-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
آیا آیت الله علی خامنه ای تسلیم فشارهای خارجی خواهد شد و در بحران اتمی کوتاه خواهد آمد؟ دور اول گفتگوها در استانبول در چهاردهم و پازدهم آوریل دستاورد مشخصی نداشت. اما دست کم، به تأیید شرکت کنندگان، «جو دوستانه و مسالمت آمیزی» وجود داشته است. مسئول سیاست خارجی اتحادیۀ اروپا کاترین اشتون گفت گفتگوها «سازنده و مفید» بوده اند.
اکنون دور دوم در پیش است. گفتگوها در ۲۳ مه در بغداد انجام خواهد گرفت. نمایندگان کشورهای غربی هشدار می دهند برای جلوگیری از حملۀ نظامی اسرائیل به ایران این گفتگوها آخرین فرصت است.
در عمل هم خطر رویارویی نظامی بسیار بزرگ است. زیرا اگر به دیدگاه های هماوردان نگاه کنیم راه حل کوتاه مدت ممکن نمی نماید. البته ایران از آمادگی خود برای سازش صحبت کرده است. به گفتۀ یکی از مسئولان یعنی رئیس سازمان انرژی اتمی ایران فریدون عباسی این کشور تولید اورانیوم بیست درصد غنی شده را برای استفاده در رآکتور پژوهشی تهران متوقف خواهد کرد، البته تنها وقتی که به میزان کافی انبار شده باشد.
چنین کاری ممکن است گام اول برای نزدیکی باشد. فقط اینکه معلوم نیست آیا حرف های عباسی دیدگاه رسمی ایران را نشان می دهد یا نه. فردای همان روز رئیس جمهور محمود احمدی نژاد هرگونه چشم پوشی ایران را از برنامۀ هسته ای خود رد کرد. وی گفت: «مردم ایران هرکس را که بخواهد حقوق آنها را نادیده بگیرد برسرجای خود خواهند نشاند.»
غرب نیز گام مهمی را به سوی ایران برداشته است. ابتدای آوریل باراک اوباما نامه ای برای خامنه ای فرستاد که در آن برای رهبرانقلاب خاطر نشان کرد ایالات متحده می تواند برنامۀ اتمی غبرنظامی ایران را بپذیرد. البته به گفتۀ اوباما تهران باید نشان دهد که به هیچ رو دنبال دسترسی به سلاح اتمی نیست.
اما ایران قرار است چگونه چیزی را نشان دهد که به گفتۀ این کشور وجود ندارد؟ پاسخ این است که خواسته های غرب را بپذیرد. نیویورک تایمز در ابتدای آوریل نوشت که این خواسته ها کدامند. طبق نوشتۀ نیویورک تایمز ایران باید تأسیسات اتمی زیرزمینی فردو را ببندد و به غنی سازی اورانیوم تا بیست درصد برای همیشه پایان دهد. آنچه از اورانیوم بیست درصد غنی شده موجود است باید از ایران بیرون برده شود.
در این مقاله آمده از این گذشته ایران باید پروتکل الحاقی پیمان جلوگیری از گسترش سلاح های اتمی را بپذیرد که به آژانس بین المللی انرژی اتمی اجازه می دهد در هر زمان و هر مکان بازدیدهای از قبل اعلام نشده انجام دهد. تأسیسات نظامی مانند پارچین در نزدیکی تهران نیز باید برای بازرسان آژانس باز باشد. نیز آژانس بین المللی انرژی اتمی می بایست به دانشمندان هسته ای و دست اندرکاران برنامۀ اتمی و سندها و اطلاعات منتشر نشده دسترسی داشته باشد.
اسرائیل یک گام هم فراتر می رود. نخست وزیر بنیامین ناتانیاهو هشدار داد که تهران ممکن است از گفتگوها سؤاستفاده کند تا «زمان بخرد و فریب دهد.» به گفتۀ ناتانیاهو تهران باید به غنی سازی اورانیوم یکجا پایان دهد و اورانیوم غنی سازی شدۀ موجود را از بین ببرد و تأسیسات اتمی فردو را ببندد. تصورپذیر نیست که تهران چنین خواسته هایی را بپذیرد. احمدی نژاد گفت: «ما به آنها (طرف های گفتگو) خواهیم گفت که سرسوزنی از حقوق هسته ای خود نخواهیم گذشت.»
جبهه ای علیه تهران
برای حکومت ایران فقط و فقط بقایش مهم است. در این راه از هیچ جنایتی پروا نمی کند. هزاران مخالف از زمان پیدایی جمهوری اسلامی، یعنی از سال ۱۹۷۹، اعدام شده اند. اما حکومت نه فقط از داخل که از خارج هم به شدت تهدید می شود. در امتداد مرزهای ایران پایگاه های نظامی آمریکا وجود دارد.
خلیج فارس پر از کشتی های جنگی آمریکایی و انگلیسی است. مدتهاست کشورهای عرب خلیج فارس که از غرب سلاح های امروزین دریافت کرده اند، به رهبری ایالات متحده جبهه ای در مقابل جمهوری اسلامی تشکیل داده اند. دست آخر اینکه تحریم های هرچه شدیدتر، ایران را دچار مشکل هایی حل نشدنی کرده اند.
حکومت ایرات ترجیح می دهد تن به جنگ با همۀ پیامدهای ویران کننده اش بدهد تا خواسته های اشاره شدۀ غرب را بپذیرد. زیرا برای حکومت اگر خیلی کوتاه بیاید این خطر وجود دارد که وجهۀ به شدت ضربه خورده اش، نزد پیروانش به تمامی از دست برود. سالهاست که رهبری کشور شعار می دهد کشور هیچگاه تسلیم فشارهای خارجی نخواهد شد.
در چنین وضعیتی امکان زیادی دارد که نیروهای تندرو در ایران به این باور برسند که می توانند با دسترسی به سلاح هسته ای خطر خارجی را کنار بزنند. اما معلوم نیست که حکومت واقعاٌ در این مورد عزم خود را جزم کرده باشد. تاکنون دلیلی در دست نیست. حتی تمامی سازمان های اطلاعاتی آمریکایی مشترکاٌ یک بار در سال ۲۰۰۷ و بار دیگر چندماه پیش اعلام کردند این ادعا را که ایران بمب اتمی می سازد نمی توان ثابت کرد. اما به صرفِ احتمال می توان تحریم های سخت و حتی جنگ را توجیه کرد؟
اما چنین می نماید حکومت ایرات ترجیح می دهد تن به جنگ با همۀ پیامدهای ویران کننده اش بدهد تا خواسته های اشاره شدۀ غرب را بپذیرد. زیرا برای حکومت اگر خیلی کوتاه بیاید این خطر وجود دارد که وجهۀ به شدت ضربه خورده اش، نزد پیروانش به تمامی از دست برود. سالهاست که رهبری کشور شعار می دهد کشور هیچگاه تسلیم فشارهای خارجی نخواهد شد.
حکومت می کوشد مردم را نسبت به ضرورت برنامۀ اتمی مجاب کند. سالهاست که علیه دشمن خارجی نفرت می پراکنند و اصول اعتقادی و احساسات ملی را با لعاب ایدئولوژی تبلیغ و هرگونه صدای انتقادی را در نطفه خفه می کنند تا توده ها را دنبال خود بکشند. اما دلیل هایی را هم که حکومت در بحران اتمی می آورد نمی توان رد کرد.
منافع غرب
ایران عضو پیمان جلوگیری از گشترش سلاح های اتمی است و از این نظر مجاز در کشور خود اورانیوم غنی کند و نیز مادۀ سوختی برای استفادۀ صلح آمیز از انرژی اتمی تولید نماید. حتی مخالفان حکومت هم نمی توانند این نکته را درک کنند که چرا برنامۀ تسلیحات هسته ای پاکستان با سکوت پذیرفته شده و با هند قراردادهای جدید در مورد گسترش برنامۀ اتمی این کشور بسته می شود و اسرائیل نیز می تواند بی هیچ مخالفتی و با کمک غرب زرادخانۀ اتمی خود را همچنان گسترش دهد، ایران اما از حق به رسمیت شناخته اش محروم است.
این در حالی است که هیچیک از کشورهای یاد شده پیمان جلوگیری از گسترش سلاح های اتمی را امضا نکرده اند. آیا ایران باید برای عضویتش مجازات شود؟ غرب نیز به احتمال در مقابل ایران چندان کوتاه نخواهد آمد. زیرا در اصل مسئله نه بر سربحران اتمی که انزوای و حتی بهتر، تغییرحکومتی است که با منافع راهبردی و اقتصادی غرب مخالفت می کند.
ولیکن باید دانست جنگ حکومت را نه که ضعیف نمی کند که قدرت بیشتری به آن خواهد داد و به مخالفان آسیب جدی وارد خواهد کرد. مسئلۀ تغییر حکومت را اما باید به ملت ایران سپرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر