-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
خاورمیانه در سال ۲۰۱۵: ایران قدرت اتمی است. گفتگوها با غرب ناکام مانده است. تهران اولین موشک قاره پیمای خود را به نمایش می گذرد. مصر بیکار نمی نشیند و زرادخانۀ خود را روزآمد می کند. تأسیسات هسته ای و کارخانه های موشک سازی از زمین می رویند. اینها همه عربستان سعودی را به وحشت می اندازد. میلیاردها دلار ناشی از فروش نفت برای پژوهش اتمی هزینه می شود. موشک های قادر به حملِ سلاح های هسته ای آزمایش می شوند. حالا ترکیه هم زرادخانۀ سنتی خود را به اندازۀ کافی بازدارنده نمی داند و در تدارک توان هسته ای است.
در حال حاضر چنین سناریوهایی اغلب با این خواسته همراند که برای مقابله با قدرت اتمی شدن ایران همۀ راه ها در نظر گرفته شود.
در دورۀ پیش از جنگ زندگی می کنیم؟ اسرائیل به ایران که در پی دستیابی به بمب اتمی است حمله خواهد کرد؟ آیا بعد از نابودی تأسیسات هسته ای عراق در سال ۱۹۸۱ و سوریه در سال ۲۰۰۷ این بار نیز حمله بهترین دفاع است؟ کارشناسان امنیتی، بویژه در اسرائیل، باور دارند که اسرائیل مدتهاست حملۀ پیشگیرانه ای را علیه ایران آماده کرده است – در این فاصله این گزینه را در اسرائیل بی جانشین می دانند. و در واقع: تحریم های اقتصادی قادر نیستند جلوی حکومت ایران را برای رسیدن به توان تسلیحاتی هسته ای بگیرند. از طرفی تاکنون چین و روسیه به عنوان عضوهای پیوستۀ شورای امنیت مانع تحریم های واقعاٌ مؤثر شده اند. از طرف دیگر در تحریم علیه عراق در زمان صدام حسین، مردم بیش از حکومت سختی کشیدند.
گزینۀ شکست نظامی حکومت ایران مانند آنچه در افغانستان و عراق اتفاق افتاد به ویژه به دلیل نداشتن توان کافی ایالات متحده منتفی است. حتی اگر غرب هم بخواهد دخالت نظامی بکند نیروی مهاجم نه تنها حکومت بلکه مردم ایران را هم در مقابل خود خواهد دید. زیرا حتی در بین ایرانیان تبعیدی هم خواست مبنی برقدرت منطقه ای شدن وجود دارد. در قبل از انقلاب اسلامی هم شاه برنامه های اتمی داشت - به کمک غرب. ایرانِ دارای سلاح هسته ای خیلی مسئلۀ نوع حکومت نیست.
حملۀ پیشگیرانه پیامدهای بسیار ناگوار دارد
در نتیجه حملۀ نظامی هم علیه تأسیسات اتمی ایران، در دراز مدت به احتمال نتیجه نخواهد داد. حتی نظامیان آمریکایی و اسرائیلی نیز برتأثیر قاطع حمله های هوایی با جنگنده ها و موشک ها و هواپیماهای بی سرنشین و نیز حملۀ زمینی نیروهای ویژه تردید دارند. در صورت حمله صحبت از به تأخیر انداختن دست بالا سه تا پنج سالۀ برنامه اتمی ایران است. اما برعکس، کارشناسان امنیتی پیامدهای حملۀ پیشگیرانه را بسیار ناگوار ارزیابی می کنند. ممکن است تهران بکوشد دست به «جهاد» نه تنها علیه اسرائیل بلکه علیه نیروهای غربی در خلیج فارس و افغانستان و لبنان بزند- بگذریم از بستن تنگۀ هرمز و جلوگیری از گذشتن نفتکش ها که برای اقتصاد جهانی اهمیت بالایی دارد. بدون چنین پیامدهایی هم اصولاٌ غرب امروز به لحاظ نظامی توان لازم را ندارد.
کدام مسئول دولتی در ایران این را نمی داند؟ گذشته از این موضوع چنین می نماید تهدیدهای اتمی تندروهای ایران علیه اسرائیل بیشتر ناشی از جنگ قدرت داخلی است تا وارد آوردن ضربۀ اول به اسرائیل. چنین حمله ای پشت کردن ایران به یک سنت تاریخی است: مصون نگه داشتن همسایگان منطقه ای از جنگ بین کشورها. بیش از آنچه تصور می شود حکومت ایران در چهارچوب منطق خود کاملاٌ خردمندانه عمل می کند.
بنابراین پرسش این است: چه کار می توان کرد؟ چنین می نماید تنها پاسخ این باشد: بازدارندگی. زیرا همین نکته انگیزۀ اصلی ایرانیان هم هست. تهران مایل است از حملۀ نظامی غرب در امان باشد. قدرت اتمی که باشد به این هدف رسیده است - اما مادام که دست به ماجراجوی اتمی نزند. اگر قرار باشد ایران به صرافت بیفتد حتی یک موشک را با کلاهک اتمی مسلح کند، چه برسد به اینکه بخواهد به اسرائیل یا یک کشور غربی دیگر حمله کند، در اینصورت این اقدام نه تنها پایان کار حکومت ایران بلکه نابودی بخش بزرگی از مردم است. زیرا حتی اگر حکومت ایران تهدیدهای خود را علیه اسرائیل عملی کند و به این کشور حملۀ هسته ای برد اسرائیل همین امروز قادر است با دفاع ضد موشکی خود با این حمله مقابله کند. و حتی اگر این دفاع ناکام بماند و نیز- که نامحتمل تر است- صد تا سیصد سلاح اتمی اسرائیل با چنین حمله ای از بین برود این کشور می تواند با توانایی هسته ای زیردریایی های که از آلمان گرفته ایران را محو کند.
کدام مسئول دولتی در ایران این را نمی داند؟ گذشته از این موضوع چنین می نماید تهدیدهای اتمی تندروهای ایران علیه اسرائیل بیشتر ناشی از جنگ قدرت داخلی است تا وارد آوردن ضربۀ اول به اسرائیل. چنین حمله ای پشت کردن ایران به یک سنت تاریخی است: مصون نگه داشتن همسایگان منطقه ای از جنگ بین کشورها. بیش از آنچه تصور می شود حکومت ایران در چهارچوب منطق خود کاملاٌ خردمندانه عمل می کند.
گزینۀ شکست نظامی حکومت ایران مانند آنچه در افغانستان و عراق اتفاق افتاد به ویژه به دلیل نداشتن توان کافی ایالات متحده منتفی است. حتی اگر غرب هم بخواهد دخالت نظامی بکند نیروی مهاجم نه تنها حکومت بلکه مردم ایران را هم در مقابل خود خواهد دید. زیرا حتی در بین ایرانیان تبعیدی هم خواست مبنی برقدرت منطقه ای شدن وجود دارد. در قبل از انقلاب اسلامی هم شاه برنامه های اتمی داشت - به کمک غرب. ایرانِ دارای سلاح هسته ای خیلی مسئلۀ نوع حکومت نیست.
سلاح های هسته ای بعد از پایان جنگ سرد نیز به کار دیگری جز بازدارندگی نمی آیند. از این رو باید با همین بازدارندگی به نیروهای جدید اتمی واکنش نشان داد. گرچه این نکته در نگاه اول با تصور جذاب جهانی عاری از سلاح های اتمی در تضاد است. اما احتمالاٌ واقع بینانه تر برای آینده، نظم جهانی با تعداد بیشتری کشورهای دارای قدرت اتمی است که با گفتگو در مورد حداکثر میزان زرادخانۀ اتمی به توافق برسند. اسرائیل از ابتدا سیاست بازدارندگی پیش گرفته است. از این رو این کشور نه تنها توانایی وارد کردن ضربۀ اول و دوم اتمی را دارد بلکه صاحب یکی از مدرن ترین سامانه های دفاع ضد موشکی است.
چنین می نماید در اروپا در درجۀ اول فرانسه است که فهمیده چه واکنشی به نیروهای هسته ای جدید نشان دهد. ژاک شیراک در سال ۲۰۰۶ بی هیچ سوءتفاهمی اعلام کرده بود: اجازه نخواهیم داد تروریست ها و کشورهای جنایتکار ما را مجبور به این تصمیمِ غیرممکن کنند که یا دست روی دست گذاشتن و یا نابودی. به گفتۀ شیراک اگر فرانسه توسط کشور دیگری مورد تهدید تروریستی قرار گیرد حملۀ دقیق هسته ای علیه رهبری این کشور ممکن و تصورپذیر است. گرچه شیراک هم می دانست که تروریست ها در بیشتر مواقع وابسته به مکان خاصی نیستند و حامیان آنها می کوشند خود را پنهان کنند. با این وجود وی اصرار به توانایی مضاعف برای بازدارندگی و کاستن از دامنۀ بحران داشت تا بتوان آنها را به سرعت پایان داد. مخاطبان اعلام نشده این هشدار بویژه ایران و کرۀ شمالی بودند. جانشین او سارکوزی نیز از سیاست بازدارندگی حمایت کرد. او نیز نمی خواست در «اتخاذ تصمیم های مهم آنگاه که منافع حیاتی کشورش و امنیت آن در خطر باشند درنگ کند.» این موضع فرانسه به احتمال در دورۀ فرانسوا اولاند نیز مورد بازنگری قرار نمی گیرد.
از آنجا که در دراز مدت دکترین امنیت اروپایی بدون دکترین هسته ای اروپایی منطقی نیست سارکوزی به آلمان پیشنهاد کرده بود در سلاح های اتمی فرانسه شریک شود. این مشارکت می تواند پایۀ سیاست امنیتی و خارجی اروپایی باشد. این مشارکت می تواند ستون فقرات ارتش اروپایی باشد. زیرا امروزه نیز تنها با توانایی وارد آوردن ضربۀ اول و دوم و داشتن دفاع ضد موشکی مدرن، اصل بازدارندگی اتمی کارایی دارد.
اسرائیل و اروپا و آمریکا تنها با بازدارندگی می توانند از این دوراهۀ ناخوشایند که سارکوزی از آن به عنوان انتخاب بین بمب ایران با بمباران این کشور صحبت کرده بود رهایی یابند. و تنها با اصل بازدارندگی، سناریوها برای خاورمیانه ای که در سال ۲۰۱۵ درگیر رقابت تسلیحاتی اتمی است ترسناکی خود را از دست می دهند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر