دردهه گذشته افرادی که از اینترنت به عنوان راهی برای ارسال خبر استفاده کرده اند تصور میکردند که این فن آوری پیشرفته به نفع آنها عمل می کند. در حالی که خبرنگاران آنلاین در مقایسه به خبرنگارانی که در مکان ها و شرایط خطرناک کار می کنند با خطرات بیشتری روبرو هستند. زیرا انها در معرض حملات سایبری قرار دارند.
از کنترل و مراقبت از طریق نرم افزارها تا سانسور و خارج کردن سایت ها از دسترسی، راههای حمله به رسانه های خبری انلاین روز به روز هوشمند تر و گسترده تر می شوند.
امید حبیبی نیا که برای سرویس بی بی سی فارسی و تلویزیون دولتی ایران کار کرده است گفت اکانتهای جعلی درفیس بوک به نام وی درست شده بود تا منابع خبری وی را گمراه کند و رژیم بتواند آنها را شناسایی کند.
نمونه این حملات اتفاقی است که برای اندرو جاکوب خبرنگار روزنامه نیویورک تایمز درپکن افتاد. وی در ماه مارس ۲۰۱۰ متوجه شد که ایمیلش هک شده و تمامی ایمیل های دریافتی اش به آدرس دیگری کپی شده بود. این اتفاق بی سابقه نیست. در دو سال گذشته خبرنگاران خارجی در چین قربانی حملات اینترنتی بوده اند.
علاه بر تهدیداتی که جان گزارشگران را در جهان تهدید می کند، نظارت و سانسور اینترنتی نیز بر کار روزنامه نگاران تاثیر منفی دارد دولت چین ازجمله دولت هایی است که از نزدیک فعالیت های روزنامه نگاران را زیر نظر دارد. این کشور از پیشرفته ترین فن اوری ها برای نظارت بر شهروندان و سرکوب انها استفاده می کند .
پکن فعالیت های خبرنگاران خارجی را نیز از نزدیک زیر نظر دارد و فعالیت های اینترنتی تا مکالمات تلفنی و سایر رفتارهای آنها را تحت نظارت قرار می دهد. این کشور از پیشرفته ترین فن آوری ها برای سرکوب شهروندانش برخوردار است. اما امروزه این امر فقط مختص کشورهایی نظیر چین نیست و سایر کشورها نیز کم کم به استفاده از این ابزار پیشرفته روی می آورند.
در جریان اعتراضات ایرانیان بعد از انتخابات ریاست جمهوری درسال ۲۰۰۹ معترضان مهارت خود را دراستفاده از اینترنت نشان دادند. اما زمانی که مازیار بهاری گزارشگر نیوزویک در تهران بازداشت و در زندان اوین شکنجه شد بازجوی وی از او گذرواژه فیس بوک و ایمیلش را خواست در دسامبر همان سال روزنامه وال استریت ژورنال گزارش داد که جمهوری اسلامی یک واحد نظامی را برای تعقیب افرادی که اقدام به «تبلیغ، توهین و دروغ پراکنی» علیه رژیم در اینترنت می کنند تشکیل داده است.
روزنامه نگاران ایرانی که در اروپا کار می کنند نیز خبر از حملات اینترنتی می دهند . نظیر همان حملاتی که برای روزنامه نگاران در چین رخ داده بود. یک روزنامه نگار ایرانی در تبعید گفت که تهدیداتی دریافت کرده است که نشان می دهد آنها به رمز ایمیل های وی دست یافته اند.
منوچهرهنرمند سردبیر وب سایت خواندنیها گفت وب سایت وی تا کنون سه بار توسط هکرها از کار انداخته شده است. امید حبیبی نیا که برای سرویس بی بی سی فارسی و تلویزیون دولتی ایران کار کرده است گفت اکانتهای جعلی درفیس بوک به نام وی درست شده بود تا منابع خبری وی را گمراه کند و رژیم بتواند آنها را شناسایی کند.
دامنه حملات اینترنتی به روزنامه نگاران درسال ۲۰۱۰ نشان می دهدکه این امر در انحصار دولتهایی نیست که قادرند میلیون ها دلار برای فعالیت های سایبری خرج کنند بلکه رژیم های خودکامه و فقیر نیز می توانند از این تکنولوژیها برای حمله به رسانه های مستقل بهره ببرند.
اینترنت ابزاری بسیار ارزشمند برای روزنامه نگارانی است که درکشورهایی با دولت های سرکوبگر زندگی می کنند اما نمی تواند مانع نظارت و کنترل دولت ها بر این عرصه شود. بنابراین بدون حمایت های لجستیکی و فنی ، اینترنت بیشتر به کمک دشمنانشان می آید تا روزنامه نگاران و فعالان مدنی.
نخستین اقدام دولتها برای حملات سایبری محدود سازی دسترسی اینترنتی از طریق بستن سایت های خبری است. این اقدام که دولت های ایران و چین ید طولایی در آن دارند اکنون به کشورهایی که استفاده محدودی از اینترنت دارند نیز گسترش یافته است.
به عنوان مثال افغانستان نیز در این سال به جرگه کشورهایی پیوست که دسترسی به اینترنت را برای شهروندانشان با وضع قانون محدود می کنند. بر اساس این قانون نه تنها وب سایت های موسوم به غیر اخلاقی حتی وب سایت های خبری مستقل نیز مسدود شدند. کشورهای برمه و ویتنام نیز از جمله کشورهایی هستند که نظارت بر اینترنت و ایجاد محدودیت بر آن را یکی از سیاست های اصلی خود قرار داده اند.
آیا این کشورها با توسل به این شیوه ها توانسته اند صداها را درفضای اینترنت سرکوب کنند؟ واقعا نمی توان منشا حملات اینترنتی، هک شدن وب سایت ها و حتی مقصد ایمیل های فوروارد شده را ردیابی کرد. به همان اندازه که غیر متمرکز بودن و درهم تنیدگی فضای اینترنت به روزنامه نگاران این امکان را می دهد که به طور ناشناس به ابراز نظر بپردازند اما این سیستم های اینترنتی همین امکان را به هکر ها و دولت ها می دهد که خود را پنهان کنند. بهترین راه شناسایی منشاء این حملات فهم ماهیت و هدف حمله کنند گان است.
شرکت گوگل در ژانویه ۲۰۱۰ فاش کرد که بر اثر حملات اینترنتی نقص امنیتی مهمی در سرورهای آن پدید آمده و مسئول آن رامقامات چینی دانست. ماهیت این حملات حاکی از دست داشتن دولت چین در این حملات بود. هر چند دولت چین این ادعا را رد کرد اما گوگل مدعی شد مدارکی در اختیار دارد که نشان می دهد هدف حمله کنندگان دست یابی به ایمیل های فعالان حقوق بشر چینی بوده است که بیانگر دست داشتن دولت چین دراین حملات است هر چند هدایت این حملات از تایوان انجام می شد.
اینترنت ابزاری بسیار ارزشمند برای روزنامه نگارانی است که درکشورهایی با دولت های سرکوبگر زندگی می کنند اما نمی تواند مانع نظارت و کنترل دولت ها بر این عرصه شود. بنابراین بدون حمایت های لجستیکی و فنی ، اینترنت بیشتر به کمک دشمنانشان می آید تا روزنامه نگاران و فعالان مدنی.
نبرد در فضای وب نبردی نامحسوس است حتی برای کسانی که درگیر این نبرد هستند. افراد ممکن است تا مدتها متوجه نشوند که ایمیل هایشان هک شده و هدف حملات بوده اند. بسیاری از روزنامه نگاران عرصه وب اطلاع چندانی از نسل جدید حملات سایبری ندارند و این وظیفه کمیته حفاظت از روزنامه نگاران و سایر ارگان های مربوط است که آنها ر ا با سازو کارهای این حملات آشنا کنند.
ترجمه: فرشته م. ونانی
گزارش در سایت کمیته حمایت از روزنامه نگاران
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر