فریاد آشنا
در آستانه ی چهارم شهریورماه و بیستمین سالگرد جاودانگی مهدی اخوان ثالث
(م. امید) خالق قاصدک، قاصدک سبز را تقدیم می کنم به روح پاک آن آزادمرد
که همیشه بر سلطه بود، نه با سلطه...
و به استاد شجریان که با صدای گرم و رسایش قاصدک را پروراند،
و به استاد شفیعی کدکنی که دم گرمش این روزها بوی امید را به مشام جان می رساند.
قاصدک سبز:
«قاصدک! هان، چه خبر آوردی؟
از کجا، وز که خبر آوردی؟
خوش خبر باشی» ، ای مایه ی امید، بگو
که تو را چشم به راهیم همه
آنقدر زهد و ریا و دغل و یاوه فزون گشته کنون
که همه زنده دلان در پی اخبار تو اند
گرچه امید که نومید شد از جور زمان
گفت اندر دل من، «همه کورند و کرند»
لیکن این گاه زمانی دگر است.
چه بسا دل که ز گرمای خرد گرم شده است.
و دگر کور و کری در دل بیداری نیست.
دست زین غربتی اندر وطن خویش مدار،
که به دستان تو محتاج شدم؛
تا که دستان مرا در دل این شام سیه،
گیرد و تا به سرای خرد و صبح سپید،
رهنمونم سازد.
اینک ای قاصد اخبار بهاری تو بدان
گر که آواز کنی در شب، آواز رساست!
قاصدک از لب فریاد اینک
تو به امید سلامی برسان
به امیدی که تو را هدیه به ما داد بگو:
آری، آری،«خبری هست هنوز
مانده خاکستر گرمی جایی»
زیر آن آتش سرخیست نهان
که به هوهوی نسیمی که حجاب و کفن ساکت خاکستر را
بدرد از تن آن آتش سرخ
شعله ور خواهد شد.
آتش شعله شب تار من و شام تو را
گرم و روشن چو دم نیک تو بخرد سازد.
قاصدک، چون فریاد
رویی اندر بر امید نداشت
در کلامش ز شفیعی دم زد،
تا شفاعت کند از او به سرای سخن نغز امید.
چون که فریاد درون قفس تنگ نفس حبس شده است؛
و به سان گـَوَنی گشته که پابسته به خاک صحراست،
از نسیم سحری خواهش کرد؛
تا به باران و شکوفه ها سلامی بکند.
راستی، یادم رفت!
قاصدک، آن گون بسته به صحرا هم سوخت،
تا ز گرمای اجاق امید
باز خردک شرری شعله کشد.
آن گَـوَن سوخت که فردا باران
باز بر روی گلی شبنم پاکی بشود؛
سوخت تا قلب شقایق بتپد؛
سوخت تا فکر شکوفه ها چو گل باز شود.
قاصدک! حرف زیاد است ولی فرصت نیست؛
این پیام آخر:
قاصدک، سبز بمان!
و اگر روزی دیدی که نسیمی بوزد،
تو سوارش بشو و دشت به دشت
بگشا پوشش خاکستر را
از تن آتش سرخ
شاید این شام، شود روشن و گرم،
یا شعاعی به نشان
برسد محضر خورشید و بگوید، برگرد!
فریاد آشنا-شهریور 1389
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر