-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
گرو ون راندو، Gero Von Randow، رابط خبری هفته نامه دی تسایت آلمان Die Zeit در پاریس است. پیش از آن سردبیر وب سایت دی تسایت بوده و چندین بار به ایران سفر کرده است. وی همچنین کتابی در مورد برنامه اتمی جمهوری اسلامی با نام «بمب ایرانی، Die iranische Bombe» با همکاری اولریش لادورنر که او هم خبرنگار دی تسایت است و سفرهای زیادی به ایران داشته، نوشته است.
از احتمال حمله نظامی به ایران و گمانه زنی ها در زمینه سرنوشت پرونده اتمی جمهوری اسلامی و حواشی آن از وی پرسش هایی داشتیم که گفت وگوی مجله «ایران در جهان» با آقای ون راندو را در پی می خوانید:
مصاحبه از: کامیار توانمند
******
شما سفرهای زیادی به ایران در زمان مذاکرات سه کشور اروپایی بریتانیا، آلمان و فرانسه با ایران، داشتید. چه شد که آن مذاکرات به هم خورد؟
مشکل ایران بود که هیچ گاه حاضر نشد حساب خود با آژانس بین المللی انرژی اتمی را پاک کند. در واقع آن زمان میانجی این گفت وگوها آژانس بود و این نهاد فهرستی از مشکلات و دغدغه ها به ایران داده بود تا آنها را حل و فصل کند. سه کشور اروپایی به ایران پیشنهاد دادند که برای اعتماد سازی تعلیق کرده و مشکلات با آژانس را حل کنند و پس از این که آژانس صحت صلح آمیز بودن فعالیت های هسته ای ایران را اعلام کرد، می توان همکاری ها را شروع کرد. به هر حال، نظام جمهوری اسلامی فعالیت های اتمی خود را دنبال کرده بود و علامت سوال های زیادی برای آژانس وجود داشت.
آیا این حس وجود داشت که ایران شاید در پی فرصتی برای بر هم زدن گفت وگوها باشد؟
به هیچ وجه. دولت وقت ایران به مذاکرات مستمر ادامه داد و در آن جدی بود که البته بعد از مدتی به حرکات ظاهری تبدیل شد که اقدام عملی در آن دیده نمی شد.
محافظه کاران و سیاستمداران تندرو در آمریکا و اسراییل مدام از حمله نظامی به ایران حرف می زنند. موضع اروپا در قبال حمله چیست؟ آیا ممکن است اروپا هم به چنین نقطه ای برسد؟
از این که نظر طیف های مختلف در اروپا چیست خبر ندارم اما آلمان و فرانسه به طور حتم از هرگونه اقدام نظامی پرهیز می کنند. این را هم باید گفت که اگر اسراییل دست به کار شود، آلمان کنار نمی نشیند. برلین روابط خیلی نزدیکی با اسراییل دارد و در اقدام نظامی اسراییل، آلمان بی تفاوت نخواهد بود. اسراییل در محاصره کشورهایی است که موجودیت آن را قبول ندارند و در همین حال، دموکراسی فعالی در خاورمیانه است و کشورهای غربی از این دموکراسی حمایت می کنند.
کدام طرف از مناقشه هسته ای جمهوری اسلامی نفع می برد؟ یا بهتر بگویم، این مناقشه به نفع کیست؟
غیر از بخش کوچکی از افراد در بخش نظامی جمهوری اسلامی که در پی قدرت هستند، هیچ کس نفعی نمی برد. از این که تندروها در آمریکا و یا اسراییل از آن نفعی ببرند، چیزی نمی دانم ولی بدتر شدن اوضاع در پرونده هسته ای جمهوری اسلامی، آن دسته ای که مخالف جنگ هستند را فعال و تحریک کرده که برای حذر از برخورد نظامی، اقدامات غیرنظامی و دیپلماتیک خود را برای حل این مسئله افزایش دهند.
اگر همین فردا، خبر تلویزیون و رادیو بگوید: ایران نخستین بمب اتمی را آزمایش کرد، چه واکنشی را پیش بینی می کنید؟
فاجعه است. هم برای جهان، هم منطقه و به ویژه برای ایران و حتی برای دولت نظامی حاکم در ایران. ایران مانند کره شمالی به انزوای شدید می افتد و هرگونه حضور ایران در معاملات منطقه ای برای یک نسل به تعویق می افتد و از صحنه مذاکرات پاک می شود. رهبران ایران از عواقب این کار و لج بازی خود باخبرند و به همین دلیل من به این قضیه خوشبین هستم. اگر منطقی فکر کنند، قدم آخر را برنداشته و به سمت بمب نخواهند رفت. آنها دوست دارند به مقطعی برسند که اورانیوم لازم و توان آن را داشته باشند که اگر بخواهند در صرف مدت کوتاهی بتوانند بمب را بسازند. اما حتی همین سیاست هم امنیت منطقه ای، ملی و جهانی را به خطر می اندازد.
تحلیل هایی هست که می گوید جنبش سبز عامل خوبی است و باید به عنوان تغییر رژیم و برای حل مسئله اتمی ایران از این جنبش حمایت کرد. آیا در خارج از ایران این جنبش این قدر جدی گرفته می شود؟
تغییر رژیم، ترکیبی است که از آن سوءتعبیرهای زیادی می توان استخراج کرد. دولت نظامی حاکم در ایران در حال حاضر، سعی دارد این طور نشان دهد که کیفیت دینی در جامعه ایرانی کم شده و از این لحاظ کشور در خطر است. اما جنبش سبز نه در این قالب است و نه در تعاریف غرب می گنجد. مسئله مهم، رسیدن به دموکراسی است.
آیا تغییری در سیاست خارجی آمریکا در قبال ایران در زمان اوباما می بینید یا آن را ادامه همان سیاست خارجی دوران بوش می دانید؟
البته که سیاست خارجی آمریکا عوض شده، مشکل این جاست که طرف دیگر که ایران است هنوز همان حرف را می زند و همان راه را می رود.
آیا می شود با ایران مجهز به بمب اتمی کنار آمد؟ هرچند همه می گویند قابل قبول نیست اما اگر ایران دیگر بمب اتمی را در اختیار گرفت چطور؟
زندگی با ایران اتمی؟ من فکر می کنم مسئله اصلی این باشد که آیا مردم ایران که از یک اقلیت نظامی حاکم بر کشور رنج می برد و آسیب های جنگ ایران و عراق را از یاد نبرده، حاضرند برای بلند پروازی های یک اقلیت محدود جان خود را فدا کنند؟ من که شک دارم این طور باشد. ضمن این که رژیم حاکم بر ایران هم باید بسنجد که چقدر می تواند خود را به زور به مردم بقبولاند. اگر ایران به نزدیکی ساخت بمب اتمی برسد، اسراییل و یا حتی آمریکا به دو گزینه حالا و یا هیچ وقت می رسند و بر اساس آن عمل می کنند.
آیا می توان گفت سرنوشت نظام اسلامی حاکم در ایران و پرونده اتمی به هم وابسته است و این دو هم را تغذیه می کنند؟
ادامه راه دستیابی به بمب اتمی، به پایان نافرجام و بسیار فاجعه بار برای حاکمیت نظام اسلامی می انجامد. و این مردم ایران هستند که باید هزینه آن را بپردازند.
اگر به ایران حمله نظامی شود، آینده جنبش سبز چه خواهد بود؟
دوران جنگ یعنی دوران سرکوب. ایرانی ها این را خیلی خوب می دانند.
* متن کامل این مصاحبه در شماره ماه آگوست مجله «ایران در جهان» منتشر شده است. برای تهیه و خرید مجله به لینک های زیر مراجعه کنید.
نخست وزیر سابق عراق ایاد اعلاوی بخت زیادی برای حل صلح آمیز بحران اتمی با ایران نمی بیند. وی درگفتگویی با هفته نامۀ اشپیگل گفت «به احتمال خیلی زیاد» کار به جنگ می کشد. به گفتۀ وی همه جا در منطقه و نیز در آمریکا ترس حاکم است.
«ما به سمت وضعیتی می رویم که تقریباٌ به بحران کوبا دراکتبر ۱۹۶۲ شبیه است. ترس همچون پارچه ای بزرگ روی ما کشیده می شود.» به باورِ اعلاوی از اینرو باید جامعۀ جهانی برای جمهوری اسلامی روشن سازد که به نفع ایران است دنبال سلاح اتمی نباشد. به گفتۀ وی برای او تصور پذیر نیست که عراق بتواند در کنار همسایۀ دارای سلاح هسته ای زندگی کند.
اعلاوی که یکی از نامزدان نخست وزیری در عراق است در عین حال از رفتار کشورهای غربی در منطقه انتقاد کرد: «سیاست غرب اشتباه است.» به گفتۀ وی ایالات متحده و ناتو و کشورهای اروپایی باید در مورد سیاست خود برای منطقه، از آسیای مرکزی گرفته تا خاورمیانه، تجدید نطر کنند.
به باور او مورد افغانستان نشان می دهد که طالبان شکست نخورده اند بلکه جنگجویان آن و نیز نیروهای القاعده فقط قوی تر شده اند: «برنامۀ کلی در مبارزه با تروریسم غلط است.»
اعلاوی گفت افزایش خشونت در عراق نه تصادف که روندی حساب شده است. وی می گوید همه جا گروه های خشونت طلب پا گرفته اند. او خارج شدن نیروهای آمریکایی را از عراق از نظر سیاسی مهم می داند. اما به نظرش ساختارهای سیاسی و نیروهای نظامی ایجاد نشده اند «که بتوانند واقعاٌ مسئولیت را به دوش گیرند». به گفتۀ او عراق بعلاوه «به مرحله ای رسیده که کسی به آن اعتماد ندارد و آیندۀ کشور و نیز تمام منطقه در خطر است.»
اتحادیۀ (سکولار) دین جدا خواهِ العراقیۀ اعلاوی در انتخابات ماه مارس مجلس با فاصلۀ کمی پیروز شد، البته اکثریت لازم برای تشکیل دولت پیدا نکرد. از این زمان به بعد گفتگوهای زیادی برای ائتلاف صورت گرفته که تاکنون بی نتیجه بوده است. به باور کارشناسان خلاء ناشی از عدم تشکیل دولت یکی از دلایل وضعیت امنیتی بی ثبات در عراق است. از اینرو بسیاری از ناظران از برنامۀ خروج نیروهای آمریکاییِ تا آخر ماه اوت انتقاد می کنند و آن را پیش از موعد می دانند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر