-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
یک مقام ارشد صنعت نفت هند روز چهارشنبه اعلام کرد که هند برای استفاده از نفت خام ایران به دنبال استفاده از بانک های ترکیه است. این در حالی است که یک مقام بازرگانی ایالات متحده اعلام کرد که بانک های بازرگانی ترکیه باید از داد و ستد با آن دسته از بانک های ایران پرهیز کنند که از دید ایالات متحده مجرای تامین مالی برنامه اتمی ایران به شمار می روند.
این گفته های مقامات صنعت نفت هند زمانی ایراد شد که خزانه داری ایالات متحده پیشنهاد قوانینی را داد که بر اساس آن سازمان های مالی ایالات متحده می باید اطلاعات مربوط به مشتریان بانک های خارجی را که با ایران داد و ستد دارند را آشکار کنند.
هنگامی که از دیوید کوهن رابط خزانه داری با مسئول تروریسم و پلیس مخفی مالی ایالات متحده، درباره پیشنهاد هند به ترکیه پرسیده شد وی پاسخ داد که از پیشنهاد هند اطلاعی نداشته و به همین دلیل نتوانست در این باره نقطه نظر خاصی را بیان کند. ولی وی که برای دیدار با مقامات ارشد دولت و مدیران بانک ها به استانبول رفته بود گفت که به طور کلی همکاری ترکیه با تحریم ها برای فشار بر تهران بسیار ضروری است.
در ماه دسامبر، هنگامی که بانک مرکزی هند، پرداخت ها را از طریق بانک آسیایی «ایژین کلیرینگ یونیون» قطع کرد مسئله پرداخت های مالی نفت خام به ایران زیر ذره بین قرار گرفت.
این بانک به اعضای خود برای پرداخت های درون قاره ای میان بانک های مرکزی کشورها خدماتی چون نرخ «به صرفه» تبدیل ارز کشورها را ارائه می کند که در نتیجه هزینه نقل و انتقالات مالی برای مشتریان پایین می آید.
هند، پاکستان، بنگلادش، نپال، ایران، میانمار، بوتان، مالدیو و سری لانکا از اعضای این بانک به شمار می روند. در این اواخر هند برخی پرداخت های دیرهنگام خود را به ایران از راه «باندز بانک» آلمان انجام داد.
ولی بر اساس گزارش رسانه ها، پس از انتقادهای ایالات متحده و اسراییل، این بانک آلمانی از پذیرش پول هند برای پرداخت های نفت ایران سر باز زد.
مقامات (هند) می گویند که عرضه نفت از سوی ایران همچنان ادامه دارد ولی هند از آن جایی که چهار پنجم نفت خام مورد نیاز خود را از واردات تامین می کند باید به سرعت ساز و کاری برای پرداخت های خود بیابد.
به گفته یکی از مقامات هند «ایران در عرضه نفت از خود حسن نیت نشان داده است. به دلیل اعتبار بالای ما در بازارهای جهانی، با وجود وقفه در پرداخت، عرضه نفت از سوی ایران همچنان ادامه دارد.» وی افزود: «ما در جستجوی گزینه های مختلفی برای پرداخت هستیم» و «مسیر ترکیه را آزمایش می کنیم.»
هند ۲۱/۲ میلیون تن نفت خام تا پایان ۳۱ مارس ۲۰۱۰ از ایران نفت وارد کرده است. این میزان، ۱۳ درصد حجم واردات نفت هند را تشکیل می دهد.
پالایشگاه و مجتمع پتروشیمی بنگلور با مسئولیت محدود که سالانه ۷/۶ میلیون تن نفت خام از ایران وارد می کند اوایل این ماه گفت که پرداخت ها را بر پایه دریافت «دو محموله نفتی در هفته» پیش بینی کرده است.
یک مقام دیگر وزارت نفت در روز چهارشنبه گفت که هنوز دو ماه دیگر برای چاره جویی درباره پرداخت ها به صورت نامحدود فرصت باقی است.
این مقام رسمی گفت: «هیچ تهدیدی در روند عرضه وجود ندارد و ایران به ما اطمینان داده است که این روند ادامه خواهد داشت. آنان می دانند که ما در جستجوی راه حل هستیم و در این باره جدیت به خرج می دهیم.»
جدل مذهبی بین سنی ها و شیعیان در سال های گذشته بر نقشۀ سیاسی خاورمیانه تأثیر گذاشته است. همواره کینه توزی بین «عرب» و «فارس» نیز به آتش اختلاف و رقابت بین دو مذهب بزرگ در اسلام دامن زده است.
بسیاری از حکومت های عربی، بیشتر از همه عربستان سعودی و مصر، با ارائۀ تصویر ترسناکی از «شیعه گرایی» مخالفان داخلی را متهم می کردند که ستون پنجم دشمن هستند.
ایران بعد از «انقلاب اسلامی» سال ۱۹۷۹ ابتدا صدور انقلاب را تبلیغ کرد و – بیشتر فکری تا مادی – دست به حمایت از چندین قیام شیعی حمایت زد که در آن سال ها دامن کشورهای همسایه مانند عراق و کویت و بحرین و عربستان سعودی را گرفته بود. این حکومت های سنی قیام ها را عمدتاٌ با خونریزی سرکوب کردند. ایران نیز در پرکردن شکاف مذهبیِ خود با اسلام گرایان چندان کامیاب نبود.
فقط حزب الله در لبنان بود که آن موقع از تکانۀ انقلابی ایران استقبال کرد و از آن الهام گرفت. این سازمان که در سال های ابتدایی دهۀ هشتاد بنیاد گذاشته شد تا جنوب اشغال شدۀ لبنان به دست اسرائیل را آزاد کند آرام آرام شعار «مقاومت اسلامی» را جانشین شعار «انقلاب اسلامی» ساخت. بزرگ ترین مؤفقیت حزب الله عقب نشینی نیروهای اسرائیلی در سال ۲۰۰۰ بود.
بدین ترتیب حزب الله الگوی اسلام گرایان سنی مانند حماسِ فلسطینی شد که آنها نیز علیه اشغالگری اسرائیل و برتری طلبی ایالات متحده در خاورمیانه مبارزه می کنند. بویژه بر اثر جنگ های اسرائیل در لبنان ( ۲۰۰۶) و نوار غزه (۲۰۰۹/۲۰۰۸) اینان به هم نزدیک تر شدند و حماس به ایران روی آورد تا از انزوای سیاسی درآید.
جبهه علیه اسرائیل و ایالات متحده
حکومت دین جدا خواه سوریه نیز، در کنار جنبش های کوچک تر اسلامی و چپِ ملی گرا، از سال ۱۹۸۰ به این «محور مقاومت» تعلق دارد. سران این اتحاد، دبیرکل حزب الله حسن نصرالله و بشار اسد در سوریه و محمود احمدی نژاد در ایران، در بسیاری از کشورهای عربی از محبوبیت خیلی بیشتری نسبت به حاکمانی چون مبارک برخوردارند که بعضاٌ به صورت علنی از آمریکا و اسرائیل جانبداری کرده اند.
اما تغییرات در جهان عرب این جناح ها را به هم ریخته است. دیگر یک اردوگاه سنیِ طرفدار غرب که وضعیتِ موجودِ «صلح آمریکایی» را تضمین می کند و یک اردوگاه «شیعی» طرفدار ایران که در برابر آن مقاومت می کند رو-در-رو نیستند.
«محور مقاومت» در آغاز توانست تحولات منطقه را به معنای حقانیت سیاست خود ارزیابی کند، چرا که اولین شورش ها و اعتراض ها علیه دولت هایی بود که «محور مقاومت» نیز آنها را متهم به همکاری با غرب و نیز ظلم و فساد کرده بود– تونس و مصر و لیبی و یمن و بحرین و همچنین اردن.
مبارزه علیه بی عدالتیِ اجتماعی و سیاسی و آمادگی شهادت در این راه در زمره ارزش هایی هستند که «محور مقاومت» تبلیغ می کند. جنبش های دمکراتیک و دین جدا خوا در جهان عرب نیز همین شعارها را دادند – و البته هرچه خشونت اوج گرفت آنها نیز بیشتر به این شعارها پرداختند.
چرا «مقاومت» به نوسان افتاده است
اما «محور مقاومت» نیز ثبات خود را از دست داده است. تاکنون علت محبوبیت آن بویژه این بوده که توانسته به عنوان تنها جریان ادعا کند با برتری طلبی غرب به گونه ای مؤثر مقابله کرده است.
اگر قرار باشد در آینده در تونس و مصر و حتی لیبی و بحرین و یمن نظام های دمکراتیک و از نظر اقتصادی مؤفقی ایجاد شود محور دیگر نمی تواند چون گذشته مدعی باشد خود به تنهایی ضامن این ارزش هاست.
اصولاٌ این واقعیت هم که دیکتاتورها در ایران و سوریه و نوارغزه در برخورد با تظاهرات مسالمت جویانه با خشونتی کمتر از رقیبان برخورد نمی کنند باورپذیری آنها را به عنوان نمایندگان «محرومان» به شدت خدشه دار کرده است.
به سود غرب خواهد بود که جلوی این تحولات را نگیرد – بویژه برای اینکه وجهۀ منفی خود را به عنوان حامی دیکتاتورها بزداید. برای این کار لازم است به جنبش های اسلامی آماده برای اصلاحات مانند اخوان المسلمین مصر یا النهده در تونس به عنوان بازیگران سیاسی مشروع نگاه شود. این کار باعث می شود این گروه ها همکاری کنند و به اعتدال روی آورند.
گرچه اخوان المسلمین در اعتراض های مصر تنها یکی از چند بازیگر بود احتمالاٌ در آینده وزن بیشتری پیدا خواهد کرد زیرا از گروه های اجتماعی جدید بهتر سازماندهی شده است. بویژه می تواند به عنوان جنبش مذهبی جلوی سرخوردگی هایی را بگیرد که در مراحل بعد از انقلاب وقتی در وضعیت اقتصادی بهبودی فوری ایجاد نشود اجتناب ناپذیرند. اسلام گرایان قطعاٌ خواهند خواست که موضع تاکنون غیرانتقادی کشورهای خود را علیه اسرائیل تغییر دهند. دقیقاٌ در همین مورد در جامعه های خود تأیید زیادی می یابند.
بحرین استثناء است
جای خوشحالی است که جهادگرایان افراطی بر اثر تحولات جدید بیشتر عقب رانده شده اند – گرچه قذافی در حال حاضر خسته نمی شود که بگوید قیام در کشورش کار القاعده است. و گرچه مبارک کوشیده بود اعتراض های مصر را کار حزب الله و حماس جلوه دهد، این ایجاد ترس از «نفوذ شیعی» نیز دیگر کارایی نداشت.
فقط در بحرین است که بحران بین سنی ها و شیعیان نقش مهمی دارد. پشت این ماجرا البته بیشتر یک بحران اجتماعی اقتصادی قرار دارد تا مذهبی. در حالیکه خانوادۀ سنی آل خلیفه بر کشور حکم می راند مخالفان بیشتر از شیعیانی هستند که خواهان حقوق مساوی و آزادی هستند.
حاکمان سنی در کشورهای خلیج فارس از یک مورد نگرانند: اگر پادشاه بحرین به مخالفان شیعه امتیاز زیادی بدهد ممکن است گروه های شیعۀ تحت تبعیض را در دیگر امیرنشین های خلیج فارس به سرکشی ترغیب کند. اما اکنون ورود نیروهای عربستان و امارات به بحرین جدل مذهبی را از نو تشدید کرده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر