-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
دو سال بعد از رفتن پیروزمندانۀ اوباما به کاخ سفید، رأی دهندگان این کشور او را مجازات کردند. در حالیکه دمکرات ها در سنا توانستند با ۵۱ کرسی در مقابل ۴۷ کرسی اکثریت خود را حفظ کنند نتیجه درمجلس نمایندگان چون شکستن سد است.
از ۲۵۶ کرسی حالا ۱۸۵ کرسی مانده است! این شکست سنگین – از نیم قرن گذشته بیشترین میزان از دست دادن قدرت برای حزبی که رئیس جمهور از آن است – برای رئیس جمهور بیش از یک تذکر است: از اعتبار انداختن است. دو سال تمام اوباما توانست امید داشته باشد که دل و اندیشۀ مردم را با خود همراه کرده است. اما واقعیت این است که وی توانست برای مدت کوتاهی قلب مردم را برافروزد. به اجرا درنیاوردن آنچه قولش را داده بود باعث شد علاقۀ برخی از دوستدارانش به نفرت تبدیل شود.
اوبامایی که چون مسیحا از او ستایش کردند – پایش که به کاخ سفید رسید - آقا معلم شد. بیشتر ترجیح داد از غفلت های سَلَفش جورج بوش حرف بزند، یا تحلیل کرد که چگونه بدون او و گروه نجات اقتصادش رکود جهانی بسیار بی رحمانه تر می تاخت. اوباما که خودش را نسبتاٌ خیلی جدی می گیرد به اندک افرادی اطمینان دارد. و برخی از آنها کوتاه زمانی قبل از انتخابات خرج خود را جدا کردند. آغاز این حرکت با رئیس ستادش رام امانوئل بود و بعد هم مشاور امنیتی جیمز جونز و مشاوران اقتصادی لَری سامرز و کریستینا رامر و همچنین مدیربودجه پیتر اورزاگ.
آمریکایی ها رؤیایی داشته اند که از آنها یک ملت ساخت، رؤیای پیشرفت و رفاه برای همه. اکنون باید ببینند نظام آنها چقدر لرزان و حقیقت چقدر تلخ است. چنین می نماید که اوباما که شنوندۀ خوبی است غافل مانده که برای بسیاری از آمریکایی ها این رویا چقدر شکننده به نظر می رسد، چقدر در اشتیاق شنیدن حرف هایی روشن در مورد آیندۀ خود هستند. حتی قبل از اعلام رسمی نتیجۀ انتخابات، امید آوری که سِحرش باطل شده دل بست «که بتوانم با جمهوری خواهان همکاری کنم.»
اما چگونه باید ابرقدرتِ لرزان راهِ برونرفت را از بحران بیابد؟ اوباما جواب ساده ای پیدا نخواهد کرد. پِتِراشمیتس در مقاله ای در اشپیگل آنلاین می نویسد: «راست؟ در این جناح نفرتِ جنبشِ اعتراضی چای می جوشد. میانه؟ مستقلان در این جمع کرور کرور از او بریده اند. چپ؟ حتی حشیشی ها و فعالان حقوق بشر هم زیرلب می گویند اوباما به جای آقای تغییر فقط آقای بزدل است.» از ناخرسندی مردم در درجۀ اول جنبش راست گرای چای بهره برداری کرد که به حمایت از تعداد زیادی از نامزدان جمهوری خواه پرداخت.
از آنجا که ۱۵ ماه دیگر در آیُووا کنفرانس های حزبی برای تعیین نامزدهای ریاست جمهوری شروع می شوند برای اوباما وقت زیادی نمی ماند. چگونه باید ریاست جمهوری خود را مؤفق تر شکل دهد در حالیکه جمهوری خواهان باد مؤافق در پشت خود دارند؟ اوباما نخواهد توانست در سیاست داخلی خودی نشان دهد – بنابراین فقط سیاست خارجی می ماند و دست برقضا «جنگ علیه ترورِ» بوش.
در جنگِ افغانستان/پاکستان امید چندانی به مؤفقیت نمی رود. طالبان اکنون وارد مذاکره شده است. جنگ در عراق هنوز پایان نیافته است – این مطلب را حضور بیش از ۵۰ هزار نیروی آمریکایی و مزدوران متعدد و بی رحم آمریکایی نشان می دهد. مردم آمریکا مدتهاست که به این جنگ طولانی و پر تلفات علاقه ای ندارند. بنابراین تنها راه موفقیت آمیزی که می تواند تأثیر مثبتی بر موقعیت راهبردی آمریکا و دومین نامزدی اوباما داشته باشد حمله به ایران است.
بدین ترتیب اوباما می تواند افکارعمومی را با خود همراه کند بویژه بعد از اینکه جمهوری خواهان او را در مبارزه با اسلام گراییِ جهادی ضعیف خوانده اند. بسیاری از دمکرات ها هم ایران را کشوری سرکوبگر می دانند که در آن حقوق بشر زیر پا گذاشته می شود بویژه بعد از سرکوب شدید جنبش سبز. تمام کشورهای شبه جزیرۀ عرب و بویژه عربستان سعودی از ایران ترس دارند و می خواهند آمریکا کار بیشتری انجام دهد از اینکه فقط تا ده سال آینده سلاح به ارزش ۶۰ میلیارد دلار در اختیار بگذارد. اسرائیلی ها آشکارا با ایران دشمنی می کنند و اروپایی ها چندان نظر خوشی به ایران ندارند.
از این رو از قبل حمایت فراحزبی از تحریم های سخت علیه ایران وجود داشت. هدفِ تحریم های گسترده و یک جانبه ای که کنگره در ۲۴ ژوئن ۲۰۱۰ تصویب کرد خشکاندن بخش انرژی و بانکی ایران است. رویترز گزارش کرد این مطلب می تواند شرکت های دیگر کشورها را هم شامل شود که با ایران معامله می کنند. مجلسِ نمایندگان قانون را با ۴۰۸ رأی مؤافق در برابر ۸ رأی مخالف تصویب و برای امضا به رئیس جمهور داد. سنا قبلاٌ قانون را با ۹۹ رأی مؤافق بدون رأی مخالف به تصویب رسانده بود.
تقریباٌ همیشه به دنبال تحریم حملۀ نظامی بوده است. در این صورت می توان از پایگاه های عراق و افغانستان با مؤفقیت استفاده کرد. از دید جناح بازها ممکن است از این راه اوضاع در عراق با ثبات شود در حالیکه چنین حمله ای برای افغانستان می تواند دست کم از نظر روانی تأثیر مثبت داشته باشد. در این صورت به اهداف ژئوپلیتکی قانون استراتژی راه ابریشم (تصویب شده در سال ۱۹۹۹ برای تعریف منافع آمریکا در آسیای مرکزی- توضیح نویسنده) نزدیک تر می آیند.
شاید اوباما فیلسوف نظامیِ آمریکایی هومر لِئا را به یاد می آورد. وی قبل از جنگ جهانی اول عامل هایی را بررسی کرد که طول مدت جنگ ها را تعیین می کنند، با این نتیجه: اگر آمادگی نظامی متناسب با توان ضعیف ترین حریف باشد امپراتوری تنها قادر است با چنین ملتی بجنگد. این جنگ ها از همه طولانی تر و پرهزینه تر و پر تلفات تر هستند. بعد هم اگر حریف از نظر نظامی آماده تر باشد نابودی امپراتوری را به دنبال خواهد داشت. این نکته را می توان از موقعیتِ انگلیسِ آن روز به آمریکایِ امروز تعمیم داد.
جنگ با ایران را چگونه می توان توجیه کرد؟
از همه دمِ دست تر ادعای همیشگی است مبنی بر اینکه ایران درصدد ساخت بمب اتمی است. در این میان هیچ هم مهم نیست که آیا واقعاٌ این حرف درست است یا نه. نکتۀ اول اینکه کسی نمی تواند این ادعا را باطل کند و دوم اینکه اعتماد مردم به اوباما با پخش این ادعا بسیار بیشتر از اعتماد آنها به جورج بوش در سال ۲۰۰۳ است.
در این موقعیت تاریخی، یعنی پات در سیاست داخلی و رکود ناشی از آن، تنها تأکید روز افزون بر سیاست خارجی می تواند نوید مؤفقیت بدهد. اوبامایِ برندۀ جایزۀ صلح نوبل حدود یکسال پیش در اسلو گفت کاربردِ زورگاهی موجه است: «جنبشِ بدون استفاده از زور نمی توانست جلوی هیتلر را بگیرد و مذاکرات رهبران القاعده را قانع نمی کند اسلحه را زمین بگذارند.» اگر اوباما بخواهد از وجهۀ فرماندۀ مصمم قوا سود ببرد تا در انتخابات بعدی ریاست جمهوری پیروز شود ایران تنها وسیله ای است که احتمال مؤفقیت دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر