-----------------------------
همه خبرها و ديدگاهاي سانسور شده و پشت فيلتر جمهوري اسلامي مانده را يكجا و بي درد سر در "هستي نيوز" بخوانيد... http://groups.google.com/group/hasti-news/
در کمپ اشرف در شمال شرقی بغداد، ۳۴ مهاجر ایرانی در حمله هوایی ارتش عراق کشته و ۳۴۰ نفر هم با تیر زخمی شدند. سپیده دم روز ۸ آوریل، سربازان به کمپی وارد شدند که ۳۴۰۰ نفر از اعضای مجاهدین خلق ایران در آن زندگی می کردند. آنها به سوی ساکنان کمپ، که در مقابل این تهاجم مقاومت می کردند، تیراندازی کردند. سخنگوی دولت اعراق اما گاردهای مجاهدین را متهم کرد که کسانی را که قصد فرار از کمپ داشتند، کشته اند.
نیل دو دردل، عضو کمیته همبستگی با کمپ اشرف در سوئیس روز چهارشنبه در یک کنفرانس خبری اعلام کرد: «سازمان ملل متحد مرگ ۳۴ نفر را تایید کرده است، اما هیچ گونه راه و روش حفاظتی کارآمدی در پیش گرفته نشده است.» وی که از حمایت قضات و سازمان های غیر دولتی برخوردار است، از سازمان ملل متحد و ایالات متحده خواست تا حفاظت کمپ اشرف را برعهده بگیرند. بهزاد نظیری، عضو شورای ملی مقاومت ایران که مهمترین جریان اپوزیسیون در خارج از کشور است، هشدار داد: «نیروهای امریکایی از ابتدای ماه ژوئن از عراق خواهند رفت و از آن زمان، قتل عام های بیشتری به وقوع خواهد پیوست.»
سازمان مجاهدین خلق ارتش عراق را بر اساس مدارکی که در عراق بدست آورده، متهم می کند که این حمله را در بالاترین سطوح طراحی کرده و انجام داده است. به پنج گردان، یعنی به حدود ۲۵۰۰ سرباز دستور داده شده بود تا چندین منطقه در داخل کمپ را اشغال کنند. بهزاد نظیری تاکید می کند: «ما می توانیم ثابت کنیم که این حمله از سوی نوری المالکی، عضو حزب شیعه الدعوه انجام گرفته که از سوی حکومت ایران پشتیبانی می شود.» به گفته مجاهدین، نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی این عملیات را رهبری کرده است. بهزاد نظیری می گوید: «چندین نفر از ساکنان کمپ اشرف شنیده اند که بعضی از سربازان به فارسی فحاشی می کردند.»
اریک سوتاس، دبیر سازمان جهانی علیه شکنجه معتقد است که «بهار کشورهای عرب (موج جنبش های مردمی در کشورهای عربی) نگرانی‌ها برای کمپ اشرف را بیشتر کرده است.» ایران که با جنبش‌های انقلابی‌ای مواجه است که از کنترلش خارج است، فشار خود را بر مجاهدین بیشتر کرده که به عنوان نیرویی علیه حکومت به حساب می آید. در سال های ۱۹۸۰، دولت صدام حسین در عراق که در جنگ با ایران بود، به مجاهدین پناهندگی داد، در حالی که آنان مشغول مبارزه با حکومت ملاها بودند. از زمان سقوط صدام در سال ۲۰۰۳ حضور آنها در عراق منشا تنش‌های بسیاری بوده است. زمانی که نیروهای امریکایی آنها را خلا سلاح کردند، آنها توانستند بر اساس کنوانسیون ژنو عنوان «فرد تحت حفاظت» را بدست بیاورند.
نوی پیلای، کمیسرعالی حقوق بشر در سازمان ملل متحد، حمله نیروهای عراقی را محکوم کرده و خواستار بررسی آن شده است. مجاهدین امروز در بن بست قرار گرفته اند. عراق می خواهد که آنها تا آخر سال از این کشور بروند. اما هیچ کشوری حاضر نیست آنها را بپذیرد.
برای ارزیابی تلاش های ایالات متحده برای متوقف کردن جاه طلبی های امپراطوری ایران، می توانید به شهر نطنز نگاه کنید، جایی که رژیم ایران نسل جدیدی از سانتریفوژها را روشن کرد؛ یا به سوریه، جایی که رژیم موکل ایران در حال شلیک به دمکرات ها در خیابان ها است. بعد از آن نگاهی به نمایشگاه بین المللی تهران بیندازید که این هفته در حال انجام تجارتی بسیار عالی است.
از روز یکشنبه تا سه شنبه، این نمایشگاه میزبان شانزدهمین نمایش سالانه نفت ایران بود؛ نمایشگاه تجاری مهم نفت، گاز ، پالایش و پتروشیمی. این صنایع، حامی اصلی مالی رژیم هستند و به همین دلیل هم تحریم های بین المللی و ایالات متحده در جستجوی این هستند که کمپانی های خارجی را از سرمایه گذاری در این بخش برحذر دارند. و حالا بیشتر از ۴۵۰ کمپانی خارجی از ۴۰ کشور در نمایشگاه این هفته تهران حضور داشتند.
بزرگ ترین نمایندگی ها از چین آمده بودند؛ کشوری که رکورد گسترده ای در معامله با ایران و مخالفت با تحریم ها علیه این کشور دارد. آلمان هم این هفته با ۴۰ کمپانی در تهران بود. کمپانی های اتریشی هم حضور خوبی داشتند و دولت اسپانیا هم نماینده ای رسمی به این نمایشگاه فرستاد. همچنین گروه «اسار» هند و «استات اویل» نروژ هم حضور داشتند؛ این دو شرکت قبلا اعلام کرده بودند که معاملاتشان را با ایران قطع کرده اند- و در نتیجه از سوی مقامات رسمی ایالات متحده به عنوان مثال هایی از موفقیت فشارهای بین المللی شناخته شده بودند.
این نمایشگاه شلوغ نفت با گزافه گویی های مقامات رسمی ایران همراه بود. یک عضو کمیسیون انرژی مجلس به شانا- وب سایت وزارت نفت ایران- گفت: «کشورهای سلطه جو از طریق مبارزه اطلاعات نادرست سعی می کنند تا ایران را به عنوان یک کشور ناکارآمد و بیمار و ضعیف به تصویر بکشند، ولی مشارکت کشورهای غربی در نمایشگاه نفت وجود چنین تلاش هایی علیه ایران را پخش و منتشر کرده است.»
هم اکنون یکسال شده که رهبر گروه مذاکره کننده هسته ای ایران اعلام کرد که «تحریم ها به عنوان یک ابزار همین حالا هم کارایی خود را از دست داده است.» دوماه بعد، در ژوئن سال ۲۰۱۰، همان طوری که دولت اوباما مطرح کرده بود ایالات متحده تحریم های جدید سخت تری را به تصویب رساند.
هنوز دولت اوباما درباره اجبار به اجرای جدی این تحریم ها، استوار و ثابت قدم نیست. ماه گذشته، وزارت خارجه ایالات متحده بررسی شش ماهه سرمایه گذاری در بخش صنعت انرژی ایران را به پایان رساند و فقط برای یک بازیگر کوچک در این حوزه- بلاروس نفت (یک شرکت دولتی کوچک در بلاروس) مجازات تعیین کرد. از این پس «بلاروس نفت» نمی تواند در بازارهای ایالات متحده یا با دولت آمریکا به تجارت بپردازد - و به هر حال چون وزارت خارجه امریکا تصویب کرده، این شرکت در تلاش برای انجام هیچ کدام از این کارها نیست.
تعجبی ندارد که غرفه های نمایشگاه نفت تهران پر شده بودند و سانتریفوژ ها ۱۸۰ کیلومتر دورتر دز نطنز به چرخش خود ادامه می دهند.
یک سال می شود که ۹ ملوان هندی که سه تای آن ها از راجستان بودند در آب های ایران ناپدید شدند. خانواده این ملوانان می گویند دولت در نجات دادن آن ها تعلل کرده است.
با گذشت یک سال پس از این حادثه، پدر یکی از ناپدیدشدگان، شکایتی را به اداره پلیس تسلیم کرده است. سه خانواده دیگر هم به او پیوسته اند ولی تمامی اقدامات قانونی انجام شده تاکنون بی نتیجه بوده است.
برادر جوان یکی از ناپدیدشدگان می گوید: «اول از همه سفارت هند در ایران بود که کنار کشید و هیچ کاری نکرد. حالا ما نسبت به شرکتی که برادر و دو تن از پسرعموهایم را استخدام کرده، شکایت مطرح کرده ایم.»
وی می گوید سفارت هند در ایران به رغم داشتن امکان تماس، نقص عملکرد زیادی داشته و کوتاهی کرده است. فرد شاکی این پرونده می گوید: «ما با سه نفر از ناپدیدشدگان تا دو ماه پس از حادثه در تماس بودیم ولی ناگهان همه چیز قطع شد.»
وی در ادامه گفته است: «ما با مقامات پلیس دیدار و گفت وگو کرده و با بسیاری از مقامات در تماس بودیم اما هیچ کدام نسبت به پیدا کردن وابستگان و خانواده های ما واکنش نشان نداده و کاری نکرده اند.»
کشتی یاد شده از جایپور در هند راه دبی بود و کالای بازرگانی حمل می کرد.
برخی از افراد مطلع در این پرونده می گویند به احتمال زیاد، این ۹ ملوان به دست نیروهای ایرانی دستگیر شده اند.
دیگر منابع به نقل از برخی مکالمات غیررسمی با سفارت هند در ایران می گویند این ۹ ملوان به دلیل «حضور غیرقانونی در آب های ایران» دستگیر شده اند.
آیا ایران در پی راه اندازی جنگ در منطقه خلیج (فارس) است؟ با وجود کوبیدن بر طبل جنگ در ایران، آمادگی ها و مانورهای پی در پی نظامی زمینی، هوایی و دریایی و اعلام های مکرر از ساخت سلاح های جدید و موشک های دوربرد، نمی توان به این سوال پاسخی قطعی داد. اما به دلیل وجود دلایل فراوان می توان گفت مساله حتمی این است که رهبران ایران در پی یک آزامیش نظامی در خلیج (فارس) هستند.
از زمان پایان جنگ اول خلیج (فارس) که آقای خمینی به جنگ با رژیم صدام حسین در عراق پایان داد، مقام های ایرانی با استفاده از قیمت بالای نفت، به سمت پیشرفته سازی سامانه جنگی خود پیش رفتند. قیمت نفت به ایران این امکان را داد که مبالغ هنگفتی را در این راه هزینه کند و حتی به سمت تحقق آرزوی ساخت سلاح اتمی پیش بروند. به موازات این بسیج نظامی، مقام های ایرانی سیاست خارجی هجومی در پیش گرفتند که برپایه نظریه توطئه بیگانه و مظلومیت در دستیابی به حقوق خود در منطقه خلیج (فارس) استوار است. اما این سیاست باعث نشد که بتوانند اپوزیسیون داخل را از بین ببرند همانگونه که در تولد جنبش سبز شاهد بودیم. از این رو در پی دستیابی به مشروعیت استفاده از نیروی نظامی هستند.
تجربه های تاریخی به ما آموختند هنگامی که یک قدرت منطقه ای رو به توسعه از قدرت نظامی بالایی با سیاست های هجومی برخوردار می شود، جنگ برایش به مجالی برای تنفس تبدیل می شود. به ویژه هنگامی که در دموکراسی که بتواند تندروها در دستگاه نظامی را کنترل کند، در آن وجود نداشته باشد. وضعیت کنونی ایران تکرار همان چیزی است که در اروپا پیش از جنگ های جهانی اول و دوم و در عراق پیش از جنگ با ایران دیدیم.
این دلایل مهم ممکن است ایران به سوی یک حرکت نظامی در منطقه بکشاند. دلیل دیگری نیز مربوط به شرایط سیاسی کنونی در منطقه وجود دارد.
مقابله با اسرائیل طی سال های درازی به فضایی برای استفاده از مازاد قدرت ایران از طریق همپیمانانش تبدیل شده بود. اما کانون دیگر استفاده از این فضا برای ایران سخت شده است. جنبش «حماس» در نوار غزه که همپیمان ایران است اکنون در پی آتش بس با اسرائیل است و نه جنگ به آن. اما «حزب الله» دیگر همپیمان ایران که در لبنان حضور دارد، با وجود تمام بیانیه ها و سخرنانی های آتشین سردمدارانش، اکنون در قید و بند نیروهای نظامی سازمان ملل (یونیفل) در جنوب است و تکرار جنگ ژوئن ۲۰۰۶ دیگر به آسانی ممکن نیست. اگر مشغولیت سوریه به اوضاع داخلی خود را نیز مد نظر قرار دهیم، به نظر می آید که جبهه رویارویی با اسرائیل اکنون در آستانه آرامش است و تهران امکان صادر کردن یک جنگ نظامی بزرگ را ندارد.
با فروکش کردن هیاهوها بر سر پرونده هسته ایران، تهدیدهای امریکا نیز در خصوص دخالت مستقیم برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح اتمی فروکش کرده یا دست کم این دخالت در برنامه کوتاه مدت نخواهد بود.
شاید به این دلایل باشد که ایران تمرکز بر روی جبهه خلیج (فارس) را از سر گرفته، جبهه ای که در وهله اول به نظر می رسید از آن چشم پوشیده به ویژه در دوره پس از جنگ با عراق که روابط ایران با کشورهای عربی خلیج (فارس) از سر گرفته شد.
با آریش قدرت سیاسی در عراق به گونه ای که با تمایلات ایران هماهنگ باشد، با توجه به حضور احزاب شیعه همپیمانش در قدرت، تهران به این اندیشه افتاد که می تواند همین تجربه را در بحرین تکرار کند؛ کشوری که هنوز آن را در ادبیات سیاسی جزئی از خود می داند آن هم به دلیل وجود بحرینی ها پیرو مذهب تشیع. تلاش ها برای استفاده از این واقعیت در بحرین را می توان با نگاه به نحوه اوج گیری بحران اخیر این کشور، در کردن تمام پیشنهادهای گفت و گو از سوی معترضان و افزایش حملات آن ها به گونه ای که به خواست برپایی جمهوری اسلامی به روش ایرانی رسید، به خوبی مشاهده کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر