-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
دو مرد را دوشنبه در ایران اعدام کردند. ادعا می شود اینان با مجاهدین خلق که در خارج فعالیت می کنند ارتباط داشته اند و عضو یک شبکۀ اجتماعی بوده اند که از انگلیس اداره می شود.
دستگاه قضایی توضیح داد آنها بعلاوه در جریان نا آرامی های بعد از انتخابات مورد مناقشۀ سال ۲۰۰۹ اعلامیه پخش و فیلم برداری کرده اند. این اعدام ها که جنبۀ سیاسی دارند این احتمال را به ذهن متبادر می کنند که حکومت اکنون مصمم است شدیدتر از آنچه تاکنون بوده با مخالفان برخورد کند.
بعد از اعدام های گسترده در دهۀ هشتاد و حمله های تروریستی و به اصطلاح قتل های زنجیره ای در دهۀ نود، برهه ای در جمهوری اسلامی وجود داشت که از اعدام فعالان سیاسی خود داری می شد. دست کم مناسب می دیدند مجازات مرگِ مخالفان را رسماً به دلایلی غیر از سیاسی توجیه کنند.
اینکه اکنون از این اقدام احتیاطی چشم پوشی می شود احتمال برخوردی شدیدتر از آنچه تاکنون بوده را می دهد، بویژه که تعداد اعدام ها در ایران در ماه جاری به میزان جدیدی رسیده است. تنها در سه هفتۀ گذشته در ماه ژانویه بیش از پنجاه نفر اعدام شدند.
شدت عملی که حکومت به خرج می دهد احتمالاٌ برای این است که ترس ایجاد کند. زیرا رهبری حکومت به درستی نگران است که در هفته و ماه های آینده ممکن است نا آرامی های جدیدی رخ دهد. و اینبار تنها موضوع تقلب در انتخابات نیست که جوانان و طبقۀ متوسط علیه آن اعتراض کردند. وضعیت فاجعه بار اقتصادی و حذف یارانه برای انرژی و مواد غذایی اولیه و میزان بالای بیکاری و افزایش فقر ممکن است این بار نیز به اعتصاب در بخش تولید و بستن بازار منجر شود و مردمِ دچار فقر شده را به خیابان بکشاند. حکومت دیگر چیزی برای عرضه به مردم ندارد.
زیباست و شگفت آور، تصویرهایی که از تونس می آیند. واژۀ انقلاب به سرعت بر لبان مردم جاری می شود، آخر دنیایی دیگر می خواهند، کشوری دیگر. اما راه های رسیدن به دمکراسی اغلب بسیار سخت است، خطرناک است. در تونس خیلی چیزها در خطر است، و هنوز تعامل همۀ بازیگران نشان از عقلانیت بالا دارد، نشان از آگاهی نسبت به حساس بودن آینده. اما خیابانِ تنها نمی تواند تغییری اساسی ایجاد کند، همانگونه که ما خود در سال ۱۹۸۹ در خیابان های کشورمان دیدیم.
باید اتفاق بیشتری بیفتد، اراده ای مشترک باید وجود داشته باشد بین مردم در خیابان و روشن فکران، تفاهمی بین ملت و دولت، تا به دمکراسی دست یابند. چنین می نماید که در تونس اینگونه است، اما در اوکراین، سرزمین شگفت آور انقلاب نارنجی، عقب گردی در تمام زمینه ها به چشم می خورد.
و چه کسی در تمامی این موارد به یاد ایران و انقلاب سبزش بعد از انتخابات دستکاری شدۀ سال ۲۰۰۹ فکر نمی افتد؟ از این خیزش های پر شورِ نسل جوان چه مانده است؟ از آن خوش بینی ظاهریِ در اینترنت و تویتر که «به افکار عمومی» جهانی چنین وانمود کرد که بسیار زود قطورترین دیوارها را هم پایین می کشند. اما لابد نه دیوارهای ایران که با توجه به آتش فشانِ تونس پلیس اینترنت ایجاد می کنند تا جوانان را بیشتر زیرنظر بگیرند.
آخرهفته برای چندمین بار گفتگوها دربارۀ برنامۀ هسته ای ایران ناکام ماند زیرا رهبری این کشور که به شدت شیوۀ زندگی غربی را رد و نیز با آن مبارزه می کند پیش شرط هایی گذاشت که طرف های غربی احتمالاً بعد از پایان مؤفقیت آمیز گفتگوها می توانستند با آنها مؤافقت کنند. اقدامات سیاسی از این دست به کار زمان گیری ایران می آید تا به برنامۀ اتمی خود ادامه دهند که علیرغم همۀ تأکیدهای روحانیون قرار نیست فقط به کار هدف های صلح آمیز آید. سالهاست این چنین گفتگوهایی وجود دارد که دربارۀ آنها ایران می گوید باید بیشتر طول بکشند تا موضع منتقدان تغییر کند.
اینها تشریفاتی است برای تحقیر نمایندگان پنج عضو پیوستۀ شورای امنبت و نمایندۀ آلمان وستروله. تا کنون غربی ها آن را برتابیده اند گرچه پی به ماجرا برده اند. چون در چهارچوب حقوق بین المللی عمل می کنند، چون البته با حکومت روحانیون معامله می کنند. راهِ برونرفت از این بن بست چیست، چه می تواند باعث شود سر را بلند کنند به جایی اینکه در این خیال باشند که می توان ایران را با گفتگو قانع کرد؟ عزم جزم برای تحریم های سخت تر، استقامت و شفافیت اکنون بیشتر لازمند – و همۀ اینها با آگاهی ازاینکه یک انقلاب که حکومت را کنار بگذارد به خودیِ خود بهترین راه حل نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر