احمد پورنجاتی*
وای اگر از پس امروز بود «فردایی»! ۲۲خرداد، سالروز تولد «فردا» ، خجسته باد!
شب - چه فرقی می کند: خرداد یا مرداد؟!-
بیست و دو یا بیست وهشتم، این عددها چیست؟!
من " رعیت" مانده ام انگار، او"ارباب"!
بر سرش: تاج طلا یا تکه ای جلباب!
کمی نور و هوای تازه و اب زلال و....
وای یادم رفت: " سبزینه"!
حرف من" اینه"!
" دروغگوی شیاد" وام دار دو چیز است: ۱- هنر نمایش روحوضی۲-شیفتگی تماشاگر عبوری!
با اولی ، در نقش قدیس ، عقل ربایی می کند. با دومی "مغزها" را می فرستد " کارواش" ! برق می اندازد شان پس از شستشوی کامل!
تنها بد شانسی اش : " پرسش و تردید و چون وچرای تمشاگر است که: مگه ما، برده ی زر خرید و نوکر چشم و گوش بسته ی حضرت عالی هستیم؟!"
از پرسش گریزی نیست.
سنگ ها را بسته ، سگ ها را رها " فرموده اید"!
از ازل انگار، از" گل" ها گریزان بوده اید،
کام تلخ و تار و اتش بار و " شوم" افزایتان
تلخ تر از زهر، همچون افعی فرسوده اید!
حال و حوصله نداشتم، از پشت در گفتم: شب بخیر!
زد زیر خنده و گفت: من ، خود" شب" ام، تا فردادر خدمتم!
وای اگر از پس امروز بود "فردایی"!
۲۲ خرداد، سالروز تولد " فردا" ، خجسته باد!
دستهاتان را باز کنید، اغوش بگشایید، شاید دلی ، غمگسار می خواهد!
مشتها تان را نگشایید، سربسته نگه دارید ، شاید پروانه ای پناه اورده باشد!
چشم هاتان را بشویید، تا کسی در میدان نگاه شما ازقلم نیفتد ، نادیده نماند!
دلهاتان را بگسترانید ، شاید کسی بخواهد خستگی اش را بر بالشی نرم بزداید!
بگذارید ، همه ، اندکی بیاسایند، باشما!
پنجره را باز نکن، کسی عبور می کند،
گلی ربوده از من و حس غرور می کند
شرافتم مباح باد اگرسکوت نشکنم،
شکسته باد هرزه ای که غنچه دور می کند
زمانه ایست تلخ و گس، که پیشتر ندیده کس!
امام جادوی زمان ، دو دیده کور می کند
شفای این دل غمین ، نه دشمنی بود نه کین،
بزن به چنگ مطربی که ساز شور می کند!
قرار ما سحرگهان ، کنار چشمه ی صفا،
دل و دماغ و همتت همیشه جور می کند!
مگه چند روز باقی مونده؟! چشم روی هم بگذاری، " صبح روز ۲۲ خرداده "!
وای که دلم شور می زنه - مهنس توی این مدت خیلی بی خوابی کشیده ، ولی حاضر نیس پلک روی هم بذاره-
راستی! شال سبز یادت نره. فقط توی خیابون.
من " کانیدا مو میخام": چیز!
عجب" چیزی" شد، بیخ دار ! ولی نه میخ دار.....
بچه ها ، حاضرین بریم یه سر تا کوچه ی"اختر"؟!
درست خوانده ای ! برق چشمانم را که "از اشتیاق لحظه ی بدرقه ی خفت بار" توست !
به خاطر بسپار، نفرت بی کینه ام را، ای قربانی خداوند ساختگی!
بالهایم را با " واژه های سبز"می نوازم: ندا، سهراب، هاله...
پرواز را تمنا نمی کنم . در اندیشه ی " اوج"، قله را هدف گرفته ام!
قرارمان، یادت نره!
*منبع: جرس به نقل از فیس بوک نویسنده
هدی صابر روزنامه نگار، و فعال ملی مذهبی در پی سکته قلبی که عوارض ناشی از اعتصاب غذا بامداد امروز دیده از جهان فرو بست.
به گزارش تحول سبز، هدی صابر از فعالان ملی مذهبی که از مدتی پیش و در پی اعتراض به خشونت های نیروهای امنیتی در برگزاری مراسم مهندس عزت الله سحابی که منجر به شهادت دخترش هاله سحابی شده بود به همراه تنی چند از فعالان ملی مذهبی در زندان دست به اعتصاب غذا زده بود بامداد امروز و بر اثر سکته قلبی که به گفته پزشکان متخصص ناشی از عوارض اعتصاب غذا بوده است دیده از جهان فرو بست.
بر اساس گزارش های رسیده پزشکان بیمارستان مدرس علت عدم نجات وی را سهل انگاری مقامات زندان در انتقال به موقع به بیمارستان ذکر نموده و عنوان داشته اند که در صورتیکه انتقال ایشان در اسرع وقت صورت میگرفت و ایشان تحت مراقبت های ویژه قرار میگرفتند نجات وی از مرگ حتمی بوده است.
هدی صابر که بارها از سوی مقامات قضایی ایران به علت فعالیت های سیاسی خود روانه زندان شده بود، پس از دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری ایران نیز به دستور مقامات قضایی بار دیگر بازداشت و روانه زندان شده بود.
این روزنامه نگار زندانی که از دوم مرداد ماه سال گذشته - برای چندمین بار- بازداشت شده، بود چندی پیش و در پی اعتصاب غذای خود طی پیامی به مردم اعلام داشته بود: ما دو عضو خانواده فکری - سیاسی ملی - مذهبی در اعتراض به فاجعه روز چهارشنبه ۱۱ خرداد ماه ۹۰ و تهاجم منجر به مرگ فرزند اول سحابی بزرگ که مادرصفت و خواهرگونه در خدمت مردمان و آسیب دیدگان وقایع دو سال اخیر میهن بود، از گاه غروب پنجشنبه ۱۲ خرداد ماه در بند ۳۵۰ زندان اوین بدون طرح هیچ گونه مطالبه و خواسته شخصی، دست به اعتصاب غذای تر می زنیم و با آب و چای و قند و نمک، سر می کنیم.
گفتنی ست، پس از درگذشت ایشان مسئولین قضایی و مامورین وزارت اطلاعات از تحویل جنازه ایشان خودداری کرده و تا کنون نیز اجازه برنامه ریزی به خانواده وی جهت برگزاری مراسم تشییع و تدفین را نداده اند
در پی عوارض ناشی از اعتصاب غذا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر