It is hard to live in Iran and grow up and become mature, and achieve glory. From the moment you are born, when they say "azan" (1) in your ears, the same phrase is being repeated over and over again: "you cannot". Life in Iran is like being a young sapling faced with the threat of an axe that is striking non-stop, so that its trunk is always knotted while growing up. You are fucked up to gain what you desire and often you do not achieve it. In the middle of the road, you can't stand it anymore, the leaves of the tree of life turn yellow, they fall down and you become an acarpous tree staring at the sky.
It is almost impossible to go to a governmental organization or institute and ask a man or a woman working there if they like their career and to get a positive answer. It is impossible to look into their eyes and not see their regret. The head of the university inscription office desired to be a traveler but becoming a mother has changed her destiny. The supermarket salesman in the neighborhood wanted to continue his education but his father prevented him to do so. You meet a chief manager of a successful enterprise claiming he used to like to play the piano but in their small city music was haram (banned by religion). One guy was involved in political activity; the other one has gone bankrupt; the third one's husband has prevented her from doing what she wants. There are thousands of these stories. You can find only very few people who confidently state: yes, I am interested in my career, I love my job.
Yes, this is a love story, a classical type of love story, not one of those new kind of love affairs that end very fast. You have to be in love and just take your hatchet with you, just as Farhad (2) did, and start striking at Mount Bisotoon. The blaze of love for your career should burn from the bottom of your heart. From the very beginning you should keep in mind that thousand and one obstacles and limits will appear along your way. You have to learn the ways to pass and most importantly the ways not to pass. You have to learn not to talk and think about some specific subjects, especially if you are a girl. And in the end, you just have to keep striking at Bisotoon, not think about Bisotoon and about the result, just keep on striking at Bisotoon with your hatchet and call for Shirin.
My story is the story of that young lover who is walking in the street and hanging around in the crowd. Whether he's sitting at home and reading a book or going to university to protest, something is being repeated non-stop in his mind; one question is hesitantly being asked over and over again: can I do it?
It is incredible. In Iran you should always expect to face strange things.
It is incredible. In Iran you should always expect to face strange things. For instance, you get in a taxi and after a long chat with the driver you might be surprised by the amount of knowledge he has. You ask him about his education and he answers that he was a professor at university but has been fired so he had to start working as a taxi driver. You may travel to a distant village, and there you will meet a shepherd playing the flute for his sheep, and when talking to him you find out he is a professional in Iranian musical instruments and even had some performances in Tehran. But to earn his money for a living, he has to be a shepherd. These are not stories belonging to the past. I have witnessed them with my own eyes.
I never forget that when I was nine years old, I used to take the road passing by the bookshop when coming back from school, to say hello to the book seller and take a look at his books from the window. Having my school bag with me, I arrived in front of the bookshop. While looking at the books, something started burning inside my head, something started repeating itself in my mind and finally came out of my mouth: “I must write”. Ever since, I could not stop thinking about it. As soon as I arrived home, I opened my diary notebook at a blank page, wrote the date and then in capitals: STORY NUMBER 1. Naively I started writing about daily school events and full of excitement showed it to my mother and said: “I have written a story.” My mum also got excited or at least she pretended so and answered: “Really? Read it for me, I'm interested.” I read it out loud to my mother and she gave me a pat on the back and said: “That’s great, son, let's keep doing it and we'll see how it goes.” Until midnight I gloriously wrote four more of those so-called stories and waited for my father to come back. When he arrived home, the story took a turn. He told me that it was great that I write but it was nevertheless useless because I can't earn money by writing short stories and it is better not to be a dreamer. That was the first punch I got as a nine-year-old boy. At night in my bed I was thinking: why can’t I write and why should I earn money and what is the problem with writing? But as I was a kind of rebel child, I soon decided not to listen to my father's advice and become the greatest writer of the future.
Fourteen years later, I wish I never grew up old enough to understand the meaning of my father's advice. In Iran, as people get older, each year their problems become ten times bigger, especially if they want to take risky decisions like marrying or having a career. At some time you have to finally face the facts and then you see you are so involved in the details of life that you have forgotten about your dreams. That was the reason I bought a calligraphy of a poem by Shamloo and put it on the wall in my room. The poem is about never-ending dreams and the desires of the poet that can't be achieved because of the material and financial reasons and every stanza ends with this phrase 'just if the blues of bread (i.e. material concerns) let me '.
Now I understand how difficult it can be to follow your dreams in real life. Social problems, political problems, limits and shortcoming: they all make you hold your breath and that is why when someone in living in the third world wants to pass all these obstacles, he should be a perfect character who has battled with faith in many dimensions, who has been injured and has ultimately overcome all problems.
I do not care if as a writer I cannot earn money. Losing your dreams in Iran means death, because reality has nothing to do with what is on your mind. Always when I read this phrase in a text about a famous poet or writer “since then he dedicated his life to writing” I jealously think: “will the day arrive when I can sit behind my desk and write just free from any concern?”
Hold fast to dreams,
For if dreams die
Life is a broken-winged brid
That cannot fly.
Hold fast to dreams
For when dreams go
Life is a barren field
Frozen with snow.
Langston Hughes
(1) Farsi for ‘grow’
(2) referring to the classical love story Khosrow and Shirin, about the love of Sassanian king Khosrow II towards an Armenian princess, Shirin. It recounts the story of King Khosrow's courtship of Princess Shirin, and the vanquishing of his love-rival, Farhad, by sending him on an exile to Bisotoon mountain with the impossible task of carving stairs out of the cliff rocks.
A prominent Iranian human rights lawyer is in a serious condition after going on hunger strike in prison, a New York-based Iranian rights group says.
The International Campaign for Human Rights in Iran (ICHRI) called on the United Nations to intervene in the case of Nasrin Sotoudeh.
Ms Sotoudeh was arrested in September and is accused of acting against national security.
She has been refusing food since Sunday in protest against her treatment.
ICHRI spokesperson Hadi Ghaemi quoted Ms Sotoudeh’s husband, Reza Khandan, as saying she has lost a lot of weight since being detained in Tehran’s Evin prison, and that her skin has darkened.
Mr Ghaemi said she had only been able to see her two young children on Thursday for the first time since her arrest.
He urged UN High Commissioner for Human Rights Navanethem Pillay to take up the matter with the Iranian authorities immediately.
Mr Ghaemi also said the Iranian authorities had denied her contact with her lawyer and had held Ms Sotoudeh in solitary confinement.
Her trial is due to start on 15 November.
Ms Sotoudeh has represented Iranian opposition activists and politicians, as well as Iranian Nobel peace prize laureate Shirin Ebadi.
source: BBC News
ماه اکتبر و اولین هفته ماه نوامبر برای ساکنان آلمان شرقیِ سابق یادآور تحولات بی سابقه ای است که منجر به سقوط دیوار برلین و فروپاشی رژیم جمهوری دموکراتیک آلمان شد. سلسله تظاهرات هایی که بدون سازمان دهی با مشارکت تعداد گسترده ای از شهروندان آلمان شرقی سابق به شکل مسالمت آمیز شکل گرفت و در نهایت منجر به سقوط نظام اقتدارگرای کمونیستی ای شد که با قدرت تمام هر حرکت انتقادی ای را سرکوب می کرد. مرور وقایع آن دوران و پدیده «تظاهرات دوشنبه های لایپزیگ»، برای ما ایرانیان نیز از جهاتی تداعی کننده رویدادهای یکسال و نیم گذشته در تهران و برخی شهرهای بزرگ ایران است. تظاهرات تقویمی ای که با کمترین نقش سازمان های سیاسی و رهبری شکل می گرفت یا حداقل ساماندهی و برنامه ریزی آن ها برای بسیاری از مشارکت کنندگان و ناظران ناروشن بود. تظاهرات میلیونی که در یک ساختار غیردموکراتیک و درفضای سرکوب با خواست تغییر مناسبات غیردموکراتیک با دوری از خشونت شکل گرفت. از این رو شاید پرداختن به آن تجربه موفق ظاهرا مشابه در آلمان شرقی برای جنبش سبز دستاوردهای مثبتی به همراه داشته باشد و زاویه هایی ناروشن از سیر تحولات جنبش سبز را روشن کند.
در حوزه آکادمیک نیز می توان تظاهرت سال 1989 آلمان شرقی را سرآغاز تغییرات ژرفی در نگاه به کنش های جمعی و جنبش های اجتماعی تحت نظام های غیردموکراتیک دانست. پدیده ای که نظریه های پیشین که بیشتر بر مبنای اصالت دادن بر سازمان های سیاسی و شبکه های رسمی بنا شده بودند را بی اعتبار کرد. با وقوع تظاهرات های چند صد هزار نفری لایپزیگ تحت نظامی که امکان ظهور و بروز هیچ سازمان سیاسی ای نبود شاخه ای نوین در تحلیل کنش های جمعی در فقدان شبکه های رسمی و سازمان های سیاسی پدید آمد. در ایران و در میان نخبگان بنا بر سنت استفاده از نظریه های وارداتی بدون توجه به زمینه اجتماعی ـ سیاسی و تاریخی، سالیان دراز جنبش های اجتماعی برمبنای نظریاتی تحلیل می شدند که نقش سازمان های سیاسی در پدید آمدن و رشد و افول آنها پر رنگ در نظر گرفته می شد. نظریه هایی که پایگاهی غربی داشتند ولی در جوامع غیرغربی با فقر سنت مشارکت، عدم جریان آزادانه اطلاعات و سرکوب نیروهای منتقد بکار برده می شد. شاید از این جهت بود که در ماه هایی که تظاهرات تقویمی در ایران جریان داشت یکی از پرسش های عمده پیرامون رهبری و سازماندهی جنبش سبز طرح می شد. از این جهت نیز ذکر نظریه هایی که رویداد اکتبر 1989 را توضیح می دهند می تواند برای تحلیل وقایع اخیر ایران مفید باشد.
از این رو برآن شدم در این نوشته به یکی از مهمترین نظریه ها در توضیح تظاهرات 1989 آلمان شرقی سابق و یکی از معتبرترین و گسترده ترین پژوهش ها در این حوزه بپردازم.
کارل دیتر اوپ، استاد جامعه شناسی دانشگاه لایپزیک آلمان و واشنگتن آمریکا، یکی از پیشگامان تحقیق در خصوص کنش جمعیِ فراگیر پیش گفته در سال 1989 است [1]. اوپ از یک سال پس از سقوط آلمان شرقی و تظاهرات گسترده ای که منجر به سقوط جمهوری دموکراتیک آلمان شد، مشغول گردآوری دادهها و تحقیق در خصوص اعتراض های سیاسی آن دوران شد. اوپ حاصل یافتههای خود و همکارانش در خصوص اعتراضهای سال 1989 آلمان شرقی را در سال 1993 طی مقالهای در نشریه انجمن جامعهشناسی آمریکا [2] همراه با کریستین گرن به نشر رساند. نوشته زیر ترجمه و تلخیصی از این مقاله است.
گروههای مخالف، شبکههای شخصی و هماهنگیهای خودانگیخته: انقلاب 1989 آلمان شرقی [3]
همانطور که از نام مقاله بر می آید نویسنده در این نوشته بر نقش گروه ها و شبکه های شخصی در تظاهرات هایی مابین می تا اکتبر 1989 متمرکز شده است که زمینه فرونشاندن رژیم آلمان شرقی سابق را مهیا کرد. کار قابل توجه اوپ و گرن در این تحقیق خارج شدن از تئوری ها و تحلیل هایی است که پیش از آن عموما برای جوامع دموکراتیک غربی کاربرد داشتند و تفاوت های این جوامع را با جوامعی که حکومتگران خودکامه دارند نادیده می گرفتند. اوپ و گرن نوشته خود را اینگونه آغاز میکنند: «شبکه های اجتماعی اهمیت کانونی در تحلیل جنبش های اجتماعی و اعتراض های سیاسی دارند. این شبکه ها در وهله اول گروه های اجتماعی و سازمان ها هستند و در وهله بعد شبکه های شخصی که به بسیج شهروندان برای اعتراض ها ارتباط دارند. تحقیقات عملی، و بیشتر نظریه ها، اجتماع های دموکراتیک غربی را فرض می گیرند. جوامعی که در آن ها فرصت های گسترده ای برای شکل گیری گروه ها، بسیج اعضای جدید یا شبکه های شخصی و هماهنگی با دیگر گروه ها فراهم است. در نتیجه در این جوامع ارتباطات در راستای انتقاد از حکومت یا سیستم سیاسی، بدون ترس از سرکوبی صورت می گیرد و قدرت سیاسی به راحتی جابجا می شود.
این شرایط در نظام های خودکامه مهیا نیست. اقدام به تاسیس شبکه های مخالف از سوی حاکمیت جلوگیری و به شدت مجازات می شود. ابراز عقاید انتقادی در میان دوستان و آشنایان نیز همراه با خطر است. و بسیج سیاسی، تحت ترس از سرکوب شدید دشوار است و ظهور اعتراض به راحتی میسر نیست. اما علیرغم این باز هم اعتراض های گسترده و انقلاب های تغییردهنده در جوامع خودکامه رخ می دهند. شورش بدون خشونت سال 1989 در جمهوری دموکراتیک آلمانِ پیشین مثال شناخته شده آن است.” نویسندگان با در نظر گرفتن این تفاوت عمده جوامع غربی دموکراتیک و جوامع غیر دموکراتیک، در جهت توضیح این پدیده، یک مدل به شیوه مدل قایقی کلمن[4] طراحی می کنند. در سطح خرد[5] این مدل، مجموعه گسترده ای از انگیزه های فردی قرار دارد که در تصمیم گیری برای شرکت یا عدم شرکت در تظاهرات موثر هستند و در سطح کلان[6] زمینه های اجتماعی و سیاسیِ تغییر آن انگیزه ها مشاهده و بررسی می شود. اوپ بر اساس این مدل و یافته های پیمایشی خود ادعا می کند همراه شدن برخی رخدادهای سیاسی و تغییرات اجتماعی با بوجود آمدن مکانیزمی هماهنگ کننده، تظاهرات گسترده سال 1989 را پدید آورده است.
اوپ و گرن بر اساس مدل خود فرضیه هایی را طرح می کنند درخصوص تاثیر زمینه های اجتماعی و سیاسی بر انگیزه شرکت در تظاهرات ها و به تبع آن تاثیر بر تصمیم گیری افراد که منجر به تظاهرات های گسترده فوق الذکر شد. این محققان، این فرضیه ها را با تحلیل و آزمون نتایج مصاحبه های 1300 نفر از شرکت کنندگان در تظاهرات ها بدست آورده اند.
بر اساس این یافته ها، بطور کلی انگیزه بالای دستیابی به نفع عمومی و شبکه های دوستان منتقد مهمترین متغیرهایی هستند که شرکت در تظاهرات ها را توضیح می دهند. البته انگیزه های اخلاقی و عضویت در گروه های مخالف هم برای شرکت در اعتراضات نقش داشته اند اما این اثرگذاری ها غیر مستقیم و محدود بوده است.
آن دو بر این باور هستند که با افزایش نارضایتی های سیاسی و افزایش درک از موثر بودن شخص در تحولات سیاسی، انگیزه های مثبت افزایش ناگهانی پیدا می کند. امری که با برخی رخدادهای سیاسی در جامعه آلمان شرقی به وقوع پیوست. پذیرش رفتار خشن دولت چین در میدان تیان آن من در ماه ژوئن 1989 از سوی حکومت آلمان شرقی، لیبرالیزاسیون سیاسی مجارستان و لهستان، موج مهاجرت ها به آلمان غربی از حوادث سیاسی بودند که بر انگیزه های مردم تاثیر فراوانی گذاشتند بر این رویدادها می توان دست آخر مهمترین حادثه یعنی بازدید گورباچف و جشن چهلمین سال جمهوری دموکراتیک آلمان در 7 اکتبر 1989 را افزود که درحالی صورت گرفت که برپایی جشن ستایشگرانه سوسیالیسم، از سوی بسیاری از شهروندان مضحک دانسته می شدو نشان از عدم توجه رژیم به همه گیری اعتراض ها و فرار شهروندان از کشور داشت.
گروه های غیر رسمی دوستان که در آن ها انتقادات مطرح می شد هم «زمینه های اجتماعی» این افزایش انگیزه ها را فراهم کرده است. “انگیزه های شرکت در تظاهرات، در شبکه های شخصی و دوستان متمرکز شده بود. از این رو شبکه های شخصی مهمترین زمینه های بسیج شهروندان بودند.”
با افزایش ناگهانی انگیزه، تنها دو مانع بر سر راه اعتراضات همگانی ماند، یک هزینه بالایی که شرکت کنندگان پیش از اولین حضور برای این کنش جمعی متصور بودند و دیگر نحوه سازمان دهی.
در مقاله مزبور می خوانیم: “ما استدلال می کنیم که بطور کلی انگیزه مثبت برای اعتراض ها در سال 1989 بیشتر شد. شهروندان با یک وضع دشوار مواجه شدند: آنها میل شدیدی به درگیر شدن در کنش های مخالف حکومت داشتند ولی هزینه انجام آن بسیار بالا بود. یک راه امکان پذیر برای حل این مساله غامض، اجتماع کردن در یک مکان شناخته شده بود، تا رژیم به چنین اجتماعی که مبین ناراضیتی مردم و تاثیر اصلاحات سیاسی بود کرنش کند. هزینه شرکت در چنین گردهم آیی ای کمتر از مشارکت های عیان تر چون کارکردن برای گروه های اپوزیسیون یا رای ندادن بود.” اما کِی و کجا یک تعداد قابل قبولی از مردم جمع می شوند؟ یک پیش بینی قابل انتظار عمومی که شهروندان در یک زمان و مکان مشترک دور هم جمع می شدند این مشکل را حل کرد. در لایپزیگ، مراسم مذهبی روز دوشنبه. پیوستن نمازگزاران روز دوشنبه به تظاهرات ها هزینه بسیار کمتری نسبت به کنش های اعتراضی دیگر چون عضویت در یک گروه مخالف داشت. تظاهر کنندگان همواره این توجیه را در ذهن داشتند که در صورت دستگیری یا مواجهه با پلیس امنیتی خواهند گفت چون هر هفته برای نماز آمده اند. بنابراین کاهش یافتن نسبت هزینه به فایده موجب شد که شهروندان از احتمال سرکوب صرفنظر کنند و حضور بیشتری در تظاهرات ها داشته باشند.
یافته ها نقش اندک گروه های اپوزیسیون در بسیج تظاهر کنندگان را نشان داده است. تنها 13 درصد اعضای گروه های سیاسی مخالف در تلاش برای بسیج مردم شرکت می کردند. به رغم آگاهی نسبی شهروندان آلمان شرقی سابق از گروه های مخالف از طریق رسانه های غربی، آن ها جدی گرفته نمی شدند. اوپ و همکارانش در مجموع هیچ مدرکی نیافتند که نشان دهد گروه های اپوزیسیون مستقیم یا غیرمستقیم در شکل دادن به انگیزه های شرکت کنندگان در تظاهرات ها کمک کرده باشند. بعلاوه مدرکی هم وجود ندارد که یک گروه تظاهرات ها را برنامه ریزی کرده باشد. پرسش مطرح شده این است که اگر هیچ گروه سیاسی مخالفی در برنامه ریزی و سازماندهی این تظاهرات نقش نداشته اند پس چگونه بسیج سیاسی پدید آمده است و چگونه هماهنگی های لازم برای حضور افراد در مکان و زمانی معین صورت می گرفته است؟ اوپ و گرن با ارائه یک مدل هماهنگی خودانگیخته (خودبخودی)[7] توضیح می دهند چگونه شهروندان ناراضی که انگیزه بالایی برای اعتراض سیاسی داشتند در زمان و جای مشخصی همدیگر را ملاقات کردند.
ساکنین لایپزیگ می دانستند که هر دوشنبه بین ساعت 5 تا 6 بعداز ظهر، مراسم مذهبی صلح و نماز دوشنبه ها در کلیسای نیکولای در نزدیکی میدان کارل مارکس برگزار می شده است. این مراسم از سال 1982 به عنوان تالارهای گفتگو آغاز بکار کرده بودند. بین سال های 1982 تا 1989 حدود 10 تا 1000 نفر در آن مراسم شرکت داشتند. اولین مواجهه پلیس در 7 و 8 می 1989 و بعد از انتخابات محلی بود. بعد از آن پلیس امنیتی در این برنامه ها شرکت داشت. پلیس در 4 سپتامبر که 1200 نفر در مراسم شرکت داشتند جلوی شرکت کنندگان را گرفت. در آن تاریخ برای اولین بار تظاهر کنندگان به جای شعار «ما می خواهیم برویم» شعار «ما می مانیم» سر دادند. پلیس آن ها را تهدید کرد که در گردهمایی بعدی با آن ها مقابله خواهد کرد اما نکرد. اولین تجربه تظاهرات پس از مراسم مذهبی را لایپزیگ در 25 سپتامبر 1989 داشت. در 2 اکتبر 1989 یک کلیسای دیگر نیز مراسم مذهبی صلح را برگزار کرد و در 9 اکتبر دو کلیسای دیگر به این مراسم ملحق شدند.[8]
بیشتر مردمی که در این نمازهای صلح شرکت می کردند در میدان کارل مارکس و پس از ترک کلیسا در حدود ساعت 6 با یکدیگر برخورد می کردند. مراسم مذهبی صلح آن چیزی را تهیه کرد که انگیزه نهادی[9] بر آن نام می گذاریم. برنامه دوشنبه یک رخداد متناوبی بود که انگیزه ای برای گردهم آیی مردمی فراهم می کرد که می دانستند دیگران هم در یک زمان معین و در جای مشخص حضور پیدا خواهند کرد. مراسم مذهبی دوشنبه ها همراه تظاهرات، اعتراض ها را در دیگر شهرهای آلمان شرقی نیز پدید آورد.
بدین ترتیب مدل اوپ و یافته های آنان نشان از آن دارد که از یک سو تحولات سیاسی و از سوی دیگر زمینه های اجتماعی موجب شد که انگیزه برای دست یابی به نفع عمومی که همان نظامی دموکراتیک بوده است از طریق مشارکت در کنش جمعی در میان افراد شدت بگیرد. انگیزه نفع عمومی و انگیزه اخلاقی و اجتماعی که از سوی شبکه های شخصی با تعداد بسیاری افراد منتقد تقویت می شدند زمانی افراد را توجیه به مشارکت کردند که مکانیزمی سبب شد تا هزینه های مشارکت کاهش پیدا کند. این مکانیزم هماهنگی خودبخودی همان آگاهی از تجمع در زمان های تقویمی یعنی دوشنبه هاست.
این یافته ها و نظریه طرح شده به ما نشان می دهد که چگونه شکل گیری تظاهرات های خودسامان با کمترین نقش سازماندهی در نبود سازمان ها و گروه های سیاسی امکان پذیر است. و بعلاوه تاکیدی دارد بر نقش شبکه های غیررسمی در افزایش انگیزه های مشارکت در ساختارهای غیردموکراتیک که سازمان های سیاسی امکان تشکل یابی و نقش آفرینی در بسیج مردم را دارا نیستند.
و بالاخره شاید ذکر این نکته نیز قابل توجه باشد که اوپ و گرن در پایان مقاله شان پرسش چرایی ادامه اعتراضات اکتبر 1989 به شکل غیرخشونت آمیز را طرح کرده و بر پایه چارچوب تحلیلی و یافته های خود 3 پاسخ برای آن برمی شمارند: 1) به خشونت به مثابه امری زیانبار برای موفقیت جنبش نگریسته می شد. 2) خشونت به دلایل اخلاقی اجتناب و منع می شد. 3) موقعیتی وجود داشت که ضد خشونت بود. مانند شعارهای «نه خشونت» که سر داده می شد و حفاظت عمومی که از خسارت وارد شدن به ساختمان های رسمی جلوگیری می کرد.
———————
پانویسها:
[1] از کارل دیتر اوپ تاکنون بیش از 25 کتاب به زبان آلمانی و 6 کتاب به زبان انگلیسی و بیش از 140 مقاله علمی در نشریات تخصصی جامعه شناسی منتشر شده است. به تازگی از او کتابی با مشخصات زیر به چاپ رسیده است که بر تئوری های رایج اعتراضات سیاسی متمرکز است. اوپ در این کتاب تنها به معرفی و توضیح تئوری هایی چون نظریه منطق کنش های جمعی، دیدگاه بسیج منابع، تئوری ساختار فرصت های سیاسی و …، بسنده نکرده است بلکه به بیان ضعف ها و قوت هایشان نیز پرداخته و هر جا که توانسته پیشنهادها و اصلاحاتی بر آن تئوری ها افزوده است.
Opp, K. D. (2009). Theories of political protest and social movements: A multidisciplinary introduction, critique, and synthesis. New York, NY: Routledge.
[2] – American Sociological Association (ASA)
[3]- Karl-Dieter Opp and Christiane Gern, Dissident Groups, Personal Networks, and Spontaneous Cooperation: The East German Revolution of 1989, American Sociological Review 1993, vol. 58, pp. 659-680.
[4] – Coleman-boat
[5] – micro-level
[6] – macro-level
[7] – spontaneous cooperation
[8] تقریب رسمی از شرکت کنندگان در تظاهرات ماه اکتبر لایپزیگ یکصد و پنج هزار نفر یعنی تقریبا 24درصد از جمعیت چهارصد و چهل هزارنفری آن زمان لایپزیک است.
[9] – institutional incentives
انتشار گسترده و بیسابقه برخی اسناد مربوط به حمله نظامی امریکا به عراق توسط تارنمای ویکی لیکس، واکنشهای مختلفی را پدید آورد. یکی از مهمترین آثار این افشاگری، آشکار گشتن بحران در روابط بین حکومت ایران و برخی از جنبشهای ضد جنگ در عرصه بینالمللی است. در ادامه تلاش میگردد تا این موضع شرح داده شود.
تعداد این اسناد قریب به 400 هزار عدد است که رکورد جدیدی را در حجم افشای مدارک حساس ثبت نمود. شنیدهها و مشاهدات سربازان امریکایی در عراق مفاد این اسناد را تشکیل میدهد. موضعگیری مقامات پنتاگون که این اسناد را دادههای خام معرفی کردند که مورد ارزیابی و تحقیق قرار نگرفتهاند، نشان میدهد که آنها ساختگی نیستند. اگر چه موثق بودن و میزان تطبیق آنها با واقعیت مشخص نیست؛ اما میتوان از آنها به عنوان مواد اولیهای برای تحقیق و تدوین گزارشهای مستند استفاده نمود.
جولیان آسانژ مدیر وب سایت ویکی لیکس هدف از این کار را بیان حقایق در مورد جنگ عراق خواند. پیامدهای حساس و تعیینکننده این حقایق باعث گشته است تا این وب سایت امروزه به یکی از اثرگذارترین رسانههای دنیا تبدیل شود که نقش مهمی در شکلدهی افکار عمومی، مطالعات میدانی در خصوص ماهیت و حقیقت رویدادهای سیاسی مهم، ارزیابی عملکرد و صحت دعاوی دولتمردان و تصمیمسازیهای سیاسی ایفا میکند.
به باور برخی از کارشناسان رسانههایی چون این تارنمای جنجالی، بخشی از کشمکش قدرت در دنیا هستند و در فرایند جابجایی و تحولات قدرت اثرگذاری مینمایند یا نیروهایی برای مهار اقدامات دولتها هستند تا اقدامات و سیاستهایشان را با دقت بیشتری انجام دهند که موجب رسوایی آنها در پیش اذهان پرسشگر نگردد.
در واقع اگر چه آنها در بازی قدرت وارد میشوند؛ ولی هدف آنها کسب قدرت نیست بلکه کنترل آن در خدمت منافع و حقوق مردم، صلح و اصول انسانی است. اما فارغ از چگونگی نیت و نحوه فعالیت این تارنما، حجم گسترده و اطلاعات چالشبرانگیز آن از نگاه عینی، فضاهای سیاسی آمریکا، ایران و عراق را تکان داد و دریچه جدیدی به روی مسائل بحث برانگیزی چون درستی یا نادرستی جنگ عراق، آمار واقعی شهروندان غیر نظامی جان باخته در عراق، میزان موفقیت روش اشغال نظامی و براندازی حکومتهای دیکتاتوری در برقراری دموکراسی، موفقیت جنگ علیه تروریسم، میزان دخالت و نفوذ منفی حکومت ایران در امور داخلی عراق و محل دستگیری سه شهروند آمریکایی گشود.
اطلاعات تازه، دور جدیدی از بحثها را راه انداخت که ممکن است به نتایج متفاوتی در خصوص موارد ذکر شده منجر شود. چالش اصلی در این خصوص دشواری بررسی دقت و راستآزمایی محتویات اسناد منتشر شده است. صحت این مدارک در صورتی که ثابت گردند، تبعات سنگین و شالوده شکنی برای مدافعین رویکرد گسترش دموکراسی از طریق اشغال نظامی و همچنین برای دولتهای ایران و عراق دارد.
آرایش نیروها در عرصه بینالملل علیه حکومت ایران تغییر پیدا کرده است و نیروهای جدیدی به جرگه مخالفان آن پیوستهاند که تا پیش از این از سوی حکومت همسو و مفید ارزیابی میگشتند. نتایج فعالیتهای منفی و افشاگریهای آنها، تقویتکننده رویکردی در جهان است که مجازاتهای سنگین و تحریمهای کمرشکن و حتی در صورت لزوم جنگ محدود را برای متوقف کردن ماجراجوییها و یاغیگریهای حکومت ایران توصیه میکند
اما همانگونه که در ابتدای نوشتار گفته شد، یکی از ویژگیها و پسامدهای برجسته اقدام سایت ویکی لیکس، افشاگری علیه اقدامات منفی حکومت ایران در عراق است که از طریق ارائه کمکهای آموزشی، فنی و تسلیحاتی به اخلالگران در زمینه دامن زدن به بیثباتی در عراق فعالیت کرده است. در این گزارش آمده است که برخی نیروهای نظامی و افسران ارشد شبه نظامیان شیعه عراقی توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در ایران آموزشهای نظامی دیدهاند. این سند میافزاید اظهر الدلیمی افسر ارشد شاخه نظامی غزالی که رهبری ربایش سربازان آمریکایی در 20 ژانویه 2007 در کربلا را بر عهده داشته است، تمرینات نظامی خویش را در ایران زیر نظر سپاه پاسداران گذرانده است. اظهر 5 ماه بعد از این ربایش با عملیات ردگیری نیروهای آمریکایی شناسایی و کشته میشود. این گزارش با استناد به شهادتهای بازداشتشدگان و دفتر خاطرات روزانه سربازان به اسارت گرفته شده و مخزن سلاحهای کشف شده و دست نخورده، به نقش ایران در همکاری با گروههای نظامی شیعه در عراق در تجهیز نظامی با راکتها و بمبهای مغناطیسی که به خودروهای در حال عبور در کنار جاده میچسبند، اشاره میکند. این گزارش همچنین به نقش سیاسی ایران در موضوعات عراق علاوه بر کمکهای نظامی نیز میپردازد. علاوه بر این برخی اسناد با اشاره به مثالهایی همچون حمله به منطقه سبز Green Zone در 31 دسامبر 2009 توسط شاخه بغداد نیروهای حزبالله کتائب شیعی با استفاده از راکتهای 107 میلیمتری، نتیجهگیری کرده است برخی گروههای نظامی که ارتش آمریکا معتقد است توسط ایرانیها آموزش و تجهیز میشوند، در قتل اشغالگران و نیروهای ائتلاف نقش عمدهای ایفا کردهاند. مطابق بخشهای دیگری از این مدارک، نیروی سپاه قدس با حزبالله لبنان، شبه نظامیان شیعه عراقی را در اردوگاهی در نزدیکی قم آموزش میدادند که برخی مقامهای عراقی و همینطور سربازان آمریکایی را گروگان گرفته و یا به قتل برسانند.
همچنین برخی مدارک بیانگر این بودند که سه آمرکایی بازداشت شده بر خلاف ادعای حکومت ایران در داخل کردستان عراق بازداشت شدهاند. (1)
اگر چه این ادعاها تازه نبودند ولی به صورت جامع و در قالب یک سری مجموعه سند منتشر شدند که اعتبار بیشتری در مقایسه با گذشته به آنها میبخشد. نکته جالب توجه این است که ویژگی مهم و متمایز این افشاگری خارج از مفاد اسناد قرار دارد. برای نخستین بار جریاناتی که مخالف جنگ آمریکا در عراق بودند ضمن افشاگری پیرامون نادرستی ادعاهای دولت آمریکا سمتگیری منفی پر رنگی علیه حکومت ایران نشان دادند. تا کنون جمهوری اسلامی از جنبشهای ضد جنگ در عرصه جهانی طرفداری میکرد و نتایج فعالیتهای آنان را به سود خود ارزیابی مینمود. برای اینکه فعالیتهای آنان اعتبار و مشروعیت اقدامات مداخلهجویانه آمریکا در خاورمیانه را تضعیف مینمود. ولی این بار موضعگیری تند و اتهامات سنگینشان به نظام سیاسی، بحرانی را در نوع برخورد حاکمیت با جریانات مخالف جنگ پدید آورده است. این مدعیات ضمن آنکه موقعیت و وجهه حکومت ایران در افکار عمومی دنیا و به خصوص مردم عراق را تخریب میکند، خواسته یا ناخواسته زمینه را برای برخوردهای تندتر جامعه جهانی علیه مقامات تهران مساعدتر میسازد. در واقع محور اصلی این گزارش در تضاد با سیاستهای پنتاگون و دولت آمریکا به خصوص در دوره زمامداری بوش قرار دارد و همچنین عملکرد دولت مالکی را نیز به طور جدی به لحاظ معیارهای حقوق بشری و انسانی زیر سئوال میبرد، اما در عین حال همسویی آشکاری با مواضع مقامات آمریکایی در چند سال اخیر دارد که مرتب علیه نقشآفرینی منفی حکومت ایران در کشور همسایه عرب غربی و حمایت سپاه قدس از تروریستها در عراق هشدار دادهاند.
همچنین این اسناد تایید کننده موضع نشریه نیشن است که به عنوان منابع غیر دولتی با اعلام اینکه سه کوهنورد امریکایی بازداشت شده در خارج از خاک ایران دستگیر شدهاند، ادعای جاسوسی آنها را به طور جدی زیر سئوال میبرند و از این طریق فشار بیشتری را متوجه جمهوری اسلامی میسازند. امری که شاید بیارتباط با تعویق زمان دادگاه آنها نباشد.
عواقب منفی این گزارش برای حکومت ایران آن قدر جدی است که جناحهای مختلف حاکمیت با درک اهمیت موضوع، واکنش شدید نشان دادند. نخست رامین مهمانپرست سخنگوی وزارت امور خارجه ایران، هویت و استقلال منتشرکنندگان گزارشهای محرمانه ارتش آمریکا را زیر سوال برده و اتهام حمایت ایران از شبه نظامیان شیعه در عراق را تکذیب کرد. وی در یک کنفرانس خبری گفت: «فکر میکنیم مطالبی که به ظاهر به طور مستقل منتشر میشود دارای اهداف مشکوکی است». او گفت که معلوم نیست انتشار این اسناد با چه نیات، توسط چه کسانی و با چه ارتباطی دنبال میشود و افزود که مطالب منتشر شده در این اسناد و اتهامات وارد شده به ایران «به هیچ وجه مورد تایید نیست». سپس منوچهر متکی وزیر امور خارجه موضع گرفت و مدعی شد که این اسناد در آستانه تشکیل دولت عراق منتشر شده و «این موضوع کاملا مشکوک به نظر میرسد».(2)
در ادامه سایتهای وابسته به گروههای اصولگرا به میدان آمدند. طرفداران احمدینژاد ویکی لیکس را بازیچه دستان مقامات امنیتی آمریکا برای جوسازی علیه ایران معرفی کردند.(3) بازتاب این گزارش را عیان شدن دست چدنی ویکی لیکس زیر دستکش مخملی نقد آمریکا دانست. (4) جواد لاریجانی نیز به میدان آمد و انتشار این گزارش را کار خود مقامات امریکایی ذکر کرد. وی مدعی شد: «به نظر این اقدام با اعمال نظر خود آمریکاییها صورت میگیرد چرا که پیام آن این است که تنها گناه آمریکا را نظارهگر بودن بر نقض حقوق بشر نشان دهد. پیام مجموعه اسناد ویکی لیکس این است که مردم عراق توسط نیروهای امنیتی عراق شکنجه شدهاند و تنها گناه آمریکاییها این است که آنها شاهد ماجرا بوده و سکوت کردهاند». وی تصریح کرد که این در حالی است که آمریکا خود در این اقدامات نقش اصلی را داشته و متهم است. او افزود که متاسفانه تکنولوژی اینترنت و شبکه جهانی وب که بنا بود اطلاعات وسیعی را در اختیار همه قرار دهد، امروز سبب انتشار ضد اطلاعات به مردم سراسر دنیا شده است.
بدین ترتیب حاکمیت و نیروهای اصولگرا با مدد گرفتن از تئوری توطئه در صدد خنثیسازی عواقب منفی گزارش برآمدهاند. اما رویکرد صریح منفی این گزارش نسبت به دولتمردان آمریکا و به خصوص مقامات پنتاگون تردیدهای جدی در کارآمدی جنگ رسانهای ایران ایجاد میکند. انتشار منابع بیشمار در بیاعتنایی و سرپوش گذاشتن مقامات ارتش آمریکا نسبت به فجایع انسانی رخ داده در رفتار مقامات امنیتی عراق، ادعای تبانی بین گردانندگان سایت ویکی لیکس و مقامات دولت آمریکا را مخدوش میکند.
این اتفاق، افق جدیدی در گسترش وخامت اوضاع حکومت ایران در عرصه بینالمللی را آشکار میسازد. اگر تا دیروز جریانات مخالف جنگ و گرایشهای ضد امپریالیستی یا به جانبداری از نظام میپرداختند و یا حداقل نسبت به اتهامات غرب علیه ایران سکوت پیشه میکردند، اکنون بخشی از آنان نه تنها موضع منفی علیه آن اتخاذ میکنند؛ بلکه منابعی را نیز در اختیار افکار عمومی دنیا قرار میدهند که حکایت از رفتار بحرانساز و مخرب حکومت ایران در مناسبات منطقهای و جهانی دارد. قطعا برخورد منفی این گروهها در قیاس با دولتهای غربی تاثیر بیشتری در تحریک نظرها علیه تصمیمگیران اصلی در تهران دارد.
حال دولت آمریکا حداقل از این بخش مدارکی که ویکی لیکس منتشر کرده خشنود است که مخالفانش حداقل با مواضعش علیه حکومت ایران موافقت کردهاند و بدین ترتیب مشروعیت اقدامات تنبیهی آن را تقویت کردهاند. از سوی دیگر منتشرکنندگان این اسناد نیز در موقعیت پارادوکسیکالی قرار گرفتهاند که نتیجه کار آنها در تعارض با هدفشان قرار دارد که در صدد ممانعت از بروز جنگ در دنیا و تحقق صلح پایدار هستند. البته بیان واقعیت و تعهد به آشکار شدن حقیقت مسائل میتواند توضیحی قانعکننده در این خصوص باشد. همچنین از زاویه برخی نظریهپردازیها پیرامون جنگ و صلح میتوان گفت هر ارادهای که بر طبل ستیزهجویی و خشونت بکوبد، خود از مصادیق بارز جنگطلبی است ولو آنکه هدف تهاجم نظامی قرار گیرد.
این رویداد نشان داد که آرایش نیروها در عرصه بینالملل علیه حکومت ایران تغییر پیدا کرده است و نیروهای جدیدی به جرگه مخالفان آن پیوستهاند که تا پیش از این از سوی حکومت همسو و مفید ارزیابی میگشتند. نتایج فعالیتهای منفی و افشاگریهای آنها، تقویتکننده رویکردی در جهان است که مجازاتهای سنگین و تحریمهای کمرشکن و حتی در صورت لزوم جنگ محدود را برای متوقف کردن ماجراجوییها و یاغیگریهای حکومت ایران توصیه میکند. بدین ترتیب روزهای دشوار و سختی در پیش روی حاکمیت قرار دارد که روز به روز باید با انزوای رو به افزایش و کاسته شدن از جمع نیروهای همسو و متحد پنجه در افکند.
———————–
پانویسها:
1- + و +
2- +
3- +
4- +
5- +
ایالات متحده آمریکا ابراز امیدواری کرده است، به زودی تاریخ و محل انجام گفت و گوهای تازه هستهای با جمهوری اسلامی اعلام شده و این گفت و گوها پس از گذشت بیش از یک سال وقفه در آن، از سرگرفته شود.
به گزارش رادیو فردا، دانیل پانمن، معاون وزیر انرژی آمریکا، روز پنچشنبه در حاشیه نشست کارگروه بینالمللی همکاریهای هستهای در اردن، با ابراز امیدواری نسبت به از سرگیری گفت و گوهای هستهای با ایران، به خبرگزاری رویترز گفته است: «امیدواریم به زودی تاریخ و محل انجام این گفت و گوها تعیین شود.»
هفته گذشته نیز کاترین اشتون، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، اعلام کرده بود، سعید جلیلی، مذاکره کننده ارشد هستهای جمهوری اسلامی، در نامهای خطاب به وی بر آمادگی تهران برای از سرگیری گفت و گوهای هستهای تاکید کرده است.
آخرین دور گفتوگوهای میان ایران و کشورهای عضو گروه پنج بعلاوه یک بر سر برنامه هستهای جمهوری اسلامی، در مهر ماه سال ۱۳۸۸ برگزار شده بود و از آن زمان تاکنون این گفت و گوها متوقف مانده است.
در این مدت و به دنبال بالا گرفتن تنشها بر سر برنامه هستهای ایران، شورای امنیت سازمان ملل متحد قطعنامه تحریمی تازهای علیه این کشور تصویب کرده و ایالات متحده آمریکا و کشورهای عضو اتحادیه اروپا نیز تحریمهای یک جانبهای را علیه تهران اعمال کردهاند.
با این حال دانیل پانمن، معاون وزیر انرژی آمریکا، گفته است: «ما آماده گفت و گو با ایران هستیم. از سرگیری گفت و گوها و پرداختن به مسائل عمده مربوط به پرونده هستهای ایران کار درستی است.»
این مقام آمریکایی در عین حال تاکید کرده است، که اعلام آمادگی جمهوری اسلامی برای از سرگیری گفت و گوهای هستهای ناشی از اثرگذاری دور تازه تحریمها علیه ایران بوده است.
وی در این باره گفته است: «شما نتایج این سیاست را مشاهده میکنید. دلیل این که چرا خانم اشتون سرانجام پاسخ مثبتی از ایرانیها برای از سرگیری گفت و گوها دریافت میکند، همین است.»
کشورهای غربی و به ویژه ایالات متحده آمریکا جمهوری اسلامی را به تلاش برای ساخت جنگافزارهای هستهای متهم میکنند و همراه با شورای امنیت سازمان ملل متحد، خواستار توقف فعالیتهای حساسی مانند غنیسازی اورانیوم که قابلیت کاربرد در ساخت بمب اتمی را نیز دارد، شدهاند.
ایران تاکنون از تن دادن به این درخواستها خودداری کرده و حتی پیشنهادی را که سال گذشته از سوی آژانس بینالمللی انرژی اتمی و چند کشور درگیر در پرونده هستهای ایران برای مبادله اورانیوم غنی شده این کشور با سوخت هستهای رآکتور تهران ارائه شده بود، نپذیرفت.
اظهار امیدواری ایالات متحده آمریکا برای از سرگیری گفت و گوها با ایران در حالی است که واشنگتن در روزهای گذشته از سختتر شدن شرایط مبادله سوخت هستهای با ایران سخن گفته است.
بر اساس گزارشهای منتشر شده در این باره، ایالات متحده و متحدان اروپاییاش بسته پیشنهادی تازهای را برای مبادله اورانیوم غنی شده با سوخت اتمی مورد نیاز رآکتور تحقیقاتی تهران آماده کردهاند که بر اساس آن ایران باید حدود دو هزار کیلوگرم از اورانیوم کمتر غنیشده خود را به خارج از کشور منتقل کند.
ایالات متحده و متحدانش امیدوارند با خروج این میزان اورانیوم غنی شده از ایران، از استفاده احتمالی از این مواد هستهای برای ساخت جنگافزارهای هستهای توسط جمهوری اسلامی جلوگیری کنند.
میزان اورانیوم کمتر غنیشده ایران که باید در چارچوب پیشنهاد تازه کشورهای غربی از ایران خارج شود، حدود ۸۰۰ کیلوگرم بیشتر از میزان در نظر گرفته شده در پیشنهاد قبلی این کشورها به جمهوری اسلامی است که در نهایت از سوی تهران رد شد.
در شرایطی که انتظار میرود، پیشنهاد تازه کشورهای غربی در مورد مبادله سوخت در محور گفت و گوهای پیش رو با ایران قرار داشته باشد، منوچهر متکی، وزیر امور خارجه ایران، روز چهارشنبه در واکنش به اخبار منتشر شده در باره این پیشنهاد، گفته بود، مبادله سوخت هستهای تنها باید در چارچوب بیانیه تهران صورت گیرد.
رهبران ایران، برزیل و ترکیه در اردیبهشت ماه سال جاری بیانیهای را در تهران امضا کرده بودند که براساس آن ایران باید ۱۲۰۰ کیلوگرم از اورانیوم کمتر غنی شده خود را به ترکیه منتقل میکرد و در مقابل سوخت مورد نیاز راکتور تحقیقاتی تهران را دریافت میکرد.
با این حال کشورهای غربی این توافق را که در آستانه تصویب چهارمین قطعنامه تحریمی شورای امنیت سازمان ملل متحد علیه ایران صورت گرفته بود، برای حل مساله هستهای ایران ناکافی دانسته و آن را رد کرده بودند.
در این میان دانیل پانمن، معاون وزیر انرژی آمریکا، که سال گذشته در مذاکرات برسر پیشنهاد مبادله سوخت با ایران شرکت داشته بود، از ایده مبادله اورانیوم غنی شده ایران با سوخت هستهای رآکتور تهران با عنوان «گزینهای همچنان معتبر» یاد کرده است.
آقای پانمن در این باره گفته است: «آنچه (در پیشنهاد) سال گذشته اهمیت داشت، این بود که بر اساس آن بخش اعظم موادی که در ایران تولید شده بود، از این کشور خارج میشود و بدین ترتیب ما میتوانیم اطمینان حاصل کنیم که قصد ایران حرکت به سمت یک برنامه هستهای نظامی نبوده است.»
دولت نیجریه اعلام کرده که تحقیقات اولیه اش نشان می دهد یک محموله تسلیحاتی که هفته گذشته در بندر لاگوس کشف کرد، از ایران فرستاده شده بود و شهروندان ایران احتمالا در این کار دست داشته اند.
به گزارش بیبیسی، مأموران امنیتی نیجریه در ماه اکتبر محموله ای حاوی راکت های ۱۰۷ میلیمتری، گلوله تفنگ و تسلیحات دیگر را در بندر لاگوس کشف و ضبط کردند.
آلیو آدی هونگ، از معاونان وزیر امور خارجه نیجریه، به بی بی سی گفته است که بر اساس تحقیقات اولیه، می تواند به طور قطع بگوید که این تسلیحات از ایران فرستاده شده بود.
آلیو آدی هونگ گفت: “سازمان های دولتی ما در حال تحقیق هستند و نیز از طریق دیپلماتیک برای دریافت اطلاعات از مقام های ارشد دولت ایران تلاش می کنیم.”
او گفت که اتباع ایران در ارسال این محموله دخالت داشته اند، ولی از فرد خاصی نام نبرد. دولت ایران هنوز رسما به این اتهام واکنشی نشان نداده است.
اما خبرگزاری آسوشیتدپرس روز دوشنبه به نقل از سفارت ایران در نیجریه گزارش داد که “هرگونه اظهار نظر غیرضروری درباره این موضوع به ابهامات درباره آن خواهد افزود.”
مقام های اسرائیلی بر این باورند که دولت ایران این سلاح ها را برای گروه حماس در نوار غزه فرستاده بود.
دستیار وزیر امور خارجه نیجریه در مصاحبه با بی بی سی گزارش ها مبنی بر فراخوانده شدن سفیر ایران در نیجریه توسط وزارت امور خارجه نیجریه را تایید کرد.
او تاکید کرد که دو کشور رابطه دیپلماتیک خوبی دارند، اما گفت که نیروهای امنیتی نیجریه در پی دیدار با فردی هستند که به گفته آن ها ایرانی است و در ارسال محموله مذکور دست داشته است.
آلیو آدی هونگ گفت دولت نیجریه می خواهد بداند آیا یکی از متهمان که با سفارت ایران “در تماس بوده” در سفارتخانه ایران در نیجریه حضور دارد یا خیر و در صورت حضور وی در سفارتخانه، سازمان های امنیتی نیجریه خواهان ملاقات با او هستند.
این مقام نیجریه تاکید کرد: “به علت مصونیت دیپلماتیک باید با این قضیه به طور بسیار دیپلماتیک برخورد شود.”
وی همچنین حجم و محتوای محموله کشف شده را مایه نگرانی جدی کشورش دانست.
یک شرکت حمل و نقل بین المللی پیشتر اعلام کرده بود که محموله اسلحه ای که در نیجریه از یکی از کشتی های تحت مسئولیت این شرکت توقیف شد، متعلق به یک تاجر ایرانی است و در بندرعباس در جنوب ایران بارگیری شده بود.
شرکت “سیامآ – سیجیام” که مرکز آن در فرانسه است، می گوید که ۱۳ کانتینر توقیف شده، توسط یک تاجر ایرانی بارگیری و مهر و موم شده بود که نامش در هیچ یک از فهرست های افراد ممنوعه دیده نمی شد.
به گفته این شرکت، محموله مذکور در ماه ژوئیه در بندر لاگوس تخلیه شد، اما صاحب آن هفته گذشته خواهان انتقال محموله به کشور گامبیا شده بود.
مقام های امنیتی نیجریه بخشی از محتوای محموله توقیف شده را به خبرنگاران نشان داده بودند.
آنها می گویند که راکت انداز، نارنجک و مواد منفجره هم در کانتینرها بوده است، اما این اقلام به خبرنگاران نشان داده نشد.
نسرین ستوده وکیل دادگستری و فعال حقوق زنان از روز یکشنبه ۱۰ آبان در اعتصاب غذای خشک بهسر میبرد و وضع جسمانی او وخیم گزارش شده است.
به گزارش زمانه، نسرین ستوده برای بار دوم دست به اعتصاب غذا زده است. اعتصاب اینبار وی در اعتراض به شرایط زندان و روند بررسی پروندهاش صورت گرفته است.
بر اساس این گزارشها خانواده خانم ستوده در پی تماس تلفنی وی و درخواست دیدار آنها امروز، پنجشنبه ۱۳ آبان به ملاقات وی رفتهاند که از دیدار رضا خندان، همسر نسرین ستوده جلوگیری بهعمل آمد اما دو فرزند، خواهر و مادر وی موفق به ملاقات با او شدند.
این گزارش میافزاید خانواده خانم ستوده با دیدن او متوجه شدهاند که وی بسیار ضعیف و صورتاش نیز سیاه شده است. دو فرزند ۱۰ و ۳ ساله خانم ستوده پس از ملاقات با مادرشان بیتاب بودند و گریه میکردند.
نسرین ستوده پیش از این، از نخستین روزهای مهرماه گذشته در زندان اوین دست به اعتصاب غذا زد اما با درخواست گروهی از فعالان سیاسی و مدنی، در روزهای نخست آبانماه جاری بهطور موقت اعتصاب خود را شکست.
خانم ستوده اعلام کرده بود که در صورت عدم تغییر شرایط موجود بار دیگر اعتصاب غذا خواهد کرد.
این در حالی است که در همان روزی که نسرین ستوده اعتصاب تازه خود را آغاز کرد، عباس جعفری دولتآبادی، دادستان تهران، با حضور در زندان اوین، با ۱٧ نفر از زندانیان از جمله نسرین ستوده ملاقات نمود.
پایگاه اطلاعرسانی دادسرای عمومی تهران نوشت در این دیدارها، زندانیان مسائل و خواستههای خود را بهطور مستقیم با دادستان در میان گذاشتند.
بهنظر میرسد با آغاز اعتصاب غذای جدید، خانم ستوده در این دیدار نتوانسته است به خواستههای خود دست یابد.
نسرین ستوده وکیل بسیاری از فعالان حقوق زنان، فعالان جامعه مدنی و کودکان محکوم به اعدام است که روز شنبه ششم شهریورماه ۸۹ با بازرسی همزمان خانه و محل کارش، به دادگاه احضار شد و در تاریخ ۱۳ شهریور پس از مراجعه به دادگاه، بازداشت گردید و از آن زمان تا کنون در زندان اوین زندانی است.
در روز دهم مهرماه گذشته، شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل به همراه سازمان عفو بینالملل، دیدهبان حقوق بشر، کمیسیون بینالمللی قضات، فدراسیون بینالمللی حقوق بشر، لیگ ایرانی دفاع ازحقوق بشر، اتحادیه بینالمللی وکلا، سازمان جهانی علیه شکنجه و کمپین بینالمللی حقوق بشر در ایران نسبت به ادامه بازداشت بدون اتهام و یا محاکمه نسرین ستوده در ایران اعتراض کردند.
آنها خواستار آزادی سریع و بیقید و شرط نسرین ستوده شدند.
نسرین ستوده به دو اتهام «اقدام علیه امنیت کشور» و «تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی» بازداشت شده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر