اول- بسیاری از شما اردشیر امیر ارجمند را ندیدهاید و نمیشناسید. انسانی است بسیار دوست داشتنی. سالها پیش عضو شورایی در شهرداری تهران بودیم و هر هفته در باره حقوق شهروندی و «شهروندمداری» بحث و گفتگو میکردیم. من اگر در باره علم و دانش او حرف بزنم، سخنی گزاف است. من نه حقوقدانم، نه شانی علمی بالاتر از او دارم، پس تعریف من بیشتر از او کم میکند تا به او بیافزاید.
دوم- میدانم که امیر ارجمند اگر لبخند هم بزند، از اینکه با او شوخی بکنید چندان خوشحال نمیشود. کافی است جلوی او قلم و کاغد بردارم تا کاریکاتورش را بکشم. چهرهاش دیدنی میشود. حیف که در آن واحد نمیتوانم هم کاریکاتورش را بکشم و هم از او عکس بیاندازم!
سوم- امیر ارجمند یک حقوقدان است. این نقطه مثبتی است. اما وقتی قرار است یک حقوقدان سخنگو شود و به جای پاسخ، بپیچاند، دیگر پاسخگو نیست، پیچاننده است. آقای امیر ارجمند گویی میدان سیاست را با دادگاه اشتباه گرفتهاند.
چهارم- اردشیر امیر ارجمند تکلیفش با کسانی که فاقد هویتاند و او خود را سخنگوی آنها مینامد و میگوید عضو شورایشان هم نیست شاید معلوم باشد، اما شنونده غیر حامی که با دیدی انتقادی به ماجرا نگاه میکند، حتی اگر مرغ پخته باشد، حتما قاه قاه زیر خنده خواهد زد.
پنجم- به نظر میرسد اردشیر ارجمند تحت تاثیر روزنامهنگارانی است که نظر بسیار مثبتی به او دارند و با او برخوردی محکم و انتقادی ندارند. من عمل این دوستان را میگذارم «روزنامهنگاری با منافع مشترک». من همراهی این روزنامهنگاران را با آقای ارجمند یک ضرر بزرگ میدانم. درست است که از قدیم گفتهاند «تملق توانگر کند مرد را»، اما ادبیات حزبی متملقانه در رسانههای جانبدار واقعا دارد دردناک میشود.
به نظر میرسد آقای امیر ارجمند نوعی از «روزنامهنگاری» که گیر ندهد را بسیار میپسندد. مطمئنم (بر اساس منابع) که ایشان و همراه محترمشان از انتشار خبر ناهار خوردن با رییس «نایاک» خوشحال نشدهاند. مگر خوردن ناهار با رییس «نایاک» چه ایرادی دارد که از انتشار خبرش باید نگران بود؟ فرض کنید حرفهای زیادی پشت سر «نایاک» گفته شود. مگر این گروه روی مسائل بسیاری در مورد ایران متمرکز نشده و نقاط مشترکی با دیدگاههای آقای امیر ارجمند در مورد «تحریم» ایران ندارد؟ مگر در مورد «تحریم» در آن جلسه حرفی زده نشده؟ به نظر من «نایاک» گروه بسیار محترمی است که به آنچه اعتقاد دارد عمل کرده، منتقدینی هم دارد که حرفهایشان قابل بررسی است.
ششم- نمیدانم من تنها هستم یا کسانی که دیروز در واشینگتن ناظر گفتگوی ایشان با مخاطبان بودند با من میتوانند همنظر باشند، که «عدم صراحت»، از مهمترین مولفههای قابل تشخیص در مورد نحوه روبرو شدن آقای امیر ارجمند با سوالهای طرح شده است. در قیاس با مجتبی واحدی که هم معلوم و مشخص و صریح سخن میگفت و هم مجبور نبود از هویت گروهی پنهان دفاع کند. عدم صراحت یک نقطه ضعف بزرگ و یک نمره منفی برای سخنگو است.
هفتم- بزرگی و ظرفیت یک سیاستمدار به گفتگو با کسانی است که با او هم نظر نیستند. کسانی که حتی نسبت به دیدگاه او بیرحماند. اگر فردی در حوزه سیاسی از پاسخ به سوالهای سخت طفره برود، وای به روزگاری که مصدر کاری هم بشود. من از بحث رو درو رو با اردشیر امیر ارجمند لذت میبرم، اما میدانم باید که او بنا به منافع مجموعهاش و خودش با رسانههایی حرف خواهد زد که برایاش «فایده» داشته باشد. میدانم زهرا رهنورد بزرگوار بود و در باره اعدامهای دهه ۶۰ با «صراحت» حرف زد. و امیدوارم اردشیر امیر ارجمند هم بزرگوار باشد.
امیر ارجمند با بیبیسی فارسی حرف میزند، با صدای آمریکا و «پارازیت» حرف نمیزند. با رادیو فردا که با پول آمریکا اداره میشود حرف میزند اما صدای آمریکا در دایره ممنوعه است. این از نگاه من یک تناقض بزرگ است. «سخنگو» اینجا «سخن نگو» شده است. یکی از وظایف سخنگو، ارتباط با رسانهها است. پاسخ به سوال رسانهها. سخنگویی که امروز به رسانهها پاسخ ندهد، احتمالا تکلیف فردایاش پیشاپیش معلوم است.
گفتگو کننده اگر نگاه مثبتی به گفتگو شونده داشته باشد، همان اشتباهی را ممکن است مرتکب شود که بسیاری از ما مرتکب شدهایم.
هشتم- میدانم که برخی از دوستان حلقه پاریس و شعبات این طرف و آن طرفشان، از این حرفهای من آزرده میشوند. لطفا به جای حمله و فرافکنی و بازی قدیمی «چشم در مقابل چشم»، بعد هم بازی فیسبوکی و رسانههای پاریسی-بروکسلی نگاهی انتقادی به مجموعه خودشان بیاندازند. تا اینجای کار، به نظر من مشاور میرحسین موسوی، مشاورینی نامناسب و ضعیف دارد. گرچه میدانم کسانی که به او مشاوره میدهند، قابلیتهای زیادی دارند، اما گمانم منافع سیاسی مانع برخورد قوی و انتقادی است. مهمترن مشکل شاید نگاه «خودی-غیرخودی» رایج باشد. آقایان! کسانی که معتقد به اجرای بدون تنازل قانون اساسی نیستند و «امام راحل» را «قاتل» میدانند، «دوران طلایی امام راحل» را کثیفترین و شنیعترین دوران معاصر میدانند، زبان تندی هم دارند، چندان غیر خودی نیستند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر