مصر برای ما سرزمین تناقض‌هاست، از نگاه معصومانه خالد استامبولی که بر دیوار شهر و تمبرهای‌مان نقش بسته بود و چهره ترسناک سادات و همه چیزهایی که در دهه ۶۰ تلویزیون و روزنامه به خوردمان داده بودند تا واقعیتی که مصر به عنوان استراتژیک‌ترین کشور عربی با تمدن چندین هزار ساله دارای آن میباشد شرایطی دوگانه برای‌مان ساخته که نگاه‌مان به حوادث مصر از دریچه تردید باشد.
مصر سرزمین اهرام ثلاثه از اصلی ترین مراکز توریسم، موسیقی عربی، تکنولوژی، بانکداری و دانشگاهی در خاور میانه هست که همسایگی آن با اسرائیل و نوار غزه اهمیتش را دو چندان کرده است. این روزها در کشاکش اعتراضات مردم مصر، پررنگ شدن نقش البرادعی و به موازات آن اخوان‌المسلمین هویدا شده است.
هدف اخوان‌المسلمین برقراری حکومت اسلامی است (۱) و این را همه می‌دانند. هر چند تاکنون خمینی وار حرکت کرده‌اند لیکن مصر لبریز است از فقرایی که مجذوب اسلام اخوان‌المسلمین هستند و آماده شهادت و از سوی دیگر گروه‌های فشاری که برای پول سر هم می‌برند. این است که همه اعتراضات مصر را با اعتراضات سال ۵۷ ایران مقایسه می‌کنند. اگرچه تاکنون انقلاب مصر در زمره انقلاب‌های مخملی بوده و تعداد «شهدا» به دویست نفر هم نرسیده ولی شرایط بعد از مبارک بسیار نگران کنند‌ه‌تر است.
اخوان المسلمین که به روایتی پدر معنوی القاعده هم میباشد (۱) ابزار کافی برای مصادره انقلاب را دارا میباشد، پابرهنه‌ها و گروه‌های فشار، همانهایی که بعد از انقلاب ۵۷ همه فدایی خمینی شدند. همان‌ها آنجا نشسته‌اند و منتطر شرایط تازه. شاید آن موقع اخوان‌المسلمین همان پرده دوم حاکمیت خمینی را بازی کنند. اسلامی‌ها هم که نشان داده‌اند اعتقادی به دموکراسی ندارند و قدرت‌شان را با هیچ چیزی عوض نمی‌کنند. این است شرایطی که همه از آن می‌ترسند. هر چند تحمل این شرایط برای اسرائیل سخت خواهد بود و احتمال جنگ در منطقه هم وجود دارد ولی کنترل این بحران برای اسرائیل سخت و شاید جبران ناپذیر باشد، کانال‌های زیر زمینی زیادی بین مصر و غزه وجود دارد و مصر می‌تواند تا قلب اسرائیل پیش برود. ارتش مصر هم آن ارتش جنگ‌های شش روزه نیست، به مراتب مجهزتر است و از سویی ساختار آن اسلامی هست و از افرادی و در کشوری تشکیل شده که رشد فکری افرادشان به اندازه حاکمانشان رشد نکرده است.
قدرت گرفتن این گروه در مصر برای ایران هم خطرناک هست، آنها میراث جمال عبدالناصر را به دوش می‌کشند و ایده خلیج عربی هوادار بیشتری خواهد داشت. شاید روابط‌مان با مصر چندان مستحکم نگردد و از این رو است که به نفع حکومت ایران است که البرادعی در آنجا به قدرت برسد.
البرادعی جایزه صلح نوبل برده، مظنون به دریافت رشوه از جمهوری اسلامی میباشد و اصولاً مرد زیرک و فرصت طلبی است، خیلی علاقه‌مند است میر حسین یا بازرگان ایران باشد، هر چند تعصب و وطن دوستی آنها را ندارد و اگر غائله بخوابد دوباره به ممالک پیشرفته دنیا مهاجرت می‌کند ولی آمده که از آب گل آلود ماهی بگیرد، از موضوع عکس‌های دخترش با بیکینی و سرو شراب در عروسی (۲) هم که به سلامت عبور کرد. او همان فردی است که مدعی است اسلام با فرمت ترکیه را به جهانیان ارائه خواهد داد، هر چند فرمت ترکی هم با تقلب در انتخابات (۳) و کشتار کردها و عذرخواهی نکردن از ارامنه الگوی چندان مناسبی نیست، ولی اسرائیل و آمریکا با او احساس بهتری دارند. حتی جمهوری اسلامی هم از او خوشنود خواهد بود، سفارت خانه مجدداً دایر میگردد و نمایندگانش می‌توانند زمین‌های اسرائیل را با فراغ بال از سرزمین مصر نظاره‌گر باشند. اما داستانهای عراق و انفجارهای روزانه در آن موضوعی است که نفوذ ایران در مصر را ترسناک جلوه خواهد داد. هر چه باشد امروز نمی‌توان پیش بینی درستی از آینده داشت و گذر زمان همه چیز را مشخص خواهد نمود.
آینده مصر، امروز الگوی مناسب برای کشورهای دیکتاتوری خواهد شد که مخالفان منسجم با تشکیلات منظم ندارند و همگان را از خلاء قدرت می‌هراسانند.
مراجع:
۱. http://www.bbc.co.uk/persian/world/2010/09/100914_an_egypt_muslim_brotherhood.shtml
۲. http://reflections-of-a-nomad.blogspot.com/2010/09/egyptian-politics-immoral-bastards-play.html
این موضوع ثابت نشده ولی مخالفین دولت ترکیه معتقدند که در نتایج انتخابات در مناطق کردنشین و بعضاً انتخابات مهم‌تر دست‌کاری صورت می‌شود.۳
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر