همراه باشد؛ اگر ما نمی‌دانیم که چه چیز خوب است چگونه می‌خواهیم بدی را از بین ببریم؟
در سال ۵۷ مردم گفتند که این بد است و باید برود، اما هرگز ندانستند که چه چیز خوب است و باید جایگزین شود؛ مردم به جمهوری اسلامی‌ای رای دادند که در باره‌اش هیچ اطلاعی نداشتند؛ کمترین شناختی از آن نداشتند؛ این رای از روی نادانی است و هرگز وجاهت ندارد.
امروز هم ما داریم همان کار را می‌کنیم، اصلا نمی‌دانیم که اگر دیکتاتوری بد است، چه چیز خوب است، آیا هرگز در مورد اجرای بدون تنازل قانون اساسی اندیشیده‌ایم که یعنی چه؟ آیا هرگز در باره میر حسین موسوی تحقیق کرده‌ایم که او کیست و از کجا پیدایش شده؟ آیا هرگز سئوال کرده‌ایم که یک دانشجحوی در آمریکا چگونه به همراه امام خمینی تبدیل شد و بعد هم کسی که در مبارزات داخل ایران هیچ نقشی نداشت چگونه نخست وزیر شد؟ منظور انتقاد از موسوی نیست بلکه انتقاد از خودمان است که چرا نادانسته دنباله رو می‌شویم.
ساده ترین تعریف حزب اینست که ارگانی است سیاسی که اهداف و استراتژی و تاکتیک‌های مشخصی دارد و کسانی که با آن موافقند و منافع خود را در آن می‌بینند، عضوش میشوند، یعنی هرکس بر اساس منافع شخصی خود عضو حزب میشود و نه بر اساس ضدیت با دیگری و یا حکومت؛ مثلا یک تولید کننده به حزبی می‌پیوندد که از تولید حمایت میکند؛ منافع ما چیست؟ آیا اقتصاد دولتی خوب است؟ آیا اقتصاد سرمایه‌داری رقابت آزاد خوب است و این اصلا یعنی چه؟ آیا ما سرمایه‌داری را می‌شناسیم ویا اینکه فکر می‌کنیم که می‌شناسیم؟ آیا ما در باره مسائل با پیش فرض برخورد می‌کنیم و یا اینکه دانش لازم را داریم؟
به همه اینها می‌گویند احساس مسئولیت در باره خود؛ احترام گذاشتن به خویش؛ ارزش قائل شدن برای خود؛ و انتخاب آگاهانه. آیا ما از این نوع رانندگی موجود راضی هستیم؟ اگر نه، خود مان چگونه رانندگی می‌کنیم؟ اگر از ریا کاری بیزاریم، خودمان چگونه رفتار می‌کنیم؟ آیا دروغ می‌گوئیم، در حالی که دروغ گوئی دولت را مورد حمله قرار می‌دهیم و یا راست گو هستیم؟ اگر دولت دروغ می‌گوید ما هم به خود اجازه می‌دهیم که دروغ بگوئیم و یا اینکه با راست گوئی به خودمان احترام می‌گذاریم و آنگاه از دولت هم می‌خواهیم که به ما احترام گذاشته راست‌گو باشد و... آیا انتخاب‌های ما آگاهانه است و مثلا میرحسین موسوی و جنبش سبز همان چیزی است که ما می‌خواهیم و همه خواسته‌هایمان را بر آورده میکند؟ راستی ما اصلا چه می‌خواهیم؟ چه نوع اقتصادی می‌خواهیم؟ دولتی یا بخش خصوصی؟ دمکراسی و یا مردمسالاری چیست و آیا میتوان مردمسالاری را به دینی و غیر دینی تقسیم کرد؟ مگر اروپائیان و یا آمریکائیان بی دین هستند؟ آیا می‌دانیم که مردم آمریکا بسیار متعصب و دین‌دار هستند و یا اینکه تبلیغات هالیوودی را ملاک قرار می‌دهیم؟ اصولا مگر قرار است مردمسالاری با دین مردم کار داشته باشد و مثلا چون ایرانیان شیعه هستند، پس مردمسالاری شیعه باید بوجود بیاید؟ کسانی که مردمسالاری را بادین پیوند می‌زنند چه هدفی دارند؟
سئوال کردن خوب است و در واقع احترام گذاشتن به خود است و احساس مسئولیت در باره خود است و البته دیگران؛ رابطه فرد با جامعه از اینجا تعریف میشود. کسی که به خود احترام می‌گذارد به دیگران هم احترام خواهد گذاشت و اگر به جز این باشد یک دیکتاتور است، هرچند بسیار کوچک.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر