نقد روش‌ها و راهکارهای هر فعالیت اجتماعی باعث بلوغ اون حرکت میشه. ولی یکی از مشکلات این روزهای دنیای مجازی حضور نامتعادل تحلیل‌های نوشته شده توسط فعالان حاضر در ایران و خارج از ایران هست. متاسفانه بسیاری از دوستانی که در خارج از کشور هستن با خوندن اخبار در بالاترین و دیدن بی بی سی و صدای آمریکا دست به قلم میبرن و بر اساس این داده‌ها شروع به تحلیل می‌کنن .
یک روز بعد از بیست و دو بهمن فریاد میزنن که ما به علت طرح اسب تروای نبوی شکست خوردیم و هنوز هم به هزار گوشه و کنایه ایشون رو مورد نوازش قرار میدن، بدون اینکه اصلا فضای اون روز رو درک کرده باشند و بدونن که اراذل و اوباش ذوب در ولایت کلاه و عینک از صورت مردم بر می‌داشتن و با بردن دوربین در صورت مردم مشغول عکسبرداری بودن و حضور مردم علیرغم همه تهدیدها که نشانه رویین تنی جنبش سبز و ضربه محکمی به دولت کودتا بود رو شکست جنبش سبز خوندن .
یک روز دیگر اینجا و اونجا می‌نویسن که پسر کروبی کیه که کتک خورده. مگه با بقیه چه فرقی داره. بعد هم عکس‌های بدن کبود این پسر رو به تمسخر می‌گیرن. من واقعاً برام جالب هست که این دوستان چی تو ذهنشون هست؟ خوب یک نفر مشهور‌تره خبرش زودتر پخش میشه. در اصل خون هیچ کس از کس دیگر رنگین‌تر نیست و همه افرادی که واسه این جنبش زحمت کشیدن و هزینه دادن قابل احترام هستن و باید از همه اونها یاد بشه ولی خوب این مورد چون از بقیه شهرت بیشتر داشته خبرش بیشتر پخش شده و ما باید سعی کنیم از حقوق سایر افرادی که بهشون ظلم شده هم دفاع کنیم و خبر اونها رو هم منتشر کنیم نه اینکه ایراد بگیریم چرا خبر پسر کروبی بیشتر پخش شده.
و اما امروز موسوی رو محکوم به ندونستن می‌کنیم و ادعا می‌کنیم فقط اعلامیه میده و دیدن زندانی‌ها میره و هیچ کاری نمی‌کنه؟ آدمی رو که با شجاعت در شب انتخابات گفت تسلیم این صحنه آرایی نمیشه و باعث به حرکت افتادن جنبش سبز شد رو محکوم به ترسو بودن می‌کنیم؟ واقعاً انگار فقط باید یک نفر کشته بشه تا ما بهش بگیم شجاع و وصله خیانت به مردم رو بهش نچسبونیم (یکی از هزاران قصه پر غصه این تهمت‌ها مرحوم سعیدی سیرجانی هست که تا اراذل جان فدای رهبر ایشون رو به قتل نرسوندن وصله همکاری ایشون با جمهوری اسلامی توسط دوستان خارج نشین پاک نشد). ایراد می‌گیرن که میگه در چارچوب قانون اساسی عمل میکنه؟ میگن به دوران خمینی میگه عصر طلایی امام (من خودم هم با این تعابیر مشکل دارم و البته مشکل امروز کشور رو نه در جمهوری اسلامی بلکه در جهل مردمی می‌دونم که سال‌هاست به شعبده اسلام و به مدد دیکتاتورهای تاجدار و عمامه دار تبدیل شدن به ابزار سرکوبی برای دانایی و بالندگی در کشور.)
ولی یک موضوع واضح رو بعضی از دوستان نادیده می‌گیرن و اینکه موسوی هم مثل هر آدمی عقایدی داره و چه ما این عقاید رو قبول داشته باشیم یا نداشته باشیم نمی‌تونیم اون فرد رو ناچار به تغییر عقایدش کنیم. به نظرم بهتره به جای ایراد گرفتن به موسوی و کروبی و امثال هم که خودشون رو همراه جنبش سبز و نه رهبرش معرفی می‌کنن به بیان راهکارهایی برای پیشبرد اهداف جنبش سبز بپردازیم تا مردم با شنیدن ایده‌ها و روش‌های مختلف، خودشون روش دلخواهشون رو انتخاب کنن. به قول معروف این گوی و این میدان و هرکسی اگر فکر میکنه بهتر از موسوی میتونه این جریان رو هدایت کنه خودش رو به مردم عرضه کنه و در صورت اقبال مردم، رهبری جنبش رو بدست بگیره.
به نظر من فقط ایراد گرفتن به فعالان سیاسی بدون بیان راهکارهای اجرایی نه تنها موجب پیشبرد اهداف جنبش سبز نمیشه بلکه فقط دور باطلیست برای دیر تر رسیدن به پیروزی جنبش سبز.
و کلام آخر اینکه: بیشتر مردم میدونن که مشکلات جامعه به علت یک مقام جاودان غیر پاسخگو به نام ولی فقیه هست که حضور فردی کم سواد و بی مایه مثل خامنه‌ای هم موجب تشدید این مشکلات شده، ولی راه حل تغییر این مشکل چی هست؟ باید موسوی شعار مرگ بر ولایت فقیه بگه؟ باید کروبی بگه من مخالف جمهوری اسلامی هستم؟ اگر وضعیت جسمانی خامنه‌ای بگونه‌ای باشه که بیشتر از دو سال دیگه زنده نمونه باید رفسنجانی بگه همه مشکلات از خامنه‌ای هست و برای رفع مشکلات باید خامنه ای تعویض بشه؟ آیا باید مردم یک شبه بریزن تو خیابون و با خشونتی مشابه قرقیزستان باعث سقوط دولت بشن؟ آیا انقلاب‌های برق آسا و خشونت بار در دنیا زمینه ساز دموکراسی و نهادینه شدن آزادی بوده؟
شاید باید صبور باشیم و با اعتماد به موسوی و کروبی( تا روزیکه به مردم و حامیانوشن پشت نکردن )راه رسیدن به آزای رو قدم به قدم و دست در دست هم طی کنیم و راه رهایی رو زندگی کنیم...........به امید روزها سبز.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر