The death toll from a magnitude-6.5 earthquake in southeastern Iran rose to 7, with officials fearing that it will continue to climb, state-run Press TV said Tuesday.
Felt as far away as the Pakistan-Afghanistan border, the quake was particularly strong between the cities of Zahedan and Bam. It struck late at night and hardest in mostly rural, relatively sparsely populated areas of Kerman province, officials said.
“Considering the dimensions of the damage, the death toll is expected to rise,” the governor general of Kerman was quoted as saying by the IRNA news agency.
Citing eyewitnesses, another state-run news agency IRNA reported that scores of people are trapped in debris of buildings that have been destroyed. Many such sites are in hard-to-reach locations, making any rescue operations even more difficult. Additionally, at least seven aftershocks struck in the four hours since the 6.5-magnitude quake hit at 10:12 p.m. Monday night, according to the Iranian Seismological Center, based at the University of Tehran, and the U.S. Geological Survey.
The tremor was centered in Kerman province about 16 kilometers (9 miles) southwest of Hosein Abab, 213 kilometers (132 miles) southwest of Zahedan and about 1,075 kilometers (668 miles) south of Tehran. Considering the dimensions of the damage, the death toll is expected to rise.
Residents of Zahedan, Khash and Iranshahr in Sistan-Baluchestan province, which borders Afghanistan and Pakistan, all felt the quake, the semi-official Fars News Agency reported.
Kerman Gov. Esmail Najjar told IRNA that although the earthquake’s reach was significant, it hit several small villages hardest. The high-impact zone’s population – which Najjar estimated at between 5,000 and 6,000 people – was widely dispersed.
Iran lies on a series of seismic fault lines and experiences earthquakes almost daily. At times, they have had devastating consequences. Among the most notable was in December 2003, when a 6.6-magnitude quake devastated the ancient city of Bam – also in southeast Iran – and killed at least 30,000 people.
source: CNN
In November, a Belgian TV station broadcast the documentary The Red Card about the trial against Shahla Jahed, the mistress of famous Iranian soccer player Nasser Mohammad Khani who was accused of murdering her lover's wife in 2002. I had heard about the plight of Shahla Jahed, but getting to know her full story in The Red Card made me hold my breath in amazement for one hour and kept me speechless for hours afterward. I was – obviously – outraged by the injustice of the Iranian legal system, but what striked me even more was the way in which Shahla Jahed defended herself in court. She had no lawyer and pleaded her own case. I was dumbfound, realizing while watching her speak and stay silent, cry and laugh, ask and answer that I had again witnessed the extraordinary braveness of Iranian women.
Some weeks later, on December 1st, I had a lecture in the Belgian city of Antwerp and planned to show a part of The Red Card, taking the fighting spirit of Shahla Jahed as an example of how Iranian women are trying to defy a system that systematically wants to turn them into victims. And then, the evening before that lecture and in a coincidence that sent shivers down my spine, I saw some Iranian friends on Facebook change their profile picture into that of Shahla Jahed, as Iran's judiciary had announced that she would be executed in the early morning of December 1st. If I had believed in God, I would have prayed for it not to happen, but I don't, so I just went to bed that night hoping that it would not be true, that the regime would change its mind, that it was just once again using one of its scaring tactics, that maybe international pressure could stop this cruelty from happening. But my hope was in vain. When I put on my computer on December 1st, I heard Shahla's last words coming out of my speakers. It was snowing outside, and it started raining in my heart.
That evening, talking in Antwerp about Shahla made me feel very sad for some minutes. But I did not give in to those dark feelings because it would have been a dishonor to how I will remember Shahla Jahed after having seen The Red Card: a brave woman who spoke out for herself. After refusing to talk for 11 months, she confessed to the murder of Laleh Saharkhizan, but later repeatedly retracted her confession at her public trial. Nevertheless, she was hanged in Evin Prison; in Iran, people rarely get a second chance. Still, Shahla may have lost in court, but The Red Card will always remind us that she was the verbal and moral winner of her case. The Iranian regime judged her for being a woman, but that didn't stop her from showing her femininity. She for instance defied all Islamic conventions by wearing make-up during the court sessions. Shahla also managed to make a fool of the judge: sometimes she flirted with him, visibly throwing him off his feet and showing us which one the real powerful sex in court was. In her brave defense, in her defiance of rules and her determination to keep fighting against the injustice she was faced with, Shahla Jahed shows us that Iranian women are, yes, victims, but also born fighters the regime can no longer deny. Shahla Jahed is dead, but she is alive in those millions of Iranian women who, filled with hope, stand up to oppression and do so the loudest because they are the ones being hit the hardest in a dictatorship where every human being's dignity is destroyed.
Iranian women are born fighters the regime can no longer deny
I added this element of hope when I talked about Shahla Jahed in Antwerp, and I always add hope when I talk about Iran in general because I believe, as philosopher Karl Popper said, that 'optimism is our moral duty'. 'So we have a duty', Popper added, 'instead of predicting something bad, to support the things that may lead to a better future'. I for one see this as my duty, not only as a human being but also and especially as writer. Of course, we have to be outraged and keep talking about the cruelty of the Iranian regime. But as a writer with a passion for Iran, I want to share with my readers my belief that there is always room for optimism, which is exactly what can help people in Iran who are daily struggling for their future. Why always put so much emphasis on only the bad things that are happening? It sometimes seems we have become so spoiled in the West that complaining is our new hobby. When the Persian-Dutch author Kader Abdolah – he himself a non-believer – translated the Quran two years ago, wanting to pay tribute to 'the book of his father', he stressed the beauty of the Quran, calling it bad as a book of law but marvelous as a literary work. Some journalists and Islam specialists blamed Abdolah for not talking enough about the terror the Quran has led to. First, that was not true as he called the Quran worthless as a book of law, and second, what is wrong with trying to show another side of Islam? What is wrong with showing people in the West that there is great beauty in the book they seem to have become so afraid of – great beauty even for those who do not believe in Allah or any other God? I admire Abdolah for his brave stance in bringing this message of optimism, because it leads to more understanding, which is what we very much need at a time when people in the West have become scared of people whose culture they don't even try to understand better.
I refuse to bring a message of pessimism to my audience, whether they are readers or people coming to listen to my lectures. When talking about Europe and Iran, I never only mention the sanctions and the nuclear program. I also refer to the three Iranian diplomats in Europe who have defected and joined the Green Movement. The surprise of people coming to tell me afterwards that they did not know about these hopeful signs coming from Iran is my greatest satisfaction.
I refuse to bring a message of pessimism
Last year, a librarian from a small town invited me to come and give a lecture on the occasion of my book being published. To my astonishment, she said she found the title of my book, Thousand-and-one dreams, 'a very bad one because things are so terrible in Iran that it is very naïve of you to suggest that people have dreams over there'. I had rarely been spoken to with such dumb arrogance, but it confirmed my belief that talking about Iranian dreams and hopes is even more important than talking about Iranian nightmares and tragedies.
This evening, Iranian people throughout the world will celebrate the longest night of the Iranian calendar year, Yalda, in a tradition welcoming the birthday of the Zoroastrian god of light, Mitra.
Reading poems of Hafez is one of the most familiar activities on Yalda night. I know which verse I will read tonight, thinking about the hope and dreams of Iran: “I wish I could show you when you are lonely or in darkness the astonishing light of your own being.”
Showing my readers the astonishing light of Iranian people is my wish for this Yalda.
بالاخره بعد از یک ماه انتظار در تهران باران بارید آن هم چه بارانی! بیشتر به رگبار میمانست و ما هم بر خلاف قول سهراب زیر باران نرفتیم چرا که قطرههای باران به خاطر آلودگی هوا اسیدی شده بود. در عوض تا که باران زد، اگر بیرون از خانه بودیم زیر سقف مغازهها و توی پاساژها پناه گرفتیم و اگر در خانه، آمدیم ایستادیم پای پنجره و حسرت خوردیم که آخر این چه پائیزی است که تا به حال فقط یک باران داشته و تحفه این بارَش هم چیز دندانگیری نبوده است.
ما که توی خانه بودیم رادیو را روشن کردیم، دیدیم دارند با چه آب و تابی از باران رحمت و نزول آسمانی حرف میزنند. گفتیم شاید اشتباه کردهایم دوباره پشت پنجره رفتیم دیدیم باران قطع شده و انگار اصلا بارانی در کار نبوده است. فقط باد سردی میوزید و شاخههای درختهای کوچه را به پنجره میکوبید.
تهران دو هفتهای میشد که در شرایط اضطراری به سر میبرد. همه دعا میکردند که چند قطرهای باران ببارد تا بلکه این وضعیت تحملناپذیر تغییر کند. یکی از مراجع تقلید هم گفته بود که چون ورزشکارهای زن ایرانی به بازیهای آسیایی گوانجوی چین فرستاده شدهاند، خشکسالی شده است. از خانه که خارج میشدیم سرفه پشت سرفه بود و سوزش چشمها. ادارت و مدرسهها برای چند روز تعطیل شدند. طرح زوج و فرد خودروها به اجرا درآمد. گفتند ابرها را باردار کردهاند. هواپیماهایی بالای سرمان پرواز کردند و آب پاشیدند؛ اما فایدهای نداشت. از فرط آلودگی نمیتوانستیم چند خیابان بالاتر را ببینیم. مردم در خیابان دائم راجع به آلودگی حرف میزدند و نظرهای متفاوتی داشتند؛ اما زمان که میگذشت و خبرها که درز پیدا کرد و همه به این نتیجه رسیدند که انگار آلودگی این بار هوا دلیل دیگری دارد. تهران همیشه آلوده بوده است سالهاست که مردم در ماههای سرد با این مشکل روبرو میشوند اما این بار به نظر میرسید که دلیل اصلی آلودگی هوا، بنزینهای تولید پالایشگاههای داخل کشور است. همان بنزینهایی که قرار بود اگر تحریم شویم، ظرف یک هفته تولید کنیم و به خودکفایی برسیم.
میخواهم بمانم در این شهر مسخ شده و ببینم زمستانی را که برف بر کوههایش نشسته و قله توچال پیداست و کلکچال پیداست و اوین، درهای زیبا شده است که رودخانه کوچکش دارد از برفها برای بهاری خروشان تغذیه میکند
داشتم پیش خودم به این جمله احمدینژاد فکر میکردم که گفته «تحریمها هیچ اثری ندارد». بعد به نظرم رسید که احتمالا منظور از هیچ اثری، خودش و وزرایش و خانوادههایشان بوده است. داشتم پیش خودم فکر میکردم که چرا ملتی باید تاوان لجاحت بعضی از آدمها را بدهند.
یکی از همین روزهای آلوده بود که توی تاکسی داشتیم حرف میزدیم که من گفتم «بهتر نیست که به جای این همه قرار و مدارهایی که برای تجمعات خیابانی به بهانه انتخابات و آزادی بیان و حقوق بشر میگذارند، یک تجمع اعتراضآمیز هم برای این وضع افتضاح هوا تشکیل شود؟ بابا داریم خفه میشویم. من از ترسم چند روز است که از خانه بیرون نیامدهام. توی خبرها نوشته نزدیک به 4000 هزار نفر در این یک سال به خاطر آلودگی مردهاند. تازه این آمار خودشان است. تعداد واقعی قطعا از این مقدار بیشتر است».
4000 هزار نفر واقعا شوخی نیست. کل شهدای جنبش سبز با استناد به هر منبعی از سیصد نفر تجاوز نمیکند؛ آن وقت در یک سال چهار هزار نفر دارند به خاطر آلودگی هوا میمیرند و کسی هم ککش نمیگزد. فوق فوقش میآیند چند روزی شهر را تعطیل میکنند؛ اما اگر قرار باشد که این روند ادامه داشته باشد و بنزینهای بیکیفیت به باکهای ماشینهای مردم تزریق شود، تکلیف ما چه میشود. یکی از مسافرها میگفت احتملا آن فاجعه در انگلستان تکرار میشود. راننده تاکسی میگفت «آقا اصلا چرا از آلودگی میگوئید در همین تصادفها سالی چند نفر دارند میمیرند؟ نزدیک به 30000 نفر. توی این سالها ما اندازه جنگ با عراق کشته دادهایم».
واقعا اگر تهران را نماد مدنیت ایران بدانیم، به چه چیزش میتوانیم دلخوش کنیم؟ به اتوبانها و خیابانهایش که هر صبح و شب راهبندانهای طولانی در آنها تشکیل میشود؟ به فرهنگسراهایش که فقط موضوعات باب طبع آقایان در آن مطرح میشود؟ به سینماهایش با آن فیلمهای مبتذل؟ اصلا نمادهای تهران کجاست؟ برج میلاد است یا برج آزادی که هر دو در میان تودههای دود و غبار گم شدهاند؟ یا تئاتر شهر است که بیشتر به یک بنگاه تجاری ورشکسته میماند با آن دستاندازیهای مترو در حریماش و مسجد بزرگی که درست دارند در کنارش میسازند؟ یا مثلا کافه نادری است که هر بار خبر واگذاری و فروشاش به گوش میرسد؟ یا مثلا کتابفروشیهای راسته انقلاب یا کریمخان است که ویترینشان پر شده از کتابهای تکراری که سالها از چاپ اولشان میگذرد!
مدتهاست دیگر تهران را دوست ندارم. هر روز به خودم میگویم شفق بلند شو بند و بساط ات را جمع کن برو یکی از همین روستاهای اطراف تهران که حتی گاز هم ندارند. میدهی یک کرسی برایت درست میکنند یک پشته هیزم هم میگذارند توی حیاط و تو کل پائیز و زمستان را زیر کرسی کتاب میخوانی و در آسمان آبی آن نفس میکشی؛ اما فقط یک دلیل وجود دارد که هنوز مرا به این شهری که به قول فروغ به «همبونهی گند و کثافت و مرض» تبدیل شده است وابسته میکند. که هنوز مرا وا میدارد که بمانم و ریههایم را از سرب ماشینها پر کنم و آن امید به فردایی بهتر است. آن چیزی که من پارسال در همین خیابانهای تهران دیدم، تقاضایی بود برای بهبود نسبی شرایط. همان سیصد نفری که به خاک و خون افتادند به نظر میرسید که میخواستند کمی حقوق شهروندی را بهبود ببخشند. کمی وضعیت روزنامهها را بهتر کنند. کمی از همین وضعیت نابهنجار آلودگی هوا بکاهند و کمی هم تعداد تصادفهای رانندگی را کاهش بدهند. درست است شعار اصلی مردم این بود که رای ما کجاست؛ اما همه این خواستههای کوچک پشت سر همین شعار پنهان شده بود.
میخواهم بمانم در این شهر مسخ شده و ببینم زمستانی را که برف بر کوههایش نشسته و قله توچال پیداست و کلکچال پیداست و اوین، درهای زیبا شده است که رودخانه کوچکش دارد از برفها برای بهاری خروشان تغذیه میکند.
* نام شعری از سید علی صالحی
اگر هزار سال پیش بیهقی دبیر در تاریخی که مینوشت حکم کرد: «به راستی خراسان در سر این سوری شد» باید امروز از دست شدن سیستان و بلوچستان را در سر بیدرایتی حکومتی به تماشا نشست، که پهلوان ملی مردمش رستم سجستانی است و زبان فارسیاش را از پس سم اسبهای تازی وامدار عیاری از حوالی همین سرزمین بلا گرفته است.(1) جایی که امروز سیستان و بلوچستان مینامندش. جایی که در سرِ شدن است. جایی که مطالبات سیاسی و اجتماعی به دنبال سه دهه کشتار و سرکوب به خشونت تقدس یافته بدل شده است. دیگر صدای مطالبه، نوشتن نامههای دردمندانه مولوی عبدالحمید، رهبر مذهبی اهل سنت نیست که در خفا باز و در سکوت خوانده میشد. صدا صدای انفجار تی ان تی است. وقتی نوجوانها پای عملیات انتحاری میایستند دیگر نمیتوان سر طلبهای را در «چاه جمال» زیر آب کرد و آب از آب تکان نخورد. (2) نمیتوان به شبکههای اطلاعاتی امید بست و مشت آهنین به مردمی نشان داد که در چپر زندگی میکنند. عملیات انتحاری باتلاقی است که آمریکا را در عراق و اسراییل را در فلسطین گرفتار کرده است. حالا بیش از یک سال است که تمام اقدامات تروریستی مخالفان جمهوری اسلامی در سیستان و بلوچستان انتحاری است. یعنی از راه رفته امید بازگشت نیست. از دست شدن سیستان و بلوچستان گزافه نیست، اگر همین حالا هم از دست نرفته باشد. چرا که طلاق عاطفی در جغرافیای ما چیزی کم از تجزیه ندارد.
عوامل ناآرامی در سیستان و بلوچستان بسیار است. از افسانههای هامون گرفته تا اسکلههای فقر و از ریگهای روان تا ریگیها. کافیست یک بار آوای غم بار دونلی شیرمحمد اسپندار را شنیده باشی تا بدانی این سرزمین چقدر باروت برای منفجر شدن دارد. اما اینها دردهای تازهای نیستند. تازگی در رویکرد مذهبی ـ سیاسی دولتی شیعی است، به اقلیت اهل سنت در مرزهای جنوب شرقی. صاحبان تلقیای از شیعه که قبل از رسیدن به دولت، نقشه راه ظهور امام غایب را از جمکران تا مصلای تهران در دست ساختمان داشت و شایع است در جلسات رسمی برای ظهور اتفاقی امام غایب صندلی و پیش دستی تدارک میبیند. این رویکرد در هیچ کدام از دولتهای جمهوری اسلامی برابریطلب نبوده؛ اما در هیچکدام هم با این سطح از صراحت رخ ننموده بود.
برای آنها که اخبار سیستان و بلوچستان را در سالهای اخیر و به ویژه پس از انتخابات ریاست جمهوری 1388 پیگیری کردهاند، افشاگری ویکیلیکس درباره سیاست سرکوب اهل سنت ایران از سوی محمود احمدینژاد(3) ـ فارغ از اینکه در پرده نمایش ویکیلیکس چه بازیهای پنهانی در جریان است ـ چندان هیجانانگیز نبوده است. اگرچه اخبار پیوستهای از افزایش فشار به اهل سنت در سیستان و بلوچستان پس از روی کار آمدن دولت نهم در 5 سال گذشته وجود داشته است؛ اما دو ماه پیشتر از غوغای ویکیلیکس، مولوی عبدالحمید اسماعیل زهی که صلحجوترین رهبر اقلیت مذهبی در ایران است؛ طی یک سخنرانی، به صراحت از این سیاست پرده برداشته و گفته بود: «در کشور سیاستی در جریان است که علمای اهل سنت را از نظام جدا کند، در حالی که وحدت و امنیت ملی بدون حمایت علما امکانپذیر نیست… ما به این سیاست مشکوکیم و این سوال برای ما ایجاد شده است که واقعاً چرا باید علمایی که خیرخواه جامعهاند و غیر از این هیچ هدفی را دنبال نمیکنند، به انزوا رانده شوند». (4)
جمهوری اسلامی با بیرون کردن علمای اهل سنت از دایره خودیهای مظنون ـ محدودهای که علمای اهل سنت در 30 سال گذشته آن را تاب آوردهاند ـ و قرار دادن آنها در محدوده قرمز ناخودیهای معاند، امکان استفاده ابزاری خود را از علمای روادار اهل سنت برای کنترل خشونتها و مهار رشد گروه تروریستی جندالله از دست داده است
او در این سخنرانی ضمن جمله «وحدت و امنیت ملی بدون حمایت علما امکانپذیر نیست»، تلویحا به احتمال افزایش خشونتهای تقدس یافتهای اشاره کرده بود که در پی سیاست سنیستیزی دولت احمدینژاد و کنارهگیری متقابل علمای اهل سنت از پشتیبانی دولت پدیدار خواهد شد. پیشبینی اتفاقی که وقوع آن نیازمند گذر زمانی طولانی نبود؛ اما روند اقدامات دولت در احضار علمای اهل سنت سیستان و بلوچستان به دادگاههای ویژه روحانیت، سرک کشیدن در نظام آموزشی اهل سنت استان با مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی و … باعث شد تا او یک ماه بعد در خطبههای نمازجمعه مسجد مکی زاهدان انتقادات صریحتری نسبت به رویکرد دولت احمدینژاد به جامعه سنی ایران ایراد کند. او ضمن انتقادهای تند از سیاستهای جمهوری اسلامی در «نظارت بر مدارس علمیه اهل سنت»، «استفاده از عنوان «اقلیت قومی» به جای «اهل سنت» در جلسات و مکاتبات رسمی»، «اعلام پریشانی خاطر از واگذاری امور دنیوی اهل سنت به دولت جمهوری اسلامی در امور جاری و با تاکید بر سرنوشت انتخابات 88 و هراس از واگذاری امور اخروی به دولتی چنین نامعتمد» و … اخوت میان شیعه و سنی را به عدم دخالت دولت در امور مذهبی اهل سنت مشروط کرد و با بیان اینکه «ما بعد از جمهوری اسلامی هم مسائل دینی خود را به دست هیچ حکومتی نمیسپاریم» (5) از دغدغههای ذهنی خود درباره احتمال سرنگونی جمهوری اسلامی پرده برداشت؛ تا نه تنها خودیترین رهبر مذهبی اقلیت در ایران طی سی سال گذشته، انتخابات اخیر را عامل بیاعتمادی مردم به حکومت معرفی کند؛ بلکه از استراتژی اهل سنت پس از تغییر نظام، صراحتا و در یک جمله سخن گفته باشد و این احتمال را طرح کرده باشد که نظام جمهوری اسلامی شاید هرگز به دست صاحبش (امام غایب شیعیان) ـ آن طور که حاکمان فعلی ایران میگویند ـ نرسد.
او در این سخنرانی، «شهادت طلبانه» تاکید کرد: « ما را از زندان و تبعید و احضار به دادگاه نترسانید … ما از مرگ هراسی نداریم … علمای ما را بازداشت نکنید … حرف بیمنطق ما را نپذیرید اما با ما گفتمان کنید … در هیچ جای دنیا این همه حرف از وحدت و عدالت زده نمیشود ولی وحدت در اینجا دیده نمیشود …». (6) در سخنان این روحانی بلندپایه که در تمام سالهای حاکمیت جمهوری اسلامی از سوی اپوزیسون سنی به محافظهکاری متهم شده بود، حتی بوی تهدید نیز به مشام رسید وقتی گفت: «ما دردسری برای حکومت درست نکردهایم، دردسری برای رهبر درست نکردهایم … از این پس ما مجبور میشویم حق قانونی خود را مطالبه کنیم. در پایتخت تمام بلاد اسلامی و غیر اسلامی، مسلمانان شیعه و سنی مسجد دارند؛ اما شما اجازه ندادهاید ما در تهران مسجدی داشته باشیم. ما را تحمل کنید ما برادران خوب شما هستیم … ما برای مذهب از همه چیزمان و از زن و بچهمان میگذریم … ما انتظار پدری از مقام معظم رهبری داشتیم. انتظار داشتیم به نامهها و نالهها و شکایتهای ما جواب بدهند». (7)
او همچنین در یک گفتگو با بیان اینکه در سالهای اخیر علمای اهل سنت در عین تقاضاهای بسیار نتوانستهاند با آیتالله خامنهای دیدار کنند و تاکید بر اینکه اهل سنت در فضایی که دولت اصلاحات به وجود آورده بود، راحتتر نفس میکشیدند، بر سیاست ستیز با اقلیت مذهبی سنی در دولت احمدینژاد صحه گذاشت. (8)
شیوع انتقادهای تند علمای اهل سنت سیستان و بلوچستان از سیاستهای دولت در یک سال اخیر، افزایش فشارهای سیاسی و اجتماعی بر اهل سنت از طریق بازداشتهای گسترده، احضار علمای اهل سنت به دادگاهها، توقیف گذرنامه و ممنوع الخروج کردن آنها، تلاش برای تحت کنترل درآوردن آموزشهای مذهبی اهل سنت، پیشنهاد استفاده از عنوان اقلیت قومی برای اهل سنت و ندیده گرفتن هویت مذهبی آنها، بیاعتنایی رهبر جمهوری اسلامی به علمای طراز اول اهل سنت، سند منتشر شده در ویکیلیکس و دهها نشانه دیگر حاکی از آن است که دولت دستنشانده آیتالله خامنهای سیاست سرکوب و حذف اقلیت سنی ایران را در دستور کار دارد. سیاستی که اگر چه در جبهه سیاستشوندگان بیسلاح بیپاسخ نمانده، تبعات خشونتباری هم داشته است.
نخستین پیامد سیاست محو هویت مذهبی اهل سنت، بهرهبرداری گروه تروریستی جندالله در تبدیل مبارزهای سیاسی با گرایش مسلحانه به خشونتورزی مقدس با استفاده از اثر انگیزشی شعارهای اعاده هویت مذهبی است. به همین دلیل است که در یک سال گذشته عملیات تروریستی این گروه با باورهای مذهبی بیشتر گره خورده و کاملا به عملیات استشهادی (انتحاری) تبدیل شده است. تا آنجا که حتی در تبلیغات خود با انتشار عکسها و مصاحبههای استشهادیون (تروریستهای انتحاری) از شیوههای تروریستهای انتحاری القاعده و حماس الگوبرداری میکند. خشونتی که در آن خشونتورزان انگارههای مذهبی و عاطفی دارند؛ قابل کنترل نیست. برای القای این انگارهها، دولت احمدینژاد با سیاستهای سنیستیز خود کار رهبران جندالله را ساده کرده است.
اما نکته مهمتر این است که جمهوری اسلامی با بیرون کردن علمای اهل سنت از دایره خودیهای مظنون ـ محدودهای که علمای اهل سنت در 30 سال گذشته آن را تاب آوردهاند ـ و قرار دادن آنها در محدوده قرمز ناخودیهای معاند، امکان استفاده ابزاری خود را از علمای روادار اهل سنت برای کنترل خشونتها و مهار رشد گروه تروریستی جندالله از دست داده است. علمایی که مورد اعتماد و پذیرش مردم منطقه بودهاند و کلامشان در کنترل احساسات قومی ـ مذهبی اکثریت اهل سنت موثر میافتاد.
در 18 ماه پس از انتخابات ریاست جمهوری (23 خرداد 88 تا 24 آذر 89) و علنی شدن نارضایتی اهل سنت از شیوههای معمول در دولت نهم، گذشته از عملیات پراکنده، سه عملیات بزرگ انتحاری در سرباز، زاهدان و چابهار 107 کشته و 366 مجروح به جا گذاشته است. در میان کشتهشدگان فرماندهان ارشد نظامی نیز دیده میشوند. این در حالیست که در مدت مشابه پیش از آن (24 آذر 86 تا 22 خرداد 88) اجرای 9 عملیات تروریستی از سوی جندالله تنها 48 کشته و 136 مجروح به جا گذاشته بود. در مدت مشابه دو دوره قبل نیز (23 خرداد 85 تا 23 آذر 86) اجرای 8 عملیات تروریستی از سوی جندالله تلفات کمتری (32 نفر کشته و 39 نفر مجروح) داشت. (8) مقایسه این آمار نشان میدهد که جندالله توانمندیهای کیفی و کمی خود را به مرور افزایش داده و در یک سال و نیم گذشته با وجود دستگیری و اعدام عدهای از سران خود به بالاترین توان اعمال خشونت، ضمن کم کردن هزینههای عملیاتی دست یافته است و اگر چه آمار رسمی در این زمینه وجود ندارد؛ اما همین شواهد، گمانهها را درباره تحرکات موفقیتآمیز جندالله در عضوگیری و توسعه شبکه تروریستی خود تقویت میکند.
این گروه تروریستی اکنون رسما در بوق خروج فوری جمهوری اسلامی، فارسها و اهل تشیع از مناطق سنینشین بلوچستان و سیستان میدمد(9) تا پس از ناامیدی سران مذهبی و صلحطلب اهل سنت از احقاق حقوق سیاسی و اجتماعی اقلیت مذهبی سنی در فرایندی مسالمتآمیز، جاذبه بیشتری برای توده سرخورده با طرح شعارهای قومی ـ مذهبی ایجاد کند. وقتی مولوی عبدالحمید به جایی میرسد که در انتقاد از جمهوری اسلامی، ادبیات استشهادیون را به کار میگیرد و از بذل جان خود و خانمانش برای حفظ هویت مذهبیاش سخن میگوید، کنترل احساسات برانگیخته توده اقلیتی که 30 سال سرکوب شده است، کار دشواری خواهد بود.
شاید مولوی عبدالحمید به فراست این خطر را دریافته و تلاش میکند با انتقادهای صریحتر، بر درهای بسته مدیریت سیاسی بکوبد، شاید بتواند همچنان تودههای سنی و طوایف بلوچ را پشت سر خود نگهدارد و از گرایش عنقریب آنها به جندالله که نتیجهای جز خونریزی بیشتر در سرزمین او ندارد، جلوگیری کند؛ اما مدیریت شیعی ـ سپاهی سیستان و بلوچستان این در را باز نخواهد کرد، چه بسا به زودی عدهای دیگر را پای چوبههای دار خواهد فرستاد. خشونت، خشونت را تقویت میکند، این دور باطل ادامه مییابد و از انتهای صف دلبستگان به ایدههای اخوتِ مولوی عبدالحمید، سرخوردگان پشت میکنند و راه اردوگاه جندالله را در پیش میگیرند.
——————————–
پانویسها:
1- به تفاوتی که معمولا میان سیستان و سیستانیها با بلوچستان و بلوچها قائلند و این تفاوتها نژادی، مذهبی و جغرافیایی است، آگاهم اما شرایط امروز در سیستان و بلوچستان هر دومنطقه را درنوردیده و برای ساکنان هر دو منطقه و تفاوتهایشان تهدیدآمیز است. در این تهدید خانه برانداز چه جای جدا کردن حساب رستم و یعقوب لیث سیستانی از شیرمحمد اسپندار اهل بمپور است. چه آن طور که شنیدهام این تفاوتها تا پیش از آنکه جمهوری اسلامی برای بسط ایدئولوژی مذهبی خود بر آنها پای فشارد، چندان محل بحث و جدل هم نبوده است.
2- کنترل شدید رسانه در سیستان و بلوچستان باعث شده است که نتوان به اخبار درستی در مورد حوادث این استان دست یافت. در این میان نمیتوان به رسانههای غیر رسمی نیز تکیه کرد. حادثه چاه جمال یکی از مشکوکترین حوادث سیستان و بلوچستان است که در آن جمهوری اسلامی رسما مدارس علمیه اهل سنت را به دست داشتن در ناآرامیهای استان متهم کرده بود. هنگام رویداد این حادثه مسئول ویژهنامه روزانه روزنامه ایران برای سیستان و بلوچستان بودم و کنترل امنیتی اخبار مربوط به آن و دیگر حوادث طبیعی و غیرطبیعی استان را به خاطر دارم، از سیل بمپور گرفته تا اقدام بیسابقه حمله به پاسگاهی در سراوان. به هر روی میتوان در این لینک اشارهای مختصر به این حادثه را دید
3- +
4- گزارشی از محدودیتهای اهل سنت و سخنان انتقادآمیز مولوی عبدالحمید را اینجا ببینید
5 و 6 و 7 ـ ویدویی از تندترین سخنرانی مولوی عبدالحمید علیه سیاستهای دولت جمهوری اسلامی
8- +
9- به عنوان نمونه به این بیانیه و این و این نگاه کنید
جعفر پناهی، کارگردان سینما، به شش سال حبس تعزیری و ۲۰ سال محرومیت از ساختن فیلم، نوشتن هر نوع فیلمنامه و مسافرت به خارج از کشور محکوم شد. فریده غیرت، وکیل مدافع جعفر پناهی، در این مورد به خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا گفت: این حکم روز ۲۷ آذر ماه به من و موکلم ابلاغ شد که متاسفانه بسیار سنگین در نظر گرفته شده است.
به گزارش رادیو فردا، جعفر پناهی،کارگردان ۴۹ ساله ایرانی، برنده شیر طلایی جشنواره ونیز سال ۲۰۰۰ ، در دهم اسفند ماه سال گذشته توسط نیروهای امنیتی دستگیر و از سوی مقام های جمهوری اسلامی متهم شد که درحال ساخت فیلمی درباره انتخابات ریاست جمهوری خردادماه سال گذشته در ایران بوده است.
جعفر پناهی اتهام ساخت فیلمی علیه حکومت ایران را رد کرده است. آقای پناهی پس از ۸۸ روز بازداشت در زندان اوین و اعتصاب غذا، با قرار وثیقه دویست میلیون تومانی آزاد شد.
بازداشت آقای پناهی واکنشهای زیادی در سطح داخلی و بینالمللی در پی داشت و در تازهترین واکنش عباس کیارستمی، دیگر فیلمساز سرشناس ایرانی، به هنگام حضور در یک کنفرانس مطبوعاتی در جشنواره سینمایی کن، زندانی شدن این فیلمساز را «تحملناپذیر» خواند و از بازداشت جعفر پناهی به عنوان برداشته شدن حریم میان حکومت و هنرمندان یاد کرد.
جعفر پناهى امسال یکی از داوران بخش مسابقه جشنواره کن بود و حتى با وجود زندانى بودن وى در ایران، ژیل ژاکوب، مدیر جشنواره فیلم کن، در زمان معرفى اعضاى هیئت داوران، نام وى را به عنوان یکى از داوران اعلام کرد و در مراسم افتتاح جشنواره تا پایان آن نیز یک صندلى خالى براى وى در نظر گرفته شد.
آقای پناهی پیشتر نوشته بود:«به رغم آزادی (از زندان )، من همچنان آزاد نیستم که به خارج کشور سفرکرده و در فستیوال های فیلم شرکت کنم.»
این کارگردان سرشناس ایرانی همچنین گفته بود: وقتی به یک فیلمساز اجازه داده نمی شود که فیلم بسازد، به مثابه این است که فکر او همچنان در زندان است. ممکن است او در سلول کوچکی در حبس نباشد، بلکه او در زندان بسیار بزرگتری سرگردان است
در همین حال محمد رسولاف دیگر کارگردان سینمای ایران نیز به شش سال حبس تعزیری محکوم شد.
میرزازاده وکیل مدافع رسولاف نیز با تائید صدور حکم محکومیت موکلش از سوی دادگاه بدوی به خبرنگار ایسنا گفت: به رای صادره در مهلت مقرر اعتراض خواهیم کرد.
به گزارش منابع خبری ایران زلزله ای به قدرت شش و نیم درجه دوشنبه شب بخشی از جنوب ایران را لرزانده و استاندار کرمان با تایید مرگ هفت نفر احتمال افزایش آمار تلفات را منتفی ندانسته است.
بیبیسی به نقل از تلویزیون دولتی ایران گزارش داد که “زلزله در ساعت 22:12 به وقت محلی در استان کرمان روی داد… و لرزش آن در بسیاری شهرها احساس شد.”
منابع خبری ایران می گویند که زلزله در شهر حسین آباد در استان کرمان در نزدیکی مرز سیستان و بلوچستان روی داد. حسین آباد در حدود 60 کیلومتری جنوب شرقی بم قرار دارد.
اسماعیل نجار استاندار کرمان به خبرگزارش مهر گفت: “هفت نفر کشته و صدها نفر زخمی شده اند. صدها نفر هم همچنان زیر آوار هستند.”
به گزارش خبرگزاری ایرنا آقای نجار همچنین گفت: “براساس این گزارش ها، اهالی سه روستای چاه قنبر، تک سیف الدینی و سرزه ریگان زیر آوار مانده اند.”
تلویزیون دولتی نیز از تخریب حداقل سه روستا خبر داد. خبرگزاری ایرنا از وقوع 9 پس لرزه از جمله یکی به قدرت پنج درجه خبر داد.
خبرگزاری فارس گزارش داد که در پی لرزش دوشنبه شب بسیاری از اهالی زاهدان از خانه های خود خارج شدند و لرزش در شهرهای بم، خاش و ایرانشهر احساس شد.
حسین باقری رئیس ستاد حوادث غیرمترقبه ایران گفت: “تیم های امداد و نجات به ناحیه زلزله زده اعزام شده اند.”
محمد جواد کامیاب از کارمندان استانداری کرمان به خبرگزاری رویتر گفته است که 30 روستا در ناحیه زلزله زده وجود دارد.
او گفت: “این روستاها خیلی پرجمعیت نیست… ما انتظار تلفات خیلی بالا را نداریم و تاکنون 25 نفر زخمی شده اند.”
بنابه گزارش ها صبح روز دوشنبه نیز زلزله ای به قدرت دو و نه دهم شهرستان حسین آباد را لرزانده بود.
دکتر مهدی زارع معاون پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله، به خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، گفت: “خوشبختانه به نظر می رسد در نزدیکی کانون این زلزله شهری وجود ندارد. کانون زلزله در غربی ترین منطقه کرمان، حوالی حسین آباد فهرج کرمان واقع شده و شدت آن به حدی است که در استان های کرمان، سیستان و بلوچستان، یزد و خراسان جنوبی احساس شده است.”
سازمان مطالعات زمین شناسی آمریکا قدرت این زلزله را شش و سه دهم تخمین زده و گفته بود که در عمق 12 کیلومتری از سطح زمین روی داده است.
استان کرمان منطقه ای زلزله خیز است. در زلزله سال 2003 بم ده ها هزار نفر جان خود را از دست دادند. در سال 2008 زلزله ای به قدرت شش و یک دهم بندرعباس را لرزاند که باعث مرگ هفت نفر شد.
ایران میگوید دادگاه رسیدگی به ترور رفیق حریری، نخستوزیر سابق لبنان «فرمایشی» است و این کشور نتایج آن را نخواهد پذیرفت. گفته میشود دادگاه اعضای حزبالله، گروه مورد حمایت ایران را عامل قتل رفیق حریری اعلام خواهد کرد.
به گزارش دویچهوله، آیتالله خامنهای، رهبر جمهوری اسلامی روز دوشنبه (۲۰ دسامبر/۲۹ آذر) در دیدار با شیخ حمد بن خلیفه آل ثانی امیر قطر گفت، ایران نتیجهی دادگاه بینالمللی ویژه ترور رفیق حریری را به هیچوجه نخواهد پذیرفت.
آیتالله خامنهای افزود: «این دادگاه، دادگاهی فرمایشی است که هر حکمی بدهد، مردود است و امیدواریم طرفهای تأثیرگذار و دخیل در لبنان، براساس عقل و حکمت عمل کنند تا این موضوع به یک مشکل تبدیل نشود.»
رفیق حریری، نخست وزیر پیشین لبنان در ۱۴ فوریه ۲۰۰۵ (۲۶ بهمن ۱۳۸۳) در اثر انفجار بمب پرقدرتی در مسیر کاروان خودروهای حامل وی به قتل رسید. بمب در یک اتومبیل کارگذاری شده و از راه دور منفجر شد. در این حادثه ۲۲ نفر، از جمله رفیق حریری و محافظان وی به قتل رسیدند.
دادگاه بینالمللی ویژه که از سوی سازمان ملل متحد برای تحقیق درباره این قتل تشکیل شده، در بررسیهای خود در پایان سال ۲۰۰۵ به این نتیجه رسید که نیروهای امنیتی سوریه و برخی مقامهای ارشد لبنانی در این قتل دست دارند. چهار افسر لبنانی نیز در این ارتباط بازداشت شدند اما بهدلیل پیدا نشدن مدرکی علیه آنها آزاد شدند.
در ماه مارس سال ۲۰۰۹ دادگاه رسیدگی به قتل رفیق حریری به ریاست دانیل بلمار، قاضی کانادایی آغاز شد. در آوریل همان سال اعلام شد که قاضی بلمار به مدارکی دست یافته که نشان میدهند انفجار منجر به قتل حریری، کار «نیروهای ویژه حزبالله لبنان» بوده است.
دادگاه بینالمللی رسیدگی به ترور رفیق حریری اخیرا (۹ دسامبر ۲۰۱۰) اعلام کرد رای نهایی خود را در آیندهای نزدیک اعلام میکند. حزبالله لبنان تهدید کرده که اگر رای دادگاه متوجه این گروه شود، بشدت واکنش نشان خواهد داد. حسن نصرالله گفته است، «دستی را که برای بازداشت اعضای حزبالله دراز شود، قطع خواهیم کرد.»
جمهوری اسلامی ایران مهمترین حامی حزبالله لبنان است. سعد حریری، فرزند رفیق حریری و نخستوزیر کنونی لبنان، سه هفته پیش به تهران رفت تا با کمک مقامات ایرانی، از تشنج احتمالی اوضاع لبنان پس از اعلام رای دادگاه جلوگیری کند.
اطلاعات روشنی از نتایج دیدار سعد حریری با مقامهای جمهوری اسلامی در ارتباط با پروندهی قتل پدرش منتشر نشده است. آیتالله خامنهای در دیدار روز دوشنبه خود با امیر قطر با اشاره به اوضاع لبنان گفت: «برخی به دنبال ایجاد فتنه جدیدی در لبنان هستند و ما تلاش می کنیم با کمک کشورهای منطقه، از این فتنه جلوگیری و براساس مصلحت منطقه عمل شود.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر