-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
چند مورد محدود و خطرناک هست که همه ما بر سر آن اتفاق نظر داریم. برای مثال همه می دانیم که به هیچ وجه درست نیست که سگ عصبانی را نوازش کنیم. می دانیم که نباید وارد قلمروی مشترک با خرس گریزلی شویم، در آب هایی که ماهی پیرانا دارد نباید شنا کنیم یا این که نباید کنار من در حال رانندگی یک ماشین اجاره ای بنشینید.
بايد بر سر اين موضوع هم به اتفاق نظر برسيم که ايران اتمی و خطرناک است همان طور که هيتلر در سپتامبر سال ۱۹۳۹ با ماشين نظامی خود به لهستان حمله کرد و ديگر نقاط اروپا را به تصرف خود درآورد.
اگر واقعا چيزی از جنگ جهانی دوم فهميده باشيم، اين است که نبايد سياست مدارا و نرمال سازی با يک ديوانه را در پيش گرفت. نرمال سازی به واقع هيچ کاری نمی کند و نشان داده که خيلی هم خطرناک است و هزينه آن هم از کاری که لازم است انجام شود، خيلی بيشتر است.
من به واقع مدافع همه نوع انرژی اتمی هستم. اما هيچگونه تمايلی به بمب اتمی ندارم به ويژه اگر اين بمب در دستان محمود احمدی نژاد باشد که به واقع کله پوک ترين و تعطيل ترين گزينه ممکن در تمام کره زمين است.
محاسبات و ارزيابی های متفاوتی از اين که چه زمانی ايران می تواند اورانيوم بيشتر غنی شده لازم برای ساخت بمب اتمی را به دست آورد، عرضه شده است. جهان نبايد اجازه چنين کاری بدهد. تعلل کردن در حالی که مشتی تندروی مذهبی مشغول ساخت بمب اتمی هستند، مانند مجوز دادن برای ساخت سلاح های کشتار جمعی است.
با توجه به سخنان نگران کننده و سرشار از تصويرسازی های روانی که او درباره اسراييل مطرح کرده، محمود احمدی نژاد به جای اين که دستش را روی کليد حمله بمب اتمی ثابت کند، بايد تحت مداوای درمانی شديد قرار گيرد. با توجه به آن سياستی که می گويد اول همه تقصيرها را به گردن آمريکا بياندازيد، ديگر به واقع جامعه جهانی نبايد هيچگونه تحملی نسبت به دستيابی اين گونه موجودات به بمب اتمی نشان دهد.
آيا هيچ آدم برخوردار از عقل سليم در سرتاسر دنيا را می شناسيد که بتواند بگويد دولت حامی تروريسم ايران وقتی به بمب اتمی رسيد از آن استفاده نمی کند؟
حالا سوال اين است که جهان قرار است در برابر ايران که تلاش می کند طی يک يا دوسال آينده به بمب اتمی برسد، چه کار کند؟ آيا جهان کماکان سر خود را زير برف می کند و بيخيال می نشيند يا اين که همين الان دست به کار می شود؟
به لحاظ منطقی بايد همين الان دست به کار شد. به لحاظ غيرمنطقی بايد بي خيال شد و هی مدام به افراد ضد جنگ اشاره کرد که بله نبايد دخالت کرد. اين گونه تفکرات هم به درد نخور است و هم خطرناک.
تحريم از اقدامات موثر است و آنقدر بايد تحريم ها زياد شود که ايران حتی مجبور شود هوا برای تنفس را قاچاقی وارد کند. اقتصاد ايران البته در وضع بدی است ولی بايد به نظر من فشار نهايی را وارد کرد و آن را از بالای دره به پايين انداخت.
همان طور که طناب تحريم بر گردن ايران تنگ تر می شود، بايد شرايط دانشمندان اتمی نيز ناامن و خطرناک شود. شايد نمونه موساد و نيروهای امنيتی اسراييل خوب باشد. در صورتی هم که هيتلر شماری دو بخواهد به اسراييل حمله کند، لازم است که نيروها و طرح های آماده داشته باشيم و هرچه نيروگاه و دکل انتقال برق و مراکز انتقال ارتباط و پل و راه ارتباطی هست را هدف قرار دهيم. ايران بايد به عصر ماقبل حجر برگردد. حتی بياييد باتری هايی درست کنيم که در ايران به کار نمی آيد.
همان طور که بايد آلمان و ژاپن با خاک يکسان می شدند تا عقلشان سرجايش بيايد، ايران را هم نمی توان در اين شرايط رها کرد تا به بمب اتمی برسد. جهان همين طوری و بدون يک پيشگوی خيالی که خواهان محو اسراييل است، خطرناک هست، چه برسد که اين شخص به بمب اتم هم مجهز شود.
ماشين مرگ نازی ها باعث شد جهان چند ميليون انسان هزينه کند. آن اشتباه خطرناک را نبايد دوباره مرتکب شد. به حيوان خطرناک نبايد شانس دوباره داد، بايد مستقيم به سرش شليک کرد.
* از: تد نیوجنت (Ted Nugent) / در: واشینگتن تایمز
تد نیوجنت از چهره های شاخص راک اند رول آمریکایی است که فعال ورزشی و سیاسی هم هست.
صنایع لیوندل بازل که از بزرگ ترین تولیدکنندگان مواد شیمیایی و پلاستیک است تصمیم گرفت با توجه به تحریم ها و اقدامات تنبیهی آمریکا برای شرکت هایی که با ایران معامله می کنند، به فعالیت خود در ایران پایان دهد.
این شرکت که مقر آن در هلند است، پس از چند ماه بحث در هیات مدیره و بر اساس گفته های سخنگوی این شرکت، به این تصمیم رسیده است. این حرکت نشان می دهد ترس از تحریم های آمریکا جدی است و شرکت ها مایل نیستند بازار آمریکا را از دست بدهند.
با تصمیمی که لیوندل بازل گرفته، تمامی مجوزها و انتقال فناوری و سرویس ها به شرکت های پتروشیمی ایران که به شدت به فناوری اروپایی وابسته هستند، استفاده می کنند. این فناوری پیچیده اجازه تولید از گاز مایع در صنایع پتروشیمی را مهیا می کند. سخنگوی این شرکت می گوید خروج از بازار ایران نسبت به برنامه های جهانی این شرکت، مسئله مهمی نیست و اخلالی ایجاد نمی کند.
با این حال این تصمیم ضربه ای به دولت جمهوری اسلامی است که تلاش دارد با افزایش صنایع پتروشیمی، اقتصاد خود را از وابستگی به نفت دور کند. ایران در سال ۲۰۰۹، سال گذشته میلادی، شش و نیم میلیارد دلار روی صنایع پتروشیمی هزینه کرده که آمار آن از سوی گلوبال انرژی فکتز در سنگاپور اعلام شده است. البته این آمار در کنار ارزش صادرات نفت ایران بسیار کم است.
لیوندل بازل این اقدام را در حالی انجام می دهد که پیش بینی شده به زودی دولت اوباما پیام هشداری به شرکت های اروپایی و آسیایی که تحریم های آمریکا علیه ایران را جدی نگرفته اند، صادر می کند.
یک مقام دولتی آمریکایی می گوید دولت در مراحل پایانی بررسی فعالیت هایی است که تحت قوانین آمریکا قابل تعقیب است و شرایط آن به زودی اعلام می شود. این مقام دولتی حاضر نشد به مشخصات دقیق شرکت هایی که هدف قرار گرفته اند اشاره کند اما یک منبع نزدیک به وزارت خارجه گفت که ۱۰ شرکت در این فهرست قرار دارند. این شرکت ها ممکن است طی چند ماه آینده مورد تحریم ها مدنی و یا کیفری جدی قرار گیرند.
آمریکا در آخرین تحریم های خود علیه ایران بخش انرژی را هدف گرفت. برای نخستین بار شرکت ها باید بین بازار آمریکا و بازار ایران، یکی را انتخاب کنند. استرالیا، کانادا و اتحادیه اروپا و سازمان ملل تحریم های خود را در چند ماه اخیر علیه ایران صادر کرده اند.
شرکت های آمریکایی مدت های طولانی است که از تجارت با ایران ممنوع شده اند. گزارش دفتر حسابرسی آمریکا می گوید حدود ۴۱ شرکت در فاصله سال های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ در صنایع نفت و گاز و پتروشیمی ایران در اروپا و آسیا همکاری کرده اند.
لیوندل بازل از هلند، شرکت مهندسی اوهد جی ام بی اچ از آلمان و شرکت ماری تکنیمونت اسپا از ایتالیا شرکت هایی هستند که در پنج سال گذشته در صنایع پتروشیمی ایران حضور فعال داشته اند. شرکت اوهد از آلمان که مجموعه ای از شرکت های تیسن کروپ است، می گوید تا آنجایی که آنها اطلاع دارند، فعالیت های آنها در انطباق با تحریم های آمریکا علیه ایران بوده است.
شرکت لیوندل بازل می گوید افزایش فشارها و تحریم های ایران در تصمیم این شرکت نقش داشته است. این شرکت که فعالیت گسترده ای در ایالت تگزاس دارد، همچنین قرار است به همکاری های خود با سوریه و سودان نیز پایان دهد.
روزنامه نگار و مخالف حکومت ایران عیسی سحرخیز به دادگاهی در آمریکا از شرکت وابسته به نوکیا زیمنس شکایت کرده است. دلیل: از قرار این شرکت فناوری شنود به دولت ایران فروخته است. سحرخیز بیش از یک سال است که در زندان به سر می برد – وکلای آمریکایی او استدلال می کنند این حبس نتیجۀ شنود گفتگوهای تلفنی با استفاده از فناوری این شرکت است.
ظاهراٌ سحرخیز را شنود و در پی آن بازداشت کرده اند. به گفتۀ وکیلِ سحرخیز علی هریسچی این شرکت در دستگیری موکلش تقصیر داشته زیرا سوءاستفاده از فناوری پیش بینی پذیر بوده است. هریسچی به «دِر استاندارد» گفت: «نکتۀ اصلی این است که نوکیا زیمنس هنگام بستن قرار داد با ایران می دانسته که دولت این کشور از این فناوری برای زیر پا گذاشتن حقوق بشر استفاده خواهد کرد.»
تقدیم دادخواست
روز دوشنبه این دادخواست به دادگاه ایالتیِ ویرجینیا تقدیم شد. در این دادخواست از شرکت نیز خواسته شده از مناسباتش با دولت ایران استفاده کند تا سحرخیز آزاد شود - و «حمایت غیرقانونی از مراکز شنود» را در ایران متوقف کند.
نوکیا زیمنس اتهام ها را رد می کند و توضیح می دهد موضوع بر سرفناوریِ مرسوم در دنیا برای نظارت بر ارتباطات تلفن است. به گفتۀ این شرکت بخش مربوط به شنود هم «در چهارچوب قانون» است و به خواست آمریکا و اتحادیۀ اروپا جزء استاندارد این فناوری شده است. در بیایۀ مطبوعاتی شرکت آمده واقع بینانه نیست خواسته شود که این بخش فروخته نشود.
«همکاریِ شرکت»
مبارزان حقوق بشر در گذشته هم این اتهام را به نوکیا زیمنس زده اند از جمله برندۀ جایزۀ صلح نوبل شیرین عبادی. وی در ژوئن در مصاحبه ای با یک شبکۀ رادیویی فرانسه گفت شرکت های غربی به دولت ایران در سرکوبی کمک می کنند. عبادی توضیح می دهد: «در مورد نوکیا و زیمنس باز آشکار می شود که با فناوریِ تحویل داده شده گفتگوهای تلفنی با موبابل و پیام های کوتاه را می توان شنود کرد و خواند.»
سحرخیز به گفتۀ وکلایش در زندان مورد شکنجۀ فیزیکی و روانی قرار دارد. هریسچی می گوید: «متأسفانه گزارش هایی وجود دارد که نشان می دهد وضع سلامتی اش بدتر شده است.» به گفتۀ وکیل هنوز به او اجازۀ استفاده از خدمات مناسب پزشکی را نمی دهند.
از آنجایی که سحرخیز از دوازده ماه پیش در زندان است وکلایش با پسر او تماس دارند. اما به گفتۀ وکیل این تماس هم دشوار است. هریسچی توضیح می دهد پسر سحرخیز در ایران است و بدین ترتیب پیوسته در خطر قرار دارد.«این مورد بر فعالیت های حقوق بشر در سراسر دنیا تأثیر دارد. ما امیدواریم تمامی شرکت ها در مورد معامله های خود با ایران که به نقض حقوق بشر منجر می گردند مجبور به توضیح شوند.»
برنامه اتمی جمهوری اسلامی را مثل یک ماشینی ببینید که با هر جان کندنی شده، خود را دارد به اتوبان می رساند و به شدت تلاش می کند به مقصد نهایی برسد.
حالا سیاست های آمریکا را به عنوان تلاش هایی در نظر بگیرید که سعی می کند سرعت این ماشین را کم کند و هزینه حرکت برای این ماشین را مدام سنگین و سنگین تر کند و در همین حال، یک راه خروجی هم در مسیر ایران می سازد. سوالی که حالا مطرح باید بشود، این است که آیا درچند ماه آینده ایران هیچ علاقه ای پیدا می کند که به سمت راه خروجی برود یا نه.
در حال حاضر تلاش های آمریکا هزینه های ایران را بالا می برد ولی برنامه ایران هم کماکان خوب پیش می رود. تحریم هایی که به قصد جلوگیری ایران از دستیابی به بمب اتمی طراحی شده، پس از تایید آن در شورای امنیت بیشتر شده و دردناک تر هم شده است. اتحادیه اروپا و کانادا هم به آمریکا پیوستند و حتی به گفته مقامات آمریکایی، ژاپن و کره جنوبی هم به زودی به این فشارها می افزایند. مهم تر از همه این که ایران دستیابی به بنزین مصرفی خود برای واردات را ندارد. در نتیجه هزینه های تهران مدام بالاتر و بالاتر می رود. اما آیا آمریکا و متحدانش توانسته اند از سرعتی که در کار است بکاهند؟ پاسخ به آن کار سختی است.
به طور قطع تلاش های غنی سازی ایران با موانع تکنیکی برخورد کرده است. به گفته مقامات آمریکایی، در تاسیسات غنی سازی نطنز حدود نیمی از سانتریفوژهای نصب شده کار می کنند و بقیه یا خراب هستند و یا به طور کمکی فعالیت می کنند.
این که حالا این مشکل خرابکاری هاست و یا نقص فنی، کاری نداریم. به هر حال روند غنی سازی آن طوری هم که گفته می شد ترسناک نیست. ایران به اندازه ساخت دو بمب اتمی اورانیوم کمتر غنی شده در اختیار دارد و با کنار زدن موانع برای تبدیل این مواد، می تواند به ساخت بمب نزدیک شود که البته تهران اصرار دارد که چنین قصدی ندارد.
پس خبر خوب این است که سفر ایران هم کندتر شده و هم پرهزینه تر. این جاست که راه خروج به کار می آید.
ارزیابی مقامات آمریکایی و اروپایی این است که ایران برای حفظ وجهه هم که شده، در صورت سخت تر شدن راه مجبور به عقب نشینی است و این که دستکم برنامه اتمی خود را به سمت اهداف صلح آمیز سوق دهد. گفت وگوهای آتی گروه پنج به علاوه یک، به این موضوع اختصاص خواهد داشت.
طراحی قطعنامه اخیر شورای امنیت، ساخت راه خروجی بود. ایران در صورت تعلیق غنی سازی اورانیوم و فعالیت های آب سنگین و همکاری با آژانس بین المللی انرژی اتمی و رفع نگرانی های آژانس، با لغو تحریم ها روبرو می شود.
اما آمریکا و متحدانش می دانند در صورت ورود به عرصه مذاکرات دیپلماتیک، باید چیزی بیشتر پیشنهاد دهند تا بتوان برنامه اتمی صلح آمیز ایران را قابل قبول کرد. این همان مسئله ای بود که در پیشنهاد غرب برای مبادله سوختی با ایران مطرح شد تا حداقل رآکتور تحقیقاتی تهران سوخت داشته باشد.
تلاش های بعدی باید این باشد که جهان به ایران بگوید فعالیت های صلح آمیز اتمی و مشروع می تواند داشته باشد و برای آن نیازی به داشتن برنامه غنی سازی نیست.
فارغ از خالی کردن بلوف ایرانی ها، باید یک راه خوب و خلاق هم باشد که رهبران جمهوری اسلامی و یا برخی از رهبران آن را به گرفتن راه خروج ترغیب کند. هیچ کس نمی داند که چقدر این راه جوابگو است اما فشارهای اقتصادی در حدی هست که این امکان را آزمایش کند.
نشانه هایی که از ایران می رسد خیلی درهم است. هفته گذشته محمود احمدی نژاد گفت که علاقمند گفت وگو با غرب در ماه آینده است اما رهبر جمهوری اسلامی گفت هرگونه گفت و گویی تا زمانی که تحریم ها هست، راه به جایی نخواهد برد. بعد از آن باز احمدی نژاد به یک روزنامه ژاپنی گفت که حاضر به گفت وگوی بدون پیش شرط است.
در حال حاضر، گزارش مهمی از سوی آژانس بین المللی انرژی اتمی درباره ایران در راه است و هفته های آینده منتشر می شود. مقامات آمریکایی و ایران پس از آن بهتر می توانند راه های پیش رو را بررسی کنند.
گری سایمور، مشاور امور تسلیحات اتمی رییس جمهوری آمریکا می گوید «گزارش آژانس کار ما را راحت تر می کند و بیشتر می توان به فشارها بر ایران ادامه داد.»
برای ایران در مناقشۀ اتمی با غرب راه اندازی اولین نیروگاه هسته ای «پیروزی برانزوا» هم هست. رئیس سازمان انرژی اتمی ایران علی اکبرصالحی در مراسم افتتاح نیروگاه بوشهر در ساحل خلیج فارس تأکید کرد تهران با وجود تحریم ها مصمم است «برنامۀ اتمی صلح جویانۀ» خود را ادامه دهد. قرار است از نوامبر در بوشهر برق اتمی تولید شود.
اما برای جامعۀ بین المللی نیروگاه آماده شده به دست روس ها عامل مزاحم دیگری در مناسبات با کشور اسلامی ایران است. جامعۀ جهانی منتفی نمی داند که از این تأسیسات برای هدف های نظامی سوءاستفاده شود. روسیه چنین نظری را رد می کند. روسیه که به نیروگاه اتمی بوشهر میله های سوختی تحویل می دهد مدتها قدرت حامی ایران در مناقشۀ اتمی محسوب می شد. رئیس روستاتم سرگئی کرینکو در مراسم افتاحیه گفت: «ایران مانند هر کشور دیگر حق استفادۀ صلح جویانه را از انرژی هسته ای دارد.» به گفتۀ وی همینکه آژانس بین المللی انرژی اتمی بر بوشهر نظارت دارد مانع سوءاستفاده می شود.
اما کسانی که تردید دارند ورای این سخنان دنبال تضمینی هستند که بوشهر با این وجود به مشکل تبدیل نشود. اینان بر این باورند کشوری مانند ایران با این همه ذخیرۀ نفت نیروگاه اتمی را نه برای تولید برق که برای ساخت سلاح می خواهد. در قراردادی آمده روسیه باید ظرف ده سال این تأسیسات را کاملاٌ در اختیار ایران بگذارد.
دودکش قرمز و سفید نیروگاه اتمی بوشهر را که سر به آسمان کشیده تقریباٌ از ده کیلومتری می توان دید. این دودکش و رآکتور آب سبک هزارمگاواتی تنها بر چهرۀ این بندر کوچک واقع در ۱۲۰۰ کیلوتری جنوب تهران تأثیر نگذاشته اند بلکه نشان دهندۀ رابطۀ روسیه و ایران هم هستند. در سال ۱۹۹۵ حکومت روحانیون با روسیه بر سرساخت این نیروگاه به توافق رسید. کلنگ اول را البته مهندسان آلمانی در دهۀ هفتاد زده بودند. اما بعد از انقلاب اسلامی آلمان از همکاری خودداری کرد.
روسیه جایگزین شد زیرا این کشور منافع گسترده ای در منطقه دارد. این بزرگ ترین کشور دنیا از مهمترین فروشندگان سلاح به ایران است، احتمالاٌ از اینرو بود که روسیه با تحریم ایران مخالفت می کرد. کرملین از مدتها پیش می کوشد سهم خود را در منابع احتمالی نفت و گاز دریای خزر مسجل کند.
اما روسیه هم ایرانِ دارای سلاح اتمی را در کنار دروازۀ کشور خود نمی خواهد. از اینرو روسیه نوعی سیاست آونگی بین منافع خود و طرف های درگیرِ ماجرا پی گرفته است. این درست که رئیس جمهور سابق روسیه پوتین در سال ۲۰۰۷ بعنوان اولین رهبر یک کشور بزرگ در بعد از انقلاب از ایران دیدن کرد. اما بعد ایران گفتگوهای اتمی را با روسیه لغو کرد زیرا به نظر این کشور روسیه راه اندازی بوشهر را «برای خوش خدمتی به غرب» به تأخیر می انداخت. این آخری ها احمدی نژاد حتی روسیه را به حمایت از آمریکا متهم کرد.
احتمالاٌ بیشترین بدگمانی را به بوشهر اسرائیل دارد: چند ساعت قبل از سوخت گذاری ناتانیاهو تلفنی با پوتین صحبت کرد. اسرائیل در آخرهقته خواستار شد با کمک جامعۀ جهانی جلوی گسترش برنامۀ اتمی ایران گرفته شود.
ظاهراٌ روسیه با راه اندازی بوشهر می خواهد نشان دهد در همکاری با ایران با وجود اختلاف نظرها جدی است. با این وجود ناظران در بوشهر تفسیرکردند که مراسم افتتاحیه «به نحو چشم گیری عادی» بوده است. صالحی در این مراسم حرف خود را در مورد اینکه ایران می خواهد ده تأسیسات دیگر غنی سازی ایجاد کند تصحیح کرد. وی گفت ایران نمی خواهد در ساخت تأسیسات هسته ایِ دیگر «بیش از حد شتاب کند.»
اما تنها یک روز بعد ایران با آزمایش وسیله های جدید نظامی، از جمله جنگندۀ بی سرنشین ساخت داخل، به شک ها دامن زد.
بوشهر برای کرملین ضمانت ژئوپولیتیکی در برابر واشینگتن و اقدامی اعتماد آفرین در برابر تهران است، الگویی است برای صادرات نیروگاه های اتمی و دلیلی برای قابل اعتماد بودنِ روس ها. بوشهر – آچارفرانسه، بی خطر. در میانۀ دهۀ نود که مسکو سفارش ساخت نیروگاه را از ایران گرفت وضع ساده تر بود: قراردادِ میلیاردی نجاتِ صنعت اتمی بود که بعد از فروپاشی اتحاد شوروی خود را به زور روی آب نگه داشته بود.
تا امروز اهمیت اقتصادی زیاد است: ترکیه یک نیروگاه روسی می خواهد. روستاتم، شرکت انرژی دولتی می خواهد در پاییز قراردادهایی با ویتنام برای ساخت اولین نیروگاه اتمی این کشور امضا کند، هیئتی از بنگلادش به زودی عازم مسکو است. و حتی اگر ایران تنها بخواهد بخشی از بیست نیروگاه اعلام شده را بسازد احتمال اینکه به فناوری امتحان شده اعتماد کند زیاد است.
ترس از بمب
این در حالی است که همکاری در بوشهر با کندی پیش رفت، راه اندازی بارها به تعویق افتاد، دو طرف بارها یکدیگر را به نقض قرارداد و ندادن به هنگامِ پول متهم کردند بگونه ای که برخی دیگر فکر نمی کردند این کار به انجام برسد. برخی دیگر تمسخر می کردند که مسکو نه می تواند از نیروگاه دست بکشد نه می تواند ساخت آن را به پایان برد. زیرا هرچه موضع آمریکا در برابر ایران تهدیدکننده تر شد، هرچه کشورهای بیشتری در غرب به سیاست انزوای ایران پیوستند، به همان میزان روسیه ساده تر توانست استقلال خود را نشان دهد: مسکو اجازه نمی دهد کسی برای این کشور در مورد مناسبات بازرگانیش تعیین تکلیف کند. همانند سامانه های دفاع موشکی اس ۳۰۰ که روسیه به ایران قول داده بود اما هیچگاه تحویل نداد چرا که گفته می شد موازنۀ قوای نظامی را در منطقه برهم می زند، بوشهر برگ برندۀ روسیه بود. و این برگ برنده هرچه مسکو در دوران روابط سرد در زمان جورج بوش خود را توسط واشینگتن بیشتر محدود و مورد سوءاستفاده و در تهدید دید، بیشتر مفید واقع شد.
این درحالی است که روسیه از ایران اتمی به اندازۀ حملۀ آمریکا به ایران نگران است: ایران جلوی در روسیه قراردارد. هر گونه جابجایی قدرت و هرگونه بی ثباتی در خلیج فارس پیامدهای پیش بینی ناپذیر برای آسیای مرکزی و در نتیجه همسایگان روسیه دارد. البته روسیه بوشهر را در مسئلۀ تسلیح هسته ای ایران نه بعنوان بخشی از مشکل بلکه بخشی از راه حل می بیند. مسکو بر آن است چون روسیه میله های سوختی را تحویل می دهد و زبالۀ اتمی را تحویل می گیرد و چون بعلاوه آژانس بین المللی انرژی اتمی بر بوشهر نظارت دارد، ایران گرچه دارای برنامۀ صلح جویانۀ هسته ای می شود اما به اندازۀ کافی به مادۀ قابل استفاده در سلاح هسته ای دست نخواهد یافت. وزیرخارجۀ روسیه سرگئی لاورف گفت حتی رئیس جمهورآمریکا جورج بوش بوشهر را «الگو» برای همکاری هسته ای با ایران خوانده است. رئیس روستاتم سرگئی کرینکو تأکید کرد بوشهر در اصل یک طرح بین المللی است که «در آن ده کشور از اتحادیۀ اروپا» مشارکت داشته اند. البته نگفت کدامیک از کشورهای اتحادیۀ اروپا – که برای آنها معامله با ایران مشمول مقرارت سختی است – در بوشهر همکاری کرده اند.
مسکو نمی خواهد مناسبات خود را با قدرت منطقه ایِ آینده در خلیج فارس به خطر بیندازد– گرچه با تحریم های شورای امنیت مؤافقت کرده است. برای رئیس جمهور آمریکا باراک اوباما که راستی ها از او برای سیاست شروع مجددش با روسیه انتقاد می کنند نیز می تواند امکانی باشد. یک راه به تهران از مسکو می گذرد – و در نتیجه از بوشهر نیز.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر