-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
دوازده ماه پس از انتخاب دوباره محمود احمدی نژاد به ریاست جمهوری که به شدت مورد اعتراض قرار گرفت، ایران جامه مبدل دیگری پوشیده است. اولین سالگرد اعتراض با سکوت گرامی داشته شد. تظاهرات عمده ای برپا نشد و با قطع سراسری اینترنت و تلفن همراه، دیگر شادی انقلاب تکنولوژیکی به گذشته پیوسته است. در حالی که ایرانیان داخل کشور می توانند اندوه خود را با دوستان و خانواده شان در میان نهند، برای هزاران تن دیگر که پس از انتخابات وادار به ترک ایران شدند آینده تیره و تار است و بازگشتشان به ایران نامعلوم.
آرش بهمنی روزنامه نگاری از دیار گیلان، شمال ایران، اکنون در اتاق کوچکی در حومه پاریس زندگی می کند. منتظر است به خانه باز گردد. دهاریتری بهاتاشارجی با او گفتگوی دوستانه ای دارد درباره امیدش برای یک ایران مردم سالار.
- آیا بی سر و صدا دیده شدن سالگرد اعتراضات در ایران شما را اندوهگین کرد؟
شاید، شاید هم نه. بسیاری از ما- اعضای جنبش سبز- گمان کردیم می توانیم «جمهوری اسلامی» را زود شکست دهیم و در یک ایران مردم سالار زندگی کنیم. چنین اتفاقی نیفتاد. حالا می دانیم که دموکراسی، تنها پس از سالها کارِ پر زحمت متولد می شود. حتا پس از یک سال، دولت همچنان به سرکوبی و شکنجه ادامه می دهد. ولی مردم هنوز به مبارزه بدون خشونت باور دارند. تا زمانی که زنده ایم احساس می کنم که می توانیم پیروز شویم.
- با توجه به این که مرگ ندا به سمبلی برای اعتراض ایران تبدیل شد آیا گمان می کنید جهان به روز ۲۰ ژوئن (۳۰ خرداد) به عنوان روز سوگ ندا آقاسلطان می نگرد؟
امیدوارم. ولی همان گونه که می دانید دنیا از مبارزه ما پشتیبانی نکرد. امریکا و اروپا بارها گفتند که از «جنبش سبز» حمایت می کنند ولی وقتی زمان آن فرا رسید، همه تنها کنار ایستادند و با سکوت تماشا کردند.
- روز شنبه ۱۳ ژوئن (۲۳ خرداد) را چگونه سپری کردید؟ آیا روزی خاطره انگیز بود یا غمناک؟ یا روزی یادآور ناامیدی؟
وقتی به سال گذشته می اندیشم سخت می شود. ما اینجا در پاریس هم به اعتراض ایستادیم و من هم در آن شرکت کردم. ولی با فکر کردن درباره دوستان و مردم سرزمینم که سال پیش کشته شدند تنها گریه ام می گیرد.
- می شود جریانات پس از ۱۳ ژوئن (هفته آخر خرداد) سال پیش خود را با ما در میان بگذارید؟
کشتار، گاز اشک آور، گلوله، فریاد، میلیون ها نفر از مردم، پلیس شورش.... گمان می کنم که ۲۳ خرداد سال گذشته، مردم ما زیر پرچم سبز، راه مردان بزرگ تاریخ چون گاندی، لوتر کینگ و نلسون ماندلا را دنبال کردند. می توانید تصور کنید که ۳ میلیون نفر در تظاهرات ۲۰ کیلومتر را در سکوت بپیمایند؟ و می توانید ناباوری ما زمانی که پلیس بر مردم خود آتش گشود را لمس کنید؟ پسران و دخترانی که دستگیر شدند و پس از آن در زندان مورد تجاوز قرار گرفتند.
- چه آینده ای را برای ایران تصور می کنید؟
ما به دنبال ایرانی سکولار (سیاستِ جدا-مذهب) و دموکراتیک (مردم سالار) هستیم؛ کشوری که به صلح و حقوق انسانی باور دارد.
- میرحسین موسوی (رهبر مخالفان) در وب سایت خود، کلمه گفته است: «باید ارتباطات اجتماعی و وب سایت ها را گسترش دهیم، زیرا بهترین ابزار ما هستند؛ مثل ارتش عمل می کنند، مانند ارتش ما در برابر قوای نظامی آنها.» گمان نمی کنید عقب نشینی مردم از اعتراضات اجتماعی به عنوان نشانه ای بر پیروزی متعصبین دست اندر کار انگاشته شود که سال پیش کم مانده بود حکومتشان را از دست بدهند؟
گمان نمی کنم. می دانید، می شود اعتراض تازه ای را آغاز کرد ولی چه خواهد شد؟ دوباره مردم کشته می شوند. ما نمی خواهیم حکومتی را به قمیت خون مردم پایه ریزی کنیم. جمهوری اسلامی شاید گمان کند که برده است، ولی این حقیقت ماجرا نیست. آنان تنها در خیابان برنده اند. ولی قلب ها و مغزهای ما شکست نخورده اند.
- دقیقاً چه زمانی از ایران گریختید؟
ژانویه ۲۰۱۰ (دی ۸۸)
- آیا می توانید توضیح دهید چه چیز باعث شد ایران را ترک کنید؟
قاضی دادگاه انقلاب حکم ۸ سال زندان برایم صادر کرد و مجبور شدم که فرار کنم. به دنبال کمکِ قاچاقچی ها بودم. نزدیک ۱۰ هزار یورو بابت این کار از من خواستند. نهایتا از راه کردستان عراق فرار کردم، منطقه ای که مدت طولانی است دولت عراق بر آن کنترل جدی ندارد.
- در مصاحبه با بی بی سی هنگام شرح ماجرای خروج از ایران از لفظ «ما» استفاده کردید. سایرین چه کسانی بودند؟
دوستان دیگری مثل من بودند. آنان را در عراق دیدم و سپس در فرانسه. همان گونه که می دانید پس از انتخابات ۶ هزار ایرانی از کشور فرار کردند.
- آیا آن زمان ازدواج کرده بودید؟ آیا همسرتان با شما گریخت؟
نه، آن موقع ازدواج نکرده بودم.
- ولی الان ازدواج کرده اید؛ درباره همسرتان بگویید. آیا ازدواجی بر اساس عشق بود یا ازدواجی از پیش تعیین شده؟ شغل همسرتان چیست؟ آیا وی از نظر سیاسی فعال است؟
ازدواج ما بر اساس عشق بود. پس از چهار سال دوستی. او حقوق خوانده. در واقع اکنون باید وکیل می بود. ولی به خاطر فعالیت های من اجازه ندادند با من باشد. او نیز روزنامه نگار است.
- درباره همسرتان پرسیدم زیرا اعتراضات سال گذشته به ویژه برای زنان، به همان اندازه که درباره آزادی زنان بود، به همان اندازه بیان خشم و نا امیدی آنان در برابر دولت نیز بود. بسیاری از زنان به خیابان ها ریختند زیرا آقای احمدی نژاد در حکم فاجعه ای برای زنان بود. پاسخ شما چیست؟
به گمانم با شما موافق باشم. شاید برای شما و خوانندگان تان مسخره باشد ولی در ایران زنان نمی توانند لباس هایشان را خودشان انتخاب کنند. نمی توانند طلاق بگیرند و اجازه ندارند بدون اجازه پدر (ازدواج کنند) بدون اجازه همسرشان کشور را ترک کنند. زنان ایرانی کمک بزرگی برای جنبش سبز بوده اند.
- آذر نفیسی استاد دانشگاه (جانز هاپکینز) که کتابش «لولیتا خوانی در تهران» باعث شهرت وی گشت، باور دارد که تنها تغییر حکومت در ایران کافی نیست. تنها تغییری در ساختار فکری می تواند زنان را به سوی آزادی بزرگتری راهنمایی کند. شما چه می گویید؟
من موافقم. نمی دانم آیا کتاب «آینده آزادی» نوشته فرید ذکریا را خوانده اید یا نه، دموکراسی غیر لیبرال در وطن و خارج (که در ایران به نام نقد مردم سالاری و توده سالاری معروف است-م) با او از این نظر موافقم که ما باید ذهنیت خود را درباره زنان و مذهب تغییر دهیم.
- چگونه با خانواده خود در ایران در ارتباط هستید؟ به خانواده ندا آقاسلطان در ایران اجازه برگزاری مجلس ختم عمومی داده نشد. آیا خانواده شما نیز زیر نظر یا هرگونه فشار دیگری هستند؟
از زمانی که دانشگاه می رفتم خانواده ام زیر فشار بوده اند. از راه اینترنت با آنها در تماس هستم.
- شما تبعید شده اید ولی از نام مستعار استفاده نمی کنید.
بله، درست می گویید. ولی متنفرم از کاری که در آن نام مستعار استفاده شود. همچنین، به خاطر این که خیلی باز برخورد می کنم دولت ایران نمی تواند با من کاری بکند. اگر اتفاقی برای من بیفتد همه جمهوری اسلامی را مقصر خواهند دانست.
- شما سردبیر هفته نامه «گیلان بهتر» بودید. اکنون چه می کنید؟
من روزنامه نگار هستم.
-چه برداشتی از انقلاب ۱۹۷۹ (سال ۵۷) دارید؟ روند حرکت به سوی آزادی، پس از انقلاب چه تغییری پیدا کرد؟
این انقلاب هم زمان هم خوب بود هم بد. علیه دیکتاتوری انقلاب شد و مردم می دانستند چه چیزی نمی خواهند؛ ولی نمی دانستند چه می خواهند.
- اگر در ایران تغییری اتفاق بیفتد، چنین تغییری برای سایر بخش های جهان اسلام چه پیامی خواهد داشت؟
فکر می کنم ناپدید شدن اسلام سیاسی در ایران، شرایط را در کشورهایی چون فلسطین، عراق و افغانستان بهبود می بخشد.
- شادترین خاطره شما از زندگی در ایران چیست؟
روزهای پیش از انتخابات را هرگز فراموش نمی کنم. گمان می کردیم همه چیز را می توانیم تغییر دهیم.
- سخت ترین بخش زندگی در تبعید، دور از وطنی که اینچنین دوستش می دارید چیست؟
دوری از دوستان و خانواده، درک این موضوع که شاید دیگر هرگز آنان را دوباره نبینم. بدترین چیز این است که تنها خاطراتی دارم. آزادی ندارم. می دانید، بهترین دوست من اکنون در زندان است....
دولت اوباما به منظور اجرای قطعنامه چهارم تحریم های ایران شماری از شخصیت های حقیقی و حقوقی ایرانی را به فهرست سیاه اضافه کرد تا هدف ممنوعیت و فشارهای اقتصادی قرار گیرند. به گفته مقام های کاخ سفید، این فشارها با تحریم های اتحادیه اروپا تقویت خواهد شد.
اتحادیه اروپا هم قرار است تحریم های پیشنهادی خود بر روی صنایع نفت وگاز ایران را اعمال کند. تیموتی گایتنز، وزیر خزانه داری آمریکا گفت: «برای هدف گیری بر روی سیاست دستیابی جمهوری اسلامی به سلاح کشتار جمعی، باید دامنه ای از فشارهای متمرکز جهانی روی اقتصاد ایران باشد و ما پشت صحنه با وزیران اقتصادی دیگر کشورها در این مورد مذاکره کرده ایم و فشارهای بیشتر از سوی دیگر دولت ها به زودی اعلام خواهد شد.»
فهرست سیاه آمریکا هرگونه معامله شرکت های حقیقی و حقوقی با ایران را ممنوع کرده و دارایی آنها در آمریکا را مسدود می کند و هدف از آن، تشویق شرکت ها به خودداری از معامله با ایران عنوان شده است. در این فهرست، شرکت های مرتبط با سپاه پاسداران که هم بخش بزرگی از اقتصاد ایران و نیز برنامه اتمی جمهوری اسلامی را در اختیار دارد، ذکر شده اند.
فرمانده سپاه محمد علی جعفری و فرمانده بسیج محمدرضا نقدی هم در این تحریم ها آمده اند. هر دوی این افراد در سرکوب و کشتار معترضان مردمی در واکنش به تقلب در انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته ایران نقش داشتند. به گفته مقامات آمریکا، هدف این فشارها، کاهش درآمدهای سپاه است. شرکت های مرتبط با قرارگاه خاتم الانبیا که از راه مخابرات، ساخت و ساز و پروژه های مهندسی فعال است هم در فهرست سیاه آمده اند.
پنج شرکت بزرگ کشتیرانی جمهوری اسلامی هم در فهرست تحریم ها قرار گرفته اند. شرکت کشتیرانی جمهوری اسلامی دو سال پیش، سال ۲۰۰۸ در فهرست تحریم های آمریکا قرار گرفت ولی گزارش ها حاکی است این شرکت با عناوین مختلف و با شرکت های دیگر به کار خود ادامه می دهد و از همین رو شرکت های حافظ دریا که از نمونه این شرکت های زیرمجموعه است، در فهرست تحریم ها ذکر شدند. آمریکا همچنین موسسات بانکی، انرژی و نظامی ایران را در فهرست تحریم ها قرار داد. پست بانک ایران هم که پس از تحریم سال ۲۰۰۷ بانک سپه به برخی عملیات این بانک کمک می کرد هم مورد تحریم قرار گفته است. بانک سپه به دلیل دخالت در برنامه موشکی ایران تحریم شده بود. وزارت خزانه داری آمریکا پست بانک را به عملیات مخفی برای کمک به بانک سپه متهم کرده است.
شرکت جاودان مهر توس هم به دلیل حضور در فعالیت های اتمی ایران در فهرست تحریم های آمریکا قرار گرفته است. وزیر دفاع جمهوری اسلامی احمد وحیدی هم به دلیل گسترش برنامه موشکی ایران در فهرست تحریم ها آمده است . آقای گایتنر گفت: «در هفته های آینده، شمار بیشتری از فشارهای اقتصادی خود را اعمال کرده و اعلام خواهیم کرد و هرگونه حمایت ایران از تروریسم و سازمان های تروریستی را هدف خواهیم گرفت.»
۲۲ شرکت انرژی و بیمه هم در درون و بیرون از ایران که در مالکیت دولت جمهوری اسلامی است در این فهرست آمده است. جمهوری اسلامی می گوید برنامه اتمی را با اهداف صلح آمیز دنبال می کند و اصرار دارد که ذره ای از برنامه خود عقب نشینی نخواهد کرد.
آمریکا و اتحادیه اروپا می گویند فشارها بر برنامه اتمی ایران را ادامه خواهند داد. ایران فکر می کرد با توافقی که با برزیل و ترکیه به دست آورده، تحریم ها را دور خواهد کرد. یک دیپلمات اروپایی گفت: «ایرانی ها فکرش را نمی کردند که اروپا به این سرعت پس از شورای امنیت واکنش نشان دهد و دست به کار شود. خیلی از این قدم ها که برداشته شده را نمی توان بی اثر کرد.»
سیاست باراک اوباما در گفت وگو با ایران را می توان به عنوان یک تجربه مورد تحلیل قرار داد. این امکان بود که ایران با آمریکا وارد مذاکره شود ولی روحانیون حاکم بر ایران حاضر نبودند با دولت جورج دبلیو بوش گفت وگویی داشته باشند. اما پس از گذشت یک سال و نیم از دولت اوباما این را می توان کاملا فهمید: جمهوری اسلامی توسط آیت الله خمینی از هرگونه مذاکره با آمریکا منع شده است. به گفته آندرو سی. مک کارثی در کتاب جدیدش «جهاد اکبر»، منع مذاکره با آمریکا از اصول جمهوری اسلامی است که نمی توان از آن عدول کرد و هدف این است که با شیطان بزرگ مقابله کرد و روبرو شد و بالاخره آن را باید به شکست کشاند.
برنامه و سیاست بوش برای انزوای ایران هم موفق نشده و هم دنبال شده است. ایران هیچگاه به اندازه امروز منزوی نبوده است و محمود احمدی نژاد فقط به دلیل برنامه های استراتژیک با کره شمالی و ونزوئلا ائتلاف دارد (که از آن پولی در نمی آید). همین دلیل با ترکیه و برزیل این کشور را نزدیک کرده است.
سوریه اما مشتری ایران است. عوامل تروریستی ایران در لبنان مستقر هستند و ایران به حماس بودجه می دهد و با افتخار می گوید افراط گرایی در مقابله با اسراییل را گسترش می دهد. درست است که قطعنامه شورای امنیت علیه ایران تصویب شده اما این تحریم ها به اندازه کافی گزنده نیست اما جهان نشان داده که حاضر است از آن فراتر برود و حتی دولت آمریکا هم اگر بخواهد می تواند تحریم های بیشتری را یکطرفه اعمال کند.
اگر دولت آمریکا این کار را نکند، و یا اگر به آن دست بزند ولی نتیجه نگیرد، صحبت از سیاستی می شود که این روزها حرف آن مطرح است: سیاست بازدارندگی. هرچند خیلی ها خود را در واشینگتن صاحب نظر در این سیاست می دانند اما هرگونه سیاست بازدارندگی، نه تنها شکست خواهد خورد که عواقب بدی هم خواهد داشت.
جورج اف کنان، که در سال های ۱۹۴۰ به عنوان سفیر آمریکا در مسکو خدمت کرده، می گوید آمریکا به سمت سیاست بازدارندگی با اتحاد جماهیر شوروی سابق رفت به دلیل آن که پیش از آن، دو کشور در جنگ جهانی دوم در یک ائتلاف نزدیک قرار داشتند و بعد از آن به سوی خصومت رفتند.
بازدارندگی همان عقب کشیدن است. آن زمان تلاشی بود برای شوروی که آلمان نازی را شکست داده بود برای این که دام کمونیسم را گسترده تر نکند. اما بازدارندگی کمی از نرمال سازی عقب بود که البته روی هیتلر جواب نداد و نتوانست جلوی آنها را در اروپا بگیرد.
بازدارندگی عبارتست از به کار گیری ابزارهای دیپلماتیک، اقتصادی و نظامی برای این که کمونیست های شوروی را در همان مرزشان نگه داشت. نیروهای آمریکایی در اروپا و آسیا باقی ماندند و به صورت غیرمستقیم و با واسطه به جنگ با دو کره و کمونیست های ویتنامی ادامه دادند. آمریکا از شورشیان افغانستان علیه جنگ با شوروی حمایت کرد.
به کارگیری سیاست بازدارندگی علیه ایران، نیازمند حضور دائمی نیروهای نظامی آمریکایی در عراق و افغانستان است. بازدارندگی یعنی این که آمریکا به یکسری درگیری های با واسطه در بسیاری از نقاط دست بزند.
خنثی سازی اتمی هم یکی از عوامل بازدارندگی است. این سیاست موثر بود چون شوروی سابق به خدا اعتقاد نداشتند و در نتیجه به مرگ هم تمایلی نداشتند. با افراطی های مذهبی که مرگ و زندگی برایشان فرقی ندارد، شاید این سیاست جوابگو نباشد.
محمد البلطاجی، از اعضای اخوان المسلمین مصر که از سرنشینان کشتی اعزامی کمک های ترکیه به غزه بود می گوید: «ملتی که بر مرگ اصرار دارد توسط خدا آمرزیده می شود و در بهشت برین جای خواهد داشت.»
مشابه این را هم خمینی گفته بود: «ما ایران را نمی پرستیم، ما خدا را می پرستیم. وطن پرستی نوعی کفر است. من می گویم حتی بگذارید این ایران بسوزد. بگذارید این سرزمین دود هوا شود و اجازه دهد اسلام به عنوان پیروز به دیگر کشورهای جهان معرفی شود.»
با کسانی که دیدگاه این چنینی دارند، نمی توان گفت وگو کرد. این بحث که سیاست بازدارندگی جنگ سرد جوابگو است، شاید برای این گونه نظام ها به ویژه وقتی دستشان به سلاح اتمی برسد، دیگر بی اثر باشد.
به کار گرفتن سیاست بازدارندگی نه تنها تقویت کننده امنیت آمریکا نیست، که شکست می خورد و برای ایالات متحده عواقب وخیمی خواهد داشت.
* کیلفورد دی. می، رییس بنیاد دفاع از دموکراسی است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر