-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
ماجرا از یقه باز خانم اشتون آغاز شد. البته نه واقعا باز، بلکه بر مبنای سلیقه سران حکومت اسلامی باز. سعید جلیلی دبیر شورای عالی امنیت ملی و نماینده ایران در مذاکرات اتمی هر چه که باشد تز تحقیقی دکترایش را درباره سیاست خارجی در سیره پیامبر اسلام نوشته و همین موضوع را در دانشگاه امام صادق تدریس می کرده است و کافی است به نقش دگمه تقوا در گزینش دولتمردان ایران دقت شود تا اهمیت آن در تصدی به هر شغل دولتی در این سی ساله اخیر روشن شود. کم نبودند کسانی که حاضر نشدند دگمه آخر را تا بیخ ببندند و در همان صدر انقلاب پاکسازی شدند.
نکته دیگر ترفند یقه آخوندی بود که در سی ساله اخیر برای دیدارهای رسمی جایگزین پیراهن های مردانه معمول شد که با برداشته شدن کراوات خیلی توی ذوق می زد. یقه ای سه سانتی که در همه دنیا شاید به یقه دیپلماتی یا یقه ایستاده معروف باشد اما در ایران از خیلی پیش از انقلاب، از همان سال هایی که یقه های مردانه آهار خورده با دگمه به یقه ایستاده دگمه می شدند، با خودداری روحانیون از این حرکت مدرن به نام یقه آخوندی معروف شدند. امروز تمام دولتمردان غیر روحانی ایران، از لهجه ای حوزه ای و ریش و یقه ای آخوندی بهره می برند و هیچ سلیقه دیگری را بر نمی تابند.
با رتوش یقه رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا تا بیخ خرخره در خبرگزاری های ایران سر و صدای خانم اشتون در آمد. سران ایران به این اعتراض چنین پاسخ دادند که یقه ایشان قابل نشان دادن در رسانه های ایران نبوده و به همین دلیل دستکاری شده است.
خانم اشتون از موضع لباس عادی خود کمی به حاشیه رفت و کمی کجدار و مریزانه سردی زمستان را بهانه کرد تا دستمایه توهین های اینچنینی قرار نگیرد. اما در گفتگوهای بغداد دیگر هوا سرد نبود. کت بلند و یقه شرقی خانم اشتون این بار، حسن عباسی تئوریسین جمهوری اسلامی را واداشت که از این موضوع به عنوان پیشرفت جمهوری اسلامی یاد کند.
با وجود هنرپیشه های ایرانی که در مناسبت های بین المللی پای خود را تا نزدیک خط قرمز پوشش پیش می گذارند ولی از آن عبور نمی کنند، و با وجود مردمی که به برهنه شدن یکی از محبوب ترین هنرپیشه هایشان از هرگونه توهینی فروگذار نمی کنند، به نظر می رسد خانم اشتون خواسته در هر گونه گزافه گویی را بسته باشد.
مردم و کاریکاتوریست ها نیز تحریک شدند که حدس بزنند در گفتگوهای ماه آینده در روسیه بر مبنای این سیر تحول، آیا احتمال می رود که ایشان حجاب بر سر بگذارند یا نه. شوخی، شیوه مردم ماست که فجایع بزرگی را در طول تاریخ همیشه بر خود هموار کرده اند.
با وجود هنرپیشه های ایرانی که در مناسبت های بین المللی پای خود را تا نزدیک خط قرمز پوشش پیش می گذارند ولی از آن عبور نمی کنند، و با وجود مردمی که به برهنه شدن یکی از محبوب ترین هنرپیشه هایشان از هرگونه توهینی فروگذار نمی کنند، به نظر می رسد خانم اشتون خواسته در هر گونه گزافه گویی را بسته باشد. برخی می گویند به جاست که بر او خورده نگیریم، و او را با نسل انقلاب انقلاب مقایسه نکنیم. چرا که یک اروپایی را نمی توان با سماجت مردمی سنجید که به خاطر سلیقه خود با دادن هزینه های باور نکردنی تاب آورده اند و در پاسخ به پوشش اجباری، اعتراض خود را در همرنگ نشدن با رسوایی دیکته شده نشان داده اند.
آزاده معاونی در کتاب خود «رژ لب، جهاد» به نقش حساس پوشش در ایران و گفت و گوهای مفهومی میان مردم و دولتمردان ایران اشاره های دقیقی دارد.
اگر همین لباس را ساره بیات روبروی دوربین برلین یا جشنواره کن بپوشد، تفسیریش تلاش هنرمندانه ای است که با پاسداشت تم هزار و یک شب به خرج داده که در ضمن آبروداری و نادیده انگاشتن ممنوعیت های پوشش جمهوری اسلامی، محدوده ها را تا آن حد نقض نکرده باشد که خانه نشین شود. ماجرای خانم اشتون دقیقا عکس حرکت هنرپیشگانی را نشان می دهد که به خط قرمز نزدیک می شوند. با وجود شباهت مانتوی شرقی خانم اشتون با هنرپیشه های ایرانی، ایشان با پوشیدن لباسی که هرگز در دیدارهای دیگر نمی پوشند چند متر دورتر از خط ایستادند تا دفع خطر شود. گویی که دو کشور اسلامی میزبان در خاورمیانه توانسته باشند دیدگاه پوشش خود را دست کم در همان محدوده به کرسی بنشانند.
اگر به کدهای بین المللی پوشش دقیق تر شویم، بهتر می بینیم که هر لباسی در هر گفتگویی معنای خاصی دارد. کدهای پوشش از چنان اهمیتی برخوردار است که در بسیاری از دانشکده ها تدریس می شود و افرادی چون سیاستمداران و بازرگانان از مشاور پوشش خود همواره کمک می گیرند. گاهی اگر یک سیاستمدار با کراوات آبی سر میز مذاکره حاضر شود یعنی دید موافق دارد و زمانی که کراوات قرمز بپوشد می تواند به این مفهوم باشد که موضع صلح جویانه ای ندارد.
اما همرنگی با جماعتی که چاره ای جز یک انتخاب ندارد شاید مفهوم دقیق تر دیگری داشته باشد. شاید حیای خانم اشتون معنای عمیق تری نهفته دارد، چرا که احتمالا ایشان هم کتاب رژ لب و جهاد را خوانده و یا دست کم تصویر اکثریت خاموش و برازنده مردم ایران را در تظاهرات پس از انتخابات ۸۸ دیده است و از مذاق مردم ما خوب خبر دارد.
اگر به کدهای بین المللی پوشش دقیق تر شویم، بهتر می بینیم که هر لباسی در هر گفتگویی معنای خاصی دارد. کدهای پوشش از چنان اهمیتی برخوردار است که در بسیاری از دانشکده ها تدریس می شود و افرادی چون سیاستمداران و بازرگانان از مشاور پوشش خود همواره کمک می گیرند. گاهی اگر یک سیاستمدار با کراوات آبی سر میز مذاکره حاضر شود یعنی دید موافق دارد و زمانی که کراوات قرمز بپوشد می تواند به این مفهوم باشد که موضع صلح جویانه ای ندارد. داستان دمپایی های پلاستیکی برخی سران کشورهای عربی که در جریان ستیزه های خلیج فارس به عنوان بی احترامی به دولتمردان ایران تفسیر شد از این گونه موارد است. آستین های تا خورده کاندیدا های ریاست جمهوری امریکا در کمپین های انتخاباتی از دید بسیاری، وانمودی است از ژست «مردمی بودن».
ولی درباره خانم اشتون داستان این نیست مشاور احتمالی وی کج سلیقه بوده و نه حتا این که او دولتمردان ایران را طرف گفتگوی خود می داند، و نه مردم ایران را. داستان بر سر نگاه معمول اورینتالیستی مردم غرب و سیاستمدارانش بر خاورمیانه است. نگاهی که سلیقه شرق را از غرب جدا می داند، بر تفاوت های فرهنگی صحه می گذارد، مردم خاورمیانه را با سلیقه پوشش اسلامی سازگار فرض می کند، جمهوری اسلامی را برای عراق و افغانستان نسخه مناسبی می داند و می باوراند که در این بخش کرده زمین باید این گونه بود.
آخرین دور گفتگوها تنها با توافق بر سر دیدار دوباره ماه آینده در پایتخت روسیه پایان گرفت؛ ولی پس از آن مشکل بتوان مذاکرات را بدون نتیجه ادامه داد.
از گزارش هایی که هفته پیش، از اتاق گفتگو های بغداد، ساعت به ساعت بیرون می‌آمد پیداست که پیشنهادهایی ارائه سپس و رد شدند و چانه زنی هایی صورت گرفت و زمینه بهتری (برای گفتگو) فراهم شد. با دورنمایی از گذشته، بازتاب چنین گزارش هایی بیشتر از نوعی ضرورت روزنامه نگاری و رسانه ای برای حفظ روایت مرسوم و معمول از جریان های واقعی درون اتاق حکایت دارد.
پس از دو روز غبارآلود در بغداد گفتگو با شرکت کنندگان این نشست، روشن کرد که آنان در تلاش برای درک موضوعات مطرح شده، بیشتر وقت خود را صرف خاراندن سر خود کرده اند؛ چیزی که در کیفیت تفسیر اخبار انعکاسی ندارد و بیشتر، حاکی از علائم تفاوت های فرهنگی است. هیات ایرانی به سرپرستی سعید جلیلی، نماینده مردم (کوچه) و بازار ایران نبود، بلکه نماینده حوزه ایران بود. وی به همان شیوه، به زبان رایج انتزاعی علمای حوزه های اسلامی سخن گفت.
گویی ابرقدرت ها برای فروش یک خودرو به بغداد آمده باشند تا واسطه ای، از مزایای رانندگی برای آن ها بگوید. پس از هر جلسه سخنرانیِ جلیلی، همهمه میان سیاستمداران ایران و کارشناسان امریکا، بریتانیا، فرانسه، آلمان، روسیه، چین، و اتحادیه اروپا، برای تحلیل گفته های وی، گاهی از فرط سردرگمی به همهمه دسته ماکیان شبیه تر بود.
رسانه های ایران در خلال گفتگو ها اعلام کردند که جلیلی برای آسان تر شدن تحریم نفت ایران تقاضای یاری کرده است، ولی وی نه در افتتاحیه سخنان خود و نه پس از آن در متن گفتگوها از چنین موضوعی سخنی به میان نیاورده بود. همچنین شرکت کنندگان این گفتگوهای بین المللی از گزارش های خبری شنیدند که در پاسخ به بسته پیشنهادی سران بین الملل در گشایش گفتگوها، جلیلی نیز بسته ای با ۵ طرح پیشنهادی ارائه کرده است. با این همه پیشنهاد مکتوبی در کار نبود و با مرور واژه به واژه سخنان وی مشکل می توان ردی از پیشنهادهای وی به دست آورد. برخی از نمایندگان توانستند سه پیشنهاد وی را برشمرند، برخی دیگر چهار پیشنهاد وی را شناسایی کردند و شمار کمی نیز گفتند که توانسته اند هر پنج پیشنهاد را دریابند.
به نظر می رسید اولین نقطه پیشنهادی جلیلی این بود که فتوای رهبر ایران علی خامنه ای مبنی بر ممنوعیت سلاح های هسته ای در اسلام، عملی خواهد شد. وی با دقت شرح داد که چگونه چنین نظری عملی می شود. نقطه دوم این بود که حق ایران برای غنی سازی اورانیوم بر اساس موافقت نامه منع گسترش جنگ افزار اتمی (ان پی تی) به وسیله قدرت های بین الملل به رسمیت شناخته شود. نکته سوم بحثی درباره مسائل منطقه از جمله سوریه و بحرین بود.
پس از یک دوره کوتاه خوش بینی در بغداد اضطراب گسترده ای (بر جو بین الملل) حاکم است که آیا گفتگوهای مسکو نیز بدون دستاوردهای اساسی می تواند ادامه یابد؟ هیچ یک از هیات های نمایندگی از اتحادیه اروپا یا شش کشور عضو گفتگو حاضر نیستند در مسکو محک قرار بگیرند مبادا که هنگام اقدام نظامی یک طرفه و البته احتمالی اسراییل (به ایران) از گفته هایشان علیه خودشان استفاده شود.
برخی از شرکت کنندگان بر این باور بودند که نقطه چهارم به این اشاره داشت که حکومت تهران به خاطر موافقت با آژانس بین المللی انرژی اتمی برای بازرسی های آینده باید به نوعی مورد مرحمت قرار گیرد تا جبران مافات شود. گفته های یوکیا آمانو، مدیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی روز دوشنبه گذشته پس از بازگشت از سفرش به تهران مبنی بر این که وی و جلیلی تصمیم گرفته اند با هم به توافق برسند، گزارشگران را به اشتباه انداخت که اعلام کنند که وی و جلیلی با هم به توافق رسیده اند. این خبر نیز بازتاب گسترده ای داشت. به نظر می رسد آن چه که در واقع اتفاق افتاده این است که جلیلی مسئله آژانس بین المللی انرژی اتمی را به این دلیل حل نشده باقی گذاشت که برگ برنده ای در دامن بغداد بگذارد.
چند سیاستمدار در گفتگوهای بغداد از بحث جلیلی درباره غنی سازی ۲۰ درصدی اورانیوم در ایران، نشانه هایی برای هشدار به غرب و اسراییل دریافتند و این نقطه پنجم ماجرا بود. با این همه این مبحث تنها در سرآغاز سخنان جلیلی برشمرده شد و در متن گفتگوهای وی در این باره بحثی نشد. جلیلی روشن نکرد که آیا ایران می خواهد غنی سازی ۲۰ درصدی اورانیوم را تعلیق کند یا نه. و اگر مایل است غنی سازی را پایان دهد در عوض چه می خواهد. ولی سرپرست برنامه هسته ای ایران، فریدون عباسی دوانی پس از آن اعلام کرد که ایران قصد ندارد چنین برنامه ای را متوقف کند.
پس از یک دوره کوتاه خوش بینی در بغداد اضطراب گسترده ای (بر جو بین الملل) حاکم است که آیا گفتگوهای مسکو نیز بدون دستاوردهای اساسی می تواند ادامه یابد؟ هیچ یک از هیات های نمایندگی از اتحادیه اروپا یا شش کشور عضو گفتگو حاضر نیستند در مسکو محک قرار بگیرند مبادا که هنگام اقدام نظامی یک طرفه و البته احتمالی اسراییل (به ایران) از گفته هایشان علیه خودشان استفاده شود. اما دیپلمات های غرب همگی به این باور رسیده اند که ماه آینده در مسکو برای توجیه ادامه گفتگوها باید پیشرفت های کیفی وجود داشته باشد و اگر از ضرورت انجام خود معامله نگوییم دست کم مفاد و مواد چنین بده بستانی باید در دیدار پیش رو فراهم شود. با این همه ایالات متحده و کشورهای اروپای غربی مصمم اند که بر سر تحریم ها و داستان ایران و حقش برای غنی سازی سازش نکنند و بدون نیازی به توافق از سوی تهران گفتگو ها را به سامان برسانند. حال که گرد و غبار بغداد فروکش کرده است مشکل بتوان گفت که چنین پیشرفتی از کجا می تواند به دست آید.
ایران موفق نشد شب پنج شنبه بعد از دو روز مذاکره در بغداد با شش قدرت پیشرو جهان بر سر حساس ترین بخش ذخیره هسته ایش به توافق برسد.
به این مذاکرات به عنوان یک فرصت مهم برای کاهش تنش های بین المللی بر سر ذخیره اورانیوم غنی شده ایران تا درجه خلوص ۲۰ درصد نگریسته می شد؛ بعد از غنی سازی اورانیوم تا سطح ۲۰ درصد، امکان تولید سریع مواد مورد نیاز سلاح هسته ای وجود دارد.
بهرحال این مذاکرات بدون هیچ توافقی جز توافق بر سر دیدار مجدد ماه آینده به پایان رسید. دیپلمات ها از این واقعیت گفتند که بحث های مفصلی که در مورد مسائل کلیدی صورت گرفته است ابدا پیشرفتی نداشته است ولی در عین حال نشانه های کمی از نوعی معامله وجود داشت.
ویلیام هیگ - وزیر امور خارجه انگلستان- از ایران خواست تا «گام هایی فوری و محکم» بر سر برنامه هسته ای خود بردارد و نسبت به تحریم های «شدیدتر» در صورت عدم انجام این کار هشدار دارد.
هیلاری کلینتون - وزیر امور خارجه آمریکا- هم گفت «ایالات متحده به فشارها بر ایران ادامه می دهد.» او افزود: «همه تحریم های ما همچنان در جای خود باقی خواهند ماند و در طول این مذاکرات همچنان ادامه خواهد داشت.»
پنج عضو ثابت شورای امنیت سازمان ملل - ایالات متحده، فرانسه، روسیه، چین- بعلاوه آلمان، پیشنهاد داده بودند که ایران در ازای بحث و مذاکرات برای رفع تحریم های بین المللی دست از ذخیره اورانیوم غنی شده ۲۰ درصدی خود بردارد.
بارونس کاترین اشتون- نماینده عالی اتحادیه اروپا در سیاست خارجی- که ریاست گروه مذاکره کننده را برعهده دارد گفت در حالی که ایران تمایل به «گفت و گو» بر سر مساله اورانیوم ۲۰ درصد غنی شده داشت اما «اختلاف های مهمی» باقی مانده است.
او گفت: «ما زمینه های مشترکی هم پیدا کرده ایم.» «ما همچنان مصمم هستیم تا این مشکل را در دوره نزدیک از طریق مذاکرات حل کنیم.»
اما مذاکرات همزمان با افشای این موضوع بود که ایران از ماه فوریه تاکنون تعداد سانتریفیوژهای خود را در داخل جدیدترین تاسیسات هسته ای تقریبا ۵۰ درصد افزایش داده است. گزارش آژانس بین المللی انرژی اتمی می گوید که حدود ۱۰۰۰ دستگاه برای غنی سازی اورانیوم در محوطه فردو نصب شده است٬ در مقایسه با سه ماه قبل که تعداد این دستگاه ها ۶۹۶ عدد بود.
این سند که ایران همچنان بصورت مداوم در تلاش برای افزایش ظرفیت غنی سازی است، باعث تشدید نگرانی ها نسبت به این موضوع می شود که هدف اصلی ایران، بازی با زمان است مادامی که برنامه هسته ای خود را گسترش می دهد.
خانم اشتون پیشنهاد داده است که در ازای تعلیق تولید اورانیوم غنی شده ۲۰ درصدی و واگذاری ذخیره اورانیوم از جانب ایران، برخی از اقداماتی که علیه اقتصاد ایران اعمال شده است، برداشته خواهد شد.
اما سعید جلالی - رئیس گروه مذاکره کننده ایرانی- برای تعلیق کلی تحریم های اقتصادی پیش از این که تهران راجع به هر امتیازی فکر کند، بحث کرد و گفت که این «حق» ایران است تا در جستجوی دستیابی به تکنولوژی هسته ای برای اهداف صلح آمیز باشد.
دو طرف دوباره در روز هجدهم ژوئن در مسکو با هم دیدار می کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر