-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
ایرانِ امروز به گمانم بیشترین کشور تحریم شده روی زمین است. پس از آن که آژانس بین المللی انرژی اتمی در سال ۲۰۰۵ دریافت که ایران به قوانین قرارداد منع گسترش جنگ افزار اتمی تعهدی احساس نمی کند، شورای امنیت سازمان ملل، چهار دور تحریم تنبیهی در برابر جمهوری اسلامی به تصویب رساند که تازه ترین آن ها در ماه ژوئن تصویب شد. هر چند، حکومت ایران در این قمار، شیوه های تقلب را خوب آموخته و در آن به استادی رسیده است: به ازای هر یک از شرکت های ردیف اول سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یا هر بانکی که از سوی جامعه بین الملل تحریم می شود، دولت ایران به سادگی شرکت دیگری جایگزین می کند و بانک دیگری می گشاید. واقعیت این است که کوشش برای همرایی بین المللی، اثر تلاش های سازمان ملل متحد را کمرنگ کرده؛ همان تحریم هایی که به وعده وزیر امور خارجه ایالات متحده، هیلاری کلینتون قرار بود تحریم هایی سخت «فلج کننده» باشند.
تحریم های یک جانبه به مراتب تاثیر گذارتر از تحریم های چند جانبه عمل کرده اند. در حالی که کاخ سفید و وزارت امور خارجه بر این باورند که تحریم برای مشروعیت بین المللی باید به تصویب سازمان ملل متحد برسد، کنگره به طور سنتی در برابر کشورهای سرکش اعلام اتهام می کند. برای نمونه، این کنگره بود که قانون تحریم ایران و لیبی را با وجود نگرانی های رئیس جمهور که گمان می کرد چنین تحریم هایی می تواند مانع دیپلماسی باشد در سال ۱۹۹۶ به تصویب رساند. تحریم های کنگره ای قدرتمند اند زیرا بر نقاط آسیب پذیر چنین حکومت هایی تکیه می کنند و از آن ها بهره می برند. مثلا تحریم فراگیر ایران، جنبش پاسخگویی و تقلیل دارایی های ایران مصوب ژوئن ۲۰۰۹ کنگره، بر روی بنزین وارداتی ایران انگشت می گذارد و آن را هدف می دهد؛ موردی که اقتصاد ایران به طور کامل به آن وابسته است.
رهبر ایران می گوید تحریم ها بی معنی اند. محمود احمدی نژاد می گوید: «تحریم باعث شکوفایی اقتصاد ایران می شود.» به همین ترتیب رهبر جمهوری اسلامی علی خامنه ای به همین ترتیب استدلال می کند که تحریم فقط عزم و اراده مردم ایران را تقویت می کند، اما منتقدان داخلی آن را به گونه ای دیگر می بینند. یک استاد علوم سیاسی در دانشگاه تهران به روزنامه آفتاب گفت که تمام رجز خوانی حکومت، تنها «سرگرمی و تبلیغ» است.
به نظر می رسد به ویژه تحریم بنزین نیرومند عمل کند. گروه شرکت های ژاپنی «نامورا» برآورد کرده است که تحریم ها ممکن است صادرات نفت ایران را تا ۲۵ درصد کاهش دهد و اکنون ژاپن و کره جنوبی نیز تحریم های یک جانبه خود را به تحریم های ایالات متحده و اروپا افزوده اند. اقتصاد نیمه جان ایران پس از چندین دهه سوء مدیریت، گزش تحریم را درک می کند.
هنگامی که آژانس بین المللی انرژی اتمی برای محکوم کردن ایران به خاطر تقلب از آیین نامه های اتمی اولین قطعنامه خود را در سال ۲۰۰۵ تصویب کرد، حسن روحانی رییس شورای عالی امنیت ملی ایران گفت: «اقتصاد کشور ما تا حد زیادی تحت تاثیر قرار گرفته، تقریباً تمام فعالیت های اقتصادی ایران فلج شده و کاهش فعالیت های بازرگانی بر تمام داد و ستدها تاثیر گذاشته است.»
یکی از رهبران کارگری ایران برآورد می کند که نرخ بیکاری ۲۵ درصد یا تقریبا سه برابر بیشتر از آمار رسمی دولت است و حتی مجلس شورای اسلامی ایران باور ندارد که احمدی نژاد، مطابق ادعایش توانسته باشد تورم را به عددی تک رقمی کاهش دهد. مخالفان سیاسی رئيس جمهور ایران می دانند که تحریم ها بیشتر اعتبار نظام را تحلیل برده اند.
عبدالله رمضان زاده، مشاور سابق رئيس جمهور محمد خاتمى (سخنگوی دولت خاتمی-م)، رییس جمهور جدید را مورد انتقاد قرار می دهد و بابت هزینه های که تحریم ها در پاسخ به سیاست های احمدی نژاد به بار می آورند اظهار تاسف می کند. رمضان زاده در مقایسه و رد شیوه سنتی نظام جاری بر مبنای رویارویی به سبک رییس حمهور فعلی می گوید: «باید گفتگو می کردیم و تا جایی که امکان داشت از فضای مذاکرات برای وارد کردن فناوری های مورد نیاز بهره می بردیم.» رئيس جمهور پیشین علی اکبر هاشمی رفسنجانی در ماه سپتامبر (نزدیک دو ماه پیش) به بالاترین نهاد روحانی جمهوری اسلامی ، مجلس خبرگان، گفته بود: «ما تاکنون هرگز با چنین تحریم های متعددی روبرو نبوده ایم.» وی از نظام خواست که تحریم ها را جدی بگیرد و آن را شوخی تلقی نکند.
البته برای حکومت نیز تحریم ها چندان شوخی بردار نیست. در خلال ۲۷ سپتامبر تا ۱۱ اکتبر (هفته اول مهر تا دو هفته پس از آن) واحد پول ایران در برابر دلار بیش از ۲۰ درصد کاهش ارزش داشت. در حالی که مدیر بانک مرکزی ایران ادعا می کرد که چنین اتفاقی شبیه یک سکسکه ساده بوده است روزنامه های ایران دلیل را در این اتفاق یافتند که امارات متحده عربی که تاکنون در طول تاریخ (چند دهه) یاور ایران برای گریز از تحریم بوده است، اکنون خود در تحریم ایران شرکت کرده است. واردکنندگان تهران و سایر شهرهای ایران به خاطر عدم اطمینان مالی درهای خود را بسته اند. از دیگر نشانه های نیش تحریم می توان به مواردی چون افزایش ۳۰ تا ۴۰ درصدی بهای بلیت قطار در خلال ماه گذشته و بهای همچنان رو به رشد مسافرت های هوایی اشاره کرد. مسافرت بین المللی بیش از پیش دشوار شده زیرا فرودگاه های اروپا و حتی کویت از سوخت گیری هواپیماهای مسافربری ایران جلوگیری می کنند. تحریم شاید حتا بر روند برنامه اتمی نیز تاثیر بگذارد. و به گفته علی اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی ایران «ممکن است سرعت کار را کم کنند.»
تحریم تاثیر خود را اثبات کرده است و در حال حاضر هیچ دلیلی برای عجله در رویارویی با حکومت ایران نیست. بدیهی است راه حل دیپلماتیک برای جاه طلبی های هسته ای ایران ایده آل است اما اشتباه در این شرایط می تواند به درگیری سرعت ببخشد. در برابر افت اقتصاد سکندری خورده جمهوری اسلامی، بدترین حرکت دولت اوباما ارائه پیشنهاد ها و مشوق هایی است که از فشار بر تهران بکاهد. برای کاهش سرعت پیشرفت های هسته ای ایران، مشروعیت زدایی از رژیم در برابر دیدهء مردم و همچنین برای اجتناب از درگیری، بهترین راه تقویت تحریم هاست نه کاهش تاثیر آن ها.
* از: مایکل روبین / در: ویکلی استاندارد
مایکل روبین محقق مقیم در موسسه امریکن انترپرایز است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر