یک ترس و نگرانی بزرگ مردم ایران این است که چه تضمینی وجود دارد که پس از سقوط جمهوری اسلامی دوباره در ایران یک گروهی فوراً و یا پس از گذشت مدت زمانی یک حکومت دیکتاتوری در ایران ایجاد نکنند.
این خطر با توجه به بافت جامعه ایران و تاریخ دردناک شکست نهضت‌های آزادی‌خواهانه در ایران واقعا وجود دارد.
در اینجا همیشه یک روند مشاهده شده است که یک دسته‌ای و گروهی متحد شده‌اند و یا یک شخص قلدری یک گروه را به دور خود جمع کرده است و با زور و ارعاب و کشتار مردم منابع مالی را زیر سلطه خود در آورده است و از ان مرحله به بعد امر استبداد برایش کار ساده‌ای شده است.
به این صورت که با زور و ارعاب مردم هم مجبور شده‌اند بیشتر به آنها باج بدهند و آنها هم مزدوران بیشتری را توانسته‌اند به کار بگیرند و یک چرخه فقر و چاپلوسی و مزدوری و زورمندتر شدن مستبد آغاز شده است.
نمونه بارزش هم تمام تاریخ دوران حکومت ننگین جمهوری اسلامی است. یک ویژگی هم در کشور ما وجود دارد و آن وجود نفت است که کار تمام این حکومت‌های دیکتاتوری را در برقراری دیکتاتوری آسانتر می‌کند. یکی اینکه اصلا اینها را حریص کرد زیرا می‌بینند که با دزدی از درآمد نفت می‌توانند ثروت‌های افسانه‌ای جمع کنند و دیگر اینکه بتوانند خرج مزدورهایشان را راحت‌تر بدهند و هم در مقاطعی با سیر نگه داشتن شکم مردم از قیام گرسنگان جلوگیری کنند.
اتفاقاً همین درآمد نفت می‌تواند در آینده نقش مؤثری در جلوگیری از دیکتاتوری ایفا کند. مطمئن باشیم که اگر درآمد نفت به همین روالی که تا به حال وجود داشته است باعث خواهد شد که عده‌ای دوباره به طمع دیکتاتوری بیافتند و این کار با در دست داشتن درآمد نفت نسبتا برایشان ساده خواهد بود.
یعنی دوباره پادگان‌ها و پلیس خودشان را درست می‌کنند و دوباره زور حکفرما می‌شود. اما با طرح: «پول نفت واقعاً در دست مردم» خطر شکل‌گیری زودرس دیکتاتوری بالکل از بین می‌رود. چون با بودن درآمد نفت در دست مردم، نظامیانی که خطر اصلی هستند، و مستقیماً و یا غیرمستقیم بخواهند دیکتاتوری ایجاد کنند، می‌توانند مهار شوند. زیرا برای اینکه بتوانند حقوقشان را بگیرند باید مورد اعتماد مردم باشند و این را ثابت کنند و چموشی هم نکنند. دولتی هم که سر کار است باید سرسپردگیش را به مردم نشان دهد. هر زمانی هم که این دو ارگان خواستند کوچکترین خلافی بکنند فورا حقوقشان قطع شده و برکنار می‌شوند.
حالا این طرح پول نفت در دست مردم چگونه در عمل می‌تواند انجام شود. یک راه این است که مردم معتمدانی ایرانی را انتخاب کنند که یا در کشورهای دمکرات و قانونمند دنیا مقیم هستند و یا به آنجا رفته و مقیم شوند و «خزانه‌دار» ملت ایران شوند. خزانه هم باید یک حساب بانکی بزرگ ملی در خارج از کشور باشد که زیر نظر و در اختیار کامل این شورای معتمدان اداره می‌شود. دولت منتخب در ایران هم برای هر پروژه و هر کاری که در پیش دارد باید پیش این خزانه‌داران برود و خزانه‌داران بررسی می‌کنند که پول دوباره برای سرکوب مردم و دیکتاتوری خرج نمی‌شود و این پول و بودجه را پس از این بررسی به آنها می‌دهند.
ممکن است پرسیده شود که حالا چه تضمینی است که خریداران نفت ایران پول را به این خزانه واریز کنند زمانی که دولت حاکم بر ایران به چاه‌های نفت دسترسی دارد و صادرات نفت در دست اوست. در اینجا باید به عنوان اولین کار پس از برکناری جمهوری اسلامی به همه خریداران نفت ایران ابلاغ شود که باید مالکیت ملت و نه دولت ایران را بر نفت به رسمیت بشناسند ومتعهد شوند که تا ابد پول نفت را فقط به خزانه در خارج کشور حواله کنند. با این تدبیر مسلما فکر به دست گرفتن قدرت و راه انداختن دیکتاتوری‌ای دیگر از سر هر کاندیدای تشکیل دولت می‌افتد و فقط کسانی پا جلو می‌گذارند که واقعا اعتقاد به دمکراسی دارند و سیاست را مسئولیت و خدمت می‌بینند و نه قدرت و خودکامگی.
البته زمانی که کشور از لحاظ اقتصادی و سطح فرهنگ و استقرار دمکراسی راه خودش را پیدا کرده و ثبات پیدا کرد، با رای مردم این خزانه هم منحل می‌شود و کشور به روش معمول مرسوم در بین دیگر کشورهای دمکرات جهان به کار خودش ادامه می‌دهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر