گنجی در سخنان خود با تقسیم‌بندی بحث خود، با اشاره به مدعیات برخی افراد، درباره اتمام جنبش سبز، با برشمردن دلایل این افراد، اتمام تظاهرات خیابانی در داخل و خارج، سکوت (زندانی بودن، خروج از کشور و مرخصی به جای زندان) چهره‌های شاخص جنبش، از دست دادن امکانات رسانه‌ای، شکاف بین رهبران جنبش، سرکوب جنبش از سوی حاکمیت و مشکلات فرهنگی جامعه را از جمله دلایل مخالفان برای اعلام اتمام جنبش دانست.
وی با مطرح کردن‌این مساله که «آیا جنبش سبز شکست خورد و دود شد و به هوا رفت؟» گفت: «پاسخ به‌این پرسش در گرو توجه به مسائل گوناگونی- از جمله نکات روش شناسانه پیرامون معنای دقیق "جنبش‌های اجتماعی"،جایگاه جنبش،علل زمینه ساز و دارای تأثیر درازمدت، عوامل کوتاه مدت و روزمره و...- است.»
گنجی با اشاره به‌این نکته که نهضت ازادی‌خواهی‌ایرانیان از زمان مشروطه آغاز شده است، اعلام کرد که «نمی‌توان جنبش دموکراسی خواهی مردم‌ایران را به جنبش سبز تقلیل داد.»
این روزنامه‌نگار مقیم آمریکا با اشاره به لزوم درس گرفتن از شکست‌ها و پیروزی‌ها و تاکید بر نگرش بلند مدت به پروژه گذار به دموکراسی، به بحث حضور در خیابان‌ها پرداخت و گفت:«فتح خیابان‌ها یکی از ارکان جنبش‌های دموکراسی خواهی است. اما استفاده‌ی از یک تاکتیک واحد به شیوه‌ی کاملا نادرست، امکان تداوم ندارد. اصل اساسی جنبش‌های دموکراسی خواهانه، اصل غافلگیری است. باید از تاکتیک‌هایی استفاده شود که رژیم خودکامه را غافلگیر سازد»
وی با اشاره به برخی از بحران‌های موجود در حاکمیت جمهوری‌اسلامی، اضافه کرد: «برساختن‌ایدئولوژی جدید برای موجه‌سازی زمام‌داری فقیهان، امکان پذیر نیست. نظریه‌ی ولایت فقیه از اول فاقد پشتوانه‌های عقلایی - دینی بود. آن نظریه، تمامی‌جاذبه‌های اولیه - بازگشت به گذشته‌ی طلایی - عدالت ساده‌ی مدعایی خود را از دست داده و به سرکوب و زندان و شکنجه و اعدام تقلیل یافته است. دموکراسی دینی، مردم‌سالاری دینی و دولت دموکراتیک دینی سرابی بیش نیستند.»
گنجی با اشاره به سخنن اخیر محسن کدیور، از روشنفکران دینی، چنین گفت:«منفعت طلبی‌های صنفی - ایدئولوژیک بدان منتهی شده تا برخی از مروجان «اسلام فقاهتی» این نظام را اسلام چند بعدی/چند ساحتی قلمداد کنند. آیا اکثریت مسلمان‌ها(برادران اهل تسنن) که خمس نمی‌پردازند، اسلام‌شان اسلام تک ساحتی است؟ اما فقیهان که سهمی از درآمد مردم را به خدا، سهم دیگری را به پیامبر و سهم دیگری را هم به امام اختصاص داده و هر سه‌ی آنها را متعلق به امام زمان دانسته که در عصر غیبت باید به خودشان (صنف روحانیت) پرداخت شود، اسلام‌شان، اسلام چند بعدی/چند ساحتی است؟ ... برابری آدمیان، مبنای مشترک دموکراسی و حقوق‌بشر است. همه می‌توانند و باید کار کنند و از دست رنج خود زندگی کنند، نه آن‌که اکثریت مردم کار کنند و فقیهان از طریق برساختن نظام تبعیض - استثمار زندگی کنند. آخر چه فضیلت - معنویتی است که «شما کار کنید، به ما بدهید تا بخوریم». آدمی‌که کار نمی‌کند، نه تنها «انسان تک ساحتی» است، بلکه «استثمارگر» است. چنان اسلامی، «اسلام استثمارگرایانه» است، نه «اسلام چند ساحتی.»
وی با اشاره به سقوط رژیم سلطنتی در سال پنجاه و هفت، گفت: «امید حالتی حاضر و آماده‌ی در فضا نیست. امید را باید ساخت. درست کردن امید، از راه تبدیل آرزوهای بزرگ به اهداف صورت می‌گیرد. اهداف را باید با امکانات موجود داخلی و بین المللی سنجید. برخی آرزوها، اگر چه ممکن است آرزوهای اخلاقا موجهی باشند، اما لزوما به هدف‌های اصلی منتهی نمی‌شوند. فرض کنید همین امشب آیت‌الله علی خامنه‌ای بمیرد. بعد چه خواهد شد؟ آیا دموکراسی فرا خواهد رسید؟ مگر آیت‌الله خمینی فوت نکرد؟ پس از مرگ او چه اتفاقی افتاد؟ از کجا معلوم که با مرگ علی خامنه‌ای وضعیت از آنچه هست بدتر نشود؟ فرض کنیم که رژیم جمهوری اسلامی همین فردا سرنگون شود. آیا با رفتن این رژیم، نظام دموکراتیک ملتزم به آزادی و حقوق بشر جایگزین رژیم سلطانی فقیهانه خواهد شد؟ مگر رژیم شاه سرنگون نشد و حاصل آن چیزی جز رژیم جمهوری اسلامی‌از کار در آمد.»
گنجی در قسمتی از سخنان خود با اشاره به لزوم تشکیل «میز مخالفان» اضافه کرد: «میز مخالفان مرکب از نمایندگان اقشار مختلف اجتماعی (کارگران، زنان، دانشجویان، معلمان، روزنامه‌نگاران، اقلیت‌ها، چهره‌های ملی و...) است. درباره ی موضوع مذاکرات (مطالبات حداقلی و حداکثری، مواضعی که به هیچ وجه نباید از آنها کوتاه آمد، مواضعی که می‌توان از آنها کوتاه آمد، امتیازاتی که باید گرفت، امتیازاتی که باید داد،سازش و توافق و غیره)؛ در میز مخالفان گفت و گو و تصمیم گیری می‌شود. البته اعضای میز مخالفان کسانی هستند که حداقلی از پایگاه اجتماعی را با خود دارند.گام نهادن در راه تشکیل میز مخالفان،یکی از عواملی است که به ساختن امید کمک می‌کند. میز مخالفان، جنبش دموکراسی خواهی را از بی برنامگی، فقدان استراتژی و تاکتیک‌های مناسب نجات خواهد داد.»
وی در سخنان خود همچنین به بحث اعدام‌های سال ۶۷ نیز اشاره کرد: «ناامیدی تا حدود زیادی محصول فروپاشی اعتماد است. بدون اعتماد، نه کار جمعی امکان پذیر است و نه می‌توان هیچ برنامه‌ای را پیش برد. اعتماد بربادرفته را دوباره باید آفرید، برساخت، خلق کرد. گفت‌وگوی جمعی درباره‌ی گذشته (اصل انقلاب، اعدام‌ها، کردستان، گنبد، انقلاب فرهنگی، اشغال سفارت آمریکا، جنگ‌ایران و عراق، سرکوب‌ها و قتل عام ۶۷، قتل‌های زنجیره‌ای و...)، راه حل‌ایجاد اعتماد، خلق امید و درست کردن آکتور سیاسی است. در فرایند گفت و گو بازیگر سیاسی ساخته می‌شود تا در میز مخالفان در مقابل زمامداران خودکامه قرار گیرد و بتواند فرایند مذاکره و سازش را پیش برد.»
وی پرسش امروز جامعه از دید خود را چنین تبیین کرد:«پرسش ما هم‌این است: چرا یک ملت به دنبال آیت‌الله خمینی رفت؟ چرا ملتی درگیر فرایند باطل خشونت شد و به سیاه چاله‌ی خشونت‌ورزی سقوط کرد؟ چرا تسخیر خشونت‌آمیز دولت به گفتمان مسلط تبدیل شد؟ چرا همه، جز نوادری، خواهان اعدام فوری زمامداران پیشین- با نادیده گرفتن کلیه‌ی ضوابط دادرسی عادلانه - بودند؟ چرا کشور هشت سال درگیر جنگی شد که صدها هزار کشته و معلول به ارمغان آورد و میلیون‌ها تن در‌این خودویران‌گری ملی مشارکت فعال داشتند؟ چرا همان‌ها که در در دوران قبل از انقلاب در دانشگاه‌ها با رژیم حاکم مبارزه می‌کردند، پس از انقلاب در برابر هم قرار گرفتند و انقلاب فرهنگی به یکی از مکان - زمان‌های رویارویی آنان تبدیل شد؟ چرا اشغال سفارت آمریکا به پروژه‌ای ملی تبدیل شد، تا جایی که گروه‌هایی مهمترین راهبرد آن دوران را تشکیل جبهه ی ضد امپریالیستی به رهبری امام خمینی اعلام کردند؟»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر