-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
اعتراف می کنم که وقتی تصاویر محمود احمدی نژآد را در تاریخ هفدهم ماه مه و در کنار لولا دا سیلوا رییس جمهوری برزیل و رجب طیب اردوغان نخست وزیر ترکیه در تهران رد حالی که دستشان را بالا گرفته بودند دیدم، به این فکر افتادم: آیا زشت تر از دموکرات هایی که یک نفی کننده هالوکاست را این طور در مقابل آمریکا به بازی می گیرند تا بگویند در حضور قدرت های جهانی کسی هستند، وجود دارد؟
نه. زشت تر و متعفن تر از این هم می شود. کریم سجادپور، از مرکز صلح کارنگی می گوید: «سالهاست که کشورهای در حال رشد و اعضای غیرمتعهد به این راه خطا رفته اند که آمریکا فقط به دنبال منافع خودش است و به حقوق بشر اهمیتی نمی دهد. ولی ترکیه و برزیل خود این مسیر را که خطا فهمیده اند را رفتند و در حالی سران دو کشور به تهران رفتند که کمی پیشتر از آن، پنج تن که به زور شکنجه از آنها اعتراف گرفته شده بود، اعدام شدند. رفتند و به گرمی احمدی نژاد را برادر خواندند بدون این که یک کلمه از حقوق بشر حرف بزنند. همین باور خطا در مورد مردم فلسطین هم هست و این طور جلوه داده شده که فقط آنها در خاورمیانه به دنبال عدالت هستند پس با قبول این نکته، پس باید احمدی نژآد راهم این گونه قبول کرد.»
ترکیه و برزیل هر دو دموکراسی های در حال ظهور هستند که هر دو سابقه حکومت نظامیان برکشور را پشت سرگذاشته اند. اما در ایران، محمود احمدی نژاد از پلیس و نیروهای نظامی برای تخریب، تعقیب و کشتار دموکراسی خواهان ایران استفاده می کند. همان مردمی که به دنبال همان آزادی بیان و حق انتخاب سیاسی هستند که برای مردم ترکیه و برزیل فراهم شده است.
مویزه نعیم، سردبیر مجله فارین پالیسی (سیاست خارجی) و وزیر تجارت سابق ونزوئلا می گوید: «لولا یک غول سیاسی است اما به لحاظ اخلاقی، مایه سرافکندگی است.»
نعیم می افزاید: «لولا از فرایند گسترش دموکراسی در سرتاسر آمریکای لاتین حمایت کرده است» اما دیکتاتورهایی چون فیدل کاسترو، هوگو چاوز و محمود احمدی نژآد را هم در آغوش می گیرد.وی پیروزی دموکراسی در کلمبیا را به سخره گرفت چون کلمبیا اجازه داد هواپیماهای آمریکایی از حریم هوایی این کشور برای حمله به قاچاقچیان مواد مخدر استفاده کند. «لولا برای کشورش خیلی خوب کار کرده ولی برای دموکراسی های دیگر در همسایگی برزیل، مصیب بار بوده است.» لولا که خود رهبر حزب کارگران برزیل بوده، به رهبران احزاب کارگری در ایران، پشت کرده است.
گفتنی نیست که اگر ترکیه و برزیل از نفوذ خود استفاده می کرده و ایران را راضی می کردند فعالیت های حساس غنی سازی خود را تعلیق کند، آمریکا از آن با آغوش باز استقبال کرده و حمایت می کرد. اما این اتفاق نیفتاد.
ایران در حال حاضر حدود چهار هزار و ۸۵۰ پوند، (حدود دو هزار و ۲۰۰ کیلوگرم) اورانیوم کمتر غنی شده در اختیار دارد. در توافقنامه ای که در تهران امضا شد، جمهوری اسلامی توافق کرد حدود دو هزار و ۶۴۰ پوند (حدود یک هزار و ۲۰۰ کیلوگرم) اورانیوم کمتر غنی شده را از ایران خارج کرده و در برابر آن سوخت اتمی برای مصارف تحقیقاتی و پزشکی بگیرد که البته قابلیت استفاده در ساخت بمب اتمی را هم ندارد. اما ایران هرگونه بحث بر سر فعالیت های غنی سازی اورانیوم بالاتر که مراحل پیش از ساخت بمب اتمی است را بسته و حتی همکاری های جهانی هم برسر آن ندارد. کارشناسان می گویند ایران چند ماه وقت نیاز دارد تا حجم بزرگی از اورانیوم را برای این کار آماده کند.
پس کاری که این توافق کرد، همان است که ایران می خواست: تضعیف حرکت جهانی برای درخواست همکاری بیشتر از ایران با بازرسان آژانس و از همه مهم تر، نوعی مشروعیت بخشیدن به احمدی نژآد در روزهای نزدیک به سالگرد انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته که حرف و حدیث ها برسر آن، بسیار بالاست و هنوز هم تمام نشده است.
به نظر من، «انقلاب سبز» در ایران بسیار مهم است چرا که یک جنبش دموکراسی از خود برخاسته است که چندین دهه است در خاورمیانه روی نداده است. هرقدر سرکوب شده، اما از بین نرفته و پیروزی آن، تنها راه ثبات و صلح - و نه فقط مسئله اتمی – برای روحانیون حاکم در ایران است. ما این قدر که دنبال این مسئله اتمی بودیم، وقت نکرده ایم از این روند دموکراسی حمایت کنیم.
همانگونه که عباس میلانی، استاد دانشگاه استنفورد به من گفت: «تنها راه حل با ثبات و طولانی مدت برای این مشکل، یک نظام حکومتی شفاف تر، مسوولیت پذیرتر و دموکرات تر در ایران است. به نظرم حقه ای که روحانیون حاکم در ایران به کار برده تا مسئله اتمی را به نقطه تمرکز مسائل ایران در رابطه با غرب و آمریکا تبدیل کنند، موفق بوده است. غرب باید همیشه دو راه حل موازی را دنبال می کرد: مذاکرات صادقانه و جدی در مورد مسئله اتمی و به موازات آن، مذاکراتی به همان نسبت و جدی و صادقانه در مورد حقوق بشر و دموکراسی در ایران.»
من ترجیح می دهم ایران هیچگاه به بمب اتمی دست نیابد. جهان قطعا با سلاح های اتمی کمتر، صلح بیشتری دارد به ویژه در خاورمیانه. اما اگر ایران به بمب اتمی دست یابد، تفاوت بزرگ در این است که کدام دست ماشه این بمب اتمی را در اختیار دارد. دولت دموکراتیک ایران و یا آدمکشان دیکتاتوری روحانیون نظام اسلامی. هرطرفی که تلاش می کند روند دموکراسی حقیقی در ایران برقرار شود، طرف خیر را گرفته است. هرکسی که در دام رژیم استبدادی افتاده تا برای مسئله اتمی اوضاع را دنبال کند، باید پاسخگوی مردم ایران باشد.
جامعه جهانی از جمله ترکیه و برزیل در مخالفت با گسترش سلاح های کشتار جمعی، ثابت قدم است. ما هم خواهان جهانی عاری از سلاح های کشتار جمعی هستیم. در مورد برنامه اتمی جمهوری اسلامی، باور ما این است که توسل به مذاکرات می تواند برای حذر از هرگونه برخورد و مناقشه، کارآمد باشد.
فقدان اعتماد و اعتماد به نفس که از مسائل اصلی امنیت و موفقیت منطقه ای است، هرگونه روند مثبت سازی را به تعویق انداخته است. ما از توافقی که چند روز پیش در تهران به دست آوردیم، احساس جسارت می کنیم.
از اکتبر سال ۲۰۰۹، تمرکز بر مسئله مبادله سوخت اتمی و خروج یک هزار و ۲۰۰ کیلوگرم اورانیوم کمتر غنی شده از ایران بوده است. همانگونه که این پیشنهاد از سوی آژانس بین المللی انرژی اتمی مطرح شد، قرار بود این پیشنهاد، قدمی برای اعتماد سازی باشد و در همین حال، بتواند در مصارف بشردوستانه و تحقیقاتی و پزشکی در تهران استفاده شود که ممکن است به نجات میلیون ها ایرانی کمک کند.
به دلیل شک و ظن دو طرفه، توافق یاد شده به جایی نرسید. در مشاوره و رایزنی با آمریکا و متحدان، ترکیه و برزیل پیشقدم شدند تا راه جدیدی را پیشنهاد کنند. توافقنامه ای که با حضور ترکیه و برزیل در تهران امضا شد، یک دستاورد بزرگ است.
طبق این توافق، ایران با خروج یک هزار و ۲۰۰ کیلوگرم از اورانیوم کمترغنی شده خود موافقت کرد که همان مقداری است که آژآنس گفته بود و قرار شده ظرف یکماه، این محموله از ایران خارج شود. تمامی این محموله در ترکیه انبار می شود. از آن استفاده شده و سوخت اتمی مورد نیاز ایران فراهم می شود. توافقنامه تهران همچنین نوعی اعلام همکاری و پیشرفت در حرکت رو به جلو است و فرصت برای گفت وگوهای گسترده تر و جامع تر با ایران در تهران یا هرجای دیگری، از جمله ترکیه یا برزیل، فراهم می کند.
این توافق مشترک نه تنها نتیجه کار مشترک ماست که بخشی از استراتژی بلند مدت باراک اوباما و کشورهای پنج به علاوه یک – آمریکا، فرانسه، چین، روسیه، بریتانیا و آلمان – هم هست. حالا زمان اقدامات بعدی است تا راه همکاری باز شود. تنها یک راه حل کارآمد برای پرونده اتمی جمهوری اسلامی وجود دارد و آن هم مذاکره و راه حل دیپلماتیک است.
برخی منتقدان توافقنمامه تهران می گویند این مسئله تمامی مسائل حول برنامه اتمی ایران را حل نمی کند. قرار هم نبود این توافق این کار را انجام دهد. اما به باور ما، با این توافق این فرصت پیش می آید که بتواند اقدامات بعدی را انجام داده و اعتماد سازی کرد که کلید گمشده ی اصلی است. باید به توافق تهران فرصتی داد تا کارآمدی خود را نشان دهد. باید از هرگونه تهدید و بیانیه های تحریک آمیز خودداری کرد. همانگونه که در زمان اعلام امضای این توافق گفتیم، همه طرف ها باید حضور داشته و همکاری کنند که شامل ترکیه و برزیل هم می شود.
در برابر نبود اطمینان دو طرفه عمیق، همیشه نوعی تردید و ابهام نسبت به نتیجه مذاکره وجود دارد. اما در حال حاضر به اندازه کافی زمینه برای فرصت دادن به مذاکره هست. از دست دادن آن هم ممکن است تا چند نسل آینده مورد حسرت قرار گیرد.
* احمد داوود اوغلو (وزیر خارجه ترکیه) و سلوس آموریم (وزیر خارجه برزیل)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر