-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
می توان گفت که روابط ایران و مصر، تابع دو نظریه اصلی هستند. این دو نظریه عبارتند از تماس تمدن ها و رقابت قطب ها آن هم در چارچوب شرایط روز و تقاطص منافع. تجربه های تاریخی نشان می دهد که رقابت قطب ها گاهی دو کشور را در آستانه جنگ مستقیم قرار می داد.
روابط میان ایران و مصر رابطه میان دو قطب فعال و موثر در سطوح مختلف به ویژه در منطقه بود و این دو قطب فعالیت های هر کدام، نقش آن و تعهدهایش را سمت و سو می داد.
انقلاب ایران مدیون انقلاب ژوئیه مصر بود. انقلاب ژوئیه از انقلابیون ایران استقبال کرد و درهای پادگان های خود را به روی آن ها گشود. در رأس آن ها نیز مصطفی چمران بود که آموزش نظامی خود را به همراه نیروهای صاعقه مصری دید که تمام توان خود را برای آموزش او و همرزمانش به کار بستند تا اولین وزیر دفاع پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران باشد.
انقلاب ایران مفهوم مبارزه را میان خود و انقلاب عبد الناصر مشترک دید. همچنین انقلاب ایران جمال عبد الناصر را به عنوان رهبر بزرگ جهان سوم قلمداد کرد. انقلاب ایران اما قطع روابط جهان عرب با مصر را پس از معاهده کمپ دیوید فرصتی یافت تا خود را به عنوان رهبر منطقه جا بزند. تلایش هایش در این خصوص اما با شکست مواجه شد. پس از آن تلاش کرد تا با برقراری روابط طبیعی با مصر از آن دروازه ای برای موفقیت سیاست های ایران به ویژه در منطقه خاورمیانه بسازد یا از آن به عنوان برگ برنده ای در تلاش های منطقه ای اش استفاده کند. از این رو ایران آرزو می کرد که در مصر انقلابی به راه افتد و نظام حاکم بر این کشور را سرنگون کند تا از یک طرف از نو فرصتی برای تبلیغ صدور انقلاب به دست بیاید و از طرفی دیگر با متحد شدن با انقلاب مصر بتواند اوضاع منطقه را به سود مقاصد خود دگرگون کند.
پس به طور طبیعی انقلاب اخیر مصر از دو ناحیه بر ایران تاثیر می گذارد:
نخست: معترضان ایرانی از پیروزی انقلاب مصر استفاده کردند تا تظاهرات مسالمت آمیزی به رهبری جنبش سبز در پشتیبانی از انقلاب مصر به راه بیندازند. آن ها همچنین به یافتن وجه تشابه انقلاب مصر با جنبش سبز در ایران پرداختند. نظام حاکم بر ایران در واکنش به این اقدام تظاهر کنندگان را با زور متفرق و حلقه محاصره را بر میرحسین موسوی و مهدی کروبی دو تن از رهبران مخالفان تنگ تر کرد. همچنین با توصیف معترضان به فتنه گرد، لیدرهای تظاهرات را بازداشت و برای محاکمه در اختیار دستگاه قضایی قرار داد.
دوم: تاثیر منفی انقلاب مصر بر نظام حاکم بر ایران این نظام را بر آن داشت تا برای جلوگیری از پیامدهای بیشتر آن و برای استفاده از دستاوردهای آن در مصر، خاورمیانه و جهان، روشی برای تعامل با وضعیت جدید پیش امده چه در داخل و چه در خارج برگزیند. پس رهبر ایران دستور وضع برنامه های راهبردی و بلند مدت در سیاست خارجی به ویژه در پروژه صادر کردن انقلاب را صادر کرد. در این زمینه دستور داده شد تا همیشه برای استفاده از تمام ابزارهای کمک باید آماده بود و بر تجربه های مختلف در زمینه روابط، حرکت های سریع و فعال، امکانات فقه سیاسی و تقیه سیاسی برای حل و فصل مشکلاتی که ممکن است میان نظام و طرف های دیگر رخ دهد تکیه کرد.
سوم: مدرن سازی دستگاه اطلاعاتی ایران برپایه اقدام های تهاجمی. وزیر اطلاعات ایران تاکید می کند که این مدرن سازی به منظور مقابله با دشمن و دستگاه های اطلاعاتیش صورت می گیرد. او تاکید می کند که جنگی مخفی میان سازمان های اطلاعاتی دشمن و نظام اسلامی به ویژه در خصوص عملیات ترور دانشمندان ایرانی، شعله ور کردن فتنه در داخل و پیشتیبانی از معترضان، تلاش برای متوقف ساختن و تخریب برنامه اتمی ایران و محدود کردن نقش ایران در منطقه وجود دارد و این مدرن سازی نیرویی جدید و مضاعف به دستگاه اطلاعاتی ایران برای تحقق خواسته ای انقلاب اسلامی و ملت ایران افزود.
چهارم: ایران که برای مقابله با شرایط نقشه جدید خاورمیانه و از سرگیری پروژه خاورمیانه جدید خود را آماده می کند آن هم با مد نظر قرار دادن وضع جدید مصر در محاسبه های خود و تعدیل دیدگاهش در خصوص منافع خود، جنگی تبلیغاتی را در خصوص خطر مواضع آمریکا برای تغییر نقشه منطقه آغاز کرد. پس تبلیغات ایران بر این پایه قرار گرفت که آمریکا تلاش می کند عقاید ملت های منطقه و رفتارهای آن را تغییر دهد، به وحدت ملی آن ها ضربه بزند و هویت ملی و دینی این ملت ها را پایمال کند، پس ضروری است که منافع ملی مقدم شمرده شوند و برای تامین منافع ملت ها راهکارهای عملی برای مقابله با سیاست های آمریکا مد نظر قرار گیرد.
پنجم: بازنگری در جنبش های شیعی در منطقه، گفت و گو با آن ها در خصوص نقش شیعیان در شرایط فعلی و تاکید بر تماس دائم و هماهنگی میان نیروهای شیعی در جهان به ویژه در کشورهای عربی.
ششم: به کارگیری دوباره سیاسیت آرامش فعال در داخل و بی طرفی فعال در سیاست خارجی. با وجود این که اصطلاح آرامش فعال با بی طرفی فعال در یکی از ارکانشان با یکدیگر مشترک هستند، اما در پایه و اساس با یکدیگر اختلاف عمیقی دارند. آرامش فعال بر شرایط آرام در حرکت سیاسی با تسلیم نشدن در برابر گروه های فشار و اپوزسیون استوار است به ویژه اصلاح طلبان که برای مقابله با مفهوم ولایت فقیه از اندیشه های لیبرالیستی بهره می برند.
اما بی طرفی فعال، بی طرفی با هوشیاری و زیر نظر قرار دادن مرزهایی است که با منافع ملی همراستا می شود. بر این پایه همواره برای تعامل با حوادث تا زمانی که به شکل مستقیم منافع ملی ایران را با چالش مواجه نکند، سلبی خواهد بود. در عین حال در زیر نظر قرار دادن اوضاع و وضع طرح هایی که با تغییر و تحول حوادث به گونه ای که به خط قرمزهای منافع ایران آسیب بزنند بلافاصله قابل اجرا خواهند بود.
هفتم: جهت گیری سیاسیت ایران برای سوار شدن بر موج ها و رصد کردن فرصت ها و دست یابی به آن ها بدون تلاش یا صرف انرژی و پول. می توان از انقلاب ها، کودتاها، جنبش های اجتماعی، اعتراض ها، شورش های فرقه ای، تظاهرات، نا آرامی ها و راهپیمایی ها برای حل و فصل وضعیت های دشواری که حاکمیت ایران با آن روبرو می شود آن هم در سایه فشارهای داخلی، منطقه ای و بین المللی استفاده کرد. از این رو با ایجاد منافع مشترک حتی به شکلا جزئی با طرف های مخلتف حتی اگر به طور کلی مخالف باشند می توان دستاوردهای بیشتری کسب کرد.
دوشنبه نوروز بود، سال نو ایرانی، که صدها زندانی سیاسی ایران دوباره سال خود را پشت میله های زندان نو کردند. تفاوت امسال این بود که رییس جمهور اوباما نام برخی از آنان را شخصا بر زبان آورد. این آغازی امیدوار کننده است.
امسال سومین سالی است که آقای اوباما برای ایرانیان پیام نوروزی می فرستد. وی با پیام نوروزی سال 2009 خود اولین رییس جمهور امریکا شد که نام «جمهوری اسلامی ایران» را کامل ادا کرد؛ نامی که روحانیون حاکم آن را بیشتر می پسندند. رییس جمهور ایالات متحده به رهبر ایران که از سی سال پیش امریکا را متهم و به این کشور بی احترامی و تهدید کرده و آن ها را کشته، اعلام کرد که به دنبال «روابطی صادقانه و بر پایه احترام دو سویه» با ایران است.
نوروز 2010 - بر اساس تقویم پارسی 1389- مصالحه و آشتی بیشتری در پی داشت. آقای اوباما به ملاهای تهران گفت که «ایالات متحده حق شمارا برای دست یابی به انرژی هسته ای صلح آمیز محترم می شمرد.» وی گفت: «با شکایت هایی که از گذشته دارید آشناییم. ما نیز گلایه های خود را داریم، ولی آماده ایم که گامی به جلو برداریم.» در این گفته ها وی از واژه های متقابل استفاده می کرد، گویی که ایالات متحده و ایران دو فرزند یک خانواده اند که در میان خانواده ملت ها به یکدیگر پرخاش کرده اند.
در پیام امسال، نشانی از این احترام نبود. به جای آن آقای اوباما بر وحشیگری تهران نسبت به فعالان حقوق بشر و مردم سالاری تاکید کرد و چند تن از آنان را نیز نام برد: «ما نسرین ستوده را دیده ایم که به خاطر دفاع از حقوق بشر زندانی شده، جعفر پناهی که در بند است و اجازه ساخت فیلم ندارد، عبدالرضا تاجیک که به خاطر روزنامه نگار بودن به زندان افتاده، اجتماع بهاییان و مسلمانان صوفی که به خاطر اعتقادشان مجازات می شوند و محمد ولیان، دانشجوی جوانی که به خاطر انداختن سه سنگ به اعدام محکوم شده است.»
پیش از این هرگز آقای اوباما چنین رک و بی پرده سخن نگفته است. حتا هنگام ابراز تاسف درباره ندا آقاسلطان، دختر 26 ساله معترضی که در خیابان به ضرب گلوله کشته و لحظه مرگ وی در دوربین ثبت شد، نامی از وی بر زبان نیاورد. وی به نماد جنبش مردم سالاری تبدیل شده بود.
ما درست نمی دانیم که چه کسی این روزها سخنرانی های رییس جمهور را می نویسد، ولی این جایگزینی دیرهنگام را خجسته می داریم. نه تنها ما، که زندانیان دموکرات در ایران چنین تغییری را فرخنده می شمارند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر