-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
دولت اوباما، اخیرا با افتخار از موفقیت مبارزه اش در تحمیل تحریم ها به ایران دم می زد و گفته می شد که این تحریم ها، تاثیر قابل ملاحظه ای بر اقتصاد این کشور داشته اند. اما هدف این سیاست فقط وارد کردن خسارت اقتصادی به ایران نبود؛ تئوری دولت اوباما این بود که ایران با موافقت با مذاکرات جدی درباره برنامه هسته ای اش به این تحریم ها پاسخ خواهد داد. در نتیجه به دیدارهای هفته گذشته نمایندگان ایران و شش دولت عضو ائتلاف در استانبول تنها می توان به عنوان یک عقب نشینی نگاه کرد. ایران علاوه بر این که به هیچ وجه نرمشی نسبت به امتناع طولانی مدتش در مورد تعلیق غنی سازی اورانیوم نشان نداد، بلکه نپذیرفت تا با ایالات متحده و هم پیمانانش معامله کند و نماینده تهران حتی نپذیرفت تا با فرستاده ایالات متحده دیدار کند. هیچ بحثی هم درباره مذاکرات بعدی صورت نگرفت.
اگر حقیقتا رژیم از جانب تحریم ها احساس تهدید می کرد، نشانه کوچکی از این احساس در سعید جلیلی، رئیس مذاکره کننده در استانبول وجود می داشت؛ کسی که برای شنوندگان داخلی و منطقه ای ژست های تاثیرگذار و پرابهت می گرفت. آقای جلیلی اصرار داشت که نمی تواند بحث های واقعی وجود داشته باشد مگر این که ایالات متحده و هم پیمانانش چند پیش شرط را بپذیرند؛ از جمله حذف تحریم های سازمان ملل.
حتی اقدام قبلی در راستای اعتماد سازی که تهران پیش از این با آن ور رفته بود- یعنی مبادله بخشی از ذخیره در حال افزایش اورانیوم غنی شده و برگرداندن میله های سوختی برای راکتور تحقیقاتی- روی میز مذاکره نبود. بهترین دیپلمات های غربی درباره این دیدار توانستند بگویند که این ائتلاف که از پنج عضو ثابت شورای امنیت سازمان ملل بعلاوه آلمان تشکیل شده، در نپذیرفتن موضع ایران، ثابت قدم و بهم پیوسته بودند. از آنجایی که ایران تلاشی برای مذاکره نکرد، دستیابی به نتیجه قابل ملاحظه سخت بود.
دیدار شکست خورده ترکیه، شاید کار دولت اوباما را برای موفقیت در کسب حمایت از تحریم های بیشتر ایران آسان تر کند، اگرچه شاید با یک مبارزه و نبرد سخت برای دستیابی به دیگر راه حل های شورای امنیت مواجه شود. سوال بزرگ تر این است که چه استراتژی ای باید در جستجوی چانه زنی و معامله با رژیم علی خامنه ای و محمود احمدی نژاد مورد تفکر و تجدید نظر قرار بگیرد.
چون دولت ایالات متحده که توقع نزدیک شدن به چنین معامله ای را داشت، بصورت توافقی، حمایت این کشور را از اپوزیسیون جنبش سبز که در ماه های اخیر در حال سکون و کما است، به حداقل رسانده است. با این حال با رفتار سعید جلیلی در استانبول، اینطور به ذهن متبادر می شود که رژیم همچنان بیشتر از این که نگران نتایج جنگ طلبی هایش با شورای امنیت باشد، نگران این است که در چشم اپوزیسیون داخلی ضعیف به نظر بیاید.
ایالات متحده می تواند با انجام اقدامات بیشتر برای حمایت از اپوزیسیون ایران- از همان جایی که واقعا این رژیم از جانب آن احساس خطر و تهدید می کند- به رژیم فشار وارد کند. این امر می تواند پیغام مهمی را هم به ایرانی ها برساند: ائتلاف بین المللی در جستجوی مجازات ایرانی ها نیست بلکه در جستجوی ضعیف کردن دولتی است که ایرانی ها آن را حقیر و خوار می شمارند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر