-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
در حالیکه سرکوب خیزش مردم لیبی در کانون توجه جهانی قرار گرفته است از ایران که سال گذشته جنبش قدرتمند مخالف عنوان های رسانه ها را به خود اختصاص داده بود خبرچندانی نیست. در ایران نیز جنبش اعتراضی دوباره به خیابان بازگشته است. دولت می خواهد با بازداشت های انبوه مانع شود که اعتراض ها گسترش یابند و می کوشد از جهانی شدن آن نیز جلوگیری کند. به گفتۀ مخالفان در روزهای گذشته بیش از ۲۰۰ نفر بازداشت شده اند تا جلوی ادامۀ اعتراض ها گرفته شود. ظاهراٌ با مؤفقیت.
ماههاست که بویژه روشنفکران و فرهنگ آفرینان زیرانتقاد و فشار حکومت قرار گرفته اند. گروهی با نام جالب «اندیشگاه امنیت نرم» آنگونه که نویسندۀ در تبعید بهمن نیرومند آورده اینان را دشمن اصلی اعلام کرده اند. در جزوه ای از این اندیشگاه حتی از هنرمندانی انتقاد می شود که خود را مشخصاٌ از مخالفان نمی دانند.
پتر نُوواک در بارۀ اوضاع کنونی ایران با میلا مسافر گفتگو کرده است. مسافر که سالها در ایران زندانی سیاسی بوده در برلین زندگی می کند و در کمیتۀ حمایت از زندانیان سیاسی ایران فعالیت دارد. این کمیته در سال ۱۹۹۷ در جریان اعتصاب غذای زندانیان سیاسی با این هدف بنیاد گذاشته شد که از این زندانی ها حمایت و در راه سرنگونی حکومت فعالیت کند.
در اول مارس در ایران دوباره اعتراض صورت گرفت. دلیل آن چه بود؟
میلا مسافر: انگیزۀ اعتراض خبر بازداشت دو سیاستمدار موسوی و کروبی و بردن ایشان به مکانی نامعلوم بود. در اعتراض هایی که در تهران و مشهد و شیراز و اصفهان انجام شد فقط هواداران موسوی و کروبی نبودند که به خیابان رفتند. تظاهرکنندگان فقط خواستار آزادی این دو نبودند که در رسانه های غربی بصورت هدفمند از آنها بعنوان رهبر مخالفان صحبت می شود، بلکه آزادی همۀ زندانیان سیاسی و سرنگونی نظام اسلامی را هم خواستند.
آیا مخالفان فراتر از آنچه موسوی و کروبی ترسیم کرده اند می روند؟
میلا مسافر: برخلاف تصویری که بسیاری از رسانه های غربی ارائه می دهند بخش بزرگی از جنبش اعتراضی ایران هیچگاه از هواداران موسوی و کروبی نبوده اند. هر دو سال ها از مقام های نظام اسلامی بوده اند و در سرکوبی مخالفان شرکت داشته اند. اینان همواره تأکید کرده اند که از قانون اساسی و جمهوری اسلامی حمایت می کنند.
اما بخش بزرگِ تظاهرکنندگان حتی در تظاهرات سال گذشته خواستار سرنگونی حکومت بوده اند. در اعتراض های اخیر آشکار تر شد که جنبش محدود به دفاع از موسوی وکروبی نیست. تظاهرکنندگان دیگر سکوت نمی کنند و شعارهای آنها تمام نظام را زیر سؤال می برد.
حکومت نگران است که انقلاب ها کشورهای همسایه به ایران نیز سرایت کند؟
میلا مسافر: حتماٌ هینطور است. در شروع حکومت کوشید این جنبش ها را ادامۀ انقلاب اسلامی قلمداد کند. اما خیلی زود دیگر در تلویزیون و رسانه ها خبری از گزارش های مربوط به این خیزش ها نبود. مخالفان از قیام های عربی استفاده کردند تا دوباره به خیابان بیایند.
سرکوبی گسترده که به اعدام مخالفان هم رسید باعث شده بود اعتراض های خیابانی در سال گذشته ممکن نباشد. یک شعار اعتراض های اخیر این بود: «مبارک، بن علی، حالا سید علی» منظور رهبرمذهبی ایران خامنه ای است.
سازماندهی اعتراض ها چگونه است؟
میلا مسافر: تاکنون سازماندهی سیاسی وجود نداشته که به معترضانی که در خط موسوی و کروبی نیستند سکویی مشترک بدهد. البته سازمان های حقوق بشر وجود دارد مانند مادران پارک لاله. این نام مربوط به پارکی در تهران است که اعضای خانواده های زندانیان سیاسی به قتل رسیده در دهۀ هشتاد و خانواده های قربانیان سرکوب اخیر هفته ای یکبار در آنجا دورهم جمع می شوند. در ابتدا این گروه از جمله مقابل درِ زندان مخوف اوین در تهران جمع می شدند.
کارگران نیز در اعتراض ها شرکت دارند؟
میلا مسافر: کارگران پیوسته دست به اعتراض ها و اعتصاب هایی برای منافع مستقیم خود مانند تلاش برای دریافت حقوق معوقه و بهبود شرایط بد کاری می زنند. این اعتراض ها ارتباط چندانی با جنبش دمکراسی خواهی ندارند. یک علت همان نبود سازماندهی سیاسی است اما علت دیگر تحت پیگرد دادن اعضای اتحادیه ها و فعالان کارگری از سوی حکومت است.
چرا چنین می نماید که حکومت ایران از مصر و تونس قوی تر است؟
میلا مسافر: شرایط فرق می کند. در ایران نیروهای مسلح و شبه نظامیان بخشی از قدرت و دارای بانک ها و مؤسسه های صنعتی هستند. بنابراین اگر حکومت سرنگون شود منافع زیادی از دست می دهند. در نتیجه برخلاف مصر و تونس کمتر احتمال دارد که جبهه را عوض کنند. از این گذشته حکومت هنوز می تواند متکی به بخشی از روستاییان باشد که با ساخت یک پل و یا نهادی اجتماعی با حکومت همبستگی می کنند. البته در ایران نیز جمعیت شهرنشین افزایش می یابد.
چگونه می توان از آلمان از جنبش مخالفان حمایت کرد؟
میلا مسافر: مهم است که متوجه شویم بحث در مورد حملۀ نظامی به ایران نه به مخالفان که به حکومت کمک می کند زیرا می تواند در این صورت برگ ملی گرایی را بر زمین بزند. در کنار همبستگی با زندانیان سیاسی، جنبش چپ باید بویژه تلاش کند تا جلوی صدور آن فن آوری از آلمان به ایران گرفته شود که حکومت به کمک آن جنبش مخالفان را سرکوب می کند. برای نمونه حکومت توانست موبایل ها را با برنامه هایی شنود کند که زیمنس-نوکیا ساخته بود. از این گذشته در عکس ها می توان خودروهای نظامی ساختِ دایملر- کرایسلر را دید که علیه تظاهرکنندگان به کار می روند.
وزیر نفت هند روز سه شنبه گفت: «هند دو ماه پس از انجام مذاکرات برای رفع بلاتکلیفی در مورد پرداخت مبالغ خرید نفت، پرداخت معوقه های واردات نفت خام ایران را آغاز کرده است.» دو کشور از ماه دسامبر مشغول بحث و مذاکره در این مورد هستند؛ یعنی از وقتی که بانک مرکزی هند محدودیت هایی را در مورد انتقال پول به ایران از طریق سیستم مبادله پایاپای اعمال کرد؛ سیستمی که واشنگتن اعتقاد داشت تهران از آن برای طفره رفتن از تحریم های بین المللی استفاده می کند.
اس. جیپال ردی در پاسخی مکتوب به قانونگذاران پارلمان گفت: «بدهی های معوقه شرکت ملی نفت ایران، در حال تسویه شدن هستند بطوری که تا یکم مارس، مبلغ ۱/۵ میلیارد( از۲/۱ میلیارد دلار) به بانک مرکزی ایران پرداخت شده است.» آقای ردی در مورد این که چگونه این پرداخت ها انجام شده است، چیزی نگفت.
پراناب مخرجی، وزیر دارایی، ماه گذشته گفت که هند در تلاش برای تسریع قرارداد مساله پرداخت پول نفت ایران از راه انتقال وجه از طریق بانک مرکزی آلمان- بوندس بانک آلمان- است.
مقامات دولتی گفتند که این مکانیسم، مستلزم پرداخت پول از طریق بانک دولتی هند است که پرداخت ها را به یورو از طریق بانک ایرانی-اروپایی تجارت که در هامبورگ واقع شده است، انجام می دهد.
مشخص نیست که این پرداخت ها از طریق بانک ایرانی-اروپایی تجارت صورت گرفته باشد؛ بانکی که تحت تحریم های سازمان ملل و اتحادیه اروپا نیست اما خزانه داری ایالات متحده، انجام هرگونه تجارت بوسیله این بانک را در داخل ایالات متحده ممنوع کرده است. ایالات متحده همچنین هر گونه دارایی و سرمایه این بانک را که در سیستم مالی ایالات متحده بدست آمده، مسدود کرده است.
در حالی که اظهارات مکتوب توسط وزیر (نفت) می گوید که مبالغ پرداخت شده به ایران برای تسویه بدهی های معوقه هستند، اما مشخص نیست که چه مکانیسمی برای پرداخت های بعدی پول نفت خام به ایران نهایی شده است.
ایران بعد از عربستان سعودی، دومین تامین کننده بزرگ نفت خام هند است و برآورد می شود که ۱۴ درصد هزینه واردات نفت خام این کشور متعلق به ایران است.
کمپانی های نفتی هند که واردکننده نفت خام ایران هستند، شامل؛ شرکت نفت هند، شرکت نفت خام هندوستان، شرکت نفت خام بهارات، پالایش و پتروشیمی مانگلالور و شرکت نفت اصار می شوند. تا سال ۱۰-۲۰۰۹، صنایع ریلاینس هم از ایران نفت خام وارد می کرد اما از آن زمان به خرید از ایران ادامه نداده است.
کمپانی های نفتی هند، در شش ماه منتهی به سپتامبر ۲۰۱۰، معادل ۸/۹ میلیون تن نفت خام از ایران وارد کرده اند. مطابق اطلاعات و آمار دولتی، این کمپانی ها در سال مالی گذشته ۲۱/۲ میلیون تن نفت خام وارد کرده اند.
آقای ردی در پاسخش گفته است که همه پرداخت ها به ایران برای واردات نفت خام باید با واحد پول مجاز خارج از مکانیسم اتحادیه کلرینگ آسیایی پرداخت شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر