The French writer Albert Camus was convinced that in many situations the crimes of the state "far outweigh those of individuals." He was writing after WWII and long before the making of the Islamic Republic of Iran and its technology of execution. Since the 12 June 2009 presidential elections in Iran, thousands have been arrested, hundreds tortured and several dozen executed. The summary execution of five Iranian political prisoners in the past one week appears to signal a government policy of relying on the technology of execution to strengthen its position vis-à-vis its opposition through terror and intimidation. This situation represents a horrendous lack of respect for human dignity and human rights in Iran, but it also interpellates us on the question of what Camus called "the premeditated murder by the state." Where technology of execution is applied, barbarism dominates; where premeditated murder by the state is inexistent, democracy governs.
Why is the world silent when it sees the crimes that have been committed against young Iranians?
Actually, technology of execution is a state's disrespect for the sanctity of human life. The ability of a state to live comfortably with the idea of political execution is perhaps a clue to how collaborators with such a state are able to live with the idea of barbarism: once we accept the notion that a state has the right to execute people and the right to define what is a crime against the state, aren’t we eliminating others in our minds? Hannah Arendt defined politics as making oneself present in the presence of others, and making others present in one's mind. In that sense, responsibility is political, because it depends on our presence to others. For example, if we participate in or approve of the political crimes of a particular government, we are responsible for our doing, that is, for influencing a given political situation. Subsequently, we are also responsible for the crimes of this government, not because we voted for it and not because it reflects the chosen policy of our community, but because we share the same world and we pretend to be civilized. From this point forward, there will be no difference between an individual, who suffers from the criminal actions of his/her government, and people around the world who witness passively these crimes.
The technology of execution shocks the foundations of human civilization. It reminds us that we must learn lessons of the past crimes and mass murders committed by states again and again. But it also teaches us that we have a shared responsibility to fight these evils. Confronted with technology of execution, it will not help us to close our eyes to the reality of state crimes. As it appears, belonging to a common world as ours is synonymous to a shared suffering. Suffering refers to our being immersed in the human web of human relationships and making sense of our humanity in the world. There is no judging without suffering as there is no suffering without judging either, because suffering is always perpetuated or initiated by a judgment of the heart or the mind. We are responsible when we share the suffering of others. We are also responsible when we introduce a radical change in the process of that suffering. We can go one step further here and suggest that responsibility defined in this twofold manner, constitutes the two sides of the same coin. Therefore, responsibility is the link between sharing the suffering of others and individual deeds to fight this sufferings.
Political life consists of the transformation of shared values through actions of solidarity. However, under the spell of ideologies and messianic politics, this solidarity and sense of sharing are absent. People become blind to the objective presence of others. They forget that they are dealing with human beings. In other words, they dissociate their acts and judgments from their sense of sharing the suffering of others. In this sense, this absence of sharing the suffering of others is a lack of responsibility for the world. Because after all, responsibility includes the possible need to sacrifice oneself for other human beings. It is the miracle that saves the world from cruelty and total violence. We are responsible when our doing stands for others and when we share a common fate with other members of the human race.
Shortly after the fall of Nazism, Karl Jaspers, a philosophy professor at Heidelberg University lectured on the subject of the German guilt. He distinguished between four types of guilt and degrees of responsibility: criminal guilt (the commitment of overt acts), political guilt (the degree of political acquiescence in the Nazi regime), moral guilt (a matter of private judgement among one’s friends), and metaphysical guilt (a universally shared responsibility of those who chose to remain alive rather than die in protest against Nazi atrocities). According to Jaspers, political “responsibility” is not the same thing as criminal or metaphysical responsibility. As Jaspers explains, “there is liability for political guilt”, and therefore one can demand appropriate consequences. Going back to the question of technology of execution and its application in a country like Iran, we can say that ordinary Iranian citizens should not be held criminally responsible for the crimes committed by their government. Nevertheless, following on Jaspers, those inside and outside Iran who approve of such technology are politically liable for what their government does. The tragic war that followed the breakdown of former Yugoslavia triggered a new interest among the international community to defend humanity against excesses. The world needs to know that the situation that has arisen in Iran for the past thirty-one years has caused misery to Iranian population and to human values. The question is: why is the world silent when it sees the crimes that have been committed against young Iranians? If the international community fails to condemn such atrocities, Iran’s regime will continue to trample on the basic rights of individuals. As the international community focuses on Iran’s nuclear program, it should also focus on the violation of human rights in Iran as a matter of urgency.
What is now at stake is to challenge the moral and political illegitimacy of state violence in Iran. But it is also to require some levels of solidarity and empathy from other citizens of the world in supporting the Iranian struggle for democracy and respect of universal values of human rights. As the saying goes, "You can only protect your liberties in this world by protecting the other man’s freedom."
France decided yesterday to expel an Iranian who is serving a life sentence for the 1991 murder of Iran’s last prime minister under the Shah, paving the way for his return to Tehran. Ali Vakili Rad was convicted in 1994 of stabbing Shapour Bakhtiar to death in the former premier’s Paris flat, and became eligible for parole last year. The French interior minister, Brice Hortefeux, said he had signed the expulsion decree.
“Justice has ruled in favour of his parole after years and years and years in prison,” Hortefeux said. “The expulsion decree is just the administrative result. It’s been signed.” A court is expected to formally announce the ruling on Tuesday.
The decision to expel Vakili Rad comes the day after a French teaching assistant, Clotilde Reiss, returned home to Paris after being detained for 10 months in Tehran on spying charges. France has denied cutting a deal with Iran to secure her release. The Iranian president Mahmoud Ahmadinejad said in September that France should consider a prisoner swap if it wanted to see 24-year-old Reiss freed. Two weeks ago France freed an Iranian engineer Washington wanted to extradite on charges of illegally buying electronic equipment from U.S. firms for military use.
Vakili Rad was one of three people suspected of supporting the Islamic Revolution who assaulted Bakhtiar, whose secretary also died in the attack. The other two assailants escaped. Vakili Rad was arrested in Switzerland and extradited. Bakhtiar was an opponent of Shah Mohammad Reza Pahlavi but was made prime minister in a last attempt to save his monarchy. Bakhtiar resigned after five weeks, and fled the country after the 1979 Iranian revolution, living in exile in Paris until his murder.
source: The Guardian
Saham News website reports that opposition leader Mehdi Karroubi claims that the Islamic Republic's existence depends on the direct and indirect vote of the people and their supervision over the state. During a meeting with Iranians from various backgrounds, including teachers, doctors and nurses, Karroubi expressed regret over the judiciary's post-election conduct and said that "unfortunately our [Islamic] system has come to a point where irresponsible individuals without any care for their own fate are handing down verdicts of Moharebeh," or enmity against God, which is punishable by death. Karroubi also told those present that the people's votes and opinions were not respected in the Islamic Republic. "When the election results are known and they are congratulating each other in the morning of the election, it most certainly isn't a sign of respect for the people's votes or a belief in it. The Islamic Republic's life and meaning is determined by its people. Yet some in the country seek to eliminate the system's republic aspect and the role of the nation so that they can stay in power. Unfortunately we are witnessing the Islamic Republic's derailment from its main course."
Karroubi also criticised recent remarks by Guardians Council member Gholamhossein Elham who called Mir-Hossein Mousavi and his wife Zahra Rahnavard “Mohareb”. He described the remarks as "shocking" and "irresponsible," while recalling an incident in 1997 when even the current Supreme Leader Ali Khamenei himself had words of praise for Mousavi who had been the prime minister of Iran during Imam Khomeini's leadership. "We're saying that the regime must return to its main path. Fair and free elections must be held. Independent press must be shaped and they must have freedom of speech. Parties and factions must have a right to be active, trade unions and difference sectors of the people must be recognised and their rights respected, and the constitution must be fully implemented."
When asked about the recent restrictions and limitations against himself and the Green Movement, Karroubi said that the people were wise and would stand firm in the face of the present dangers. He also stressed the need to take advantage of the opportunities available on the Internet at a time when there are so many constraints faced by the opposition.
source: Radio Zamaneh
The West reacts skeptically on the agreement sealed by Iran, Brazil and Turkey concerning the exchange of Iran's low-enriched uranium with high density uranium exported from the West. Earlier negotiations last October with the International Atomic Energy Agency (IAEA) members reached an impasse when Iran refused to make the exchange outside Iranian territory. Yesterday Iran agreed to make the exchange in Turkey but EU officials claim the agreement is not a fundamental solution for their concerns.
Catherine Ashton, head of EU foreign policy, said that the final decision on this agreement has to come from the IAEA. She added that "Iran's lack of cooperation and disrespect for the earlier resolutions" are cause for the European Union to persist on stepping up pressure on the Islamic Republic. France welcomed the agreement but insisted that the IAEA should decide on the merits of the agreement. White House spokesman Robert Gibbs said the agreement was "a positive step", but added that Iran must still make clear that its nuclear program is peaceful "or face consequences including sanctions."
Iran’s Foreign Ministry spokesman announced that "within a week, the letter of fuel exchange will be written for the International Atomic Energy Agency."
source: Radio Zamaneh
مهدی کروبی، از رهبران مخالف دولت میگوید «قطار» جمهوری اسلامی از مسیر اصلی خود «منحرف» شده و برخی در تلاش برای حذف «جمهوریت» هستند.
به گزارش وبسایت سحامنیوز، کروبی در جمع گروهی از فرهنگیان و پزشکان گفت: «جمهوریت به معنای واقعی در نظام اجرا نمیشود.»
دبیرکل حزب اعتماد ملی افزود حکومت میداند که اصلاحطلبان و مخالفان دولت، «برانداز نیستند»، اما کار را به جایی رساندهاند که «حکم محارب» صادر میکنند.
اشاره کروبی به اظهارات اخیر غلامحسین الهام، عضو حقوقدان شورای نگهبان است که میرحسین موسوی را «محارب» دانسته است. این رهبر مخالفان دولت، اظهارات آقای الهام را «عجیب و غیرمسئولانه» خواند.
کروبی در ادامه اظهارات خود گفت: «ما میگوئیم که نظام باید به مسیر اصلی خود (اسلامیت توام با جمهوریت) بازگردد. انتخابات سالم و آزاد برگزار شود، مطبوعات مستقل شکل گرفته و آزادی بیان داشته باشند.»
به گفته دبیرکل حزب اعتماد ملی، «قانون اساسی وحی منزل نیست، اشکالاتی هم دارد. قانون اساسی میبایست در صورت نیاز و متناسب با مقتضیات زمانی در جهت بهرهمندی عمومی و منافع ملی تغییر نماید.»
وی در بخش دیگری از سخنان خود هشدار داد که برخی «جهت بقاء خود مترصد فرصتند تا خشونت بیشتری را در جامعه رواج دهند.»
از مهدی کروبی به همراه میرحسین موسوی، به عنوان رهبران جریان مخالف دولت یاد میشود که با رد نتیجه انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته، اعلام کردند با دولت برآمده از آن به صورت قانونی مبارزه خواهند کرد.
وزیر کشور فرانسه روز دوشنبه حکم اخراج على وکیلىراد، قاتل شاپور بختیار را صادر کرد. بر اساس این حکم علی وکیلیراد به محض آزادی از زندان از خاک فرانسه اخراج خواهد شد.
به گزارش رادیو فردا، وکیلىراد به اتهام قتل شاپور بختیار، آخرین نخستوزیر ایران قبل از انقلاب، به حبس ابد محکوم شده بود و آزادی وی مشروط به آن بود که دستکم ۱۸ سال از زمان حبس خود را سپری کرده باشد.
یک دادگاه عالی فرانسه قرار است روز سهشنبه در مورد آزادی وکیلی راد صدور حکم کند و این در حالی است که قضات این دادگاه صدور حکم آزادى وی را مشروط به اخراج او از خاک فرانسه کردهاند.
آسوشتیدپرس به نقل از یک منبع آگاه در وزارت کشور فرانسه که نخواست نامش فاش شود نوشته است که بریس اورتفو، وزیر کشور فرانسه، حکم اخراج على وکیلىراد را امضا کرده است.
موضوع آزادی على وکیلىراد، یک روز پس از آن اعلام میشود که ایران به کلوتیلد ریس اجازه داد تهران را به مقصد کشورش ترک کند.
خانم ریس، شهروند ۲۴ ساله فرانسوی که به تدریس زبان فرانسه در دانشگاه اصفهان اشتغال داشت، دهم تیرماه ۸۸ پیش از سوار شدن به هواپیما به مقصد بیروت، توسط نیروهای امنیتی در فرودگاه بینالمللی تهران بازداشت شد و پس از آن به اتهام «جمعآوری اطلاعات و حمایت از اغتشاشگران» در دادگاه گروهی بازداشتشدگان پس از انتخابات به ۱۰ سال زندان محکوم شد.
با این حال پس از واکنش شدید مقامهای فرانسوی به این حکم، دادگاه خانم ریس را در قبال پرداخت وثیقه، به شرط عدم خروج از ایران آزاد کرد، تا اینکه اوایل این هفته مقامهای قضایى ایران با تبدیل حکم زندان وی به ۳۰۰ میلیون تومان جزای نقدی، به وى اجازه دادند خاک ایران را ترک کند.
هر دو طرف ایرانی و فرانسوی هرگونه معادله بر سر آزادی خانم ریس را رد کردهاند. با این حال در ماههای گذشته مقامهای ایرانی چندین بار به صورت تلویحی اعلام کرده بودند که در قبال آزادی زندانیان ایرانی در فرانسه، حاضر به بازنگری در وضعیت کلوتید ریس هستند.
یکی از این زندانیان ایرانی، مجید کاکاوند بود که آمریکا وی را به نقض مقررات مربوط به تحریمهای ایران متهم کرده و به همین دلیل خواستار استرداد او شده بود. اما دادگاهی در فرانسه پس از چند ماه رسیدگی به پرونده آقای کاکاوند با استرداد وی مخالفت کرد و او به ایران بازگشت.
دادگاه ویژه تروریسم فرانسه، در سال ۱۹۹۴ (۱۳۷۲-۱۳۷۳) على وکیلىراد را به قتل دکتر بختیار متهم و وی را به حبس ابد محکوم کرد گرچه امکان آزادی مشروط وی را منتفی ندانست.
قتل شاپور بختیار که آخرین نخستوزیر ایران پیش از وقوع انقلاب اسلامی سال ۵۷ بود، در سال ۱۳۷۰ در منزل مسکونى او در حومه غربى شهر پاریس اتفاق افتاد و فرانسه دولت ایران را مسئول این اقدام میداند.
ایران اعلام کرد در جریان مذاکره با ترکیه و برزیل بر سر مبادله سوخت اتمى، توافق کرده است این مبادله در خاک ترکیه انجام شود.
به گزارش زمانه، بر اساس این توافق، جمهوری اسلامی باید بخش عمده اورانیوم کمتر غنىشده خود را با سوخت ۲۰ درصدى کشورهاى غربى مبادله کند.
سخنگوى وزارت امور خارجه ایران روز دوشنبه در گفتوگو با شبکه خبر تلویزیون دولتى گفت: «ایران ۱۲۰۰ کیلوگرم سوخت ۳.۵ درصدى خود را به ترکیه ارسال کرده و در مقابل ۱۲۰ کیلوگرم سوخت ۲۰ درصدى دریافت مىکند.»
خبرگزاریهای داخلی ایران گزارش کردهاند که لولا داسیلوا، رئیس جمهوری برزیل، رجب طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه و محمود احمدینژاد، از صبح امروز مذاکرات سه جانبه خود درباره مبادله سوخت اتمی را در تهران آغاز کردند. خبر توافق ایران با پیشنهاد مبادله سوخت وین، اندکی پس از این دیدار منتشر شد.
پیشتر خبرگزاریها نوشته بودند که رجب طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه، گفته که بعید است همزمان با رئیس جمهوری برزیل به تهران سفر کند، چرا که ایران تلاشی برای حل مسئله اتمی از خود نشان نمیدهد.
مهمانپرست افزوده است: «ظرف یک هفته، نامه مبادله سوخت به آژانس بینالمللی انرژی اتمی نوشته میشود.»
به گفته وی «وقتی موافقت نهایی بین ایران و گروه وین به امضا برسد، میزان ۱۲۰۰ کیلوگرم سوخت ما با نظارت ایران و آژانس در ترکیه نگهداری میشود.»
پس از انتشار خبر توافق ایران با مبادله سوخت در خاک ترکیه، رجب طیب اردوغان اظهار داشت که دیگر نیازی به اعمال تحریمهای بیشتر علیه جمهوری اسلامی نیست و باید به این توافقنامه با دید مثبت نگریست.
هیلاری کلینتون، وزیر خارجه ایالات متحده پیش از مذاکرات سه جانبه ایران، برزیل و ترکیه گفته بود که گمان نمیکند ایران پیش از افزایش تحریمها به درخواستهای جهانی برای شفافسازی برنامه اتمی خود پاسخ مثبت دهد.
دیمیتری مدودف، رئیس جمهوری روسیه که جمعه گذشته، میزبان داسیلوا بود نیز گفته بود به نظر نمیرسد برزیل بتواند در پرونده ایران، به موفقیتی دست یابد.
مدودف، سفر داسیلوا به تهران را آخرین شانس برای پیدا کردن راهی دیپلماتیک درباره برنامه اتمی جمهوری اسلامی اعلام کرده بود.
بنیاد ظلم در جهان اول اندکی بوده، هرکه آمد بر او مزیدی کرده تا بدین غایت رسیده.
سعدی، گلستان
حسن یوسفی اشکوری، دینپژوه و روشنفکر دینی ایرانی(۱) ، اخیرا در نوشتهای (۲) منتشر شده در سایت جرس به نقد استعفای حسین کمالی (استاد اسلامشناسی و فرهنگپژوهی دانشگاه کلمبیا) از نویسندگی برای سایت جرس پرداخت و بدینوسیله از آن سایت دفاع کرد. در این نوشته، از رهگذر نقد نوشتهی اشکوری استدلال خواهم کرد که سبزها برای آنکه بهتدریج به ضد خود تبدیل نشوند، میبایست حتی رگههای استبداد میان خود را جدی بگیرند و از کنار آن به سادگی نگذرند، زیرا تجربهی تاریخی نشان داده است که استبداد، دستکم عموماً، از نقاطی قوت میگیرد که نقاطی کوچک و کماهمیت اند و یا دستکم اینگونه تلقی میشوند.
داستان از این قرار است که حسین کمالی که ستونی خواندنی در جرس داشت (۳) در واکنش به خبری که جرس در مورد درگذشت شجاعالدین شفا منتشر کرد، از نویسندگی برای این سایت استعفا کرد. او در استعفانامهی خود از شیوهی انعکاس خبر درگذشت شفا در سایت جرس انتقاد کرد و با استعفای خود، به تعبیر خودش، “حساب خود را از درشتگویی و زشت یاد کردن ِ این و آن” (۴) جدا کرد. اشارهی وی به خبر درگذشت شفا بود که در جرس به عنوان فردی “متهتک” (۵) انعکاس یافته بود. در واکنش به این استعفا، حسن یوسفی اشکوری در یادداشتی با عنوان “جرس و داستان ماشین دودی” به دفاع از جرس پرداخت. گرچه او در “اصل” این اعتراض، حق را به حسین کمالی داد و پذیرفت که خبر درگذشت شفا در جرس “نامناسب” بوده است و “خارج از سنت جرس و نیز خارج از شأن کار رسانه اخلاق محور” (۶) بوده است، اما وی به دو دلیل معتقد است این مسأله را نمیبایست وسیلهای برای انتقادی آشکار، از جنس انتقاد حسین کمالی، قرار داد.
به نظر او این مسأله را میبایست به نحوی خصوصی تذکر داد چنانکه خود او میگوید: “در نظر داشتم در اولین فرصت به دوستان تذکر دهم” (۷) و دستکم مسأله در حدی نبوده است که کسی از نویسندگی برای جرس استعفای اعتراضآمیز کند. دو دلیل وی به طور خلاصه برای این ادعای خود به این قرار است:
آنان که اندیشه را جدی میگیرند میبایست نهتنها بر قاعدان و درنگکنندگان، بهصرف قعود و درنگشان، خرده نگیرند بلکه قعود و درنگ آنها را به دیدهی احترام بنگرند؛ زیرا آنان گاهی بر دیدن نکاتی که اهل حرکت و قیام از نظر انداختهاند، توانایند
۱ـ جرس، حرکتی را آغاز کرده است و تجربه نشان داده است که چنین حرکتهایی عدهای را که خود کاری نمیکنند به واکنش وامیدارد، آنان کسانیاند که به قول شریعتی، که او نیز از طاها حسین نقل میکند، “خود کاری نمی کنند، اما وقتی دیگران کاری کنند، آزرده میشوند ” (۸) . جرس نیز حرکتی را در راستای آزادی و حقوق بشر و اعتراض به نقض نهادینهی حقوق بشر و آزادیهای مدنی توسط حکومت ایران آغاز کرده است و به طور طبیعی مشمول قاعدهی فوق الذکر است یعنی واکنش اعتراضی عدهای را که خود کناری نشستهاند، برمیانگیزد. در نوشتهی وی از این قاعده به نحو تلویحی انگاری چنین استفاده میشود که قائمان (آنان که برخواستهاند و کاری میکنند) بر قاعدان (آنان که نشستهاند و کاری نمیکنند) ترجیح دارند و همین قیام آنهاست که قاعدان را به انتقاد وامیدارد. و از طرف دیگر قاعدان به دلیل قعود خود و حرکتگری دیگران، خردهگیری میکنند و به همین دلیل خردهگیریشان در خور اعتنا نیست.
اشکوری گرچه حساب منتقدان دلسوز را از این عده جدا میکند و حسین کمالی را هم جزو منتقدان دلسوز میشمارد؛ اما در ابتدا و انتهای یادداشت خود بر قاعدهی فوقالذکر انگشت تأکید مینهد و عنوان نوشتهی او (داستان ماشین دودی) هم به چنین قاعدهای دلالت دارد.
نگارندهی این سطور درست به عکس معتقد است که دستکم در مواردی، پرسشگری و سنجشگری از کسانی که درنگ و توقف کردهاند بر میآید و نه آنان که درگیر یک کارند. خود واژهی “درنگ” در فارسی در این میان الهامبخش است. این واژه دارای دو معنای مکث یا توقف و نیز فکر کردن است: “لختی درنگ کنیم” یعنی چند لحظه بایستیم و نیز “بگذار در مورد این موضوع درنگ کنم” یعنی بگذار در باب آن بیندیشم. گویی معنای دوگانهی این واژه میخواهد به ما بگوید لازمهی تأمل، دستکم در مواردی، نحوهای توقف و قعود در مقابل حرکت و قیام است.
بر این اساس، آنان که اندیشه را جدی میگیرند میبایست نهتنها بر قاعدان و درنگکنندگان، بهصرف قعود و درنگشان، خرده نگیرند بلکه قعود و درنگ آنها را به دیدهی احترام بنگرند؛ زیرا آنان گاهی بر دیدن نکاتی که اهل حرکت و قیام از نظر انداختهاند، توانایند.
۲ـ استدلال دوم اشکوری نیز با استدلال اول او ارتباط دارد: جرس حرکتی را آغاز کرده است و ایراداتی از جمله در باب نحوهی انعکاس خبر درگذشت شفا، ایراداتیاند که به تعبیر او “خطای کوچک” اند و ایراد چندان بزرگ و مهمی نیستند و استعفا دادن از نویسندگی برای جرس به نشانهی اعتراض به این عمل، حکمِ، به تعبیر اشکوری فندق را با بمب ناپالم شکستن و بهخاطر دستمالی قیصریه را به آتش کشیدن است. بیایید فرض کنیم که این خطا کوچک است. اما حتی پذیرفتن اینکه این خطا به خودی خود کوچک است به معنی آن نیست که نمیتواند، در صورت تکرار، به خطایی بزرگ تبدیل شود. (۹) در چه صورت ممکن است خطایی کوچک تکرار شود؟ به این صورت که آن خطا را به بهانهی کوچک بودن جدی نگرفت. جدی نگرفتن، احتمال تکثیر آنرا افزایش میدهد. اگر از این منظر به مسأله نگاه شود، آنگاه میتوان گفت که چندان هم نمیتوان در باب کوچک بودن خطاهایی از این دست به سرعت داوری کرد. از این گذشته اگر تجربهی تاریخی را برای داوری در باب این نوع خطاهای به نظر کوچک به کار گیریم، به این نتیجه میرسیم که، به تعبیر سعدی، ” بنیاد ظلم در جهان اول اندکی بوده، هرکه آمد بر او مزیدی کرده تا بدین غایت رسیده”.
سبزها برای آنکه به ضد خود تبدیل نشوند باید از در افتادن به چرخهی این منطق معیوب پرهیز کنند که: جزئیات مهم نیست، حرکت مهم است، خطاهای کوچک مهم نیست افق بلند حرکت مهم است
نمونهی شکنجه در زندانهای جمهوری اسلامی که در طول سی و یک گذشته با فراز و نشیبهایی ادامه داشته و از قرار معلوم هنوز هم ادامه دارد، تا جایی که اسناد تاریخی حکایت میکند از موارد معدودی در ابتدای انقلاب آغاز شده است که در نظر بررسیکنندگان آن شکنجهها، در مقابل سیل خروشان حرکت انقلاب خطای کوچکی بوده پس مصلحت انقلاب آن است که انکار شود تا بهانه به دست حزب قاعدان زمان و مخالفان نیفتد (۱۰) . واضح است که داشتن چنین رویکری در قبال شکنجهها به حفظ و تکثیر شکنجه تا به امروز کمک کرده است.
بیایید فرض کنیم حاکمان انقلاب اسلامی ایران نظر دیگری در باب نسبت خطا با یک حرکت عظیم و انقلابی میداشتند، به این معنی که معتقد میبودند هر حرکتی ولو بزرگ و انقلابی به مقداری ارزشمند و مشروع است که حساسیتاش به جزئیات و خطاهای به نظر کوچکاش هم بیشتر باشد و آن خطاها را با کوچک شمردن به تکثیر و همهگیر شدن نکشاند. میتوان تصور کرد که اگر حاکمان چنین رویکردی به خطاهای نظام داشتند، احتمالا امروز ما در ایرانِ بهتری میزیستیم.
سبزها برای آنکه به ضد خود تبدیل نشوند باید از در افتادن به چرخهی این منطق معیوب پرهیز کنند که: جزئیات مهم نیست، حرکت مهم است، خطاهای کوچک مهم نیست افق بلند حرکت مهم است. در افتادن به این چرخهی معیوب آنها را اندک اندک از مسیر استبداد ستیزی دور خواهد کرد و به چیزی خواهد کشید که هر چه بتوان نام نهادش استبدادستیزی نمیتوان نام نهاد.
—————————————
پانویسها:
(۱) برای روایتی از احوال و آرای حسن یوسفی اشکوری در فضای انگلیسی زبان، این اثر شایستهی مطالعه است:
Islam and Democracy in Iran: Eshkevari and the Quest for Reform, Ziba Mir-Hosseini and Richard Tapper, I.B.Tauris, London and New York, 2006.
(2) “جرس و داستان ماشین دودی” ، جرس، ۹ اردبیهشت ۱۳۸۹
(۳) این آخرین شمارهی ستون “مژدهی کتاب” وی در جرس است
(۴) “اینک جدایی من و تو”حسین کمالی، جرس، ۲ اردبیهشت ۱۳۸۹ . نکتهی جالب اینجاست که وقتی اسم حسین کمالی را در خود سایت جرس، با استفاده از امکان جستجویی که خود این سایت در اختیار میگذارد، جستجو میکنید، تمام نوشتههای وی در این سایت، در لیست نتیجهی جستجو آشکار خواهد شد ولی نوشتهی استعفانامهی وی در این فهرست آشکار نمیشود. این در حالی است که این نوشته هنوز در خود این سایت وجود دارد. به عنوان نمونه، این (+) یک نتیجهی جستجو. حتی اگر عنوان استعفانامهی وی را (اینک جدایی من و تو) را نیز جستجو کنید، نوشتهی وی در لیست نتیجهی جستجو آشکار نخواهد شد. این (+) یک نتیجهی جستجو.
(۵) “شجاع الدین شفا نویسنده و مترجم ایرانی در گذشت“، جرس، ۲۸ فروردین ۱۳۸۹
(۶) “جرس و داستان ماشین دودی”
(۷) همان
(۸) همان
(۹) تازه این در صورتی است که در میان مکاتب فلسفهی اخلاق، نگاهی پیامدگرایانه (consequentialist) داشته باشیم و الا اگر نگاهی وظیفهگرایانه (deontological) داشته باشیم، اخلاقی بودن یا نبودن یک عمل مستقل از پیامدهای آن (چه پیامدهای آن مهیب بوده باشد و چه ناچیز) سنجیده میشود. مثلا وقتی قرآن میگوید که: آنکس که دیگری را به ناحق بکشد گویی بشریت را کشته است (ترجمهی مبتنی بر نقل به مضمون، از آیهی ۳۲ سورهی مائده) قرآن نگاهی پیامدگرایانه پیشه نکرده است زیرا واضح است که کشتن یک انسان از جهت پیامدش مانند کشتن تمام انسانها نیست بلکه نگاهی ارزشمحورانه اتخاذ کرده به این معنی که یک انسان چنان با ارزش است که قتل او انگاری مانند قتل تمام انسانهاست. در این مبحث هم میتوان با همین نگاه قرآنی، توهین به یک انسان در قالب خبر در گذشت او را چنین دید که انگاری توهین به یک انسان توهین به بشریت است. با این نگاه چنین خطایی را بهسختی میتوان کوچک شمرد.
(۱۰) روایت بنیصدر در مورد شکنجهی مخالفان در زندانهای جمهوری اسلامی و شیوهی برخورد حکومت با اولین موج آشکار شدن شکنجهها در ابتدای انقلاب خواندنی است. بنگرید به: درس تجربه (خاطرات ابوالحسن بنیصدر اولین رییس جمهوری اسلامی ایران)، به کوشش حمید احمدی، انجمن مطالعات و تحقیقات تاریخ شفاهی ایران، چاپ انقلاب اسلامی، ۱۳۸۰، صص ۲۵۷-۶۳٫
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر