Latest Posts from Iran Dar Jahan for 05/17/2010

Email not displaying correctly? View it in your browser. دیدار رئیس جمهور لولا از ایران: یک بازی دیپلماتیک خطرناک نه جغرافیا، نه تاریخ و نه فرهنگ برزیل دموکراتیک، با سعه صدر و بسیار کاتولیک نمی‌‌توانستند این کشور با جمهوری دوردست اسلامی ایرانِ مستبد، ترسو و عصبی نزدیک کند. اما رئیس جمهور برزیل، لویز ایناسیو لولا داسلیوا روز ۱۶ و ۱۷ ماه مه در تهران هم چون یک دوست پذیرفته خواهد شد. در ماه نوامبر ۲۰۰۹، وی در شهر برزیلیا میزبان همتای ایرانی خود، محمود احمدی‌نژاد شده بود. این اولین دیدار از برزیل رئیس‌جمهور ایران از زمان شاه در سال ۱۹۶۵ بود. در ماه آوریل، حدود صد تن از روسای شرکت‌های برزیلی به همراه وزیر توسعه، میگل خورخه یک هفته در تهران اقامت گزیدند. برزیل، عضو غیر دائم شورای امنیت سازمان ملل و کاندیدای مصمم برای عضویت دائم در این شورا، شروع به ایفای نقش درجه یک در صحنه بین‌المللی کرده است و به خاطر همین جاه‌طلبی است که برزیل دیپلماسی ای را دنبال می‌کند که در آن هیچ کشوری حذف نمی‌شود. برای همین هم هست که برزیل می‌خواهد در مناطق ناآشناتر، مثل خاورمیانه که منافع اقتصادی دارد، برای خود جای پا درست کند. مبادلات میان برزیلا و تهران در پنج سال گذشته چهار برابر و ایران تبدیل به اولین وارد کننده کالاهای برزیل در خاورمیانه شده است. اما سفر لولا بیش از هر چیز بعد سیاسی و بسیار مرتبط به پرونده هسته ای ایران دارد. رئیس‌جمهور برزیل با قدر و منزلتی کم‌یاب از سوی کشور میزبان، به تهران قدم خواهد گذاشت: برزیل مخالف تحریم‌هایی است که کشورهای غربی و روسیه در سازمان ملل متحد آماده می‌کنند و این کشور از حق ایران برای توسعه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز دفاع می‌کند و امیدوار است باری دیگر مذاکراتی حول پیشنهاد مطرح شده در ماه اکتبر سال ۲۰۰۹ از سوی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی شکل بگیرد. آژانس بین‌المللی به ایران پیشنهاد داده بود که ۸۵% از اورانیوم با خلوص پایینش را به روسیه و فرانسه بفرستد و در مقابل سوخت ۲۰% برای استفاده‌های پزشکی و نامناسب برای استفاده نظامی دریافت کند. تهران این پیشنهاد را رد کرده بود. ولی طبق گفته غربی‌ها زمانی که ایران در ماه فوریه اعلام کرد که خود شروع به تولید اورانیوم ۲۰% کرده است، این پیشنهاد کاملا کنار گذاشته شد . از نظر برزیل، این پیشنهاد هم چنان معتبر است. در این مساله دیپلماتیک که بسیار حساس است، لولا وانمود نمی‌کند که «راه‌حلی جدید» مطرح خواهد کرد. او تنها قصد دارد «به گفتگو کمک کند» و از سرگیری مذاکرات را تسهیل کند. او از تهران انتظار« حرکتی» دارد که علاقه‌اش به مذاکره را به تصویر بکشد. ولی برزیل، بر اساس سخنان وزیر امور خارجه‌اش، سلسو آموریوم، نمی‌خواهد «درباره اهداف نهایی ایران قضاوت کند». مشکل و منبع تمامی اختلافات دیدگاه میان برزیل و غربی‌ها که بسیار نگران «اهداف نهایی» تهران هستند، همین جاست. اروپا و ایالات متحده به مقامات برزیل یادآوری می‌کنند که جمهوری اسلامی در پرونده هسته‌ایش سال هاست که دروغ می‌‌گوید و تنها مساله‌اش بدست آوردن وقت است تا بتواند برنامه مخفی‌اش را جلو ببرد، و آن که برزیل با اعتماد به ایران وارد بازی اش می‌شود. این قدرت ها همین طور معتقدند که لولا با استفاده از قدرت سیاسی و اخلاقی‌اش در این مساله، به تهران حمایتی را عرضه می‌کند که این کشور هرگز نمی‌توانست تصورش را بکند. جاه‌طلبی اصلی دیپلماسی برزیل پذیرفتنی است. اما این‌که این کشور تصمیم گرفته است به پرونده هسته‌ای ایران چنگ بزند، بازی بسیار خطرناکی است که ممکن است برزیل در آن بیشتر بازنده باشد تا برنده. اما می‌توان فهمید چرا برزیل این پرونده را برای تثبیت خود انتخاب کرده است. برزیل که به استقلال بخشیدن به کشورهای در حال توسعه در زمینه فن‌آوری بسیار علاقه‌مند است، در مساله هسته‌ای از هر گونه گلایه‌ای مبراست. در قانون اساسی برزیل ممنوعیت داشتن سلاح‌های هسته‌ای ثبت شده است. این کشور به همراه آرژانتین مکانیزمی را برای بازرسی دو طرفه ایجاد کرده است. این کشور که به حق استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای معتقد است و همین امر تقویتش می‌کند، فعالانه برای عاری سازی جهان از سلاح مبارزه می‌کند. برزیل کشوری صلح‌طلب است و تاکنون در هیچ درگیری در منطقه از سال ها قبل و جنگ پاراگوئه (۱۸۶۵-۱۸۷۰) شرکت نداشته است. مشروعیت او در این زمینه بی‌نقص است. ولی روابط خطرناک میان برزیل و ایران، غرب را نگران می‌کند و آنها بدون آن که در ملا عام بگویند، می‌ترسند که صداقت رئیس جمهور لولا در مقابل حکومت ایران با دیپلماسی ای پر حیله، ساده‌دلی تعبیر شود. برنار کوشنر اخیرا گفته بود: «لولا دارد اشتباه می‌کند.» رئیس جمهور برزیل که از این سخنان برآشفته بود به سرعت جواب داد: «کسی حق ندارد به من درس بدهد.» آقای سرکوزی هم سریعا اشتباه کوشنر را تصحیح کرد و «حمایت کاملش» از تلاش‌های برزیل را اعلام کرد. اما در عوض، محدوده‌ای که اصلا نباید با سفر لولا به تهران توقع پیشرفت در آن را داشت، حقوق بشر است. رئیس‌جمهور برزیل قصد ندارد، مانند آنچه برخی در کشورش به او پیشنهاد کرده بودند، با مخالفان و اپوزیسیون حکومت ایران دیدار کند. وی در ماه ژوئن ۲۰۰۹، در حالی‌که مبارزه انتخاباتی احمدی‌نژاد با رقیبانش را به رقابت میان دو تیم فوتبال ریو دوژانیرو مقایسه می‌ کرد، گفته بود که تقلب وسیع در انتخابات ریاست جمهوری ایران «غیر ممکن» بوده است. وی با این استعاره ورزشی به یکی از اصولی که برایش بسیار با ارزش است، بی‌توجهی کرد : عدم دخالت در امور داخلی. عکس از:AP   ایران از اوباما در سازمان ملل سبقت می گیرد مشاهده این تصویر که شماری از اطرافیان آمریکا جا عوض می کنند، منظره قشنگی نیست با این حال، مشتی افسرده، برای مثال ایران توانست به عنوان عضو به کمیسیون وضعیت زنان سازمان ملل راه یابد، و زمانی که برای حضور ایران رای گیری می شد، نماینده آمریکا در این جلسه حضور نداشت و غایب بود. اما این در کنار مسئله ای که در راهروهای مذاکره کنفرانس بازبینی ان پی تی در حال رخ دادن است، چیزی نیست. این کنفرانس که هر پنج سال یکبار برگزار می شود، قرار است نارسایی های این معاهده را پیدا کرده و آن را اصلاح کند. همه هم می دانند ایراد و اشکال ها کجاست. معاهده مذکور نه تنها اجازه می دهد کشورهای به برنامه اتمی برای اهداف صلح آمیز یا نظامی دسترسی داشته باشند که حتی به کشورهایی که قدرت اتمی هستند، می گوید به دیگر کشورها کمک کنند که هسته ای شوند. پس یک کشور می تواند از تمامی کمک ها برای اتمی شدن برخوردار شده و در قدم های پایانی به سمت ساخت بمب اتمی برود و در حالی که کاملا تحت ان پی تی مشغول فعالیت است، ولی در آخرین لحظه از آن خارج می شود و بمب اتمی می سازد. این دقیقا کاری است که کره شمالی کرد و حالا هم ایران دارد همان راه را می رود. مشکل بزرگی است. دولت بوش این نقصیه را تشخیص داد و در آخرین کنفرانس یعنی در سال ۲۰۰۵ پیشنهاد داد این نقیصه برطرف شود. قابل پیش بینی بود که هیچ یک به کار گرفته نشود. نماینده اتمی اوباما، گری سیمور به درستی گفت که تغییر ان پی تی، بسیار دشوارتر از تغییر قانون اساسی آمریکاست. دیپلمات های دیگر کشورها که احمق نیستند و می دانند در چه رژیم هسته ای به سر می برند ولی برای تغییر آن هیچ عجله ای نشان نمی دهند. ولی باز هم دولت اوباما در این کنفرانس حاضر شد بدون این که برنامه بلند مدتی در دست داشته باشد. به جای آن، توجه ها را بر تهران معطوف کردند. یک مقام رسمی کاخ سفید گفت:«این گفت وگوها همه درباره ایران است. ما به ایران اجازه نمی دهیم داستان را عوض کرده و از همکاری سرباز زند.» این حرف را خانم کلینتون هم تایید کرد. حرف های خانم کلینتون در مسیری کاملا مشخص به سمت ایران بود. ایران اما داستان را عوض نکرده و هنوز آتش می فرستد و نافرمانی می کند با این حال، کار کثیف را ایران نکرد، این مصر بود که به این کار کثیف دست زد و دولت اوباما هم با آن همراهی کرد. برای درک این موقعیت، باید به روزهای درهم و برهم سال های ۱۹۹۰ برگردیم. روزهایی که به قول جورج. اف. ویل، شروع شده و به یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ رسید که به قول او، تعطیلات دولت آمریکا از صفحه تاریخ بوده است. قرار بود ان پی تی در سال ۱۹۹۵ به پایان برسد اما بیل کلینتون خواهان تمدید آن بود. برای این که به کشورهای غیرمتعهد و به ویژه اعراب نیاز داشت. به شرط آن که در مقابل، آمریکا هم به خاورمیانه عاری از سلاح های کشتار جمعی، پاسخ مثبت دهد. این اگر یکی از بدترین معامله های دولت کلینتون نباشد، از فاجعه بارترین آنهاست. این حرکت، تلاشی از سوی دولت های عربی برای فشار بر تنها قدرت اتمی خاورمیانه یعنی اسراییل بود. اما کلینتون با آن مخالفت نکرد چرا که می دانست آن قدر ها هم جدی نیست. درست است که به واقع هیچ تاثیری بر قدرت نظامی اسراییل و یا چیز دیگر نگذاشت اما دیگر دولت ها با این گونه انزوا همراه نبودند و منتظر بهانه ای بودند که مدام اسراییل را سرزنش کنند. کشور کوچکی که مدام به نابودی تهدید می شود به ویژه اگر شخصیت های منفی خاورمیانه به بمب اتمی دست یابند. کلینتون این جا را درست دیده بود، به مدت ۱۵ سال هیچ اتفاقی نیفتاد تا این هفته ای که گذشت. در جریان افتتاح کنفرانس بازبینی ان پی تی، مصر از کشورهای عضو دائم شورای امنیت و البته آمریکا خواست تا این طرح را دوباره به جریان انداخته و تصویب کنند. و به جای این که کنفرانس بر ایران متمرکز شود، به سمت دیگر رفت و وارد فاز گردنکشی همیشگی در سازمان ملل شد. البته که اسراییل یکطرفه به سمت خلع سلاح نمی رود، مهم هم نیست چه قطعنامه یا قطعنامه هایی تصویب شود. اگر ایران از برنامه اتمی عقب بنشیند و کشورهای عربی اسراییل را به طور کامل به رسمیت بشناسند، آن زمان شاید بتوان قدم هایی را برداشت. اما تا زمانی که اتفاقی نیفتاده و فعالیت های دیپلماتیک اثری بر تهران نگذاشته است، امکان ندارد با هر منطقی، بتوان اسراییل را همراه کرد و گفت که ترس آنها از قدرت اتمی ایران، بی اساس است. دولت های سنی عربی به همان اندازه که از شیعیان ترس دارند، از یهودیان هم هراسان هستند. به قول یک مقام اسراییلی، اعراب اگر بخواهند به کمپین مقابله با ایران اتمی بپردازند، مجبور هستند به مسئله اتمی اسراییل هم اشاره کنند و نمی توانند این دو را از هم جدا کنند. حالا قدم های اول برداشته شده و قرار است هماهنگ کننده ای از سوی سازمان ملل تعیین شود تا به اهداف این طرح بپردازد و این همان نطفه ای است که در سال ۱۹۹۵ کاشته شد و اشتباه دیپلماتیکی است که در سال ۲۰۱۰ دارد خود را نشان می دهد. در حالی که قرار بود مسئله تهران باشد و نه اسراییل، حالا مسئله به روی اسراییل متمرکز شده است. تغییر آن هم سخت است چرا که مصر در این کار آمریکا را در منافع ملی خود درگیر کرده است. دولت اوباما هم که نشان داده غیر از دیپلماسی، هیچ کار دیگری علیه ایران حاضر نیست انجام دهد. اگر دیپلماسی اوباما این باشد، ما داریم به جای پیشروی، به عقب می رویم. *مایکل انتون در مسوولیت های امنیت ملی در دولت بوش حضور داشته است.   آخرین بخت ایران رئیس جمهور برزیل لولا دا سیلوا می خواهد روز یکشنبه در تهران بکوشد تا بلکه جلوی تحریم های بین المللی را علیه ایران و سیاست اتمی این کشور بگیرد. ایالات متحده اعلام کرد تلاش های میانجی گرایانۀ برزیل آخرین بخت ایران است. آمریکا به ابتکار لولا با تردید می نگرد. لولا می خواهد همراه با ترکیه ایران را وادارد اورانیوم خود را بگذارد در خارج غنی کنند تا این بی اعتمادی عمومی را برطرف کند که این کشور میلۀ سوختی را نه تنها برای استفادۀ صلح آمیز از انرژی هسته ای بلکه برای سلاح های اتمی تولید می کند. این خواسته یک پیشنهاد قدیمی آژانس بین المللی انرژی اتمی هم هست. البته ایران نمی پذیرد که بگذارد اورانیوم طبق این پیشنهاد در روسیه غنی شود و بعد در فرانسه برای تهیۀ میلۀ سوختی مورد استفاده قرار گیرد، بلکه می خواهد این گام ها را به دلخواه خود بردارد. لولا و نخست وزیر ترکیه رجب طیب اردوغان اکنون می خواهند ترکیه را هم بعنوان محل غنی سازی اورانیوم پیشنهاد کنند که بعنوان کشوری مسلمان و همسایه بیشتر می تواند برای ایران قابل قبول باشد تا روسیه و بویژه فرانسه. وزیرخارجۀ برزیل سِلسو آموریم گفت سیاست تحریم که از سوی آمریکا و فرانسه و انگلیس و آلمان دنبال می شود راه به جایی نمی برد. به گفتۀ وی البته رهبران ایران باید تضمین های روشن بدهد که سلاح اتمی نخواهد ساخت. ابتکار برزیل از سوی کشورهایی که می خواهند ایران را با تحریم به پذیرش نظارت بین المللی بر تأسیسات اتمی این کشور وادارند به دیدۀ تردید نگریسته می شود. وزیرخارجۀ فرانسه برنارد کوشنر می گوید گرچه لولا حسن نیت دارد اما رئیس جمهور ایران احمدی نژاد به این حسن نیت ترتیب اثر نخواهد داد. ایالات متحده رسماً از ابتکار لولا حمایت می کند اما ظاهراً اعتقادی به مؤفقیتش ندارد. تلاش برزیل برای ایفای نقش بین المللی اصولاً به تلاش های لولا برای ایفای نقش در عرصۀ سیاست جهانی به دیدۀ شک نگریسته می شود. گرچه برای برزیل این حق قائل می شود که بعنوان قدرتی اقتصادیِ در حال شکل گیری در سیاست بین المللی هم بیشتر حرف بزند اما این اطمینانِ برزیل که مثلاً در بحران پیچیدۀ خاورمیانه هم کاری از پیش ببرد مورد استهزاء قرار می گیرد. اینکه برزیلی ها جرأت حضور در صحنۀ سیاست جهانی را دارند از طرفی به منافع اقتصادی آنها برمی گردد. وقتی لولا در سال ۲۰۰۳رئیس جمهور شد تصمیمش مبنی بر افزایش مبادلات بازرگانی با کشورهای جنوب بدرستی فهمیده نشد – کشورهایی که هیچ چیز ندارند می خواهند چه چیز را مبادله کنند؟ البته از آن زمان مناسبات بازرگانی تغییرات فاحشی کرده اند. امروزه بازرگانی بین کشورهای در آستانۀ توسعه یافتگیِ جنوب نقش مهمی دارد. ایران برای نمونه، بعد از روسیه، دومین وارد کنندۀ گوشت گاو از برزیل است. از طرف دیگر برزیل همراه با پیشرفت سیاسی و اقتصادی، کوشش خود را برای بدست آوردن کرسی دائم در شورای امنیت بیشتر کرده است. برزیلی ها این آرزو را از وقتی دارند که در میانۀ دهۀ هشتاد بر دیکتاتوری نظامی غلبه کردند – فقط اینکه تصوری در آن زمان خیال پردازانه امروزه در پناه جابجایی قدرت درعرصۀ جهانی خیلی منطقی تر می نماید. برای نمونه آفریقا: لولا نه تنها در آفریقا درها را برای شرکت های برزیلی باز می کند بلکه برای تغییر ساختار سازمان ملل هم که برای این کشور بعنوان نوعی نمایندۀ نیمکرۀ جنوبی مناسب خواهد بود پشتیبان جمع می کند. عکس از: rtr   هفت رهبر بهایی در بازداشت دو سال پیش در چنین روزی، رهبران عالی رتبه نهضت بهایی در ایران از صبحی آرام برخوردار بودند که نمی دانستند تا مدت ها دیگر رنگ چنین بامدادی را نخواهند دید. چهار مرد و دو زن از پیشوایان بهایی به وسیله مقامات دولتی از خانه خود به جایی برده شدند که رهبرشان پیش تر سر از آنجا در آورده بود: اوین- یکی از رسواترین زندان های دنیا، در شمال غربی تهران. این هفت تن به نام "دوستان" شناخته می شدند: مجموعه رهبری برای پاسخگویی به نیازهای ۳۰۰ هزار عضو جامعه بهاییت ایران. به آن ها بی هیچ دسترسی به وکیل، اتهاماتی چون جاسوسی برای دولت اسراییل، توهین به "مقدسات مذهبی" و تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی زده شد. "این اتهامات به ویژه "جاسوسی" کاملا بی اساسند." جوزف گریبوسکی رییس بنیاد "مذهب و سیاست همگانی" این را پس از دستگیری آنان گفت و افزود: "دستگیری رهبران بهایی اقدام دیگری در راستای فشار، تهدید و ویران کردن اعتقاد رهروان این آیین است." تمامی این راهبران- فریبا کمال آبادی، مهوش ثابت، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی، سعید رضایی، بهروز توکلی و وحید تیز فهم- ازدواج کرده و دارای فرزند هستند. آنان دکتر بینایی سنجی، آموزگار، مهندس و صاحب مشاغل صنعتی هستند. برای آنان که از دو سال پیش در زندان به سر برده اند، سه بار شِبه دادگاه -شامل دادگاه غیر علنی ۱۲ آوریل (۲۳ فروردین) تشکیل شده که در این دادگاه خانواده های آنان اجازه شرکت در جلسه محاکمه را نیافتند. به دلیل حضور بازجویان نظامی در اتاق دادگاه، این هفت رهبر بهایی از پاسخ به پرسش ها خودداری کردند. کیت بیگلو سرپرست انجمن معنوی ملی بهاییان ایالات متحده گفت: "قاضی دادگاه پس از آن به دادرسی پایان داد و از تنظیم زمانی دیگر خودداری کرد." بی هیچ نویدی از تشکیل دوباره دادگاه، این راهبران در زندان اوین به سر می برند؛ مجموعه ای که به "باستیل ایران" معروف است. زندان اوین در کنار یک پارک بزرگ و یک رستوران مجلل گران قیمت ساخته شده؛ در محوطه داخل مجموعه، حیاطِ اعدام جای خود را دارد. در شش ماه اول دستگیری، هر هفت تن در سلول انفرادی زندانی بودند ولی ماموران بازجویی با زیر فشار قرار دادن موفق به گرفتن اعتراف دروغ از آنها نشده اند. پس از آن، دو زن به سلول ۳/۵ در ۴/۵ متری و پنج مرد دیگر در سلول مشترک دیگری به همین ابعاد فرستاده شدند. آنان برای خواب مجبورند سر بر روی زمین سیمانی بی بالش بگذارند و در سلول آنان هوای آزاد و نور طبیعی وجود ندارد. سه بار در هفته به آنان اجازه حمام و شست و شوی لباس داده می شود و زمان محدودی برای هواخوری دارند. ارتباطِ دو زن با دنیای بیرون همان یک بار در هفته ای است که نگهبانِ خود را برای خرید سبزیجات سالاد می فرستند. در این باره، پشتیبانان بهاییان در سرتاسر دنیا به اعتراض برخاسته اند و با فراخوان همگانی، همایشی در ساعت ۷:۴۵ پس از نیمروز جمعه(گذشته) در مرکز بهاییان در خیابان ۱۶ نیویورک برگزار می کنند. کیش بهاییت بزرگ ترین اقلیت مذهبی غیر رسمی ایران و جوان ترین دین مستقل یکتاپرستی در دنیا به شمار می رود. این آیین در سال ۱۸۴۴ (۱۶۶ سال پیش) با تفکر انسان محور و نوعدوستانه بهاءاله پایه ریزی شد که ادعا می کرد فرستاده ای از عالم بالا و همسنگ بودا، موسا و محمد است. پیام وی بیشتر درباره یگانگی نوع بشر است. از بین بردن تنگدستی، پرهیز از تمامی تعصب ها و پیش داوری ها و همچنین آموزش برای به دست آوردن شناخت، از باورهای اصلی این آیین است. رهروان بهایی تاریخی سرشار از شکنجه و آزار از سوی دولت ایران را در حافظه خود دارند. دولتی مسلمان که پیروان فرستاده دیگری را پس از محمد به رسمیت نمی شناسد. بنا به باور مسلمین که پیغمبرشان را خاتم النبیین می دانند، محمد که در قرن هفتم (میلادی) بدرود زندگی گفت آخرین فرستاده از سوی خداست و پس از آن پیامبر دیگری نخواهد آمد. خانم بیگلو می گوید:"بسیاری (از مسلمانان) بهاییان را مرتد می شمارند زیرا بهاییت آیین پس از اسلام شمرده می شود." و می افزاید: "محمد پیروان ادیان پیش از خود مانند یهودیان، مسیحیان را اهل کتاب نامید؛ آنان در اسلام امت خدا به شمار می روند. موسا و عیسا پیش از محمد می زیسته اند پس با پیروانشان رفتار درستی می شود." دولت ایران تنها اسلام، مسیحیت، یهودیت و زردشتیت را به عنوان دین به رسمیت می شناسد. سند محرمانه ای از دولت ایران در سال ۲۰۰۵ در دست است: دستوری مبنی بر جمع آوری آمار دقیق بهاییان. از آن زمان تاکنون سازمان های اطلاعات ایران، پلیس و نیروهای انتظامی به محض شناسایی بهاییان فعالیت های آنان را زیر نظر می گیرند. به گفته دوایت بشیر، معاون پژوهش و سیاست کمیسیون بین المللی آزادی مذهبی ایالات متحده (یو.اس.سی.آی.آر.اف) "بهاییان از هیچ گونه پشتیبانی برخوردار نیستند. ریختن خون آنان با معافیت از مجازات همراه است. (زیرا بهاییان مهدورالدم شناخته می شوند) به آنان به چشم سازمان غیر قانونی نگریسته می شود؛ فرقه ای که به جرم ارتداد پیروانش را می توان زندانی نمود. این داستان طولانی نمونه ای کامل از اقلیتی است که مغضوب حکومت واقع شده است و سیاست دولت ایران پنهان نمی کند که می خواهد آنان را ریشه کن کند." بهاییان تنها گروه مذهبی نیستند که به دلیل باورهای شان دستگیر و اعدام می شوند. پدر غفاری- مدیر اجرایی بین المللی مسیحیان ایرانی- می گوید که پیشوایان روحانی اعدام می شوند و کلیساهای شان بسته می شود. برخی از مسیحیان نیز در زندان اوین به سر می برند. او ادامه می دهد: "ما می شنویم که مسیحیانی اعدام شده اند ولی این اخبار تنها وقتی به گوشمان می رسد که کار از کار گذشته، حتا سال ها پس از اعدام آنان." بنا به گفته گروه های حقوق بشر، هر چند انقلاب اسلامی سال ۵۷ به نقض حقوق اقلیت های مذهبی انجامید ولی روی کار آمدن رییس جمهور این دوره، محمود احمدی نژاد، به روند آزار و تعقیب اقلیت ها شدت بیشتری بخشید. کمیسیون بین المللی آزادی مذهب (یو.اس.سی.آی.آر.اف) که در آوریل -ماه گذشته- یازدهمین گزارش سالیانه خود را منتشر نمود، ایران را در دسته کشورهای "مورد نگرانی ویژه" جای داد: در شمار کشورهایی که "بدترین ناقضان آزادی های مذهبی در دنیا" شمرده می شوند. به گفته خانم بیگلو، "تعقیب و آزار بهاییان هر روز شکل وخیم تری به خود می گیرد." وی می گوید: "با این حال جامعه (بهاییان) به شدت معنوی است و فداکارانه از شناسه و هویت خود پشتیبانی می کند. هویت آنها در ارتباط با خدا تفسیر می شود." و می افزاید: "آنان توان شگرفی دارند." توضیح تصویر: هفت رهبر بهایی که در سال ۲۰۰۸ دستگیر شده بودند دادگاه شان در ۱۲ ژانویه امسال (۲۲ بهمن گذشته- پس از دو سال بلا تکلیفی) برگزار شد. عکس، ماه ها پیش از دستگیری شان به اتهام "جاسوسی برای دولت اسراییل" ، "توهین به مقدسات مذهبی" و "تبیلغ علیه نظام جمهوری اسلامی" گرفته شده است. نشسته از چپ: بهروز توکلی، سعید رضایی ایستاده : فریبا کمال آبادی، وحید تیزفهم، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی و مهوش ثابت. منبع عکس: خبرگزاری جهانی بهایی   برای متهم یک داستان موفقیت در آمریکا و برای دادستان، یک دلال مالی به ایران از خیلی جهات اگر نگاه کنیم، زندگی محمد رضا بانکی، داستان کلاسیک یک مهاجر موفق است که توانسته شهروند آمریکا شود، از برکلی فارغ التحصیل شده و از دانشگاه پرینستون دکتری بگیرد. توانست در شرکت مک کینزی (McKinsey) کار بگیرد و حدود سه میلیون دلار از پول خانوادگی اش را در آپارتمانی در منهتن نیویورک سرمایه گذاری کرد. پدر و مادرش از ایران این پول را فرستادند، جایی که او در آن به دنیا آمده است. آقای بانکی در ماه ژانویه، پنج ماه پیش گفت: «من به آمریکا آمدم تا در رویای آمریکایی زندگی کنم.» همه این حرف ها در جریان جلسه ای که آزادی مشروط وی به قید وثیقه را بررسی می کرد طنین انداخت. اتهام او این است که تحریم های آمریکا علیه ایران را دور زده است. دادگاهش که چهارشنبه هفته گذشته در منهتن آغاز شد بر این اتهام متمرکز بود که او با سیستم حواله، که نوعی روش انتقال غیرمعمول است، به ایران پول فرستاده و راه های رسمی را دور زده است. دادستان می گوید آقای بانکی که ۳۳ سال دارد، کمک کرده بیش از سه میلیون دلار به خانواده اش در ایران و شماری دیگر از اشخاص حقیقی و حقوقی، منتقل شود. دادستان پرونده، آنیروز بانزال (Anirudh Bansal) گفت: «او اطلاع داشته که این پول کجا می رود، می دانسته که خلاف قانون است اما کماکان به آن ادامه داده است.» وکلای آقای بانکی به شدت با این پرونده و دعوایی که دولت اقامه کرده، مخالف هستند و می گویند آقای بانکی فقط به افراد و اعضای خانواده اش پول فرستاده است. یک وکیل او گفت:«بانکی مطمئن بوده که مشکلی ندارد که او از خانواده اش پول دریافت کند. این پول ها را در جریان گزارش های مالیاتی خود آورده و با یک وکیل و بازرس مالیاتی هم این مسئله را در میان گذاشته و از او مشورت گرفته است. هیچ کس به او نگفت که نباید این کار را بکند و یا آن را متوقف کند.» وی نتیجه گیری کرد که انگیزه ای پشت این عمل و پول فرستادن بوده اما به هیچ وجه نشانه سرپیپچی آقای بانکی از قوانین نیست. و خانواده آقای بانکی پول ها را می فرستاده اند تا پدرش پول هایشان را در بالش خود مخفی نکند. (آن را به کار مثبت و محیط امنی بفرستند.) این پرونده در حالی مطرح می شود که روابط ایران و آمریکا در چالش جدی افتاده ولی روایت های مختلفی از این پرونده و اتهام آن مطرح است. پس از دستگیری آقای بانکی در ماه ژانویه، دادستان منهتن گفت قوانین آمریکا بر اساس خطری است که از سوی ایران متوجه ایالات متحده شده و آقای بانکی با این پرداخت ها، این خطرها را افزایش داده است. در کیفرخواست آمده که آقای بانکی با سیستم حواله و با کمک حواله دارها، این پول را فرستاده و دریافت کرده است و وکیل او می گوید آقای بانکی مشتری بوده و نه واسطه یا تسهیل کننده برای یک طرف دیگر. به گفته یک کارشناس مالی، سیستم حواله کماکان روش پرطرفداری برای انتقال پول به ویژه کشورهایی است که نظام بانکی جهانی مناسبی ندارند. این کارشناس می گوید این سیستم ارسال پول برای کارگردان و یا خارجیان مقیم است که بتوانند درآمد خود را به خانواده شان برسانند. به گفته وکلای آقای بانکی، وی خلافی مرتکب نشده ولی دادستان می گوید وی فقط پول نفرستاده که آن را دریافت هم کرده است. بانک آف آمریکا (Bank of America) در منهتن این حواله ها را برای آقای بانکی فرستاده و این سیستم ارسال پول از آمریکا برای کشورهایی چون روسیه و دیگر کشورها هم انجام می شود. دادستان پرونده می گوید آقای بانکی میلیون ها دلار را بدون این که جلب توجه کند و متهم پرونده را، عامل زیرزمینی و مخفی وسترن یونیون بانک خواند. دادستان می گوید آقای بانکی خواسته پول را از خانواده اش گرفته و نظام بانکی آمریکا را به هم بزند در حالی که وکیل مدافع می گوید خانواده آقای بانکی می خواسته اند پول هایشان حیف و میل نشده و به خرج معشوقه های پدرش در ایران نرسد. وکیل پرونده می گوید:«رضا بانکی خواستار کمک به مادرش بوده، هم ازدواج مادر و پدرش و هم موقعیت مالی مادرش.» آقای بانکی مستقیم به زندان افتاده و بدون وثیقه و اجازه قاضی نمی تواند خارج شود. در جریان پرونده و در حالی که وکیلش از وضعیت مادرش می گفت هم، به گریه افتاده بود. هنوز مشخص نیست که او به اتهام تن می دهد یا نه. وی به قاضی گفت:«من این کشور (آمریکا) و هر چه به من داده را دوست دارم. این کشور به من اجازه تحصیل، داشتن دوست و داشتن شریک زندگی را داده و به من کمک کرده شغل و کار حرفه ای داشته باشم و حتی برای من هزینه هم داده است.» رضا بانکی افزود: «من بیگناهم و تلاش دارم آن را ثابت کنم.»   شما این خبرنامه را به این دلیل دریافت می کنید که ایمیل شما پس از تایید وارد لیست دریافت کنندگان شده است. برای لغو عضویت از این خبرنامه به این لینک مراجعه کنید یا به irandarjahan-unsubscribe@sabznameh.com ایمیل بزنید. با فرستادن این خبرنامه به دوستان خود آنها را تشویق کنید که عضو این خبرنامه شوند. برای عضویت در این خبرنامه کافی است که به irandarjahan@sabznameh.com ایمیل بزنید. برای دریافت لیست کامل خبرنامه های سبزنامه به help@sabznameh.com ایمیل بزنید.