-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
کارشناسان در جریان مناظره ای در مؤسسۀ کوربِر* به این نتیجه رسیدند که ایرانی ها خود را در محاصرۀ قدرت های اتمی می بینند و در گذشته افلب مورد حمله قرار گرفته اند و تحقیر شده اند. به باور این کارشناسان به این جهت می توان آرزوی ایران را برای رسیدن به بمب درک کرد.
کریستوف بِرترام وقتی بحث داشت داغ می شد گفت فقط بیایید مقایسه کنیم: اسرائیل چه تعداد کلاهک های رزمی دارد؟ خودش پاسخ داد: «حدود ۲۵۰». در ادامه پرسید چه تعداد کلاهک های رزمی در زیردریایی های اتمی آمریکا در خلیج فارس همواره آماده اند ایران را هدف بگیرند؟ پاسخش این بود: «احتمالاٌ حدود ۱۵۰۰» و باز پرسید ایران تاکنون چه تعداد کلاهک رزمی دارد؟ پاسخِ برترام: «هیچ». برترام مدیرسابق مؤسسۀ علم و سیاست می گوید همین مقایسه نشان می دهد که توازن قوا در منطقه به چه گونه است.
برترام می گوید «این اسرائیل بیچاره» آنقدرها هم که ادعا می شود در تنگنا قرار نگرفته است – و از اینرو تمام تهدیدهای جنگی غرب نابجاست. می توان این موضع را در آلمان پرطرفدارتر دانست. برترام این موضع را دوشنبه شب در «گفتگوی ِ کوربر» - مناظرۀ ترتیب داده شده از طرف مؤسسۀ کوربر و روزنامۀ زود دویچه تسایتونگ در هامبورگ - مطرح کرد. کاملاٌ آشکار بود که جمعیت حاضر از او جانبداری می کند.
آرزوی داشتن امنیت
دانشمند آمریکایی متیو کورنیگ، عضو اندیشگاه شورای روابط خارجی، گرچه در مقابل گفت: تنها یک بمب در دست ایران کافی است روند تحولات را خاورمیانه تغییر دهد. به گفتۀ او عربستان سعودی و مصر و ترکیه دست به رقابت تسلیحاتی خواهند زند. کورنیگ عقیده دارد در چنین صورتی هر یک از بحران های متعدد خاورمیانه می تواند به بحران اتمی منجر شود: «این روندی است که ما باید جلوی آن را بگیریم – اگر شده حتی با رویارویی.»
اما از قضا نکته ای که برترام و کورنیگ دربارۀ آن حتی همداستان بودند منجر به شفافیت غیرمعمولی در بحث شد: برترام گفت ایرانی ها ترس دارند. اضافه کرد ایرانی ها خود را در محاصرۀ قدرت های اتمی می بینند – اروپا و روسیه و پاکستان و هند – و در گذشته آنقدر مورد حمله قرار گرفته اند و تحقیر شده اند که نمی توانیم این خواستۀ آنها را مبنی برداشتن امنیت نامعقول بدانیم. آرزوی ایران برای رسیدن به بمب آرزو برای داشتن امنیت است. و کورنیگ تأیید کرد.
کورنیگ افزود: «سؤال این است که امنیت چه کسی برای ما مهمتر است. امنیت آنها – یا امنیت ما و متحدانمان. با تأسف اینها در تقابل با هم قرار دارند»
* از: رونن اشتاینکه / در: زود دویچه تسایتونگ
* مؤسسۀ کوربِر، ایجاد شده به دست کورت کوربر در سال ۱۹۵۹، هدف های عام المنفعه را در زمینه های سیاست بین المللی و آموزش وپرورش و علوم و اجتماع به قصد حمایت و تقویتِ جامعۀ مدنی فعال پیگیری می کند و از جمله گردهمایی هایی را در شهرهای هامبورگ و برلین برگزار می کند.
دو سال پیش، در این صفحات نوشتیم که اوضاع در رابطه با ایران شبیه آن شرایطی است که وینستون چرچیل در سال ۱۹۳۶ آن را آستانه «دوره عواقب» نام داد؛ دوره ای که در آن «تعویق ها، اقدامات نصفه نیمه و بلاتکلیف، اقتضائات مصلحت آمیز و تسکین دهنده دیرکردهای بی نتیجه» به سر می رسد.
بالاخره چنین زمانی فرا رسید. دولت اوباما همچنان به تعویق و اقدامات نیمه متعهد باقی مانده است، به مصلحت ها و سردرگمی ها و اقدامات تسکین دهنده؛ اما حتی دوستان دولت (امریکا) اکنون آشکارا اذعان می کنند که: ایران پس از تمام کوشش های دیپلماتیک و تلاش برای رهایی از همه گونه فشار اقتصادی، امروز از همیشه به قابلیت تولید جنگ افزار های هسته ای نزدیک تر است، با یک مرکز جدید غنی سازی و با بیش از هزاران سانتریفیوژ در حال چرخش و به اندازه کافی اورانیوم غنی شده برای تولید پنج سلاح هسته ای.
سال گذشته نیز شاهد خنثی شدن توطئه ایران برای ترور دیپلمات های آمریکا و خانواده هایشان در آذربایجان بوده ایم، و همچنین شاهد تلاش ایران برای کشتن دیپلمات های اسرائیلی در جمهوری گرجستان، تایلند، و هند، و توطئه برای کشتن سفیر عربستان سعودی و حاضران (و رهگذران) امریکایی در یک رستوران در واشنگتن. در خلال تردیدهای خجالت آور یکساله اخیر ما، ایران برای پشتیبانی از همدست خونخوار خود بشار اسد در سوریه، وی را با فرستادن جنگ افزار، سرباز و پول یاری کرده و همه این ها به کارنامه همدستی چندین و چند ساله ایران در کشتن سربازان آمریکایی در عراق و افغانستان اضافه شده است.
اوباما می گوید یک ایران هسته ای غیر قابل قبول است. تهدیدی واقعی و معتبر ناشی از اقتدار، که احتمالا آخرین امید برای قانع کردن رژیم ایران به عقب نشینی است. بنابراین: آیا زمان آن نرسیده است رئیس جمهور از کنگره بخواهد که مجوز استفاده از نیروی نظامی علیه برنامه هسته ای ایران را صادر کند؟
سابقه کشتار و قتل و ضرب به دست ایران، سندی بر این واقعیت است که سیاست خارجی ما (امریکا) درباره ایران شکست خورده است. سیاستی که اگر عادلانه قضاوت کنیم باید بگوییم که در دولت بوش آغاز شد. رئیس جمهور اوباما گاه به نظر می رسد که به پایان دادن به دوران تعویق اشتیاق نشان می دهد. او در ماه مارس گفت که ایالات متحده سیاست مدارا در پیش نخواهد گرفت.... سیاست من جلوگیری از دستیابی ایران به جنگ افزارهای هسته ای است. اگرچه پس از آن گفتار خشن، به این بهانه که ایران به طور فزاینده به قرنطینه تنهایی رانده شده و گوشه رینگ گیر افتاده، اوباما و مشاوران ارشدش اصرار دارند که تحریم ها کارگر می افتد و برای مذاکرات و تحریم ها زمان تلف می کنند، با این استدلال که رهبران ایران هنوز تصمیم نگرفته اند «تسلیحاتی» شوند. آن ها می گویند «بحث بی پایه درباره جنگ» برگ برنده ای در کفه ایران قرار خواهد داد و بدین ترتیب کنش های پنهانی علیه ایران را موثر می دانند و به همین وسیله فعالیت های مخفیانه را بر اقدام های واقعی برتری می دهند.
ولی پیشرفت های هسته ای ایران به مسیر خود ادامه می دهد. چنین واقعیتی همه امیدها و آرزوها و نظریه های دولت اوباما را مردود می کند. حقایق، سرسخت و خیره سرند و برنامه هسته ای ایران نیز از همین جنس است.
هیچ کس به طور جدی باور ندارد که مذاکرات آینده در مسکو پیشرفت های هسته ای ایران را متوقف کند. در واقع، این مذاکرات، بیش از پیش همان روند مضحک دیپلماتیکی را در پیش گرفته که بوش و اوباما در رابطه با دوست ایران، کره شمالی، پیموده بودند. «فرایندی» که به رشد زرادخانه هسته ای کره شمالی منجر شد و به زنجیری از اقدامات تحریک آمیزِ کره شمالی انجامید.
اما ایران از کره شمالی بسیار خطرناک تر است. و در حالی که ممکن است در سال جاری منافع کوتاه مدت سیاسی پرزیدنت اوباما را برای جلوگیری از اقدام علیه تهران تامین کند، سود مردم را تامین نمی کند و آن ها را در نظر نمی گیرد.
ما انتظار نداریم که دولت اوباما برای استفاده از نیروی نظامی درخواست مجوز کند. اما کنگره می تواند بدون چنین درخواستی دست به کار شود. کنگره با انجام این کار به سود کشور و دولت گامی برداشته است، البته اگر در واقع دولت منظورش همان (جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته ای) باشد که می گوید.
اوباما می گوید یک ایران هسته ای غیر قابل قبول است. تهدیدی واقعی و معتبر ناشی از اقتدار، که احتمالا آخرین امید برای قانع کردن رژیم ایران به عقب نشینی است. بنابراین: آیا زمان آن نرسیده است رئیس جمهور از کنگره بخواهد که مجوز استفاده از نیروی نظامی علیه برنامه هسته ای ایران را صادر کند؟
به جای فرار از این ماجرا، مقامات دولت می توانند گزینه نظامی را در مرکز توجه قرار دهند و تضمین کنند که به آن به دید گزینه ای ماندگار نگریسته شود. و اگر دولت از زیر این برنامه شانه خالی کند، کنگره می تواند به هر حال صدور مجوز حمله را تصویب کند. در حالی که هیچ یک از فرماندهان قوا، قدرت قانونی ندارند که برای محافظت از آمریکا و منافعش دست به اقدامی فوری بزنند، رئیس جمهور با پشتیبانی قانونی که دارد می تواند از اختیارات خود برای جلوگیری از دستیابی ایران به جنگ افزار هسته ای بهره ببرد. این التزام، پشتوانه قانونی رئیس جمهور را تقویت می کند و به تهران نشان می دهد که سیاست آمریکا برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته ای سیاستی معتبر است. حمایت هر دو حزب بر این مسئله تا حد ممکن به آشفتگی های ناشی از سیاست های انتخاباتی سال گذشته پایان می دهد. و صحه بر چنین اختیاراتی روشن می کند که اگر اسراییل در رویدادهای آتی برای اقدام نیاز به کمک داشته باشد ایالات متحده برای کمک خواهد شتافت.
ما انتظار نداریم که دولت اوباما برای استفاده از نیروی نظامی درخواست مجوز کند. اما کنگره می تواند بدون چنین درخواستی دست به کار شود. کنگره با انجام این کار به سود کشور و دولت گامی برداشته است، البته اگر در واقع دولت منظورش همان (جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته ای) باشد که می گوید.
چرچیل در پایان «دوره پیامدها» در ماه نوامبر سال ۱۹۳۶ سخنان را در مجلس عوام به این شرح ایراد کرد:
«اعتراف می کنم که در این گفتگوها پس از تجربه ای طولانی در مجلس، دو چیز مرا شگفت زده کرده است؛ اول خطراتی که با چنین شتابی طی چند ساله اخیر بر ما گذشته است، و موجب تغییر موضع ما و چشم انداز تمام جهان در دورنمای ما شده است. دوم، تردید هایی که با ناتوانی های مجلس عوام داشته ام باعث شد نتوانم به طور موثر در برابر خطرات آن گونه که باید واکنش نشان دهم.
ناچارم که بگویم هرگز چنین انتظاری نداشتم. هرگز نمی دانستم که می گذارند هر ماه و هر سال بیش از پیش به چنین وضع اسفناکی دچار شویم که حتی اعترافات خود دولت به خطاهایش هیچ تمرکزی در مجلس ایجاد نکند که بتوانیم در شرایط فوق العاده تلاش خود را به ثمر برسانیم.»
مطمئنا زمان آن رسیده که کنگره (امریکا) نیز به تمرکز آرا برسد و نیروهایش را جمع کند تا در این شرایط فوق العاده تلاش های ما نیز به بار بنشیند. شاید دولت اوباما تعهد داشته باشد که قضایا را از پشت سر پشتیبانی کند ولی کنگره می تواند انتخاب کند که جلودارانه از پیش هدایتگر ماجرا باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر