-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
نمایندۀ ویژۀ سازمان ملل در امور آزادی مذهب هاینر بیله فلت منتظر پاسخ دولت ایران است. وی به نام سازمان ملل خواستار توضیح در مورد بازداشت جمعی مسیحیان در ایران در هفته های اخیر شده است. مقام های ایران ۶۰ روز فرصت دارند تا به پرسش های او پاسخ گویند.
سازمان های حقوق بشری چون «اوپن دورز» یا «دیدبان حقوق بشر» صحبت از گسترده ترین موج تعقیب مسیحیانِ ایران از سال ها پیش می کنند. ظاهراٌ ۷۰ مسیحی پروتستان را در ایام کریسمس بازداشت و با آنان بدرفتاری کرده اند و در مواردی علیه آنها کیفرخواست هم صادر شده است.
مرکز آزادی دینیِ مؤسسۀ هادسون در واشینگن تعداد بازداشتی ها را حتی ۶۰۰ نفر ارزیابی می کند. به گفتۀ این مرکز بیشتر این افراد بدون داشتن وکیل در بازداشت مانده اند و حتی اجازۀ دیدار با خانواده های خود را ندارند. مرکز اعلام کرده استاندار تهران علت بازداشت مسیحیان را «نفوذ گمراه کننده» آنها ذکر کرده است. مرتضی تمدن اعلام کرد دستور بازداشت عدۀ دیگری را خواهد داد.
«نفوذ گمراه کننده» مفهوم مشخصی دارد: فعالیت تبلیغی. به مسیحیان انجیلی که بیشتر در کلیساهای خانگی مستقل سازماندهی شده اند اتهام زده می شود که دست به فعالیت گستردۀ تبلیغی می زنند و به ممنوعیت ارتداد در شریعت اسلام توجه نمی کنند. خروج از اسلام یا به دینِ دیگر گرویدنِ مسلمانان در ایران با سنگین ترین مجازات ها که مرگ را هم شامل می شود روبروست. تازه ترین مورد: در دسامبر گذشته دیوان عالی کشورِ تقاضای فرجام خواهی یک کشیش را که به مرگ محکوم شده بود نپذیرفت گرچه قانون در این مورد سکوت کرده است.
قضات دیوان چنین استدلال کردند که در صورت فقدان قانون می توانند به «علم قاضی» استناد کنند. با چنین استدلال های خود سرانه ای در گذشته هم تغییرِ دین دادگانی اعدام شده بودند.
تاکنون تلاش های مهمی در جلوگیری از موارد تازۀ فشار به مسیحیان ایران وجود نداشته است. دولت آلمان هم موضعی نگرفته است. نمایندۀ دولت آلمان در امور حقوق بشر، مارکوس لونینگ از حزب دمکرات های آزاد، توضیح داد که دست دولت در حال حاضر بسته است: «ما از سرنوشت دو روزنامه نگار آلمانی بازداشتی در ایران خیلی نگرانیم و از اینرو باید در این مورد خویشتن داری کنیم.» دست کم کمیساریای عالی سازمان ملل در حقوق بشر می خواهد تابستان گزارشگر ویژه ای را به ایران بفرستد تا وضعیت حقوق بشر را مورد بررسی قرار دهد. بیله فلت امیدوار است: «در اینصورت احتمالاٌ مشکلات اقلیت مسیحی هم مورد بررسی قرار می گیرند.»
بیله فلت درک کنونی ایران را از فعالیت تبلیغی گمراه کننده می داند. وی می گوید مقام های ایران صرف اعلام مراسم مذهبی یا بازکردن درهای کلیسا را هم فعالیت میسیونری می دانند. به گفتۀ وی فروش یا پخش انجیل هم چنین تفسیر می شود. بیه فلت اما براین باور است که اینگونه فعالیت ها در مادۀ ۱۸ منشور حقوق بشر سازمان ملل که ایران هم آن را امضا کرده آزاد اعلام شده است. البته به گفتۀ وی آزادی مذهب بعنوان حق بشری در قانون اساسی ایران نیامده است.
مقابلۀ مقام های ایرانی با مسیحیان وابسته به کلیساهای آزاد همواره الگوی مشخصی دارد: با تهدید به مرگ های ناشناس در تلفن شروع می شود، بعد مراقبت صورت می گیرد و سرانجام هنگام برگزاری مراسم مأموران به محل می ریزند. هنگام بازجویی کتک می زنند و شکنجه می کنند. بعد از «اعتراف» بازداشت های تازه صورت می گیرد. نودینان زیرفشار گذاشته می شوند تا نوشته هایی را امضا کنند که در آنها تغییر دین را پس می گیرند، گرچه که سال ها هم از این رخداد گذشته باشد. وثیقه های بسیار سنگین که تنها خانواده های بزرگ قادر به پرداخت آن هستند فشار مضاعفی را ایجاد می کند که نودین به اسلام بازگردد.
برای ماکس کلینبرگ، کارشناس ایران و از کارکنان انجمن بین المللی حقوق بشر، افزایش فشارها نشان از سرآسیمگی روزافزون دارد: «چندین هزار نودین در ایران وجود دارد. ایرانی ها هرچه بیشتر مسیحیت را جایگزینی برای اسلام بسیار سختگیرانۀ نوع ایرانی می بینند.» به گفتۀ وی از سال ها پیش بر تعداد کلیساهای زیرزمینی اضافه می شود، از سوی دیگر در هیچ کشور اسلامی مسجدها اینقدر مانند ایران خلوت نیستند. تمایل به دین جدا خواهی بویژه در طبقۀ متوسط مشهود است. قدرت رئیس جمهور محمود احمدی نژاد بر طبقات پایین است که سنتاٌ مذهبی هستند. وی با مقابلۀ خشونت بار با اقلیت های مذهبی بویژه می خواهد به تودۀ مردم نزدیک شود و درس عبرتی به دیگران بدهد که فکر تغییر دین نیفتند.
اخیراٌ در بیانیه های دولتی از «تهاجم فرهنگی دشمن» صحبت می شود. واقعاٌ هم علاقه به مسیحیت از طریق اینترنت و فرستنده های رادیو و تلویزیون خارجی پیوسته بیشتر می شود. عالمِ الهیات توماس شیرماخر بر این باور است بویژه فرستندۀ تلویزیونی مسیحی زات ۷ که از سال ۱۹۹۵ به زبان عربی پخش می شود تأثیر نسبناٌ مهمی دارد. وی در آلمان نمایندۀ کمیسیون آزادی مذهبِ اتحاد جهانی پروتستان است: « زات۷ خطابش فقط به مسیحیان است اما هر چه بیشتر مسلمانان هم بینندۀ این فرستنده می شوند. این نکته از این جهت تعجب آور است که این فرستنده بیشتر مطالبی در مورد کمک به حل مشکلات معنوی پخش می کند.»
اینکه به مسیحیان وابسته به کلیسای آزاد که بسیار فعال هستند با دید انتقادی نگریسته می شود تصادفی نیست. اسلام در ایران دین رسمی است. در نتیجه مادۀ چهارم قانون اساسی مقرر می دارد تمامی قوانین باید بر اصول اسلامی، یعنی اصول شریعت، باشند. با این وجود مادۀ ۱۳ قانون اساسی برای مسیحیان و یهودیان و زردشتیان ایران حقوق اقلیت قائل است. اما بعنوان «ذمی» – افرادِ در پناه - شهروندان درجۀ دو هستند.
بر اساس اسناد افشا شده رئيس جمهور فلسطین، محمود عباس، پس از انتخابات ریاست جمهوری در سال ۲۰۰۹ تلاش می کند که با جلب همکاری یک بازرگان فلسطینی، وی را وادار کند میلیون ها دلار برای ایجاد ایستگاه های رادیویی برای مخالفان حکومت ایران بپردازد.
صائب عریقات، نماینده ارشد سازمان آزادی فلسطین در گفتگو با فرستاده امریکا در امور خاورمیانه، جرج میشل، این حرکت عباس را نشان پشتیبانی مقامات فلسطین از راهکارهای ایالات متحده در خاورمیانه دانست؛ به ویژه تلاش های امریکا برای رویارویی با ایران که با تامین مالی حماس و حزب اله در منطقه تاثیرگذار است.
عریقات در اکتبر ۲۰۰۹ به میشل گفت: «این لحظه حقیقت خاورمیانه است» و افزود: «احمدی نژاد در غزه و لبنان است. پاکستان کاری از پیش نبرده و کشورهای عربی هیچ کاری نمی کنند. می دانید که محمود عباس برای گشودن ایستگاه رادیویی برای موسوی می باید بازرگانان را متقاعد می کرد.»
نماینده ارشد سازمان آزادی فلسطین در اکتبر ۲۰۰۹ اندازه کمک مالی به ستاد میرحسین موسوی را دیدار با مشاور امنیت ملی آمریکا، ژنرال جیمز جونز اعلام کرد. عریقات گفت: «ده روز پیش، باید بازرگانی را متقاعد می کردیم که برای باز کردن ایستگاه رادیویی موسوی ۵۰ میلیون دلار بپردازد.»
گاردین به نقل از منابع مخالف دولت ایران تایید کرده که مقامات ایران در تلاش بودند تا از قراردادهای قدیمی با سازمان آزادی فلسطین بهره جویی کنند ولی نتوانستند.
در اوایل همان سال (۲۰۰۹) پیش از این ماجرا، مقامات سازمان آزادی بخش فلسطین این مسئله را روشن کردند که مقر سازمان در رام اله تعهد خود می داند که کارایی اش را به واشنگتن نشان دهد، و تقدم سیاست های واشگتن را در نظر داشته باشد؛ زیرا واشگنتن و اتحادیه اروپا تامین کنندگان مالی این سازمان اند.
عریقات، در دیدار با کارکنان واحد پشتیبانی سازمان آزادی بخش فلسطین، در گفتگوهای ماه مه، گفت که کردستان عراق را دیده، جایی که تاثیر امریکا و اسراییل به عنوان بخشی از یک رویکرد چشمگیر بلند پروازانه، بسیار قوی است.
وی گفت: «در حال تغییر رفتار اعراب هستیم، این که به امریکا بروند و بگویند که چه می خواهند. به جای آن به اوباما می گوییم که چه کاری در پاکستان، سومالی، افغانستان، عراق از دستمان بر می آید و البته دیگر کشورها-کشورهایی چون سوریه، عربستان سعودی، مصر، اردن و ... نیز می خواهند به اوباما بگویند که چگونه می توانند به وی کمک کنند.»
اگر دیگر کشورها گمان می کنند که می توانند از حماس به عنوان یک برگ برنده بهره ببرند ما نیز با آن ها همین کار را می کنیم. ما تشکیلات خیریه به راه نینداخته ایم. ایران بازی در می آورد و از حماس مثل یک کارت در این بازی استفاده می کند.»
عریقات همچنین به امیر قطر، صاحب شبکه الجزیره به خاطر «رهبر کردن یک ستادِ خصوصی علیه عباس، یورش برد.» دیگر مقامات فلسطین شکایت دارند که قطر به حماس کمک مالی می کند.
نمایندگان سازمان آزادی بخش فلسطین در بسیاری از گفتگوها با مقامات ایالات متحده در این باره بحث کرده اند که به عنوان بخشی از راهکار گسترده ترِ ترویج اعتدال و مبارزه با القاعده در شرق میانه، ایجاد سندی دوطرفه برای حل و فصل مسائل میان اسرائیل و فلسطین ضروری است.
وی به کارکنان گفت: «اگر قاهره سفارت اسراییل نداشت، بن لادن در آن جا می بود و اگر در عمان سفارت اسراییل نمی بود، جانشین بن لادن، الظواهری، در آن جا خانه می گزید.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر