-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
این قدر سریع می تواند اتفاق بیفتد: تازه چند ماهی از بهارعربی گذشته که برخی از «ناظرانِ» عجول حتی قبل ازآغاز پاییزِ طبیعت ازبرگ ریزان پیش از موعد صحبت می کنند. اذعان می کنم: مؤفقیت های تقریباٌ برق آسا – درعین حال با صدها قربانی به دست آمدۀ - مخالفان درتونس ومصرباعث شد عده ای خواب فروپاشی حکومت های خودکامۀ کشورهای عربی را ببینند. دیکتاتور تحت تققیب تونس بن علی برای رفتن به تبعید درعربستان سعودی تازه درهواپیما نشسته بود که ناظران، تاریخ مصرف همکاران او را حساب کردند.
این پیش بینی به همان میزان عجولانه بود که اکنون عجولانه است که از توقف انقلاب ها صحبت کنیم. انقلاب ها، برخلاف آنچه این واژه تداعی می کند، یک شبه به سرانجام نمی رسند. درسال 1848 هم همینگونه بود که در سال 2011 است، گرچه فن آوری ارتباطات پیشرفته تر شده است. بله، تغییر در مصر کند است. اینها همه دشواری های انقلاب است. اما اگر کسی هفت ماه پیش حدس می زد حسنی مبارکِ در ظاهر قدرتمند باید در بستر بیماری به دادگاه برود مورد نیشخند قرار می گرفت.
همینطور اگر کسی پیش گویی می کرد مردم سوریه ماهها با تحقیر روزافزون مرگ علیه حکومت به خیابان بروند. هر کس که هنوز برای قدرت جنبش مقاومت عربی دنبال مدرک می گردد باید این روزها به سوریه نگاه کند. حکومتِ بشار الاسد که با کمک ایران مصمم به سخت گیری بی رحمانه ای است با این کارتنها به دو چیز دست یافت:
یکی اینکه هر چه قدر خشونت نیروهای امنیتی بیشتر شد به همان نسبت بر قدرت جنبش مقاومت افزوده گشت. گرچه ارتش شهر به شهر را محاصره می کند و می گیرد، گرچه تعداد زیادی از تظاهرکنندگان دست کم موقتاٌ به زندان می افتند: همینکه که تانک ها می روند اعتراض دوباره شروع می شود. از طرف دیگر حکومت کاری کرد که حتی دوستان هم آهسته آهسته روی بر می گردانند. می شد به آشکاری دید که پادشاه سعودی عبدالله چه زحمتی به خود داد تا از«ماشین مرگ سوری» صحبت کند.هر چه قدر هم او از اسد، دوست صمیمی رئیس جمهور ایران محمود احمدی نژاد، بدش می آید به همان میزان نگران الگو شدن هرگونه سرنگونی حکومت برای عربستانِ مخالف با اصلاحات است.
چندین کشورعرب خلیج فارس سفیران خود را از دمشق فراخواندند، لحن ترکیه آشکارا تند شده است. دور اسد خلوت می شود. یادآوری کنیم: وقتی اتحادیۀ عرب ازحاکم لیبی قذافی روی برگرداند گام مهمی بود برای تصویب تحریم سازمان ملل که سرانجام حملۀ هوایی به نیروهای حکومت را ممکن ساخت.
گرچه اسد نباید از مورد مشابهی نگران باشد: احتمالاٌ کسی در ناتو که خستۀ جنگ لیبی است نمی خواهد تن به ماجراجویی نظامی درسوریه بدهد- گرچه که اسد ظاهراٌ با تمام توان می کوشد از قذافی کم نیاورد – مثل حملۀ کشتی های جنگی به شهر ساحلی لاذقیه در آخر هفته. اما رسوایی است اگر دست کم قطعنامۀ تا حدودی محکمِ شورای امنیت این اقدام را محکوم نکند.
اکنون رهبری ترکیه – یکی از معدود راههای ارتباطی با دمشق - به ظاهربیشترازضرورت اصلاحات در کشورهمسایه صحبت می کند. اکنون چه اصلاحاتی می توان انجام داد؟ چرا باید اسد که از زمان بر سر کار آمدن هر گونه امید به فضای باز سیاسی را از بین برده به دویست و نود و هفتمینِ اعلام خود عمل کند؟
مدتهاست که به «نقطۀ غیرقابل بازگشت» رسیده ایم، اسد هرگونه راه دیگری را برای همیشه به روی خود بسته است، دیگر نمی تواند چیزی بدست آورد. آنچه می ماند احتمالاً این خطر است که وی با استفاده از رقابت های نژادی ومذهبی تمام کشور را درنوعی عملیات انتحاری به هوا بفرستد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر