با تو سخن زیاد گفته ام علی جان، اما شاید این اولین بار است که برایت می نویسم.
گاه می توان بی پیرایه مانند آن شبان ساده دل که با خدایش نجوا می کرد، با بزرگان صحبت کرد و گاه باید نوشت هر آنچه را که دوست داری با تمام وجودت فریاد کنی و باز هم پژواک صدایت، غوغای درون را آرام نمی کند.
و امروز بهانه ها دارم برای با تو گفتن، روز ولادت توست و بس مبارک؛ روزی که روز پدرش نامیده اند و با نام تو چه جشن ها که برپا نمی کنند.
سال ها پیش پیمان ابدی با شریک زندگی ام را به یمن میلادت در همین روز بستیم که شد خاطره سازترین روز زندگی مان.
امیر عدالت،
نیک می دانی سه سال پیش که به همراه همسرم در روز میلاد تو بر مزار پدر و دو برادر شهیدش حاضر شدیم، چه نجواها با تو و خدایت داشتم. روزهای پس از ۲۲خرداد بود و فجایعی که به نام دین اسلام و عدالت تو مرتکب شدند …
علی جان، فردایش همسرم را ربودند و چه خوب هدیه ی روز پدر و سالروز ازدواجمان را تقدیممان کردند و ماه ها التهاب و اضطراب و بی خبری، پیشکش مدعیانی بود برایمان که اسلام، سلاحشان شد و دین ابزارشان.
مولای ما،
نمی دانم اگر بودی آیا ذوالفقارت را تاب ماندن در نیام بود یا هزاران بار شدیدتر از آن روزِ برآشفتنت بر ماجرای خلخال کشیدن از پای زن یهودی، بر مصائب و فجایع امروز می شوریدی و بیدادگرانی را که به دلایلی واهی مادری بیمار را از طفلان چهار ساله اش دور می کنند، امان نمی دادی.
اماما !
همواره به خاطر دارم که از تو به عنوان پدر یتیمان نام می بردند و امروز با نام و دینت فرزندان بی پناه را در فراق پدر، وانهاده اند.
امیر مومنان،
نمی دانم روز ولادتت را به چه کسانی باید تبریک گویم، به پدران بی گناه زندانی که تنها جرمشان انتقاد بود یا به جوانان غیوری که به تأسی از تو ظلم را برنتابیدند ؟ به پدری که سال گذشته در نبود همسرم از دست دادم ؟ به پسر و برادری که هیچ گاه نداشته ام، یا به همسری که حتی احترام و شرم از نام تو نیز باعث نشد تا به همراه دیگر اسیران بی گناه، بتوانند این روز را کنار خانواده باشند؟
ای مولای متقیان، برخیز و خطبه های غرایت را بر عالمان راضی به ظلم و مدعیان خاموش که از اسلام تنها ظواهرش را آموخته اند، برخوان و بار دیگر بر هر کوی و برزن و معبری، کلام مبارک پیامبر اسلام (ص) را فریاد کن که فرمود : ” اَلمُلکُ یَبقی مَعَ الکُفرِ وَ لا یَبقی مَعَ الظُلمِ “
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر