در دو سال گذشته پس از تقلب در انتخابات سال ۲۰۰۹، اخبار چهار ترور در ایران به سر خط‌های رسانه‌های غربی تبدیل شدند. سرخط‌هایی که پشت سر هم از یکدیگر کپی برداری شدند، بی آنکه به محتوای اخبار چیزی افزوده شود، کپی برداری که در سایت‌های خبری ایرانی هم که از خود تولید خبر ندارند و تماما کپی برداری هستند مرتبا تکرار شد.
مقاله اشپیگل در مورد آخرین این ترورها، ترور داریوش رضایی‌نژاد، من را بر آن داشت که این مقاله را بنویسم. خبرنگار اشپیگل به این نتیجه گیری جنجالی می‌رسد که این ترور کار موساد بوده. دلیل این نتیجه‌گیری هم تنها بر مبنای این بوده که در حین مصاحبه، اهود باراک لبخندی به لب آورده و یک شخص مجهول الهویه ناشناس که نویسنده مقاله اشپیگل از او به عنوان یک «منبع اطلاعاتی» یاد کرده چنین ادعایی را تایید کرده. در عین حال کوهی از مدرک و فاکت‌های حاشیه این ترورها از سوی رسانه‌های غربی کاملا نادیده گرفته شده است.
اولین این ترورها که به نوعی به برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی ربط داده شد، ترور مسعود علی‌محمدی بود یا به قول یکی از رسانه‌های غربی که چندان دقتی در صحت گزارش هایش نمی‌کند، محمد علی مسعودی.
ببینیم مدارکی که در دست ما در مورد علی‌محمدی وجود دارد چه هستند و چه کسانی در ترور وی می‌توانند ذی‌نفع بوده باشند. علی‌محمدی در واقع یک تئوریسین مبحث کوانتوم و فیزیکدان ذرات بنیادین بود. از جمله دستاوردهای آکادمیک وی ۵۳ مقاله تحقیقاتی و چندین ترجمه کتب درسی مانند مکانیک کوانتوم جدید می‌باشد. وی به هیچوجه ربطی به برنامه نیروگاه‌های اتمی ایران نداشت و مهم‌تر از همه علی‌محمدی یک هوادار فعال جنبش سبز بود. علی‌محمدی کسی بود که فعالانه دانشجویان را تشویق میکرد در راهپیمایی های اعتراضی شرکت کنند و حتی برای حمل و نقل معترضین تلاش میکرد. وی یکی از ۲۴۰ استاد دانشگاهی بود که علنا هواداری خود را از میرحسین موسوی اعلام کرده بودند.
پرفسور علی‌محمدی در ضمن از اعضای شورای مرکز بین‌المللی برای استفاده کاربردی علمی از دستگاه شتاب دهنده نور – سزامی – هم بود. این پروژه یک برنامه تحقیقاتی منطقه‌ای هست که حتی اسراییل هم عضو آن می‌باشد. بنظر نمی‌آید که رژیم جمهوری اسلامی اجازه دهد یک دانشمند مرتبط با برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی، که می‌توانسته هدف ترور آژانس‌های غربی باشد، عضو پروژه‌ای شود که اسراییل هم در آن عضویت دارد و امکان دیدار با همتایان اسراییلی در سمینارها و کنفرانس های مربوط مرتب امکان پذیر بوده باشد.
روش ترور علی محمدی هم، شیوه‌ای حرفه‌ای به‌نظر نمی‌آید که از آژانس‌های جاسوسی غربی یا اسراییلی انتظار داشته باشیم. مقدار مواد منفجره‌ای که برای منفجر کردن خودرو علی محمدی استفاده شد آنقدر زیاد بود که واقعا خدا رحم کرد که کس دیگری هم در آن اطراف قربانی نشد. ترور علی محمدی که پس از ترور خواهرزاده موسوی انجام گرفت نقطه‌ای عطفی بود در سرکوب جنبش سبز.
در اوائل سال جاری، رژیم شخصی به نام فرشید جمالی فش را در تلویزیون در حال اعتراف به قتل علی محمدی و اینکه چگونه در اسراییل آموزش دیده نشان داد. جمهوری اسلامی ادعا کرد جمالی فش یکی از ۹ نفر اعضای باندی بوده که در رابطه با ترور علی محمدی دستگیر شده. اعترافات تلویزیونی جمالی فش سراسر پر از تناقض بود و بعدها معلوم شد که وی یکی از طرفداران پرو پا قرص احمدی‌نژاد و از اعضای تیم های ملی کیک بوکسینگ و رزمی کار ایران بوده. من توانستم با یکی از رقیبان وی در استرالیا صحبت کنم و او تایید کرد که جمالی فش کاملا یک هوادار سرسخت رژیم بنظر می‌آمد. هیچ‌کس دیگری از این باند ۹ نفره نه مشخص شدند نه در اعترافات تلویزیونی دیده شدند. ۹ ماه پس از اعترافات جمالی فش هم هنوز هیچ خبری از اعدام وی که برای چنین ارتکاب جرمی انتظار میرود شنیده نشده.
دو ترور بعدی، در ۲۹ نوامبر ۲۰۱۰ اتفاق افتادند. ترور مجید شهریاری و فریدون عباسی دوانی.
مجید شهریاری هم مانند علی‌محمدی یک فیزیکدان تئوری کوانتوم بود، نام وی هم مانند علی‌محمدی در هیچ‌یک از لیست‌های تحریم نبود. برخلاف علی‌محمدی، مجید شهریاری کلا به سیاست علاقه ای نداشت و طرفدار هیچ یک از جناح‌های درگیر در تظاهرات پس از انتخابات نبود. اما مجید شهریاری هم مانند علی‌محمدی عضو پروژه سزامی بود.
مجید شهریاری توسط دو موتور سوار در روز روشن و در وسط ترافیک سنگین شهر در حین رفتن به سر کار ترور شد. قاتلین با قرار دادن یک بمب بر روی ماشین شهریاری وی را به قتل رساندند که موجب زخمی شدن همسر شهریاری هم شد. عکس های ماشین شهریاری نشان می‌دهند که در ماشین وی به علت انفجار کاملا از جا در آمده.
هیچ درخواستی از سوی رژیم برای شناسایی قاتلین ماجرا و آمدن شاهدان برای بررسی این ترور انجام نگرفت.
فریدون عباسی دوانی که در همان روز ترور نافرجام شد، می‌توانست یک هدف قابل قبول برای سازمان‌های جاسوسی غربی و اسراییلی باشد. او هم یکی از رده‌های ارشد سپاه پاسداران هست و هم در لیست تحریم قرار دارد و هم اکنون رییس سازمان انرژی اتمی ایران هست. بر خلاف ترور علی محمدی و شهریاری، قابل قبول‌تر بود که عباسی دوانی از سوی سازمان‌های جاسوسی غربی و اسراییلی مورد سؤقصد قرار گرفته باشد. اما وی نه تنها حتی زخمی هم نشد بلکه بلافاصله برای یک گردهمایی بسیج صحبت کرد.
فیلمی که از ماشین عباس دوانی بعد از ترور دیده شد تنها جای دو گلوله را نشان می‌داد و بر خلاف ماشین شهریاری نشانی از انفجار نبود. اگر این ترورها کار کادر های خبره جاسوسی غربی/اسراییلی بودند که حاضر به ریسک دادن هزینه انجام ترور در خاک ایران بودند، انتظار میرود باید حرفه‌ای تر از این عمل می‌کردند. چگونه هست که دو دانشمند فیزیکدان ایرانی که ربطی به برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی نداشتند با چنین کارآمدی کشته می‌شوند ولی دقیقا کسی که کاملا به برنامه هسته‌ای مرتبط هست و در لیست تحریم‌ها قرار دارد، حتی زخمی هم نمی‌شود؟
احتمال میرود که ترور عباسی دوانی یک ترور ساختگی بوده که فرضیه ترور شهریاری توسط سازمان‌های جاسوسی بیگانه در آنروز را بهتر توجیه کند.
آخرین این ترور ها، ترور داریوش رضایی‌نژاد در مقابل چشمان همسر و دخترش در بیرون منزل‌شان بود. داریوش رضایی‌نژاد و همسرش همراه دختر کوچک‌شان از یک جشن تولد در مهد کودک باز می‌گشتند.
گزارش‌های اولیه در جرائد ایران از مقتولی به نام داریوش «رضایی» و نه رضایی‌نژاد همراه با عکس و گزارش‌های مفصل از تحقیقات و رتبه ی او چاپ کردند تا اینکه بعدا معلوم شد مقتول نه داریوش رضایی بلکه داریوش رضایی‌نژاد بوده. داریوش رضایی در آنموقع حتی در ایران هم نبوده است.
باز هم کسی که ترور شد نه تنها ربطی به برنامه هسته‌ای ایران نداشت بلکه این‌دفعه حتی فیزیکدان هسته‌ای هم نبود، یک دانشجوی دوره فوق لیسانس رشته برق در دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی بود. وی حتی یک صفحه فیس‌بوک هم داشت که نشان می‌داد وی به آهنگ‌های شجریان علاقه داشته. غیر قابل تصور بنظر می‌آید که یک دانشمند مرتبط با برنامه هسته‌ای ایران یک صفحه فیس‌بوک داشته که در آن نام دوستان و خویشاوندانش و عکس‌های آنها را در صفحه فیس‌بوک خود نشان می‌داده.
رضایی‌نژاد ساکن خیابان بنی هاشم بود، محله معمولی و شاید فقیر نشین، نه جایی که انتظار میرود دانشمندان نخبه هسته‌ای که هدف ترورهای سازمان‌های جاسوسی هستند ساکن آن باشند.
پس از اینکه مشخص شد فرد ترور شده یک دانشجوی فوق لیسانس برق بوده، آنهایی که طرفدارفرضیه ترور توسط عوامل موساد بودند تنها راه توجیه فرضیه‌شان این بود که شخص اشتباهی ترور شده اما بلافاصله به یک داستان‌سرایی دیگر پرداختند و آن اینکه تحقیقات رضایی نژاد در مورد مکانیزم ماشه های سلاح‌های اتمی بوده. گویی این ماشه‌های هسته‌ای همیشه مشکل‌گشای فرضیات جنجالی جراہد غربی هستند، هرگاه که فرضیه‌های‌شان به بن‌بست می‌خورد، ماشه‌های هسته‌ای پیش کشیده می‌شوند. در واقع هر محصول یا تحقیقی یک جورهایی می‌تواند به ماشه‌های سلاح‌های هسته‌ای ربط پیدا کنند. بخصوص کلمه ماشه خوراک این تیپ خبرنگاران جنجال‌طلب هست، کلمه ماشه به نوعی حکایت از یک فوریت مرگ و زندگی دارد.
از فوریه ۲۰۰۵ تا کنون من گزارش‌هایی مبنی بر اینکه نه تنها جمهوری اسلامی ماشه‌های سلاح‌های هسته‌ای را خریداری یا تهیه کرده بلکه حتی با موفقیت هم آنها را آزمایش کرده در جراید جنجالی غربی دیده‌ام. حالا ۶ سال پس از این ادعا که جمهوری اسلامی ماشه‌های سلاح‌های هسته‌ای را با موفقیت آزمایش کرده، چنین می‌شود که سازمان‌های جاسوسی غرب و اسراییل از یک پروژه دانشگاهی یک دانشجوی فوق لیسانس رشته برق چنان به وحشت افتاده‌اند که تصمیم گرفتند او را در داخل خاک ایران ترور کنند؟ خبرنگارانی که هیچ شناختی اصلا از مکانیزم ماشه‌های سلاح‌های هسته‌ای ندارند و تا دیروز شاید نمی‌دانستند سلاح هسته‌ای ماشه هم دارد، یک شبه به تحقیقات یک دانشجوی فوق لیسانس برق در ایران دسترسی پیدا می‌کنند و به این نتیجه می‌رسند که پروژه دانشگاهی رضایی‌نژاد به این ماشه‌های سلاح‌های هسته ای ربط دارد و بنابر این وی هدف قابل توجیهی برای ترور از سوی موساد بوده و در عین حال رژیمی که بیش از ۷۰ هزار نفرگشت ارشاد را مامور کرده که به حجاب خانم‌های ایرانی گیر دهند و هر روز اسباب دردسر مادران و خواهران ما می‌شود ادعا می‌کند که نیروی کافی برای حفاظت از جان نخبگان هسته ای کشور ندارد.
شاید یک روز بفهمیم که پشت پرده این ترورها چه بوده ولی در حال حاضر بنظر میاید که این ترورها هم برای رژیم خوشایند هست؛ چرا که می‌تواند مخالفین خود را ترور کند و کشتن آنها را به گردن سازمان‌های جاسوسی بیگانه اندازد، هم اسراییلی‌ها که به‌دنبال بازسازی آوازه قدرت افسانه‌ای نیروهای مسلح خود هستند انگار بدشان نمی‌آید متهم به انجام این ترورها شوند، و مطبوعات غرب هم که احساس می‌کنند خوانندگانشان علاقه به داستان‌های جیمزباندی و جنجالی دارند سعی می‌کنند با اینگونه ادعاها، بدون اینکه بخود زحمت تحقیق و جستجو دهند، عطش مشتریان بازار خود را با این داستان‌ها و ادعا‌های جاسوسی سیراب کنند.
در عین حال، آرزوهای یک زوج جوان که برای بهبود زندگی خود از شهر کوچک آبدانان در ایلام به پایتخت نقل مکان کرده بودند در یک لحظه نابود می‌شود و دختر بچه کوچکی که شاد و خندان از یک جشن تولد بازمی‌گشت با دیدن کشته شدن پدر مهربان و فداکار خود تا آخر عمر از مشکلات روحی که با دیدن این چنین صحنه وحشتناک به وی دست داده رنج خواهد برد.
-------------
مطالب بلاگستان و کلیه مطالب رسیده از اعضا، معرف دیدگاه شخصی نویسندگان است نه سایت خودنویس.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر