-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/

--------------------------------------------







Google Groups
Subscribe to Hasti News
Email:
Visit this group

۱۳۸۹ تیر ۱۲, شنبه

Latest Posts from Iran Dar Jahan for 07/03/2010

Email not displaying correctly? View it in your browser.
این خبرنامه حاوی عکس است. لطفا گزینه دیدن عکس را در ایمیل خود فعال کنید.



جنگ قدرت در اردوگاه محافظه کاران حاکم در ایران در آوردگاه جدیدی انجام می شود: در دانشگاه آزاد که بزرگترین مؤسسۀ آموزشی کشور است. به تازگی حدود دویست نفر در تهران جلوی مجلس تظاهرات کردند و خواستار اخراج «نمایندگان نالایق» شدند. بر روی پارچه ها نوشته بود: «مجلسِ اشراف ننگ است.» نیروهای امنیتی هیچ گونه تلاشی نکردند تا جلوی تظاهرات به اصطلاح خودجوش را بگیرند.

علت این تظاهرات تصمیم اکثریت مجلس بود که تغییر ایجاد شده را در اساسنامۀ دانشگاه آزاد به دست شورای عالی انقلاب فرهنگی لغو کرد.

دانشگاه آزاد نه تنها صدها دانشگاه و تأسیسات علمی و آموزشی دارد بلکه در خارج و بویژه در کشورهای همسایۀ عربی فعالیت می کند. این نهاد بزرگ که در سال ۱۹۸۳ به ابتکار رئیس جمهور اسبق هاشمی رفسنجانی بنیاد گذاشته شد قرار بود مستقل از دولت عمل کند و سهم مهمی در راه رشد فرهنگی کشور داشته باشد.

امروز دانشگاه آزاد حدود هشت و نیم میلیون دانشجو دارد. در هیأت امنای دانشگاه علاوه بر رفسنجانی، رهبر مخالفان و نخست وزیر سابق میرحسین موسوی و نیز چندین محافظه کار میانه رو عضو هستند. دولت محمود احمدی نژاد از زمان بدست گرفتن قدرت تلاش می کند هیأت امنای فعلی را کنار بزند و دانشگاه را زیرچتر خود بیاورد. در این راستا شورای عالی انقلاب فرهنگی که احمدی نژاد ریاست آن را دارد تغییر اساسنامۀ دانشگاه آزاد را به تصویب رسانده بود.

مجلس با این تصمیم مخالفت کرد. قوۀ قضایی هم اعلام کرد شورای عالی انقلاب فرهنگی صلاحیت تغییر اساسنامه را ندارد.

رئیس مجلس علی لاریجانی تظاهرات را در جلوی مجلس نوعی اقدام خصمانه علیه «یکی از قوای سه گانۀ» کشور اسلامی خواند. به گفتۀ وی این اهانت علنی نه با «سیرۀ آیت الله خمینی و نه با شیوۀ رهبری آیت الله خامنه ای تطبیق دارد.»

هردو رهبر مخالف یعنی موسوی و کروبی نیز در بیانیۀ مشترکی اقدام علیه مجلس را اقدامی «آگاهانه» در جهت «تضعیف نمایندگان مردم» دانستند. بعلاوه این دو دولت را متهم کردند از طرفی اجازه نمی دهد تظاهراتی که از راه قانونی برای آن درخواست اجازه شده انجام شود و از طرف دیگر می گذارد طرفداران خود هر زمان که بخواهند تظاهرات کنند.

بحران بین دولت احمدی نژاد و مجلس که در آن محافظه کاران اکثریت مطلق دارند بار دیگر نشانگر شکاف ژرفی است که دست بالا از زمان انتخاب دوباره و مخدوش احمدی نژاد در ژوئن گذشته و ناآرامی های بعد از آن شکل گرفته است. راست گرایانِ افراطی به رهبری خامنه ای و احمدی نژاد در پی به انحصار در آوردن قدرت هستند و برآنند نه تنها اصلاح طلبان بلکه اکنون حتی محافظه کاران میانه رو را کنار بزنند.

* از: بهمن نیرومند / در: دی تاگس تسایتونگ

عکس منتشر شده در سایت عصرایران


 


زمان مناسبی برای صحبت دربارۀ برنامۀ اتمی ایران نیست. دراصل اکنون باید از افغانستان سخن در میان می بود یا نظم در بازارمالی جهانی. توجه جهانی سرمایۀ محدودی است و دستور کار بیش از اندازه، می توان گفت به بی پایان و بی نتیجه بودن بحث اتمی خو گرفته ایم. تا کی قراراست در این باره فکر و بعد فراموش کنیم، بدون نتیجه؟ اما واقعیت راه خود را باز می کند. رئیس سازمان سیا لئون پانتا گفته ایران ممکن است تا دو سال دیگر به بمب اتمی دست یابد.

مهم تاریخ دقیق نیست. ارزیابی های سازمان های اطلاعاتی اشتباه هم دارند؛ البته تا این حد می توان گفت که در هرحال آمریکایی ها بعد از تحلیل فاجعه بار وضعیت عراق تمایلی به اعلام خطرهای بیجا ندارند. مهم ترسی است که فوری بودن خطر ایجاد کرده، مهم تضاد بین اینگونه فرصت های کم و دست دست کردن در مقابل ایران است.

قدرت های جهانی با کندی هرچه تمام تر قطعنامۀ تحریم جدیدی را در شورای امنیت علیه ایران برقرار کردند. هدف به هیچ رو نتیجه ای مشخص نبود بلکه می خواستند وحدت سیاسی خود را نشان دهند: وحدت (موقت، ظاهری؟) با روسیه و چین. غرب از بی اثر کردن ترفند ایران که می خواست به کمک برزیل و ترکیه جلوی تحریم شورای امنیت را بگیرد خیلی به خود می بالد. همه چیز درخدمت تصویب قطعنامه قرار گرفت، تلاش خستگی ناپذیر و شخصی اوباما و ماه ها کار سخت و بکارگیری توان بالای سیاسی.

برای هیچ؟ انزوای ایران و پیدا کردن متحدان غیرغربی – همۀ اینها درست؛ امروز دیگر نمی توان با اتحاد تنها چند کشور مشروعیت جهانی بدست آورد. اما درست هم هست که تمام این سیاست ها می تواند به خواب و خیال تبدیل شود، به یک جهان موازی که در آن پشت سرهم «پیشرفت اساسی» بدست آمده و پیوسته «توافق گسترده» حاصل شده و در پایان بمب ایرانی ساخته شده است. واقعیتی فرای سالن های گردهمایی وجود دارد و سرعت در آن بیرون از این داخل بیشتر است.

وهمی که باید از آن دست برداشت: انجام خود به خودی کار. وهم دیگر به نیت حکومت ایران بر می گردد: مدیر سیا نگفته آیا واقعاً ایران می خواهد سلاحی را که برای ممکن ساختن آن فعالیت می کند بسازد یا نه. اما آشکار است که ایران باحسن نیت گفتگو نمی کند، بلکه بی صداقت است و فریبکار. دو گزارش آژانس بین المللی انرژی اتمی در سال جاری نشان می دهند ایران به همۀ تعهدات خود برای شفاف سازی فعالیت های هسته ای این کشورعمل نکرده است.

حکومت ایران به ساخت تأسیسات اتمی قم وقتی اذعان کرد که سازمان های اطلاعاتی غربی رد آن را زده بودند. این طرف صحبتی نیست که منتظر «دست دراز شده برای دوستی» باشد. ایران با حکومت فعلیش مخالف غرب است؛ خامی است و خطرناک که آدمی خود را در این مورد گول بزند.

چه نتیجه ای می گیریم؟ هنوز دنیا مجبور به انتخابی وحشتناک نیست: یا ایران هسته ای یا جنگ برای جلوگیری از آن. این احتمال که بتوان ایران را از فکر داشتن بمب اتمی منصرف کرد خیلی زیاد نیست. اگر غرب می خواهد از این امکان استفاده کند باید سرعت سیاسی را بسیار بالا ببرد و به گونه ای رفتار نکند که گویی وضع عادی است؛ غرب باید به فکر ایجاد چالش های حساب شده باشد. شاید ترکیبی از گفتگوی اروپایی ها و گسیل ناوگان آمریکا و تهدیدهای جنگی اسرائیل بتواند رئیس جمهور احمدی نژاد و رهبر انقلاب آیت الله خامنه ای را تحت تأثیر بگذارد.

اما امید اصلی فقط به تغییرات در داخل ایران می تواند باشد. جنبش اصلاحات در ایران زیر فشار است. از خارج کار زیادی برای آنها نمی توان کرد. اما دنیا، و نیز باراک اوباما با سیاست تشنج زدایی اش، جای این برداشت را گذاشته که مخالفان در ایران فراموش شده اند. به سود ماست که حقوق مردم ایران را یادآوری کنیم. زیرا با اصلاحات امکان ایجاد تغییر در سیاست خارجی می رود، امکان ایجاد هویت ملی که از بحران با غرب تغذیه نمی کند. فقط ایرانِ آزاد است که می تواند ایرانی صلح جوتر باشد.

* از: یان رُوس /در: دی تسایت

عکس از:DPA


 


آن دسته از مقامات ایالات متحده و اتحادیه اروپا که مسئول کوچک کردن دایره تحریِم ایرانند دلواپسی تازه ای یافته اند: تغییر جایگاه آهسته چین و انحراف پنهانی این کشور از آخرین قوانین تحریم.

ایالات متحده و اتحادیه اروپا در طول دو هفته گذشته تحریم های جدیدی را در برابر تهران وضع کرده اند تا برای گریز از این فشار به برنامه اتمی اش پایان دهد. هدف این مصوبه که به قوانین تحریمِ این ماهِ سازمان ملل افزوده شده، مسدود نمودن راه های سرمایه گذاری در ایران، به ویژه در بخش انرژی است.

ولی مقامات ایالات متحده بیم آن دارند که همزمان با پا پس کشیدن سایر کشورهای موافقِ تحریم در برابر ایران، چین مردد و تشنه منابع انرژی، وارد میدان داد و ستد و سرمایه گذاری با ایران شود.

نگرانی ها از این بابت است که شاید وضع تحریم های یک سویه امریکا و هم پیمانانش به قیمت محدودیت و زیان شرکت های غربی، سود چین را (در بازاری بی رقیب) تضمین کرده باشد و با عدم همراهی چین در تحریم، این قوانین تاثیر بازدارنده خود را در برابر برنامه اتمی ایران از دست بدهد.

«این مسئله چالشی عمیق در برابر ماست.» استوارت لِوی یکی از مقامات خزانه داریِ تحریم های در دستور کار، هفته پیش به کمیته سنا چنین گفت و سپس افزود: «دولت اوباما به چین فشار می آورد و این کشور را تحریک می کند که دست از یک رابطه اقتصادی بشوید که از دهه پیش به شکوفایی رسیده است.»

تاثیر گذاری تحریم ها دستخوش تردیدهای عمیقی بوده است. پرسش این بود که به تحریم ها تا چه اندازه می توان چون چاره ای موثر در به زانو در آوردن ایران سرسخت برای فاش نمودن برنامه اتمی اش در برابر بازرسان سازمان ملل نگریست و آیا این تحریم ها می توانند جاه طلبی های اتمی ایران را محدود کنند؟

لئون. ئی. پانه تا، رییس سازمان سیا شنبه در مصاحبه ای با کانال اِی.بی.سی گفت که «تحریم ها «برخی فشارها» را به ایران تحمیل می کنند ولی احتمالاً به تنهایی موجب بازداشتن تهران از بلندپروازی های اتمی نخواهند شد.»

پس از امتناع ایران از محدودیت غنی سازی اورانیوم، این ماه چین با وجود تردیدهایش از دور چهارم تحریم های سازمان ملل پشتیبانی کرد. ایالات متحده و هم پیمانانش ایران را به تلاش برای گسترش جنگ افزارهای هسته ای متهم می کنند. ایران این ادعا را رد می کند.

در خلال گفتگو با ۱۵ کشور عضو شورای امنیت از شدت راهکارهای سازمان ملل کاسته شد و این قطع نامه در نهایت بدون اتفاق آرا به تصویب رسید. همراهی چین مشروط به کار گیری بیانی در مصوبه شد که به سرمایه گذاران خارجی اجازه ادامه سرمایه گذاری در بخش نفت و گاز ایران را می دهد.

در خلال روزهای پس از آن، مقامات ایالات متحده و اروپا به سرعت تحریم های خود را بر این بندها افزودند به این امید که از سرمایه گذاری در بخش انرژی ایران، تامین مالی خارجی و همچنین از فروش بنزین به ایران جلوگیری شود.

ولی مقامات امریکا بیم آن دارند که چین به گونه ای پنهان از راه واسطه های خلیج فارس به فروش فرآورده های پالایشگاهی به ایران بپردازد. همچنین نگرانند که این کشور سرمایه گذاری خود در بخش نفت و گاز ایران را افزایش دهد.

برمن هوارد نماینده بخش «ولی ویلیج» (از لوس آنجلس)، رئیس کمیته روابط خارجی مجلس و از طرفداران برجسته تصویب قانون تحریم های ایالات متحده هفته گذشته گفت: «پا جای پای داد و ستدهای غرب نهادن از سوی چین موجب "نگرانی بزرگی" است.»

هم پیمانان ایالات متحده با دیدن ارتباطات در پس پرده چین با دولت ایران پیوسته به مقامات ایالات متحده شکایت می کنند.

فریبرز قدر، یک مقام پیشین ایران که اکنون در مرکز پژوهش های راهبردی و بین المللی مشغول به کار است می گوید: «مقامات ژاپنی به طور خصوصی به ایالات متحده شکایت کرده اند. یکی از شکایت های معمول این است که شما از ما خواستید که کار خود را تعطیل کنیم و ما به کار خود پایان دادیم؛ اکنون چین پا جای پای ما نهاده است.»

همکاری چین در تحریم های سازمان ملل در برابر پیونگ یانگ کره شمالی ناپیوسته و با افت و خیز همراه بوده است. کارشناسان می گویند که پکن در فاش نمودن روابط بازرگانی خود تمایلی ندارد.

مارک هیبز از بنیاد کارنِگی، وقف صلح بین الملل می گوید: «چین در همکاری نکردن با شیوه تحریم های بین المللی پیشینه دارد.» و افزود: «اگر تحریم تنها از سوی ایالات متحده تنظیم می شد احتمال همکاری حتا کمتر از این می بود.»

یک دیپلمات غربی که به شرط ناشناس ماندن در هماهنگی با آداب سیاسی گفت که چین به دلیل خواباندن سر و صداها هیچ تعهدی در ایران ندارد. با افزایش داد و ستدهای ایران و چین در سال گذشته، اندازه مبادلات بازرگانی میان این دو کشور به ۳۶ و نیم میلیارد دلار رسید. این رقم بسیار فراتر از میزان مبادلات ایران و اتحادیه اروپاست.

در برخی موارد فشار آوردن ایالات متحده بر شرکت هایی چینی برای محدود کردن داد و ستدهایشان با ایران کاری دشوار است زیرا بسیاری از این شرکت ها در امریکا دارای روابط بازرگانی نیستند و به تهدیدهای ایالات متحده مبنی بر قطع دسترسی این شرکت ها به بازار ایالات متحده- بر مبنای قوانین تحریم- بهایی نمی دهند.

با تنبیه آن دسته از شرکت های چینی که ایالات متحده می تواند قوانین تحریم را در برابرشان به کار ببرد نیز مسئله به به خطر افتادن روابط امریکا با یکی از بزرگترین شرکای بازرگانی خود، چین، پیچیده تر می شود.

با این همه مقامات امریکا اصرار دارند که اجرای قوانین تحریم را با شدت ادامه دهند. یک مقام ارشد که مسئول این کار است رابرت آینهورن نام دارد. وی در شمار جانبازان وزارت امور خارجه و متخصص خلع سلاح اتمی است. چینی ها به او به دلیل پایین آوردن شدید موضعش در برابر مقامات خارجی لقب «دندانپزشک» داده اند.

با این حال هنوز نشانه های مثبتی برای دولت اوباما باقی مانده است. با این که چین در جستجوی گسترش ارتباطات اقتصادی با ایران است ولی سیاست های خود را به همسو با فشارهای بین المللی در برابر ایران پیش می برد. تحلیلگران می گویند که اگر انزوای ایران به پایان رساندن پروژه ها را برای چین دشوار کند شاید پکن علاقه خود به سرمایه گذاری کلان در بخش نفت و گاز را از دست بدهد.


 


ممکن است سازمان های اطلاعاتی اشتباه کنند. وقتی سازمان های اطلاعاتی امریکا در تحلیل خود در نوامبر ۲۰۰۷ اعلام کردند مهندسان دست اندرکار برنامۀ سلاح هسته ای ایران سه سال قبل از این تاریخ فعالیت خود را متوقف کرده اند جهان را به تعجبی آمیخته با ناباوری واداشتند. اما سازمان های اطلاعاتی می توانند اشتباه خود را هم تصحیح کنند.

ارزیابی تازۀ سازمان سیا می گوید ایران یک یا دست بالا دوسال دیگر زمان می خواهد تا به میزانی اورانیوم با غلظت بالا (۹۰ درصد) دست یابد که برای دستِ کم دو کلاهک رزمی لازم است.

گزارش جدید زنگ خطر را بگونه ای به صدا درآورده است که رئیس جمهور روسیه مدودف اکنون حاضر است فشار را بر ایران بیفزاید. نه فقط چون روسیه یکی از پنج قدرت مشروع اتمی جهان است و عامل برهم زدن ثبات نمی خواهد بلکه به این دلیل نیز که همسایۀ دارای سلاح هسته ای برای روسیه دو برابر خطرناک است: به دلیل ناآرامی در جنوب این کشور که مسلمان نشین است و نیز اینکه روس ها کارهای حکومت تهران را بی حساب و کتاب می داند. حق دارند.

اما کلاهک های رزمی کافی نیست. برای سازمان های اطلاعاتی غربی آشکار نیست ایران تا چه حد در راه ساخت سلاح و موشک های حامل آن پیش رفته است، و اینکه این موشک ها را خود طراحی می کند یا به نقشه های عبدالغدیر خان پاکستانی که ده سال قبل هم آنها را در احتیار قذافی گذاشت اعتماد می کند. از این گذشته بدون آزمایشِ نزدیک به واقعیت، بکارگیری این نوع سلاح ها خالی از خطر نیست.

شرط احتیاط است که ایرانی ها ابتدا – مانند هندی ها و پاکستانی ها – در کار ساخت سلاح صبر لازم را داشته باشند و وقتی تعداد مناسبی کلاهک رزمی داشتند از مخفیگاه خارج شوند. این کار تدوین راهبرد و روش را برای آنچه در غرب «امکان اقدام نظامی» می نامند و در سرفرماندهی ارتش آمریکا و نیز در ارتش اسرائیل در حال طراحی و آزمایش است سخت می کند.

چه بسا بحث هسته ای در ایران با شور و شوق انجام می شود اما حکومت تا به حال نشانی از تمایل به خودکشی نشان نداده است. اگر روحانیون چیزی از تاریخ سلاح اتمی یاد گرفته باشند این است که سلاحِ سلاحان تغییر ساختاری ایجاد می کند: حتی بدون اینکه در عصبانیت شلیک هم شود توجه ها را به خود جلب می کند و هندسۀ قدرت را تغییر می دهد و همسایگان دور و نزدیک را به کرنش وا می دارد.

تغییرات مهم در خاورمیانه، از اسلام گرایی در ترکیه گرفته تا ترس حکومت های محافظه کار در عربستان سعودی و مصر، ارتباط نزدیکی با احتمال دستیابی ایران به سلاح هسته ای دارند.

درغرب، به غیر از ستادهای برنامه ریزی در واشینگتن و لندن و پاریس، جدی بودن این روند هنوز درست درک نشده است. مسکو و حتی چین در شورای امنیت سازمان ملل رأی به تحریم های شدیدتر – اگر نه فلج کننده – می دهند تا از عواقب غیر قابل پیش بینی عملیات نظامی در منطقۀ نفت خیز خلیج فارس جلوگیری کنند.

بمب ایران، چه در انبار و چه آمادۀ شلیک، پایان دنیا نیست. اما آغازی بر پایان پیمان جلوگیری از گسترش سلاح های اتمی هست که از سال ۱۹۶۸ مهمترین تضمین امنیت جهان است. در لوای سازمان ملل، به پنج کشور– آمریکا و روسیه و انگلیس و فرانسه و چین – مشروعیت می دهد، در عین حال آنها را موظف به خلع سلاح و کمک به استفددۀ صلح آمیز از انرژی هسته ای می کند. همراه با دیگر کشورهایی که بمب اتمی ندارند، ایران و کرۀ شمالی هم پیمان را امضا کردند. اسرائیل و هند و پاکستان به پیمان نپیوستند – این سه کشور در این فاصله بمب اتمی دارند.

اگر ایران با سیاست ماجراجوینۀ خود حرفش را به کرسی بنشاند در این صورت مهمترین پیمان خلع سلاح فقط تکه ای کاغذ است. بعد ما شاهد هرج و مرج هسته ای خواهیم بود، به این دلیل که هیچ یک از همسایگان نمی خواهد منتظر لطف یا قهر این کشور یا دوستانش بماند بلکه امنیت خود را در موازنۀ قوای هسته ای می بیند که دیگر کسی قادر به جمع کردن آن نخواهد بود. دیر شده اما وقت نگذشته است.

* از: میشائل اشتورمر / در: وِلت آنلاین

عکس از: رویترز


 
شما این خبرنامه را به این دلیل دریافت می کنید که ایمیل شما پس از تایید وارد لیست دریافت کنندگان شده است. برای لغو عضویت از این خبرنامه به این لینک مراجعه کنید یا به irandarjahan-unsubscribe@sabznameh.com ایمیل بزنید. با فرستادن این خبرنامه به دوستان خود آنها را تشویق کنید که عضو این خبرنامه شوند. برای عضویت در این خبرنامه کافی است که به irandarjahan@sabznameh.com ایمیل بزنید. برای دریافت لیست کامل خبرنامه های سبزنامه به help@sabznameh.com ایمیل بزنید.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

خبرهاي گذشته