آیا آن روز زندانی سیاسی نداشتیم؟ آیا در زندانها به زندانیان تجاوز نمیشد تا باکره نمانند و به بهشت نروند؟
آیا روزی بود که تلویزیون اعترافات این و آن را پخش نکند؟ آیا برای زندانیان محاکمه عادلانه برگزار میشد و آنان وکیل داشتند؟ آیا آن روز در کشور شاهد اجرای بدون تنازل قانون اساسی بودیم و یا اینکه سخنان آیت الله خمینی بر همه حجت بود؟
آقای مهندس!
ساده انگارانه است باور کنیم این دیکتاتوری یک شبه به وجود آمده است و یا اینکه شرایط امروز تنها محصول چند سال اخیر است
البته قبول دارم با هم تفاوتهایی هم دارند:
آن روز آیت الله خمینی مشروعیت مردمی داشتند ولی امروز آیت الله خامنهای بیشتر به سر نیزه تکیه دارند تا پایگاه مردمی ولی به هر حال هر دو دیکتاتوری است چه به واسطه مقبولیت در نزد اکثریت جریان اقلیت را نابود کنید و چه با داغ و درفش و به زور سر نیزه اکثریت مخالف را سرکوب کنید.
و عجب طنز تلخی است ! آن روز نوبت مجاهدین خلق بود و امروز نوبت مجاهدین انقلاب و مشارکت اسلامی!
جناب میر حسین،
من نه ایدئولوژی سازمان مجاهدین خلق را می پسندم و نه طرز مبارزشان را چه در آن سال ها و چه در اکنون و عقیده دارم مجاهدین خلق با روشی که در آن سالها در پیش گرفتند همانقدر مقصر هستند که جناه حاکم اما اینکه مجاهدین دست به ترور و اسلحه و خشونت برد، هیچ کدام فجایع دهه شصت را توجیه نمیکند. روزگار سیاهی که کلمات از توصیف آن عاجزند .
میدانم آن روز ها دیگر به تاریخ پیوستهاند و از هر که میپرسم می گوید الان وقت این حرف ها نیست! اما من نمیتوانم در راهی که روشن نیست پای بگذارم و هر موضع گیری و گفتار شما را توجیه کنم و نپرسم و چشم بسته اعتماد کنم . من نیازمند پاسخ هستم .میخواهم همانطور که در باره اینکه میدانم چه نمیخواهم آگاه هستم. آگاه باشم که برای چه چیزی هم مبارزه میکنم. به عقیده من اگر دیروز آگاه تر بودیم وچشم بسته اعتماد نمیکردیم امروز ... .
جناب موسوی من برای این سرزمین و این مردم رویایی دارم و امید وارم با یاری خدا وهمت سبز این ملت بزرگ و رهبری شما به آن دست یابیم:
رویای ایرانی آباد و آزاد و سربلند برای هم ایرانیان با مردم و مسئولانی یکسان در برابر قانون
ایرانی که در آن زندانی سیاسی به یک مفهوم انتزاعی تبدیل شده و هیچ کس نمیتواند جلوی گردش آزاد اطلاعات و آزادی بیان را بگیرد .
جامعهای که اسلام در اعمال مدعیانش جاری باشد تا بر سر زبانهایشان که به توان در آن به مسلمانی وشیعه علی بودن افتخار کرد.
حکومتی (با هر نامی که میخواهد باشد) که قوای مستقل دارد و ارتشش به هیچ نام و بهانهای در مسائل سیاسی دخالت نمیکند.
حکم رانانی که در یک انتخابات آزاد و سالم بر سر کار آمدهاند، به همان اندازه که قدرت دارند پاسخگو هستند
از افکار عمومی به شدت حساب میبرند و برایشان واضح است که مردم میتوانند با کمترین هزینه امانتی را که به آنان سپردهاند پس بگیرند و در انتخابات بعدی گروه دیگری را به قدرت برسانند.
نظامی که در آن حقوق همه کس به معنای کلمه رعایت میشود و هر کس در چگونگی زندگی آزاد است تا آنجا که به حقوق دیگری تعرض نکند.
به امید آن روز
موفق و سربلند باشید!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر